﴿10﴾ فَنَادَيْتُكَ يَا إِلَهِي مُسْتَغِيثاً بِكَ ، وَاثِقاً بِسُرْعَةِ إِجَابَتِكَ ، عَالِماً أَنَّهُ لَا يُضْطَهَدُ مَنْ أَوَى إِلَى ظِلِّ كَنَفِكَ ، وَ لَا يَفْزَعُ مَنْ لَجَأَ إِلَى مَعْقِلِ انْتِصَارِكَ ، فَحَصَّنْتَنِي مِنْ بَأْسِهِ بِقُدْرَتِكَ . (10) ای خدای من! با فریادخواهی از تو صدایت زدم، در حالی که به سرعت اجابت دعایم اطمینان داشتم و آگاه بودم که هر کس در سایۀ حمایتت پناه گیرد، مورد ستم قرار نگیرد؛ و هر کس به پناهگاه یاری تو روی آورد، گرفتار ترس و وحشت نمی‌شود؛ و تو مرا به قدرتت از سختی و شرّ او حفظ کردی.

﴿11﴾ وَ كَمْ مِنْ سَحَائِبِ مَكْرُوهٍ جَلَّيْتَهَا عَنِّي ، وَ سَحَائِبِ نِعَمٍ أَمْطَرْتَهَا عَلَيَّ ، وَ جَدَاوِلِ رَحْمَةٍ نَشَرْتَهَا وَ ، عَافِيَةٍ أَلْبَسْتَهَا ، وَ أَعْيُنِ أَحْدَاثٍ طَمَسْتَهَا ، وَ غَوَاشِيَ كُرُبَاتٍ كَشَفْتَهَا . (11) و چه بسیار ابرهای ناپسند و تیره و زشتی که از آسمان زندگی‌ام برطرف فرمودی و ابرهای نعمتی که بر من باریدی، جویبارهای رحمتی که در کشتزار حیاتم روان کردی و چه بسیار جامه‌های تندرستی و سلامتی که بر من پوشاندی و چشمه‌های حوادثی که به خاک انباشتی و پردۀ غم‌هایی که از دلم برطرف کردی.

﴿12﴾ وَ كَمْ مِنْ ظَنٍّ حَسَنٍ حَقَّقْتَ ، وَ عَدَمٍ جَبَرْتَ ، وَ صَرْعَةٍ أَنْعَشْتَ ، وَ مَسْكَنَةٍ حَوَّلْتَ . (12) و چه بسیار گمان نیکی که به تو داشتم و تو آن‌ها را محقّق ساختی؛ و نداری و فقری که جبران فرمودی و افتادنی که دستم را گرفتی و از آن بلند کردی؛ و تهیدستی و مسکنتی که به غنا و ثروت تغییر دادی.

﴿13﴾ كُلُّ ذَلِكَ إِنْعَاماً وَ تَطَوُّلًا مِنْكَ ، وَ فِي جَمِيعِهِ انْهِمَاكاً مِنِّي عَلَى مَعَاصِيكَ ، لَمْ تَمْنَعْكَ إِسَاءَتِي عَنْ إِتْمَامِ إِحْسَانِكَ ، وَ لَا حَجَرَنِي ذَلِكَ عَنِ ارْتِكَابِ مَسَاخِطِكَ ، لَا تُسْأَلُ عَمَّا تَفْعَلُ . (13) همۀ این‌ها از روی نعمت‌دهی و احسان تو بود و من در عین غرق بودن در تمام آن مواهب و الطاف، نسبت به نافرمانی‌ات در تلاش و کوشش بودم؛ ولی بدکاری‌ام و زشتی کردارم، تو را از کامل کردن احسانت در حقّ من، باز نداشت؛ و این احسانت، مرا از ارتکاب علل خشم تو منع نکرد. تو از آنچه انجام می‌دهی، بازخواست نمی‌شوی.

﴿14﴾ وَ لَقَدْ سُئِلْتَ فَأَعْطَيْتَ ، وَ لَمْ تُسْأَلْ فَابْتَدَأْتَ ، وَ اسْتُمِيحَ فَضْلُكَ فَمَا أَكْدَيْتَ ، أَبَيْتَ يَا مَوْلَايَ إِلَّا إِحْسَاناً وَ امْتِنَاناً وَ تَطَوُّلًا وَ إِنْعَاماً ، وَ أَبَيْتُ إِلَّا تَقَحُّماً لِحُرُمَاتِكَ ، وَ تَعَدِّياً لِحُدُودِكَ ، وَ غَفْلَةً عَنْ وَعِيدِكَ ، فَلَكَ الْحَمْدُ إِلَهِي مِنْ مُقْتَدِرٍ لَا يُغْلَبُ ، وَ ذِي أَنَاةٍ لَا يَعْجَلُ . (14) از تو خواسته شد، عطا کردی؛ و خواسته نشد، به عطا کردن آغاز فرمودی؛ و احسانت درخواست شد، بخل نورزیدی. ای مولای من! تو نخواستی مگر مهربانی و رحمت و نیکی‌کردن و رافت و محبّت را؛ و من نخواستم مگر افتادن در محرّماتت و تجاوز از حدودت و غفلت از تهدیدت را. خدای من تو را سپاس؛ سپاس نسبت به نیرومندی که مغلوب نمی‌شود؛ و مهلت دهنده‌ای که در عذاب کردن شتاب نمی‌ورزد.

