برای شروع هفته...

نم نم بارون باعث میشه کل راهتو پیاده بری....:)

با داغت چه کنم....

اندراحوالت: -آغلامادا... ای منی آغلادان.. من گلسین گادایین.. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ گریه نکن... دیگه ای کسی که اشک های تو مرا به گریه می اندازد دردو بلات به جان من...:) #حضرت_آقا

اری... یکشنبه هفته پیش درهمچین موقعیت زمانی، برایت دعا میکردیم زنده باشی و ما چقدر خوش خیال بودیم....:) . . . فقط میخواستم بگویم چقدر دنیا زود میگذرد... اما چگونه گذشتنش با خداست:) برایمان دعا اقا سید

ای که نگفته از درد دلم باخبری اغثنی که نماند، برایم جگری...

حاج مهدی: داغ، جگر ما را می‌سوزاند اما ریشه‌ی ما را هرگز. روزهای سختی دیدیم و روزهای سخت‌تری خواهیم دید. امام‌رضای ایران بهمان یاد داده که پای گریه بر شهید کربلا عزت بگیریم....

دیروز غزه امروز رفح الهم عجل لولیک الفرج

بنویسید در تاریخ: بدون هیچ گناهی زنده زنده درآتش سوختن!

میون شعله ها آه ،پیچیده این صدا آه که جون من شده به پای عشق تو فدا ،آه علی سوختم، علی سوختم....

هی با خودم می‌گفتم تنها راهی که داری نوشتن است. اینجا. آنجا. روی تکه‌کاغذهای باطله. با موبایل. با کامپیوتر. شب. صبح. هرموقع که شد و هرجا که فرصتی دست داد. اما آخرش هم یک عالم حرف نگفته و شعر ننوشته ماند روی دستم. راستش دیگر عقب مانده‌ام از شتاب حادثه‌ها. من هنوز گم‌شدهٔ بهتِ مه‌آلود ارسبارانم و گیجِ شلوغی‌ کوچه سرشور مشهد در روز تشییع. هنوز دلم مانده کنج صحن قدس و دارد کودکانه کبوترها را تماشا می‌کند بلکه یکی دو لحظه یادش برود چه خبر شده. هنوز خودم را در کلمه‌ها پیدا نکرده‌ام. به نوشتن و نوشته‌شدن نرسیده‌ام. آن‌وقت حالا رفح را چطور بنویسم؟ چطور از شب مه و باران بروم تا سحر دود و خاکستر؟ ما سوختن را باید تا کجا بلد باشیم؟ …