حجله‌ی دامادی تو قتلگاه ذکر خوشِ اهل حرم آه آه… خلعت دامادی تو پیرُهن پیرهنی کآمده بر تن،کفن شمع، شرارِ جگر خواهرت  بود دل سوخته ی مادرت ماه وَشان گردِ رخت فوج فوج اشک به چشمِ همگان موج موج لِیله ی عاشور در آن شور و حال کرد ز تو عمّ گرامی سوال کی همه دم عاشق ایثارِ خون شربت مرگ است به کام تو چون؟! غنچه ی لب هات پر از خنده شد با سخنِ مرگ دلت زنده شد کی تو مرا چون پدر و من پسر؟ آینه ی مادر و جد و پدر؟ دادن جان گر به رهِ دلبر است از عسل ناب مرا خوشتر است جام اگر جام شهادت بُود مرگ به از روز ولادت  بُود بی تو حیاتم همه شرمندگی است با تو مرا کشته شدن زندگی است بود دل شب به سپهرت نگاه تا که برآید ز افق صبحگاه ظلمتِ شب کرد فرار از سپهر بر سرِ میدان فلک تاخت مِه صاعقه ی جنگ شرر بار شد نقشِ زمین قامت انصار شد هاشمیان جمله به پا خواستند درطلبِ رزم خود آراستند گشت تو را نوبت جان باختن تیغ گرفتن، علم افراختن خونِ دل از دیده روان ساختی خویش به پای عمو انداختی کی به تو حاجات، مُرادم بده جان عمو اذن جهادم بده با توام و از دو جهان فارغم عاشقم و عاشقم و عاشقم… هر دو نگه بر رخ هم دوختید هر دو به مظلومیِ هم سوختید عمو جان یه جاهایی منو از اکبرت اینقده بیشتر تحویل گرفتی … #بازینب...😭