﴿15﴾ هَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النِّعَمِ ، وَ قَابَلَهَا بِالتَّقْصِيرِ ، وَ شَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالتَّضْيِيعِ. (15) این جایگاه کسی است که به فراوانی نعمت‌ها اقرار کرد و با کوتاه آمدن از شکر نعمت‌ها، با نعمت‌ها به مقابله برخاست؛ و برضد خود به تباه کردن امورش گواهی داد.

﴿16﴾ اللَّهُمَّ فَإِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ بِالُْمحَمَّدِيَّةِ الرَّفِيعَةِ ، وَ الْعَلَوِيَّةِ الْبَيْضَاءِ ، وَ أَتَوَجَّهُ إِلَيْكَ بِهِمَا أَنْ تُعِيذَنِي مِنْ شَرِّ كَذَا وَ كَذَا ، فَإِنَّ ذَلِكَ لَا يَضِيقُ عَلَيْكَ فِي وُجْدِكَ ، وَ لَا يَتَكَأَّدُكَ فِي قُدْرَتِكَ وَ أَنْتَ عَلَي كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ (16) خدایا! به مقام بلند و رفیع محمّدی و به ولایت روشن علوی به تو تقرّب می‌جویم؛ و به واسطۀ آن دو بزرگوار به درگاهت رو می‌کنم که مرا از شرّ فلان و فلان پناه دهی؛ همانا این پناه دهی در کنار توانایی‌ات تو را به تنگنا نمی‌اندازد و در جنب قدرتت تو را دچار زحمت و رنج نمی‌کند؛ و تو بر هر کاری توانایی. ﴿17﴾ فَهَبْ لِي يَا إِلَهِي مِنْ رَحْمَتِكَ وَ دَوَامِ تَوْفِيقِكَ مَا أَتَّخِذُهُ سُلَّماً أَعْرُجُ بِهِ إِلَى رِضْوَانِكَ ، وَ آمَنُ بِهِ مِنْ عِقَابِكَ ، يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ . (17) ای خدای من! از رحمت و دوام توفیقت به من ببخش که آن را نردبان رسیدن به خشنودی‌ات قرار دهم و به سبب آن از عقوبتت ایمن گردم؛ ای مهربان‌ترین مهربانان!

آموزه‌های این دعا به شرح ذیل است: حمد و سپاس خدا به دلیل عیب‌پوشی خطاها و بخشش کژروی‌های بندگان گناه دروازه ورود به دره‌های تباهی و نابودی خدا پناه‌گاه واقعی انسان نجات از عذاب الهی به وسیله توحید فرار و گریز از کیفر و عذاب خدا به سوی رحمتش عنایت ویژه خدا به بندگان صالح ریشه‌کنی یأس و ناامیدی در پرتو آموزه‌های اسلام خدا برطرف کننده حوادث ناگوار پناه بر خدا از شرّ دشمنانی با شمشیرهای کشیده آگاهی خدا به دشمنی‌های دشمنان نجات از شر دشمنان ونقشه‌هایشان در سایه رحمت خداوند یاری رساندن خدا به مؤمنان پیش از درخواست از او پناه بردن به‌خدا از ریاکاری و چاپلوسی بعضی از دشمنان گرفتار شدن دشمنان در دام‌هایی که برای مؤمنان پهن می‌کنند. گرفتاری حسودان در اندوه و غصه به‌خاطر دشمنی با مؤمنان در امان بودن از ترس و ستم دیگران با قرار گرفتن در پناه رحمت خدا تحقق گمان‌های نیک به‌خدا و جبران فقر و نداری توسط خدا اعتراف به کوتاهی در وظایف بندگی با فراونی نعمت‌های الهی نافرمانی بندگان با وجود فراوانی مواهب و الطاف الهی سپاس خدا به‌خاطر تعجیل نکردن در عذاب بندگان اقرار به خطا از مصادیق ادب در عبودیت خدا خودآگاهی عامل نجات از هلاکت مأیوس شدن عامل بروز ناهنجاری‌ها لزوم دشمن‌شناسی اقرار به فراوانی نعمت‌ها و کوتاهی شکر تقرب به خدا و پناه بردن از شر دشمنان در پرتو مقام حضرت محمد(ص) و ولایت حضرت علی(ع) درخواست راه رسیدن به خشنودی پروردگار در پرتو رحمت و توفیق[۲]

وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي دِفَاعِ كَيْدِ الْأَعْدَاءِ ، وَ رَدَّ بَأْسِهِمْ دعاى آن حضرت است در دفع نيرنگ دشمنان و برگرداندن اذيت و آزار آنان ﴿1﴾ إِلَهِي هَدَيْتَنِي فَلَهَوْتُ ، (1) خدای من! راهنمایی‌ام کردی، ولی به کارهای پوچ و بیهوده پرداختم ♦️و وَعَظْتَ فَقَسَوْتُ ، و پندم دادی، اما سنگدل شدم ♦️و أَبْلَيْتَ الْجَمِيلَ فَعَصَيْتُ و نعمت زیبا عطایم کردی، ،♦️ ثمَّ عَرَفْتُ مَا أَصْدَرْتَ إِذْ عَرَّفْتَنِيهِ ، به نافرمانی گراییدم. چون هدایت و نعمت و عطایت را به من شناساندی و من به توفیقت آن‌ها را شناختم ♦️فاسْتَغْفَرْتُ فَأَقَلْتَ ، و به زشتی گناهانی که در کنار این همه مواهب انجام دادم، آگاه شدم؛ ♦️فعُدْتُ فَسَتَرْتَ ، فَلَكَ إِلَهِي الْحَمْدُ . از حضرتت درخواست آمرزش کردم و تو مرا آمرزیدی و عذرم را پذیرفتی؛ باز به گناه برگشتم و تو گناهم را پوشاندی و رسوایم نکردی. خدای من! تو را سپاس. 📚همراه با نهج‌البلاغه وصحیفه @a_fatemi24 ┄┄┅═✧❁🌹💎🌹❁✧═┅

نعمت هدایت الهی

✅ اوقات خود را هـدر ندهيد! 🔸 آیت الله فاطمی نیا(ره) : از ابتدای صبح ڪه بيدار ميشود ، دنبال اين است كه ببيند فلان مسئول چه گفت؟ فلان كس چه كرد؟ فلان روزنامه و سايت چه نوشت!؟ رها كنيد! اوقات خود را هدر ندهيد! هر چقدر كه خود را مشغول اين امور بي فايده كنيد ، در عبادات حضور قلب نخواهيد داشت! جوانان عزيز ، روزانه زماني را به كسب معارف ديني اختصاص دهيد ، با نهج البلاغه مولايمان اميرالمومنين(عليه السلام) انس بگيريد ؛ ادعيه ي صحيفه ي سجاديه را با تامل مطالعه بفرماييد! اينها مملوء از معارف عميق است. حيف است كه يك شيعه با معارف اهل بيت(عليهم السلام) مانوس نباشد ؛ خسران محض است.

