#ولایت_کذب امامت شاخه ای از توحید اولین مسئله‌ای که در امامت مطرح می‌‌‌شود و باید به آن توجه کنیم. جایگاه امامت در قرآن کریم است. بر اساس اعتقاد ما امامت شاخه ای از توحید است. چرا که امامت تجلی ولایت الله است. خداوند ولی و سرپرست مردم است و این ولایت را به هر کس عطا کند، او ولیّ از طرف خدا بر مردم می‌‌‌شود. بنابراین امامی‌‌‌ که شیعیان به او اعتقاد دارند و به طور کلی مسأله امامت تجلی ولایت الله است. لازم است برای روشن شدن مطلب به طور مختصر بحثی از نبوت را مطرح کنیم. بر اساس دلایل عقلی و قرآنی خداوند مسئول هدایت همه موجودات است. به این سه آیه دقت بفرمایید:﴿إِنَّ عَلَیْنا لَلْهُدى﴾ 1 همانا هدایت بر عهده ما می‌‌‌باشد. ﴿رَبُّنَا الَّذِى أَعْطَى‏ کلُ‏ شى‏ءٍ خَلْقَهُ ثمُ‏ هَدَى﴾ 2 رب ما کسی است که به هر چیزی خلق خاص او را داده و سپس هدایت می‌‌‌کند. ﴿إِنَّ اللَّهَ لَهَادِ الَّذِینَ ءَامَنُواْ إِلىٰ‏ صِرَاطٍ مُّسْتَقِیم﴾ 3 به طور قطع خداوند کسانی را که ایمان آورده اند به صراط مستقیم هدایت می‌‌‌کند. حال سؤال این است چگونه خدای متعال و حکیم در نظام تشریعی مردم را هدایت می‌‌‌کند؟ آیا خود او با فرد فرد انسان ها صحبت می‌‌‌کند و قانون های الهی را بیان می‌‌‌کند؟ مسلماً اینگونه نیست، بلکه همان طور که همه مسلمان ها و اهل توحید می‌‌‌دانند، خدای دانا و حکیم از طریق فرستادن انبیاء، قانون‌ها و شریعت الهی را به مردم ابلاغ می‌‌‌کند و آن ‌ها را هدایت می‌‌‌کند. یعنی انبیاء مظهر ربوبیت و هدایت الهی هستند و به طور مستقل و جدای از خدا هیچ شأنی ندارند، خدای رحمان در این باره می‌فرماید: ﴿مَا کاَنَ لِبَشَرٍ أَن یُؤْتِیَهُ اللَّهُ الْکِتَابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّهَ ثُمَّ یَقُولَ لِلنَّاسِ کُونُواْ عِبَادًا لىّ‏ مِن دُونِ الله﴾ 4 برای هیچ انسانی شایسته و شدنی نیست، که خداوند به او کتاب و حکم و نبوت بدهد سپس به مردم بگوید من را بندگی کنید به جای این که بگوید خدا را عبادت کنید.بنابراین هیچ پیامبری در طول تاریخ چنین ادعا نداشته که در کنار خدای متعال مستقلاً دارای شأنی باشد و یا مثلاً بگوید این قانون‌های خدا است و این هم قانون‌های من هستند، بلکه خود را وسیله و طریق خدا معرفی می‌کردند. بنابراین، نبوت راه توحید و مجرای تحقق ربوبیت خدا است. این مطلب در آیه ۹۱ سوره انعام به بیانی دیگر مطرح شده است: ﴿وَ مَا قَدَرُواْ اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُواْ مَا أَنزَلَ اللَّهُ عَلىَ‏ بَشَر مِّن شَىء﴾ قدر خدا را نمی‌شناسند آن گونه حق قدر شناسی اوست زمانی که می‌گویند خداوند چیزی بر بشری نازل نکرده است. یعنی علت آن که بعضی نمی‌توانند نبوت را قبول کنند، ضعف در معرفت و شناخت خداوند است. آن ‌ها نمی‌دانند که خداوند رب و هدایت کننده مردم است، یا نمی‌دانند طریق ربوبیت خداوند چیست در حالی که اگر بدانند خداوند مسئول هدایت و ارشاد انسان است و اقتضای ربوبیت او فرستادن انبیاء است، دیگر از آمدن رسولان الهی تعجب نمی‌کنند بلکه منتظر انبیاء می‌شوند.در مورد امامت نیز به همین صورت است. خدای متعال ولی و سرپرست مردم است، تنها او مالک جهان است و تنها او حق تصرف در عالم و موجودات را دارد. بنابراین باید ببینیم او چگونه اِعمال ولایت می‌کند. انبیاء الهی از جانب خداوند هم نبی هستند که باید هدایت و قوانین الهی را به مردم ابلاغ کنند، و هم از جانب خداوند ولایت دارند تا سرپرست مردم باشند. یعنی انبیاء الهی مظهر ربوبیت و ولایت خداوند هستند. بنابراین از نگاه توحیدی باید همین خط ولایت و ربوبیت الهی ادامه داشته باشد. پس اگر کسی امامت امامان منصوب از طرف خدا را نپذیرد، شاخه‌ای از توحید الهی را نپذیرفته است. ولایت خدا را خدشه‌دار کرده و این نقص در توحید است. در نتیجه نبوت تجلی ربوبیت خدا در مقام تشریع است. امامت تجلی ولایت الله در مقام رهبری، فرمانروایی و مدیریت جامعهٔ ایمانی است. 🌐http://forum.roq.ir/ https://eitaa.com/Yaranmontazer