بشریت از زمانی که از آغوش لطف حضور در لحظه‌ی حال به میان زمان و ذهن فرو افتاد، همیشه در چنگ درد و رنج گرفتار بوده است. او کل را فراموش کرد؛ در نتیجه، حقیقت خویش را فراموش کرد. از آن زمان به بعد، آدم‌ها خود را پاره‌هایی جدا و بی‌معنا در جهانی بیگانه یافته‌اند. آن‌ها بین خود و همه‌چیز و همه‌کس ربط و اتصالی نمی‌بینند؛ آن‌ها از خدا جدا افتاده‌اند. تا وقتی که خود را با ذهن خود یکی می‌دانی، یعنی تا وقتی که آگاهی ژرف معنوی نداری، درد می‌کشی و رنج می‌بری. در اینجا منظورم درد و رنج عاطفی و روحی‌ست؛ درد و رنجی که علت بسیاری از بیماری‌های روحی و جسمی ما نیز هست. https://eitaa.com/ZENDGI_SABZ