🔻 محوضت جزء تمام سنت های الهی از ابتدای خلق آدم بوده است. نظام تکوین به گونه ای به سمت محوضت دارد میرود که خاک میخواهد نور بشود، این یک نحوه محوضت است، حرکت جوهری عالم به سمت نورانیت و تجرد یک نحوه از محوضت است، نحوه دیگر در نظام تشریع است که بین کفر و ایمان محض جدایی ایجاد بشود. به طوری باشد که مومنی در دل کافری نمانده باشد. استعداد ایمانی در درون اهل کفر باقی نمانده باشد و استعداد کفری و فجوری در دل اهل ایمان باقی نمانده باشد. این سنت محوضت است که هستی با تمام وقایع تاریخی اش و حوادثش میخواهد به این سمت حرکت کند. یعنی از وقتی که انسان نطفه اش بسته میشود تا وقتی که به دنیا می آید، تا وقتی که به بلوغ میرسد، تا وقتی که به سن بلوغ عقلی اش میرسد که چهل سالگی است، تا وقتی که دارد از دنیا میرود، تمام این ها، تا مرتبه برزخ و قیامت، همه مربوط به سنت محوضت است. 🔻 در دوران غیبت، امام عصر (علیه السلام) مردم را میشناسد، اما مردم او را نمیشناسند «کما كان يوسف يعرف الناس و هم له منکرون» همانگونه که یوسف برادرانش را شناخت ولی آنها نشناختند. در رابطه با یوسف غیبتهای مختلف با حکمتهای مختلف بود. ابتلای به غیبتی که برای یوسف ایجاد شد، برای یعقوب نحوی بود، برای یعقوب کمال بود . رشد ایجاد کرد. برای برادران یوسف یک شکل بود (که عقاب بود و موجب تطهیرشان)، برای بنیامین یک شکل دیگر بود، برای مردم یک بحثی بود. حتی برای مردم کنعان یک نوعی بود و برای مردم مصر نوعی دیگر، که در مصر هم غیبت صادق بود و فلسفه خودش را داشت. در مصر هم یوسف با اینکه حاکم بود، ولی غائب بود. او را به نبوت نمی‌شناختند. پس غیبت با حاکمیت هم سازگار است. این ها خیلی مهم است.با اینکه یوسف حاکم بود اما غائب بود. مردم نمیدانستند او کیست. مردم یوسف را به عنوان یک شخص حاکم میشناختند، نه به عنوان نبی، لذا غائب بود، اما حاکم بود. (کما اینکه در حقیقت غیب بودن خداوند متعال هم، خدای متعال حاکم و مالک و مَلِک و فرمانرواست در دنیا و قیامت، منتها در دنیا «حاکم غائب» است -به لحاظ ادراک مردم- چون مردم توجه به حکومت الهی در هستی ندارند، و در قیامت «حاکم ظاهر» است چون همه مردم توجّه تام می یابند به حکومت و فرمانروایی خدای واحد قهّار.) 🔻 در روایتی دیگر، احمد بن اسحاق بن سعد اشعری (قمی) نقل میکند که حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) در پاسخ به سوال وی از امام بعدی، امام مهدی (علیه السلام) را در سن سه سالگی به وی نشان دادند و معرفی نمودند و فرمودند: «يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ مَثَلُهُ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ مَثَلُ الْخَضِرِ وَ مَثَلُهُ مَثَلُ ذِي الْقَرْنَيْنِ وَ اللَّهِ لَيَغِيبَنَّ غَيْبَةً لَا يَنْجُو مِنَ الْهَلْكَةِ فِيهَا إِلَّا مَنْ ثَبَّتَهُ اللَّهُ عَلَى الْقَوْلِ بِإِمَامَتِهِمْ وَ وَفَّقَهُ لِلدُّعَاءِ بِتَعْجِيلِ الْفَرَج» ای احمد بن اسحاق، مَثَل امام مهدی در میان این امت همان مَثَل خضر و ذی القرنین است به جهت طول غیبتش، قسم به خدا که غیبتی خواهد داشت که در آن از هلاکت نجات نمی یابند مگر کسانی که خداوند آنها را در راه اعتقاد به امامت ثبات دهد و موفقشان کند به دعا برای تعجیل فرج. کسی از این غیبت در امان نمیماند مگر آنکه امامت سابق را محکم کرده باشد. یعنی راه این است که امامت های سابق را، محکمات سابق را محکم نگه دارد تا راه برایش باز بشود. از آنجا راه پیدا میکند . محکماتی که از طریق حضرات معصومین القا شده است را باور و عمل کند. و دیگر اینکه انتظار دائم داشته باشد مثل کسی که منتظر است محبوبش برسد. بعد احمد بن اسحاق میپرسد که آیا میشود علامتی هم برای اطمئنان قلبم قرار دهید، آنگاه امام مهدی به نطق آمد و به لسان فصیح فرمود: «أَنَا بَقِيَّةُ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ وَ الْمُنْتَقِمُ مِنْ أَعْدَائِهِ» منم بقیة الله در زمین خدا و منتقم از دشمنان خدا. بعد از این احمد ابن اسحاق میگوید که بسیار مسرور و خوشحال شدم و خارج شدم از نزد حضرت و فردایش دوباره خدمتشان آمدم و به حضرت امام حسن عسکری (علیه السلام) گفتم سرورِ من بسیار شد از منّتی که بر من گذاشتید، سوالی هم دارم که آن سنّت خضر و ذی القرنین جاری در امام مهدی (علیه السلام) چیست؟ حضرت فرمود: طول غیبتش.

