#قسمت_216 #رملن_عشق_من یک دفعه به سمت جلو خم میشود و کنار لبم را میب*و*س*د. و بعد کودکانه درحالیکه به سمت در برمیگردد ،میخندد و میگوید: بابایی گفت بجای اون ب*و*س*ت کنم! دستم راجلوی دهانم میگیرم و به دنبالش ازجا بلند میشوم. دخترک شش ساله ام به اتاق نشیمن میدود و درحالیکه قهقهه ی دلنشینن درفضا میپیچد ، مقابل چشمانم محو میشود...روی دوزانو می افتم و فرش را چنگ میزنم...بغضم را رها می کنم و ازته دل ضجه میزنم. شش سال است دخترم را اینچنین بزرگ کرده ام! مادرم میگوید :خیال! مردم میگویند :دیوانگی! من اما می گویم وجود! حسنا بزرگ شده. مقابل چشمانم قد کشیده...گاها همینطور به من سرمیزند و دلم را باخود میبرد. دستم راروی قلبم میگذارم و س*ی*ن*ه ام را چنگ میزنم. جای ب*و*س*ه حسنا روی صورتم میسوزد. درگوشی های مردم چه اهمیتی دارد. _ میگه روح بچه و شوهرش میان پیشش! _ بیچاره! دلم براش میسوزه _ دیوونه شده! _ خطرناک نباشه یه وقت؟! پیشانی ام را روی فرش میگذارم... روح؟! روح را مگر میشود ل*م*س کرد؟! بویید و ب*و*س*ید؟ پس من چطور شش سال تمام غروب هرجمعه حسنا را درآ*غ*و*ش میکشم. چطور موهایش را شانه میزنم. چطور بادستهای کوچکش اشکهایم را پاک می کند؟! اینها هیچ! از جا بلند میشوم و دیوانه وار به سمت آشپزخانه میروم. برگه های آچهار با آهن ربا به درب یخچال چسبیده اند... هربرگه یک داستان است! یک نقاشی رنگارنگ. از من و حسنا و یحیی... مگر روح نقاشی هم میکشد؟! پس چطور هربار که به من سر میزند باخود یکی ازین هارا می آورد! به تازگي هم حسین را . گاها در آ*غ*و*ش من یا یحیی طرح میزند! اصلا که گفته تنهایی عقلم را به تاراج برده؟! یحیی از دنیای کوچک و دلگیرش دل کند! اما از من نه! حسنا را باخود برد، اما... هردو هنوزهم بعضی اوقات در یکی ازاتاق ها پیدایشان می شود. درحالیکه حسنا