🌸🍃﷽🍃🌸 [نهج البلاغه صبحی صالح، ص536؛ نهج البلاغه محمد دشتی، ص712، حکمت352.] 🔹زیاد خود را اسیر آنها مکن امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه براى جلوگیرى از حرص حریصان ودنیاپرستى دنیاپرستان که علاقه شدیدى به زن و فرزند خویش دارند به یکى از یاران خود چنین فرمود: 🔹«بیشترین دلمشغولى خود را به خانواده و فرزندان (وتأمین زندگى آنها) اختصاص مده، زیرا اگر آنها از دوستان خدا باشند خدا دوستان خود را تنها نمى گذارد و اگر از دشمنان خدا هستند چرا همّ خود را صرف دشمنان خدا مى کنى؟!»؛ 🔸(لاَ تَجْعَلَنَّ أَکْثَرَ شُغْلِکَ بِأَهْلِکَ وَوَلَدِکَ: فَإِنْ یَکُنْ أَهْلُکَ وَوَلَدُکَ أَوْلِیَاءَ اللّهِ، فَإِنَّ آللّهَ لاَ یُضِیعُ أَوْلِیَاءَهُ، وَإِنْ یَکُونُوا أَعْدَاءَ اللّهِ، فَمَا هَمُّکَ وَشُغْلُکَ بِأَعْدَاءِ اللّهِ؟!). 🔹بعید نیست مخاطب امام علیه السلام فردى باشد که پیوسته به دنبال گردآورى مال وثروت و تأمین زندگى امروز و فرداى فرزندان خود بوده و به وظایف دیگر خویش اهمیتى نمى داده است، 🔹 لذا امام علیه السلام با این تقسیم دوگانه اى که بیان فرموده او را از این کار بازمىدارد و به او توصیه مى کند که بیش از #حد در این راه تلاش مکن و به فکر خویشتن و زندگى سراى دیگر نیز باش. 🔺افراط و تفریط زمان پیامبر و اعراض بعضی از خانواده و ازدواج إنَّ ثَلاثَ نِسوَةٍ أتَينَ رَسولَ اللّهصلي الله عليه و آله فَقالَت إحداهُنَّ: إنَّ زَوجي لا يَأكُلُ اللَّحمَ، وقالَتِ الاُخری: إنَّ زَوجي لا يَشُمُّ الطّيبَ، وقالَتِ الاُخری: إنَّ زَوجي لا يَقرَبُ النِّساءَ. فَخَرَجَ رَسولُ اللّهصلي الله عليه و آله يَجُرُّ رِداءَهُ حَتّی صَعِدَ المِنبَرَ، فَحَمِدَ اللّه َ وأثنی عَلَيهِ، ثُمَّ قالَ: ما بالُ أقوامٍ مِن أصحابي لا يَأكُلونَ اللَّحمَ ولا يَشُمّونَ الطّيبَ ولا يَأتونَ النِّساءَ ! أما إنّي آكُلُ اللَّحمَ وأشُمُّ الطّيبَ وآتِي النِّساءَ، فَمَن رَغِبَ عَن سُنَّتي فَلَيسَ مِنّي. امام صادق علیه السلام: سه زن نزد پیامبر خدا آمدند. یكی از آنها گفت: شوهرم گوشت نمی خورد. دیگری گفت: شوهرم بوی خوش نمی بوید. سومی گفت: شوهرم به زنان نزدیك نمی شود. پیامبر خدا، رداكشان بیرون رفت و بر منبر شد و حمد و ثنای الهی به جای آورد و سپس فرمود: «عدّه ای از یاران مرا چه شده است كه گوشت نمی خورند و عطر نمی بویند و به زنان نزدیك نمی شوند؟! بدانید كه من، خود، گوشت می خورم و عطر می بویم و پیش زنان می روم. پس، هركه از سنّت من روی گردانَد، از من نیست». الكافی: ج 5 ص 496 ح 5، بحار الأنوار: ج 22 ص 124 ح 94 وراجع كنز العمّال: ج 3 ص 670 ح 8415. 🔹روشن است که از دو حال بیرون نیست: یا زن و فرزند انسان از دوستان خدا هستند و تکیه بر لطف پروردگار دارند و خدا هم آنها را محروم نمى سازد. 🔹 قرآن مجید مى فرماید: «(أَلَیْسَ اللهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ)؛ آیا خداوند براى (نجات و دفاع از) بندهاش کافى نیست؟!». 🔹در جاى دیگر مى فرماید: «(وَمَنْ یَتَّقِ اللهَ یَجْعَلْ لَّهُ مَخْرَجآ * وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لاَ یَحْتَسِبُ وَمَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللهِ فَهُوَ حَسْبُهُ)؛ و هرکس تقواى الهى پیشه کند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى کند، و او را از جایى که گمان ندارد روزى مى دهد؛ و هرکس بر خدا توکّل کند، کفایت امرش را خواهد کرد (و کارش را سامان مى بخشد)». 🔺 اگر همسر و فرزند انسان در صف دشمنان خدا باشند چرا انسان تمام وقت وفکر خود را صرف تأمین زندگى آینده آنها کند؟ انما اموالکم و اولادکم فتنه 🔹متأسفانه بسیارند کسانى که به سبب عواطف افراطى حتى وسایل و ابزار گناه فرزندان خود را فراهم مىسازند و از این طریق در گناه آنها شریک مى شوند واز آن بدتر اینکه گاه این عواطف افراطى سبب مى شود که در کسب مال نیز ملاحظه حلال و حرام نکنند و از هر راه ممکن به جمع مال بپردازند. 🔹 در اینگونه موارد اگر فرزند، صالح باشد و خبر از کار پدر نداشته باشد تصرفات او بعد از مرگ پدر در آن اموال شرعآ مجاز است؛ لذتش را او مى برد وعقوبتش را پدر مى کشد. 🔺بیشترین حسرت قیامت إنَّ اعظَمَ الحَسَرَاتِ یَومَ القیامَةِ حَسرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً فی غَیرِ طاعَةِ اللهِ فوَرِثَهُ رَجُلٌ فانفَقَهُ فی طاعَةِ اللهِ سُبحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الجَنّة وَ دَخَلَ الاوَّلُ بِهِ النّارَ. بزرگترین حسرت‌ها در روز قیامت، حسرت خوردن مردی است که مالی را به ناروا گردآورده و آن را شخصی به ارث برد که در اطاعت خدای سبحان بخشش کرده، و با آن وارد بهشت شود، و گردآورنده اولی وارد جهنم گردد. منبع: "نهج البلاغه، حکمت ۴۲۹" 🔸ادامه دارد https://eitaa.com/a_fatemi24/652