🔻احمد بن اسحاق میگوید باز پرسیدم که مگر غیبتشان طولانی میشود؟ حضرت فرمود: «إِي وَ رَبِّي حَتَّى يَرْجِعَ عَنْ هَذَا الْأَمْرِ أَكْثَرُ الْقَائِلِينَ بِهِ فَلَا يَبْقَى إِلَّا مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَهْدَهُ بِوَلَايَتِنَا وَ كَتَبَ فِي قَلْبِهِ الْإِيمَانَ وَ أَيَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْهُ يَا أَحْمَدَ بْنَ إِسْحَاقَ هَذَا أَمْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ سِرٌّ مِنْ سِرِّ اللَّهِ وَ غَيْبٌ مِنْ غَيْبِ اللَّهِ فَخُذْ ما آتَيْتُكَ وَ اكْتُمْهُ وَ كُنْ مِنَ الشَّاكِرِينَ تَكُنْ مَعَنَا غَداً فِي عِلِّيِّين» : آرى، به خداوند سوگند او به اندازهاى در پشت پرده غيبت بماند تا آنگاه كه گروهى از معتقدين امامت از عقيده خود برگردند، و جز افرادى كه خداوند ميثاق ولايت ما را از آنان گرفته و روح ايمان را در آن تقويت فرموده ثابت نخواهد ماند؛ اى احمد اين غیبت امری از خداست و سرّی از اسرار خداوند است و غیبی از غیب خداوند است، اكنون اين سر را نگهدار و کتمان کن و از شاکرین باش تا فرداى قيامت با ما در مقام علیّین باشى. حضرت میفرمایند در دوره غیبت تنها کسانی نجات می یابند که به ولایت ما ثابت باشند و خداوند آنان را به روح ایمان تأیید کرده است «مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَهْدَهُ بِوَلَايَتِنَا وَ كَتَبَ فِي قَلْبِهِ الْإِيمَانَ وَ أَيَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْه». قرآن کریم تعبیر «أَيَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُس» را در مورد عیسی روح الله (علیه السلام) به کار برده است، و در این روایت و نیز در سوره مجادله نسبت به این مؤمنین میفرماید که مؤید به همان روح الهی میشوند یعنی این ها جزء خواص میشوند، مثل انبیاء سابق، چرا که رتبه محضیت در ایمان را پیدا میکنند: «لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشيرَتَهُمْ أُولئِكَ كَتَبَ في قُلُوبِهِمُ الْإيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُون» (مجادله،۲۲). 🔻 در روایت دیگری جناب عبدالعظیم حسنی نقل میکند از امام جواد (علیه السلام) که فرمودند از آبائشان از امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) که فرمودند: «لِلْقَائِمِ مِنَّا غَيْبَةٌ أَمَدُهَا طَوِيلٌ ... أَلَا فَمَنْ ثَبَتَ مِنْهُمْ عَلَى دِينِهِ وَ لَمْ يَقْسُ قَلْبُهُ لِطُولِ أَمَدِ غَيْبَةِ إِمَامِهِ فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَة»، خیلی تعبیر بلند است. امیرالمؤمنین (علیه السلام) میفرمایند در دوران غیبت هر کسی ایمانش محفوظ ماند در ابتلائات و ریزش پیدا نکرد، قبلش قسی نشد، عادت نکرد به روزمرگی بخاطر طول غیبت امامش، پس چنین شیعه‌ای در روز قیامت در درجه من با من همراه است. در کلام حضرات هیچ تعارف نیست، میفرمایند فهو معی فی درجتی يوم القیامة. خیلی تعبیر بلند است. عبارت «فی درجتی» نشان میدهد معیت خاص است. آن هم یوم القیامة؛ اگر فقط در دنیا بود ممکن بود بعدا زوال پیدا بکند. اما «معی فی درجتی یوم القیامة» یعنی امروز به گونه ای محقق میشود که تا قیامت ادامه دارد. خیلی عالی است. 🔻باطن امیر المومنین (علیه السلام) در دوره غیبت یک تجلی ای پیدا کرده که در روایت بیان را وصل کردند به امیر المومنین که امیر المومنین (علیه السلام) میفرمایند آن شیعه با من است. در دوره غیبت باطن امیر المومنین دارد ظهور میکند در شیعیانِ مخلص و ثابت در عقیده. هر امامی ظهور امیر المومنین (علیه السلام) است، این ظهور هم ظهور امر وصایت است. ما در اذن ورود میگوییم غائب شما مثل حاضر شماست. یعنی آنجا نظام بدن حاکم نیست، لذا همه این ها ظهورات امیر مومنان علیه السلام بودند. لذا در رجعت امیر المومنین در هر رجعتی... لذا میگویند کرار است. حیدر کرار یعنی چی؟ تعبیر روایت این است که در برگشت همه معصومینی که برمیگردند دوره به دوره، امیر المومنین با همه دوره ها هست. کرة بعد کرة، رجعة بعد رجعة، پس نشان میدهد ظهور امیر المومنین (علیه السلام) است در هر دوره ای. در همین جا هم الان همینطوری است. ان شاء الله روزی مان بشود همه اش، هم ظهور را ادراک بکنیم ،هم رجعت را ادراک بکنیم ان شاء الله .

🔻 در روایت دیگری مفضل از امام صادق (علیه السلام) نقل میکند که حضرت فرمودند: « أَقْرَبُ مَا يَكُونُ الْعِبَادُ مِنَ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ أَرْضَى مَا يَكُونُ عَنْهُمْ إِذَا افْتَقَدُوا حُجَّةَ اللَّهِ جَلَّ وَ عَزَّ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُمْ وَ لَمْ يَعْلَمُوا مَكَانَهُ وَ هُمْ فِي ذَلِكَ يَعْلَمُونَ أَنَّهُ لَمْ تَبْطُلْ حُجَّةُ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ وَ لَا مِيثَاقُهُ فَعِنْدَهَا فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ صَبَاحاً وَ مَسَاء ... » بندگان خدا نزدیک ترین وقتی که به خدا نزدیک میشوند و بهترین جایی که خدا از این ها راضی میشود، آن زمانی است که از امامشان دور شده اند ولی میدانند حجت الهی و میثاق ولایتش باطل نشده است، اگر کسی در آن دوره فقد و غیبت امام به اینجا رسید پس آنگاه هر صبح و شام منتظر باشد که امکان فرج هست. در ادامه میفرماید: « فَإِنَّ أَشَدَّ مَا يَكُونُ غَضَبُ اللَّهِ عَلَى أَعْدَائِهِ إِذَا افْتَقَدُوا حُجَّتَهُ وَ لَمْ يَظْهَرْ لَهُم ... »، یعنی شدت غضب الهی هم مانند شدت رضایت او در همین دوره است . برای مومنین، اقرب و ارضی، و برای کفار شدت غضب میشود. دو وجه غیبت را در این روایت بیان میکند. فقدان حجت برای مومنِ ثابت قدم عامل قرب و رضایت الهی است، و برای کافر معاند که به دشمنی تامّش میرسد شدت غضب الهی میشود. و در ادامه میفرماید: «وَ قَدْ عَلِمَ (الله) أَنَّ أَوْلِيَاءَهُ لَا يَرْتَابُونَ وَ لَوْ عَلِمَ أَنَّهُمْ يَرْتَابُونَ مَا غَيَّبَ حُجَّتَهُ عَنْهُمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ وَ لَا يَكُونُ ذَلِكَ إِلَّا عَلَى رَأْسِ شِرَارِ النَّاس»، و خداوند میداند که اولیائش در این دوره غیبت به شک نمی افتند، خدا اگر میدانست این ها بواسطه غیبت به شک می افتند، حجت را غایب نمیکرد . پس شک از ناحیه غیبت ایجاد نخواهد شد. هیچ شکی از جانب غیبت ایجاد نخواهد شد. هر شکی که برای کسانی که در دوران غیبت هستند ایجاد میشود از خودشان است نه از غیبت. و این غیبت در دوران بدترین مردم از جهت شقاوت ها محقق میشود. 🔻 در روایت دیگر یونس بن عبدالرحمن از امام کاظم (علیه السلام) نقل میکند که حضرت فرمودند: « طُوبَى لِشِيعَتِنَا الْمُتَمَسِّكِينَ بِحَبْلِنَا فِي غَيْبَةِ قَائِمِنَا الثَّابِتِينَ عَلَى مُوَالاتِنَا وَ الْبَرَاءَةِ مِنْ أَعْدَائِنَا أُولَئِكَ مِنَّا وَ نَحْنُ مِنْهُمْ قَدْ رَضُوا بِنَا أَئِمَّةً وَ رَضِينَا بِهِمْ شِيعَةً فَطُوبَى لَهُمْ ثُمَّ طُوبَى لَهُمْ وَ هُمْ وَ اللَّهِ مَعَنَا فِي دَرَجَاتِنَا يَوْمَ الْقِيَامَةِ » ، خوشا بر احوال آن شيعيان ما كه در غيبت قائم ما به حبل ما متمسّك هستند و بر دوستى ما و بيزارى از دشمنان ما ثابت قدم هستند، آنها از ما و ما از آنهائيم، آن ها راضی شدند به اینکه ما امامشان باشیم، ما هم راضی شدیم این ها شیعیان ما باشند، پس خوشا بر احوال آنها و خوشا بر احوال آنها بخدا سوگند آنان در روز قيامت همراه ما در درجه ما هستند. 🔻«طوبی» یعنی همان شجره ولایت برای کسانی است که به حبل ولایت متمسک هستند یعنی حب و بغضهای سابق را تثبیت کردند. آنجا در روایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود این شیعیان «معی فی درجتی» و اینجا امام موسی (علیه السلام) میفرمایند «اولئک منّا و نحن منهم». ما در دوره غیبت غائبیم، این ها ظاهرِ ما میشوند، لذا «نحن منهم» در ظهور. آنچه از ماست این ها ظاهر میکنند. یعنی این ها ما را میشناسانند، این ها معرف ما میشوند. ظرف وجودی شیعه‌ای که آنقدر طهارت پیدا بکند که امام را او بشناساند به مردم، بسیار عظیم است .فکر نکنید من را میگوید، آن شیعه ای را میگوید که «ثابتین علی امر الله» در شدائد و زلزله هاست . عَلَم میشود برای شناساندن امام. کمالات امام با شعاع وجودیش در آن شیعه شناخته میشود. 🔸 @abedini

🔸

🌷 جلسه ۲۷ 👆 🔸 انسان‌شناسی قرآنی #نظام_اندیشه_اسلامی| #استادعابدینی 🔻 دوشنبه ۲۷ خرداد ۹۸ 🔻 ۱۳ شوال ۱۴۴۰ 🌐 #موضوعات: 🔻 شناخت دوره غیبت ۴ 🔻 جایگاه سنت محوضت و تمحیص و غربال در دوره غیبت و ارتباط آن با دوره انقلاب اسلامی 🔸 @abedini

🌐 #موضوعات جلسه ۲۷ : 🔻 شناخت دوره غیبت ۴ 🔻 جایگاه سنت محوضت و تمحیص و غربال در دوره غیبت و ارتباط آن با دوره انقلاب اسلامی 🔻 بحثی که از ابتدای مباحث انسان شناسی قرآنی تا کنون داشتیم اگر بخواهیم به صورت اجمالی نگاهش بکنیم، خدای سبحان هستی را خلق کرد و آدم را به عنوان خلیفه خودش بر سراسر هستی، نه فقط زمینیان قرار داد و سجده ملائکه و تمرد شیطان، تعلیم اسماء برای آدم، نهی از شجره و بعد اکل از شجره و بعد هبوط آدم، همه بحث هایی بوده که مفصل شده است. هبوط هم دو هبوط بود، هبوط عداوتی و هبوط هدایتی. هبوط هدایتی هبوطی بود که دین الهی پس از آن می آمد و توبه آدم قبلش محقق شده بود. با توبه آدم که به زمین آمد، هبوط هدایتی شد و دین الهی شامل حال انسان ها شد. پس از آمدن دین، انسان ها دو شاخه و دو راه در مقابلشان قرار گرفت، هدایت و کفر. هدایت و ضلالت دو راهی بود که در مقابل انسانها قرار گرفت و انبیاء الهی در بیرون و فطرت و نظام عقل انسانی از درون، نظام هدایت را امداد مینمایند، و نظام ضلالت را هم از بیرون شیطان و از درون نفس اماره با تمام قوای شیطانی و جنود شیطانی امداد مینمایند. در برابر خلیفة الله (آدم) دو جبهه از هم متمایز شد، جبهه حق و هدایت که امداد به سعادت و فعلیت خلافت آدم مینمایند، و جبهه باطل و ضلالت که امداد به شقاوت و ضدّیّت با خلافت آدم میکنند. 🔻 انبیاء در طول تاریخ وقتی می آمدند نبرد جدی را بین حق و باطل برای تبیین حق و ابطال باطل داشتند. هم مرتبه نظر را شامل میشد که بیان باشد، تبیین باشد، هم مرتبه عمل را شامل میشد که جنگیدن باشد، ایستادن باشد، سختی باشد، تحمل باشد، همه این ها در زندگی حضرات انبیاء (علیهم السلام) محقق بود. این نبردی که از ابتدا بین حق و باطل ایجاد شد، دائما عده ای هدایت میشدند و عده ای به ضلالت می افتادند. عده ای اهل هدایت دوباره ممکن بود به گمراهی برسند در اثر تعلقات و عده از از اهل ضلالت با توبه به هدایت برسند. دائما تمییز بین حق و باطل در طول تاریخ با غلبه حق در هر دوره ای یا غلبه باطل ادامه داشته است. اسم این سنتی که انبیاء آوردند در طول تاریخ که این نبرد بین حق و باطل و تبیین حق و باطل را از آن نگاه و منظر ایجاد میکردند، اسمش را در قرآن کریم سنت تمحیص میگذارد. تعبیر قرآن این است که «وَ لِيُمَحِّصَ اللَّهُ الَّذينَ آمَنُوا وَ يَمْحَقَ الْكافِرين» (آل عمران، ۱۴۱). محق و محض شدن کفر، و محص و محض شدن ایمان. 