نزدیک قّله‌ایم !

یک فلسطینی نوشته بود: ما تصمیم گرفته‌ایم که یک بار بمیریم به جای هر روز مردن؛ صادقانه و شجاعانه می‌جنگیم!

بیا بریم به دهه شصت و از حاج احمد متوسلیان بشنویم : « با اسرائیل وارد جنگ خواهيم شد و عمليات‏مان را عليه آن‌ها شروع خواهيم كرد. هر كس با ماست؛ بسم‏الله. هر كس با ما نيست، خداحافظ. ما با ايمان‌مان مى‏جنگيم؛ جندالله با ايمانش مى‏جنگد. روزى را نزديك خواهيم نمود كه اسرائيل چنان بترسد و در فكر اين باشد كه مبادا از لوله سلاح‌مان، به جاى گلوله، پاسدار بيرون بيايد. باشد كه ما شبان‌گاهان بر سرشان بريزيم؛ هم‌چون عقابان تيزپروازى كه شب و روز برای‌شان معنا ندارد. و باشد آن‌جايى به هم برسيم كه با گرفتن هزاران اسير از صهيونيست‏ها به جهانيان ثابت كنيم كه ما به اتكا به سلاح ايمان‏مان مى‏جنگيم؛ نه به اتكاى هواپيما، نه با موشک‌هاى سام، نه با تانک، نه با توپ، نه با آتش جنگ‏افزارهاى مادى‏مان؛ ان ‏شاءالله»

+ کجا آروم می‌گیری؟ _ کربلا . . .

یا جُنودَ المُنتَظَر اَنتُم حِزبُ الله

دلم می‌خواد یه عکاس باشم تو کوچه پس کوچه های فلسطین

آب و برق و اینترنت‌ غزه رو قطع کردن‌؛ صداشون باشیم.

تمدنی نگاه کنیم؛ اسلام پیروز این جداله‌!

که پیرم کرد رویای بلند و دست کوتاهم

چهارشنبه، ۲۶مهر۱۴۰۲، ساعت دو و هفده دقیقه بامداد، نوفل لوشاتو، مقابل سفارت فرانسه.

+ دلم می‌خواد یه حرکتی بزنم‌ انقدر آروم نشینم یه گوشه _ چیکار کنی؟ + پاشم برم فلسطین!