eitaa logo
یاوران‌امام‌زمان(عجل الله…)
365 دنبال‌کننده
16.8هزار عکس
16.9هزار ویدیو
136 فایل
#جهادتبیین📶📲 #کانال‌یاوران‌امام‌زمان(عَجل‌الله…):👇 🔰#لینک‌دعوت: ┏━━ °•🖌•°━━┓ 🌍 @Yavaranemamzaman ┗━━ °•🖌•°━━┛ 🟩🟩🟩🟩🟩🟩 ☫. 🟥🟥🟥🟥🟥🟥
مشاهده در ایتا
دانلود
بسم الله الرحمن الرحیم السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «» روز شنبه، ١۴٠١/١٢/٠۶ مناسبت روز: چهارمین روز از ماه شعبان المعظم برابر با سالروز ولادت با سعادت (ع) و «روز جانباز» است، لذا ضمن گرامیداشت مقام بلند جانبازان و ایثارگران انقلاب اسلامی، این روز فرخنده را به همه‌ی مسلمانان جهان تبریک و تهنیت عرض نموده و سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند حضرت (ع) آغاز می‌نمائیم‌؛ (ع)، اولین فرزند حضرت (س) و حضرت امیرالمؤمنین (ع) است که مهمترین فراز زندگی ایشان حضور در حماسه کربلا و حمایت از حضرت سیدالشهداء (ع) و شهادت در روز عاشورا است؛ اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، مقام بسیار بالایی برای حضرت (ع) قائل بودند، چنانچه امام سجاد (ع) فرمودند: «إنَّ لِعَمِیَّ العَباسْ دَرَجَهً یَغبِطُهُ بِهَا جَمیعُ الشُّهَداء یُومَ القِیامَه...»: «برای عمویم عباس جایگاهی است که تمام شهدا در روز قیامت، به مقام و درجه‌ی ایشان غبطه می‌خورند!» (أمالی صدوق، ص۴۶۳) همچنین آن حضرت در کلام گهربار دیگری فرمودند: «خداوند عمویم عباس را رحمت کند که ایثار کرد و خود را به سختی افکند و در راه برادرش جانبازی کرد، تا آن‌که دست‌هایش از پیکر جدا گردید؛ آن‌گاه خداوند به جای دستان، دو بال به وی عنایت فرمود که در بهشت همراه فرشتگان پرواز کند؛ همان‌طور که برای جعفر طیار (ع) قرار داده...» (خصال شیخ صدوق، ص۶۸) مشهورترین کنیه حضرت عباس(ع)،  «ابوالفضل» به معنی «ابوالفضائل» است زیرا ایشان جلوه‌ی تمام فضایل و زیبایی‌های ظاهری و باطنی بوده‌اند؛ چنانچه در فضائل ظاهری، چنان زیبا و تنومند بودند که حضرت را «قمر بنی هاشم» نامیدند؛ و در فضایل اخلاقی و معنوی از قبیل ایمان، علم، بصیرت، شجاعت، وفاداری و و نیز شاهکار خلقت بوده‌اند؛ ✍️ هرچند متأسفانه درباره زندگی و احوالات آن حضرت تا قبل از محرم سال ۶۱ قمری، اطلاعات اندکی وجود دارد! اما از همین اطلاعات و احادیث محدود می‌توان به فضائل ارزشمندی از حضرت اباالفضل (ع) اشاره نمود: 1️⃣ «علم و دانش»: امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «اِنَّ العَبَّاسَ بنِ عَلِیّ (ع) زُقَّ العِلمَ زَقّاً»: «به درستی که عباس بن علی (ع) دانش را از سرچشمه چشیده است، آن‌هم چشیدنی!» (بحارالأنوار، ج ۴۵، ص ١٣٧)؛ 2️⃣ «بصیرت نافذ»: امام صادق(ع) فرمودند: «انَ عَمُّنا العَبَّاسُ (ع) نافِذَ البَصیرَه»: «عموی ما عباس (ع) بصیرت و بینشی ژرف داشته است» (اعیان الشیعه، ج ٧، ص ۴٣٠)؛ بی‌شک حضرت عباس(ع) را می‌بایست شاهکار بینش و بصیرت دانست، چنانچه در فتنه‌ها، به‌راحتی حق را از باطل تشخیص داده و با تمام همت عالی خود، عزم بر احقاق حق داشته‌اند، لذا امام صادق (ع) در زیارت نامه آن حضرت می‌فرمایند: «گواهی می‌دهم که تو لحظه‌ای از خود سستی نشان ندادی و برنگشتی، بلکه راه و روش تو بر ایمان و بصیرت در دین رقم خورده است» (کامل الزیارات، ص ٧٨۶)؛ 3️⃣ «شجاعت و وفاداری»: حضرت ابوالفضل (ع) مظهر شجاعت و وفاداری است، ایشان از نوجوانی در جنگ صفین نشان دادند که پورِحیدر کرارند؛ اما اوج این شجاعت و شهامت در حماسه کربلا بود، به‌گونه‌ای که امام حسین (ع) با دیدن بدن غرقه به خون برادر فرمودند: «چشم‌هایی که تا دیشب از ترس تو نخوابیده بودند، امشب به خواب خواهند رفت!» (معالی‌السبطین، ج ١، ص ۴۴٣)؛ 4️⃣ «ولایت پذیری»: از مهم‌ترین و اصلی‌ترین فضائل حضرت عباس (ع) که می‌بایست تمامی مسلمانان از آن الگوگیری نمایند، «ولایت پذیری» و اطاعت محض از ولی امر و امام مسلمین است؛ به‌گونه‌ای که در کربلا تا زمانی که امام حسین(ع) امر به ماندن حضرت در کنار خیمه‌ها داده بودند، حضرت بدون چون و چرا، از خیمه‌ها پاسداری می‌کردند و هنگامی که حضرت امر کردند که آب برای اهل‌بیت فراهم کنند، ایشان بدون معطلی با تبعیت محض از ولی‌امر، پا در رکاب کرده و جانشان گرامیشان را در راه اطاعت از ولایت، فدا کردند؛ لذا مسئله شهادت حضرت عباس(ع)، تنها مسئله نثار جان نیست، بلکه مهم‌تر از آن، سطح بالای معرفت آن حضرت نسبت به مقام امام معصوم و جانفشانی بی‌قید و شرط ایشان برای انجام فرمان ولی‌امر و درک معنای واقعی «ولایت» است؛ ✍️ و سخن امروز را با فرازی از زیارت ناحیه مقدسه که از توقیعات مشهور امام عصر است به پایان می‌بریم که حضرت صاحب‌الزمان (عج) فرمودند: «سلام بر ابوالفضل، عباس بن اميرالمؤمنين، همدرد بزرگ برادر، كه جانش را فدای او ساخت و از ديروز بهره‌ی فردايش را برگزيد؛ آن‌كه فدايی برادر بود و از او حفاظت كرد و براى رساندن آب به او كوشيد و دستانش قطع شد! خداوند قاتلان او را لعنت كند...» (الاقبال بالاعمال الحسنه، ج۳، ص۷۴).