🔻 در آیات دیگری نیز این سنت محص و خالص شدن مؤمنین و محق و نابودی کافرین را با تعبیر سنت تمییز و غربال و متراکم شدن (محض شدن) بیان می‌فرماید: ✨«مَا كَانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَىٰ مَآ أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتَّىٰ يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ» (آل عمران، ۱۷۹)، خدا بر آن نیست كه مؤمنان را بر این [وضعی‌] كه شما بر آن قرار دارید [كه منافق از مؤمن، و خوب از بد مشخص نیست‌] واگذارد، [بر آن است] تا آنکه پلید را از پاك [به سبب آزمایش‌های‌مختلف‌] جدا سازد. ✨ «لِيَمِيزَ اللّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَ يَجْعَلَ الْخَبِيثَ بَعْضَهُ عَلى بَعْضٍ فَيَرْكُمَهُ جَمِيعاً ...» (انفال، ۳۷)، تا آنكه خدا پلید را از پاكیزه جدا سازد، و پلیدان را بعضی با بعضی دیگر درآمیزد و همه شان را با هم متراکم و انباشته سازد. 🔻 پس سنت اول سنت تمییز بین خبیث و طیب است. سنت دوم اجتماع خبیث ها و اجتماع طهارت هاست. فلذا در نظام تربیتی نیز ابتدا باید در جامعه میز بین خبیث و طیب را ایجاد کرد. بعد از اینکه این محقق شد، برنامه ریزی دوم برای تراکم خبیثات و تراکم طیبات است. مثلا ببینید پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) کارش تمییز ایجاد کردن بین خبیث و طیب در بیان و تنزیل کتاب بود. یعنی در مقابل کفار و مشرکین تمییز بین خبیث و طیب در مرتبه کفر و ایمان ایجاد نمودند. امیرمومنان (عليه السلام) هم در مقابل نفاق تمییز بین خبیث و طیب در مرتبه مسلمان منافق و مسلمان مؤمن ایجاد کردند، که نفاق آشکار بشود. اینجا «فَيَرْكُمَه» بود که خبیث متراکم بشود، خبیث ها به هم ملحق بشوند، لذا در مقابل امیر المومنین (علیه السلام) همه کفر و نفاق ایستادند. تراکم خبیث ها بود. یعنی نفاق هم به کفر ملحق شد، کفر و نفاق مقابل ایمان ایستادند. همچنین ایمان ها در مقابله با آنها متراکم و محض شد. 🔻 هر جا میخواهد تمییز بین خبیث و طیب باشد باید تلاطم باشد، باید ابتلاء باشد. و هر جا بخواهد بین خبیثات باهم جمع و تراکم بشود، و بین طیبات هم جمع و تراکم بشود، ابتلاء باید در نهایتِ شدّت باشد. اینطور نیست که بدون ابتلاء در سایه روشن ها رویش ها شکل بگیرد، چناچه ریزش ها هم همینطور است.

🔻 در جانب خبیث ها و نگاه کفر تراکم به کثرت است، در کنار هم قرار گرفتن با حدودشان است، اما در جانب طیب ها و نگاه ایمانی تراکم به رفع حدود است. یعنی در ایمان دائماً بساطت ایجاد میشود، به معنای سعه وجودی. پس در نور وحدت لحاظ میشود. در تراکم طیبات وحدت لحاظ میشود. یعنی هرچقدر طیب ها کنار هم جمع میشوند، چه در یک فرد، چه در اجتماع، وحدت و محبت حقیقی بینشان ایجاد میشود. اما در ظلمت هرچقدر خبیث ها کنار هم جمع میشوند و ظلمت ها کنار هم جمع میشوند، کثرت اضافه میشود و در این کثرت ها حدود و عداوت ها زیادتر است. لذا تعبیر قرآن این است که «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور»، ظلمات را بصورت کثیر آورده است، جمع آورده است. اما نور بصورت واحد (مفرد) آمده است (نه جمع، انوار). یا در مورد جمعیت کفر می‌فرماید «تحسبهم جمیعا و قلوبهم شتّی» آنها را جمع پیوسته کنارهم می‌پندارید درحالی که قلبهایشان از هم گسسته و پراکنده است. چون اساس کفر بر کثرت و عداوت و تعارض حدود باهم است. 🔻 اگر کسی مبتلا به کفر میشود، مبتلا به کثرت شده است. اگر کسی مبتلا به معصیت میشود، مبتلا به کثرت شده است. کسی که مبتلا به ایمان میشود (یعنی آزمایش به ایمان میشود)، به وحدت وارد شده است. پس اثر این باید اینطوری دیده بشود. جامعه مومنین باید اثرش وحدت بیشتر باشد. اگر کثرت است، معلوم میشود که جهات خباثت است، جهات ظلمت است، جهات عصیان است، جهات معصیت است، جهات کفر است، جهات شیطانی است. شیطان مظهر کثرت است که خودش را از خلیفة الله جدا کرد و گفت «خلقتنی من نار و خلقته من طین». یعنی کثرت دید. اما ملائکه کثرت ندیدند، وقتی سجده شد، سجده یعنی وحدت. یعنی این تابع او شد و شد شأن او. اما اینکه شیطان گفت «خلقتنی من نار و خلقته من طین»، در حقیقت بلافاصله دو کثرت، دو ماده، دو چیز در قبال هم دید و گفت «انا خیر منه»، این قیاس در قبال این تکثر و منیت بود که بروز کرد. 🔻 سوال: سنت تمحیص نقطه آغازش از خیر است یا از شر است؟ یعنی اینطوری است که اول خیر خیلی قوی میشود، بعد در مقابلش شر هم قوی میشود، متراکم میشود، یا بر عکس؟ جواب: اساس در نظام هستی و نظام تشریع بر رحمت است، بر خیر است، بر حق است. لذا در وجود همه انسان ها طلب حق از کودکی هست که همان مقابله با ظلم است و نپذیرفتن ظلم، از کودکی بدون اینکه به دینی متدین باشد و به تربیتی متربی شده باشد، اساس بر طلب حق است. سه عنوان دارد: ۱. اساس وجود خیر است، ۲. فطرت انسان بر خیر است، ۳. سبقت رحمت بر غضب است، یعنی هم در نظام وجودی و تکوینی و هم در نظام اعتبارات تشریعی، سبقت رحمت بر غضب الهی است. در نظام تکوینی بدن، اصالت با سلامت است نه مرض. این ها بیان آن مسئله است که تطابق تشریع و تکوین است. در نظام تشریعی دین، اصالت با طهارت است نه نجاست. این ها یک بیان است در نظام تشریع و تکوین. سبقت رحمت بر غضب یک قاعده عام است، هم نظام تکوین را شامل میشود و هم نظام تشریع را. لذا در رابطه با سنت تمحیص هم اصالت با ایمان و هدایت و نجات است، نه کفر و ضلالت و هلاکت. خیر بر شر سبقت دارد در تحققش و وجودش. 🔻 این از محکمات است که اگر ذره ای ایمان در وجود کسی باشد، بالاخره نجات پیدا میکند. منتها این «بالاخره» پس از تطهیر و پاکسازی از آلودگی‌ها و تمحیص و خالص شدن ایمان در وجود اوست. پس از ورود در سختی های دنیا و اگر در دنیا پاک نشد در مراتب جهنم های برزخ و قیامت است که آن میشود سنت تطهیر و تمحیص. هیچ چیز بی جزا نمی‌ماند، لذا انسانی که گناه و آلودگی دارد در روایات دارد که در دنیایش با مریضی ها و ابتلائات و مشکلات پاکسازی میشود، اگر در دنیا کامل پاک نشد با سخت جان دادن، اگر پاک نشد، در مواقف برزخی و قیامتی، سوال شب اول قبر، عذاب های برزخی، مواقف سخت حق الناس و... ، تمام این ها سنت تطهیر است برای مومن. باید این ها بیاید تا ناخالصی هایش بریزد. اگر ایمان در وجود باشد، ایمان میماند و این آلودگی‌ها کم کم با ابتلائات و سختی ها میریزند. 🔻 وقتی ریشه های فاسد به هم ملحق میشوند. این الحاقِ ریشه های فاسد به همدیگر خودش شدت آتش است. لذا در جهنم آتش این ها همدیگر را میسوزاند. چون خباثت این ها به هم مرتبط بود. یعنی عملی که این انجام داد از آن کافر دیگری هم نشأت گرفته بود. عملی هم که او انجام داده بود، از پشتیبانی این هم صورت گرفته بود. لذا آتش این ها همدیگر را میسوزاند. این هم خیلی عجیب است. بمانند این تراکم آتش های جهنمی در محض شدن کفر و شر، تراکم رحمت های بهشتی در محض شدن ایمان و خیر است، که در نظام خیر نعمت خیری که به یکی داده میشود، به مؤمن دیگری هم از او مرتبه ای ازش میرسد، چون مؤيد و تاثیرگذار در خیر او بود.

🔻 در آیه ۱۷۸ آل عمران می‌فرماید: «وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّما نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِين» «و كسانی كه كافر شدند، گمان نكنند مهلتی كه به آنان می‌دهیم به سودشان خواهد بود، جز این نیست كه مهلتشان می‌دهیم تا بر گناه خود بیفزایند، و برای آنان عذابی خوار كننده است». اگر مهلت بهشان دادیم، اینطور نیست که این برایشان خوب باشد، «انما نملی لهم لیزدادوا اثما»، یعنی همان محض شدن در کفر. بعد دنبالش در آیه ۱۷۹ میفرماید «ما کان الله لیضع المومنین علی ما انتم علیه»، مومنین را رها نمیکند همینطوری که هستند بگویند ایمان آوردیم، تمام، راحت بشوند. «حتی یمیز الخبیث من الطیب»، تا باید تمام آن مراتب خباثتی که در وجود این ها ممکن است باشد که «و ما مومن اکثرهم بالله الا و هم مشرکون»، همه آن شرک ها و خبث ها باید از وجود این ها کنده بشود. 🔻 اینگونه نیست که خدای سبحان یک جامعه ایمانی که تشکیل شد رهایشان بکند. بحث انقلاب اسلامی از مصادیق این جامعه ایمانی میشود. خداوند متعال آنقدر این جامعه ایمانی را بالا و پایین میکند، آنقدر زیر و رو میکند تا نقاط شرک و نفاق و کفر از وجود این جامعه خالی بشود، و ایمان محض بشود. این وعده الهی است که باید به سمت ایمان محض حرکت بشود. پس اینطور نیست صرف ادعای ایمان و بودن بر یک مرتبه ای از ایمان، خدا بگوید خب الحمدلله، یک جامعه ایمانی شکل گرفت رها بکند، میگوید نه، این جامعه توحیدی هم باید به مرتبه محض ایمان برسد و «سنت محوضت» باید جریان داشته باشد. اگر میخواهد به مرتبه محوضت برسد، حتما باید به ابتلائات و تکانه هایی دچار شوند. تکانه ها برای اینکه ریزش ها و غربال ها صورت بگیرد در جامعه ایمانی، باید خیلی سنگین باشد. چون بعضی از مهره ها آنقدر خلط بین ایمان و کفر کردند و به مومنین چسبیدند و نفاق شدید دارند که آشکار نمیشود مگر با تکان‌های شدید؛ طوری که حتی ممکن است خودشان هم ندانندتعلق به چه نفاق بدی در خود دارند. پس باید تعلقات آلوده اینها با یک تکانه های شدید جدا بشود. 🔻 بیان سنت محوضت در آیات ۱۴۰ و ۱۴۱ آل عمران در فضای شکست در جنگ احد نازل شده است. فضای جنگ احد یک دفعه یک تنش در جامعه اسلامی ایجاد کرد. جامعه ایمانی آن موقع، سال سوم هجرت است، سال قبلش در سال دوم هجرت جنگ بدر بوده است که یک پیروزی غیر قابل انتظار بود و برای مومنین این نگاه را ایجاد کرده که پس دیگر هرجا این ها قدم بگذارند غالبند، آنجا که این ها تعداد کمی بودند، سیصدتا بودند، آن ها هزارتا بودند، این ها غلبه کردند، با همه ساز و برگی که آن ها داشتند و این ها هیچی نداشتند، حالا که تعدادشان بیشتر شده، پس دیگر این ها هر جا بروند حتما غلبه میکنند. نگاه بر این بود. لذا یک شکست عظیم برای لشگر اسلام به ظاهر پیش آمد، یک دفعه خیلی فرو ریختند. پچ پچ ها خیلی زیاد شد. انواع شایعات از طرف منافقین، حتی عبدالله بن اُبَیّ که رئیس منافقین بود، این ها برگشتند در جنگ احد، بعد از اینکه جنگ مغلوبه شد، این ها تازه شروع کردند شایعه پراکنی که ما کار درستی کردیم، شروع کردند بنیان های اهل ایمان را به چالش کشیدن و ایجاد چالش هم شد. برای خیلی ها شبهه ایجاد شد.

