آیت‌الله سیدعبدالله فاطمی‌نیا در شرایط سخت با هوشیاری پایین در بیمارستان بستری هستند 🔹️فرزند ایشان می‌گویند که در هنگام انتقال به بیمارستان در حالی که هوشیار بودند، اظهار داشتند که به دوستان بگویید برای من متوسل به حضرت علی اصغر (علیه‌السلام) شوند. 🔹️اللهم شافیة‌ بحق‌ علی‌بن الحسین #اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج

#تربیت🌱 #اعتباردرخانواده🌿 #عبادت☘ 🌸🌸 💢حجت الاسلام شهاب مرادی:💢 🛑 اعتبارتان را در خانواده بالا ببرید / تاثیر تربیتی اعمال عبادی🛑 ❇️دعای افتتاح را بخوانیم تا بچه مان بداند ما دعای افتتاح می خوانیم. ❇️ 💠آقایان و خانم ها، به هرکس هرچه می دهند بعد نماز است. بچه ها باید ببینند شما هنگام نماز چادر نماز سرتان است. هر روز سر سجاده تان بشینید💠 🌸🌸

«وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ كَانَ مَسْئُولًا» | سوره اسراء، آیه ۳۴ 🔻 به عهد خود وفا کنید، که از عهد سؤال می‌شود.

📌خیلی مهمه بی تفاوت نباشیم🌹

🍃ای صفای قلب زارم 🍃هر چه دارم از تو دارم 🎤حاج #علی_ملائکه

✳ یک روز می‌فهمیم زندگی دنیا اصلا زندگی نبوده! 🔻 «يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي» انسان می‌گوید: ای کاش برای زندگی‌ام چیزی پیش فرستاده بودم! انسان وقتی وارد صحرای #قیامت و عالم #آخرت می‌شود تازه می‌فهمد که زندگی‌اش آن است و این که در #دنیا بوده اصلا #زندگی نبوده بلکه جلسه‌ی #امتحان بوده. درست مثل یک دانشجو که ساعتی در جلسه‌ی امتحان است و آن امتحان، سرنوشتش را در همه‌ی عمر و برای ده‌ها سال تعیین می‌کند. در این‌جا تعبیر قرآن تعبیر عجیبی است، کأنه می‌خواهد بگوید قبل از این‌جا اصلا زندگی نبود. «يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي» ای کاش برای زندگی‌ام چیزی پیش فرستاده بودم. 👤 #شهید_‌مطهری 📚 #مجموعه_آثار | ج۲۸ 📖 ص ۵۴۴ #⃣ #تفسیر #معاد

🌹امام صادق علیه‌السلام: هر کس یک روز از ماه رمضان را [بدون عذر شرعی] روزه نگیرد، روح ایمان از او خارج می‌شود. 📚 منابع حدیث: من لا يحضره الفقيه، ج۲ ص۷۳ ثواب الأعمال، ج۱ ص۲۳۶ بحارالأنوار، ج ۹۳ ص۳۷۲ وسائل الشيعه، ج۷ ص۱۸۱

روایت جالب و عجیب استاد قرائتی از زندگی شهید اصلانی یکی از دو شهیدِ اخیر حرم رضوی

#شبهای_جمعه_روضه السلام علیک یا اباعبدالله ▪️تمومِ دنیامی تو همیشه آقامی تو برام دعا کن

✨آیت‌الله بهجت(ره): 🌷کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند، نه برای برآوردن حاجات شخصی خود !! 📚در محضر بهجت، ج۲، ص۱۸۷