نقل است علی بن موسی الرضا علیه السلام هرگاه بر سفره ای می نشستند هیچ کس نمی ماند الا آنکه بر سفره دعوت می شد، حتی نعلبند ها امروز به عینه دیدم از فرزندان مذنب صغیرت تا منور های کبیر، همه را بر سفره ی خود نشاندی و بی نگاه به حیوانیت های وجودشان، آن ها را از سفره ی مادی و معنوی خود متنعم کردی:) امام من، تو با بی نهایت، تکفلم را قبول کردی و رهایم نکردی، پس از این هم رهایم نکن... -سفره ی افطاری امام حسن مجتبی به میزبانی بی نهایتِ امام رضا علیهما السلام_ جمعه ۱۸ فروردین_ تهران

اوصیکم به بی نهایت:)))ولو بدون جایزه...

گاهی اوقات پیرمرد زمان با تمام دنیا لج میکند با اندک زور باقی مانده خواستار توقف عقربه هاست پس زندگی متوقف میشود ، قطار آدم ها در حال حرکت است که یکدفعه صدایی مهیب پخش میشود! بوم! تصادفی عمیق میان دیوار شیشه ای آینده و حال رخ میدهد آینده در ها را بسته و حال در موقعیتی توصیف نشدنی قرار میگیرد آرزو ها از قطار پایین می‌ریزند ، خاطرات محکم سر جای خود نشستند. آدم ها مات میماند قطار متوقف شده. زمان متوقف شده. همه چیز متوقف شده به جز فریاد های مداوم خاطرات و سقوط آرزو ها همه چیز متوقف شده درست درون قلب آدم ها. درست درون من.

چه کند سختی ایام به ما بی خبران:)

الفاظ صرفا وضع شده اند، صرفا قرارداد شده اند برای معانی. اما آیا خود آنها هستند؟ شاید آری شاید نه... مرتبه ی نازله ی آنچه در اعماق حقیقت و در بطن عالم علوم و وجود هستیست، الفاظ هستند. (إن من شیء الا عندنا خزائنه، چیزی نیست الا آنکه منبع هایش نزد ماست!) فلذا چنانکه برای دیدن منظره ای زیبا از پنجره ای استنصار میکنیم، همچنین از دریچه الفاظ برای رسیدن به بطن دعاها، روایات و آیات باید استفاده کرد. الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَهُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعًا [زیانکارترین مردم] کسانی هستند که کوششان در زندگی دنیا به هدر رفته [و گم شده است] در حالی که خود می پندارند، خوب عمل می کنند گاهی فکر میکنیم، چند کلمه دعا و چند کلمه قرآن، دیگر کفایت میکند و نیاز به چیز دیگری نداریم! بلی... قرائت الفاظ نورانی صادره از الله تبارک و تعالی و اهل بیت علیهم السلام درجاتی از نور را برای انسان حاصل میکند. اما آیا حبس شدن در قفس الفاظ مادی برای انسانی که استعداد کشف بطن های پیچیده و لذیذ این عبارات را دارد، نیکوست؟ #روزنوشت

میگذشت از درِ مسجد، نفس‌آلوده سگی، گذرِ خویش به کوی تو به یادم آمد... السلام علیک یا نورالانوار یا محیی الموتی یا امیرالمومنین @Arefane

یه جای دعای جوشن کبیر خیلی قشنگ میگه: بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ يَا مَنْ أَظْهَرَ الْجَمِيلَ وَسَتَرَ الْقَبِيحَ، وَلَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ عَنِّي، يَا كَرِيمَ الْعَفْوِ، يَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ، يَا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ، وَيَا باسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، يَا صاحِبَ كُلِّ نَجْوَىٰ، وَيَا مُنْتَهىٰ كُلِّ شَكْوَىٰ، يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ، يَا عَظِيمَ الْمَنِّ، يَا مُبْتَدِئَ كُلِّ نِعْمَةٍ قَبْلَ اسْتِحْقاقِها، يَا رَبَّاهُ يَا سَيِّداهُ يَا مُوْلَيٰاهُ يَا غايَتَاهُ يَا غِيَاثاهُ، صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأَسْأَلُكَ أَنْ لَاتَجْعَلَنِي فِي النَّارِ. پیداش کنیدو با معنی بخونید. به توصیه استاد بزرگوار حاج اقا میر هاشم بهتر است در قنوت نماز یومیه قرائت شود

دعايي بسيار شريف با ثواب فراوان / دعای یا من اظهر الجمیل (متن و ترجمه) + ثواب و فواید http://islamicccc.blogfa.com/post/74

#پیشنهاد این صفحه وب رو مطالعه کنید

سالهاست که رسم میان من و تو، همین بوده است؛ من یکسال را خراب کرده ام.‌ و تو سال بعد را به نیکوترین تقدیر، نوشته‌ای چه رازی است میان تو و اسم ‹ رحمانت › که از هر چه بگذری، مهر پاشیدن بر بندگانت را، رها نمی‌کنی؟ #الهی‌_العفو‌

آدمیزاد است دیگر دوست دارد دق کند گاه گاهی بشیند و هق هق کند با خودش خلوت کند از دست بیکس بودنش هی شکایت از خودش از خلق و از خالق کند من شدم این روزها خورشید سرگردان که روز و شب فقط باید درپی ات مغرب و مشرق کند آنقدر با چشمهایت دلبری کردی که شیخ جرعت این را ندارد صحبت از منطق کند حدبی انصاف بودپ را رعایت کن برو ماندن تو می تواند شهر را عاشق کند کاش میشد کنج دنجی را شبی پیدا کنم آدمیزاد است دیگر دوست دارد دق کند

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را اول مرا سیراب کن وانگه بده اصحاب را من نیز چشم از خواب خوش بر می‌نکردم پیش از این روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را هر پارسا را کان صنم در پیش مسجد بگذرد چشمش بر ابرو افکند باطل کند محراب را من صید وحشی نیستم در بند جان خویشتن گر وی به تیرم می‌زند استاده‌ام نشاب* را مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را وقتی در آبی تا میان دستی و پایی می‌زدم اکنون همان پنداشتم دریای بی‌پایاب* را امروز حالی غرقه‌ام تا با کناری اوفتم آن گه حکایت گویمت درد دل غرقاب را گر بی‌وفایی کردمی یرغو* به قاآن* بردمی کان کافر اعدا می‌کشد وین سنگدل احباب را فریاد می‌دارد رقیب از دست مشتاقان او آواز مطرب در سرا زحمت بود بواب* را سعدی چو جورش می‌بری نزدیک او دیگر مرو ای بی‌بصر! من می‌روم؟ او می‌کشد قلاب را معانی برخی لغات: نشاب: تیرها (فرهنگ فارسی عمید) یرغو: دادخواهی بواب: دربان، نگهبان در بی‌پایاب: عمیق قاآن: پادشاه بزرگ؛ شاهنشاه (فرهنگ فارسی عمید)