🔻در این فضا قرآن در آیات ۱۴۰و۱۴۱ آل عمران میفرماید: « إِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ وَ تِلْكَ الْأَيّامُ نُداوِلُها بَيْنَ النّاسِ وَ لِيَعْلَمَ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ يَتَّخِذَ مِنْكُمْ شُهَداءَ وَ اللّهُ لا يُحِبُّ الظّالِمِينَ وَ لِيُمَحِّصَ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ يَمْحَقَ الْكافِرِينَ» «"ان یمسسکم قرحٌ" اگر از شما اینجا در جنگ احد 70 نفر کشته شدند، "فقد مس القوم قرح مثله"، از این ها هم 70 تا در جنگ بدر کشته شدند. "تلک الایام نداولها بین الناس"، خدا خیلی زیبا حرف میزند. آدم هرچقدر نگاه میکند، میبیند چقدر سنت های الهی زیباست. "تلک الایام نداولها بین الناس"، سنت مداوله است، مداوله یعنی چرخیدن، چرخیدن قدرت، چرخیدن مصیبت ها، چرخیدن ابتلائات، چرخیدن راحت ها، همه این ها چرخیدن است دیگر. خدا میگوید این سنت ماست. مومنین فکر نکنند اگر مؤمن بودند پس همیشه باید راحت باشند. "تلک الایام نداولها بین الناس"، تا در این سنت مداوله و شدت و این ابتلا به جایی برسد که از جمله نتایجش ظاهر شدن ایمان مؤمنان واقعی باشد و اینکه «یتخذ منکم شهداء»، از بین شما آن عده مؤمن واقعی را به عنوان شاهد و میزان قرار دهیم. این شهید یعنی شاهد بر اعمال دیگران، میزان بر اعمال دیگران که انبیاء هستند از حیثی که میزان اعمال میشوند. لذا اینجا میفرماید این ابتلائات پیش می آید، "یتخذ منکم"، اخذ میکند از شما، یعنی مقام شاهد شدن، مقام اعطای الهی است (مثل مقام نبوت که اعطایی است)، نه مقامی از اختیار انسان. خدا از شما یک عده ای را به عنوان شاهد انتخاب میکند و بعنوان میزان و شاهد بر امت میگیرد. یک عده ای میشوند اهل ایمان محض، بین اهل ایمان یک عده ای میشوند گل سر سبد، میشوند شهداء. میشوند شاهدان. 🔻 در جریان عیسی علیه السلام در آیه 52 سوره آل عمران وقتی حضرت عیسی گفت من انصاری الی الله قال الحواریون نحن انصار الله آمنا بالله و اشهد بانا مسلمون، آنجا دارد که ربنا آمنا بما انزلت و اتبعنا الرسول، حالا که این ها به این مقام رسیدند که حواریون عیسی شدند، دعا میکنند، ربنا آمنا بما انزلت و اتبعنا الرسول، ما ایمان آوردیم و تبعیت کردیم، فاکتبنا مع الشاهدین، پس ما را با شاهدین انبیاء بنویس. یعنی ما که حیث تبلیغ پیدا کردیم، میخواهیم بشویم قله های متراکم دین، برویم در مردم و بتوانیم تاثیر گذار باشیم، حیث کسی که میخواهد مبلغ باشد، حیث شاهد است، حیث شهید است. خیلی بیان عالی ای است. فاکتبنا مع الشاهدین. حالا که ما میخواهیم این کار را بکنیم، ما را میزان قرار بده. شما قرار بده. فاکتبنا مع الشاهدین، یعنی شما بنویس. ما نمیتوانیم شاهد بشویم، اما شما فاکتبنا مع الشاهدین، آن هم مع، نه خود شاهد، یعنی میدانستند مقامشان مقام مع شاهد است، نه خود شاهد. 🔻همچنین در ادامه فضای جنگ احد، در پاسخ به منافقین در آیه ۱۵۴ آل عمران میفرماید: « لَوْ كُنْتُمْ فِي بُيُوتِكُمْ لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقَتْلُ إِلى مَضاجِعِهِمْ وَ لِيَبْتَلِيَ اللّهُ ما فِي صُدُورِكُمْ وَ لِيُمَحِّصَ ما فِي قُلُوبِكُمْ وَ اللّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُور»، حتی اگر در خانه هایتان هم بودید، آن هایی که برایشان کشته شدن نوشته شده بود، «لبرز الذین کتب علیهم القتل الی مضاجعهم» حتی در بسترهایشان این مرگ به سراغشان میرفت، اینطور نیست که رهایشان میکرد. 🔻 تعبیر امام خمینی (رحمة الله علیه) در جریان هفتم تیر و شهیدان حزب جمهوری که پیش آمد، فرمودند «تقارن آجال» بود. امام آنچنان بلد بود، عمیق، دقیق، عارفانه، قرآنی، فرمود «تقارن آجال» بود. یعنی اجل ها به هم نزدیک و مقارن شده بود که در یک موقع محقق بشود. این خیلی نگاه را الهی میکند در عین اینکه دنبال قاتل و مجرم و ... میگردند اما فرمودند تقارن آجال بود. چقدر زیباست. روایاتی آمده پیرامون این عنوان «تقارن آجال» که چطور میشود یک دفعه یک عده زیادی با هم میمیرند، بعد حضرات باز میکنند. «و لیبتلی الله ما فی صدورکم»، و این ابتلاء جنگ احد برای آن مراتبی از ایمان بود که در صدرها و دل هاست و آشکار نیست، «و لیمحص ما فی قلوبکم» و برای آنکه آن مراتب ایمان در قلب شما پاکسازی و تمحیص قلبی بشود. تمحیص گاهی در نگاه ظاهری است، و گاهی در نظام قلب است. قلوب مومنین باید به تمحیص برسد. یعنی از مرتبه ظاهر که محص بین ایمان و کفر بود و تمایز ظاهری در رفتار کافرانه و مومنانه بود، این تازه یک مرتبه جدا شدن است که رفتار ها از هم تمییز بیابند، اما یک مرتبه دیگر، مرتبه تمییز و تمحیص بین همین مومنین است که اظهار ایمان میکنند، که باید محص قلبی محقق بشود و ایمانشان خالص شود. محص قلبی و محوضت قلبی خیلی سنگین است.

