✅ سخت در اشتباه است آدمیزاد! آنان که می‌اندیشند اگر شغلی خوب و درآمدی سرشار و خانه‌ای عالی و مرکبی رهوار نصیب‌شان شود، از هر جهت راحـت می‌شوند، یا اگر کـسی که زن یا فـرزند ندارد اگـر زن‌دار و فرزند دار شود دلی خوش خواهد داشت، اینان سخت در اشتباه‌اند! هر کدام از این ها هم که به دست آید، اگر یک نوش به آدم بدهد به دنبال خود ده نیش به او خواهد زد! اصلاً نوش بی‌نیش در دنیا تحقق ندارد! تنها انس با خدا و رضا دادن به قضای خدا است که به انسان، آرامش جان می‌بخشد و در همه حال او را شاد و خرم نگه می‌دارد. 📚آیت الله ضیاء آبادی (ره) ┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄ •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈•

بوی بهشت می‌وزد از کــربلای تو ای‌کشته‌ای‌که‌جان‌ِدو‌عالم‌فدای‌تو💔 #حسین‌جآن

- #امام‌جعفرصادق‌عليه‌السلام : مَن زارَ الحُسينَ بْنَ عليٍّ صلوات الله عَليه عارِفاً بِحَقِّه كانَ كَمَن زارَاللهَ في‌ عَرشِه. هر کس امام حسین علیه‌السلام را با معرفت زیارت کند مانند کسی است که خدا را در عرش خود زیارت کرده است. ✍️بحار_ج ۱۰۱_ص۷۷

± حسین کیست؟ حجت‌الاسلام#رفیعی 🎙

این مداح خوش ذوق نسخه درمان همه دردها را خیلی قشنگ صادرکرد 🌹🌹🌹 بفرستیدبرای هرکسی ک دردداره وحاجت داره ودلشکسته است😭😭

- حرَمت روزمو شب‌کرده حسین همـــــه وجـود من درده حسین کاش بذاری نوکرت مثل قدیم باز به آغوش تو برگرده حسین...!(:💔

📘#داستان‌های‌بحارالانوار 💠 چه کسی برای حسینم گریه می‌کند؟ 🔹هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم شهادت امام حسین علیه السلام و سایر مصیبت‌های او را به دختر خود، خبر داد؛ حضرت فاطمه سلام الله علیها سخت گریه نمودند و فرمودند: «این گرفتاری چه زمانی رخ می‌دهد؟» زمانی که من و تو و علی در دنیا نباشیم. 🔹آن گاه گریه حضرت فاطمه شدیدتر شد. فرمودند: « چه کسی بر حسینم گریه می‌کند، و مجلس عزا و مصیبت او را برپا می‌کند؟» 🔹پیامبر فرمودند: ای فاطمه زنان امت من می‌گریند بر زن های اهل بیت من و مردان امت من می‌گریند بر مردان اهل بیت من و عزای فرزند مرا هر سال طایفه ای بعد از طایفه ای تازه می‌کنند. پس چون روز قیامت شود تو شفاعت زنان را می‌کنی و من شفیع می‌شوم مردان را، و هر کس بر حسین گریسته دست او را می‌گیریم و در بهشت در می‌آوریم.ای فاطمه همه چشم ها در قیامت گریان است مگر چشمی که بر حسین گریسته باشد. او خندان و شادمان به نعیم بهشت خواهد بود. 📚بحار، ج ۴۴، ص ۲۹۲ #امام_حسین #محرم

🔴 حکایتی عجیب از دنیا بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم از حضرت صادق علیه السلام روایت است که: روزی حضرت داود علیه السلام از منزل خود بیرون رفت و زبور می خواند و چنان بود که هرگاه آن حضرت زبور می خواند از حسن صوت او جمیع وحوش و طیور و جبال و صخور حاضر می شدند و گوش می کردند و هم چنان می رفت تا به دامنه کوهی رسید که به بالای آن کوه پیغمبری بود حزقیل نام و در آن جا به عبادت مشغول بود. چون آن پیغمبر صدای مرغان و وحوش و حرکت کوه ها و سنگ ها دید و شنید، دانست که داود است که زبور می خواند. حضرت داود به او گفت: ای حزقیل! اجازه می دهی که بیایم پیش تو؟ عابد گفت: نه، حضرت داود به گریه افتاد، از جانب حضرت باری به او وحی رسید: داود را اجازه ده، پس حزقیل دست داود را گرفت و پیش خود کشید. حضرت داود از او پرسید: هرگز قصد خطیئه و گناهی کرده ای؟ گفت: نه، گفت: هرگز عجب کرده ای؟ گفت: نه، گفت: هرگز تو را میل به دنیا و لذات دنیا به هم می رسد؟ گفت: به هم می رسد، گفت: چه می کنی که این را از خود سلب می کنی و این خواهش را از خود سرد می نمایی؟ گفت: هرگاه مرا این خواهش می شود، داخل این غار می شوم که می بینی و به آنچه در آنجاست نظر می کنم، این میل از من برطرف می شود. حضرت داود به رفاقت او داخل آن غار شد، دید که یک تختی در آنجا گذاشته است و در روی آن تخت، کلّه آدمی و پاره ای استخوان های نرم شده گذاشته و در پهلوی او لوحی دید از فولاد و در آنجا نقش است که من فلان پادشاهم که هزار سال پادشاهی کردم و هزار شهر بنا کردم و از چندین باکره ازاله بکارت کردم و آخر عمر من این است که می بینی که خاک فراش من است و سنگ بالش من و کرمها و مارها همسایه منند، پس هر که زیارت من می کند، باید فریفته دنیا نشود، گول او نخورد!![1] ❌ پی نوشت [1] الأمالى، صدوق: 99، المجلس الحادى و العشرون، حديث 8؛ كمال الدين: 2/ 524، باب 46، حديث 6؛ بحار الأنوار: 14/ 25، باب 2، حديث3 منبع : عرفان اسلامی: 8/ 226