🔻 «و الله علیم بذات الصدور»، یعنی آنجا در مراحل محص قلب ها، از باب علم الهی است که به صدور و قلب ها اطلاع دارد و ابتلائات را میرساند به مراحل محص شدن در عمق لایه های قلب ها. انسان گاهی به جایی میرسد که خودش هم منافق است و نمیداند «و یحسبون انهم یحسنون صنعا». خودش هم فکر میکند که خودش دارد خوب کار انجام میدهد. یعنی قلبش را هم نگاه میکند میبیند، اما قلب مراتب دارد. انسان مرتبه خفی دارد، اخفی دارد، سر دارد، مقام اخفی من السر دارد، این مقامات انسان را «الله علیم بذات الصدور»، یعنی در مراحل قلوب هم خدا عالم به ذات الصدور میشود، و آخرین مرتبه ای که هیچی بر او پنهان نیست را میداند و می‌خواهد مؤمنان را پاک کند. 🔻 بعد در ادامه آیات، چهار دسته میکند جدا شدن ها را، یک دسته ای (با خبث باطنی) که از اول در جنگ احد نیامدند، منافقینی که آمدند و جدا شدند، برگشتند در نیمه راه. یک عده ای ماندند پیش پیامبر و فرار نکردند، شهید شدند یا زنده ماندند، این ها جمع قلیلی بودند. این میشود دسته دوم. مثل امیر المومنین که کالقرحة الواحدة. آن قدر حضرت ضربت خرده بود بهش، بدنش مثل یک زخم شده بود. هرچی می آمدند یک زخم را پانسمان کنند، میدیدند از آنور سر باز میکند، اینور را پانسمان میکردند، آنور سر باز میکرد، آخر به پیغمبر گفتند بدن کالقرحة الواحدة است، هیچ جای پانسمان ندارد، آنجا پیغمبر آمدند و دست کشیدند به زخم های امیرالمومنین، هر کدام را که دست میکشیدند، کامل خوب میشد. اینقدر ضربت خرده بود و جنگ سخت شده بود. پس یک دسته هم شدند این هایی که ماندند. یک عده ای هم وقتی در مقابل دشمن قرار گرفتند، جنگ غالب شد، این ها مواضعشان را ترک کردند، آمدند سراغ غنیمت ها، بعد که جنگ مغلوب شد فرار کردند. این هایی هم که فرار کردند دو دسته شدند، یک دسته ای رفتند و برنگشتند (دسته سوم)، یک دسته ای رفتند و نیمه راه برگشتند با حالت نُعاس (چرت) که خدا برایشان قرار داد تا هشیار شوند و برگردند (دسته چهارم). این چهار دسته مراتب محوضت است. آن هایی که ماندند تا آخر، یا شهید شدند یا زنده ماندند، این یک مرتبه از محوضت است، آن هایی که رفتند و برگشتند، یک مرتبه از محض شدن است، رفتند و برنگشتند، آن هایی که از اول برگشته بودند و نیامدند. این مراتب در آیات قرآن پیرامون فضای جنگ احد بیان شده است. 🔻 شبیه همین چهار دسته، در سوره بقره (آیات ۲۴۶ تا ۲۵۱) در فرمان پذیری بنی اسرائیل از طالوت نیز دسته بندی شده اند. عده ای که از ابتدا فرمان بر جهاد و قتال را نپذیرفتند و نیامدند. به فرمان الهی بر قتال پشت کردند (دسته اول) مگر عده ای قلیل که با طالوت به قتال رفتند، «فَلَمّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ تَوَلَّوْا إِلاّ قَلِيلاً مِنْهُمْ». آنها که آمدند در ابتلای به امر الهی طالوت بر نهر آب «فَلَمّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُودِ قالَ إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ» ، عده ای تابع محض (السابقون) اصلا آب نخوردند و حتی طعم آب را هم نچشیدند که طالوت گفته بود آنها از من هستند «مَنْ لَمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي» (دسته دوم)، که اینها عده‌ی قلیلی بودند که اصلا نخوردند «فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلاّ قَلِيلاً مِنْهُمْ». عده ای اصلا تبعیت نکردند و سیر از آب خوردند که طالوت گفته بود آنها از من نیستند «فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي» (دسته سوم). و عده ای هم دیدند نمیتوانند اصلا نخورند، یک مشت برداشتند فقط. طالوت گفته بود اگر نمیتوانید مِنّی باشید، اوج سابقون باشید، اوج ایمان باشید، اقلا از اصحاب یمین باشید و بیشتر از یک مشت آب نخورید «إِلاّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ».

🔻 آن هایی که غرفه (یک مشت) خوردند، این ها شدند اکثریت. «فلما جاوزه هو و الذین آمنوا معه»، طالوت از نهر عبور کرد خودش با کسانی که بهش ایمان آوردند، یعنی دو دسته. آن هایی که اصلا نخوردند که «منّا» شده بودند، و آن هایی که خوردند ولی یک مشت. بقیه که سیر خوردند «شرب منه»، از نهر عبور نکردند. آن ها ماندند، جا ماندند، آن ها اجازه عبور از نهر پیدا نکردند. جاماندگان شدند در آنجا. این دودسته مومنان که رفتند رسیدند در مقابل جالوت. وقتی رسیدند در مقابل جالوت، یک دفعه تا دیدند عظمت جالوت را، فلما جاوزه هو و الذین آمنوا مع قالوا لا طاقة لنا الیوم بجالوت و جنوده، آن ها که غرفه خورده بودند (اصحاب یمین) گفتند این جالوت با این عظمتش را ما قدرت مقابله نداریم. چندبار ریزش کردند. اما آن «منّا»ها که اصلا طعم آب را هم نچشیده بودند، ثابت قدم ماندند. «قال الذین یظنون انهم ملاقوا الله»، آن هایی که یقین داشتند خدا را ملاقات می‌کنند گفتند: «کم من فئة قلیلة غلبت فئة کثیرة باذن الله و الله مع الصابرین». آن گروه که غرفه ای نوشیدند، تا مقابله نهایی در جنگ هم آمده اند، اما میگویند ما طاقت نداریم. چرا؟ چون نگاهشان ظاهری است. آن عمق خلوص درشان ایجاد نشده است. فکر میکردند اگر یک غرفه را هم نخورند میمیرند. این باور را نداشتند که خدا میتواند حیات برای این ها ایجاد بکند. 🔻 وقتی اینطوری شد... ادامه بحث هم خیلی زیباست که آنجا داوود (از السابقون) سنگ را انداخت در قلاب و زد، قبل از اینکه جنگ شدیدی بخواهد صورت بگیرد ... چون این ها قدم صدق داشتند، دعایشان این بود که «ربنا افرغ علینا صبرا و ثبت اقدامنا و انصرنا» ، این گروه «من لم یطعمه» با این دعا وارد شدند، لذا بدون اینکه جنگ جدی صورت بگیرد، غلبه محقق شد و لشگر جالوت پراکنده شدند. همه اینها برای محوضت است. 🔻 . پس سنت خدا برای محوضت اهل ایمان است. به تبع اهل ایمان، کفر هم محض میشود. کفر به تبع اهل ایمان محض میشوند. این یک سنت الهی است، در تمام انبیاء بوده است، در تمام تاریخ بوده است، این جریان عینا در هر جایی که تا به حال گفتگو کردیم از انبیاء، جریانات ائمه، جریانات عاشورا، تمام این ها محقق است. این سنت محوضت. الی ما شاء الله آیات دارد در قرآن (سوره نور آیات ۳۵ به بعد، سوره توبه آیات ۱۶ به بعد، سوره فتح آیه ۲۵، سوره انفال و...) 🔻 هر جا دیدید کفار دارند مومنین را تصفیه ایمانی میکنند، یعنی دارند جدا میکنند، دور میکنند، طرد میکنند، این ها را اخراج میکنند، اگر جدا بشود بین ایمان و کفر، «لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذاباً أَلِيماً» (فتح، ۲۵)، اگر مؤمنان از کافران جدا بودند قطعاً کافران را عذاب دردناک می‌کرديم. میگوید اگر اهل کفر به مرتبه محوضت ایمان رسیده بودند، یعنی دیگر مؤمنی در بینشان نبود و از این ها هم افراد مومنی به دنیا نمی آمد، یعنی اینها مثل قوم نوح در کفر چنان محض می‌شدند که هیچ استعداد ایمان درشان نمانَد ولذا مؤمنی هم در صلبشان بدنیا نیاید، که «لایلدوا الا فاجرا کفارا»، آنگاه برای آنها عذاب قطعیست که «لعذبنا الذین کفروا منهم عذابا الیما». 🔻 «انه کان لله عز و جل ودائع مومنون فی اصلاب قوم منافقین»، خداوند متعال در قوم منافقین ودایع مؤمن قرار داده بود، این از آن بحث های عالی عالی است، «و لم یکن علیّ - صلوات الله علیه- لیقتل الآباء حتی تخرج الودایع». امیر المومنین کسی نیست که استعدادی را از بین ببرد. کسی که به دست علی کشته بشود، باید تا مراتب آخری که از این فرد نسلی بعد نسل ایجاد میشود، درش مؤمن امکان وجود نداشته باشد. یعنی «لایلدوا الا فاجرا کفارا» باشد. کی به دست امیر المومنین کشته میشود؟ فقط کسی که لایلد الا فاجرا کفارا است. لذا مهدور الدم داشتیم، جنگ کرده است حضرت، ولی آن ها به دست حضرت کشته نشدند. پس هر کسی به دست امام کشته بشود، «لایلدوا الا فاجرا کفارا» است. یعنی این تا اعقابش هم امکان صلاح درش نبوده است. لذا میفرماید چرا امیر المومنین بعضی از این منافقین را از بین نبرد؟ چون ودایع مؤمنین در صلبشان بود. مثلا محمد بن ابی بکر کیست؟ یار ولایی امیر المومنین (علیه السلام) است، حضرت میفرمایند او به منزله فرزند من است. وقتی اسماء با امیر المومنین ازدواج کرد، بعد از جریان ابی بکر، محمد سه ساله بود که در خانه امیرالمومنین بود و همانجا رشد کرد. چون اسماء قبلا همسر ابوبکر بود و بعد مرگ ابوبکر، امیرالمومنین او را گرفت. وقتی امیر المومنین او را گرفت، محمد بچه ای سه ساله بود. حضرت میفرماید محمد فرزند من است از صلب ابی بکر. این ها هم از عجائب الهی است. این ودایع باید خارج بشود. این سنت محوضت در نظام وجود است که خدا میخواهد این محقق بشود.

🔻 قوانین سنت‌های الهی حاکم بر انقلاب اسلامی را این ها تبیین میکند. اگر بیان سنت محوضت نباشد، ما سردرگم می‌مانیم. ما نمیدانیم این انتخابات هایی که اینطوری است، اینور میشوند، آنور میشوند، این سنت مداوله ایام دارد چکار میکند با ما، دارد همان سنت محوضت را ایجاد میکند. اینجا که الان این آقا انتخاب شده است در این دوره ها، یک نگاه این است که شکست خوردیم، یک نگاه این است که اصلا شکست در اینجا معنا ندارد. سنت الهی در این مسئله دارد کاری میکند که اصلا به غیر از این امکان پذیر نبود واقعا. نمیخواهیم تایید بکنیم که مردم درست انتخاب کردند، اما میخواهیم بگوییم این سنتی که ایجاد شده است آنقدر در رشد مومنین تاثیر دارد، رویش ها و ریزش ها و محض شدن ها در این نظام جلو میرود. بعد میبینیم چقدر جالب میشود. وقتی نگاه انسان الهی شد، یأس دیگر درش حاکم نمیشود. اصلا انسان به سمت یأس نمیرود. شدیدترین حالت ها را رویش های بالاتر میبیند. در قرآن هم این را آورده است. میگوید اصلا ما بنا نداریم بگذاریم جامعه ایمانی تا آن جایی که به محض شدن نرسیدند خیالشان راحت باشد. بله، اگر محوضت محقق شد، مثل زمان استقرار حکومت حضرت، آنجا آرامش ایجاد میشود. منتها نه آرامش پا روی پا انداختن، آرامش به فعلیت رسیدن محض دین. لذا همه با تمام توان کار میکنند. 🔻 قرآن میگوید آنجا که عده ای «لا یلدوا الا فاجرا کفارا» شوند به شقاوت محض رسیده اند، لذا عذاب می آید برای کسانی که شقاوتشان محض شده است، حال شما ببینید اگر ایمان به محض برسد چی میشود؟ این هم یک بحث است. آنجایی که شقاوت به محوضت برسد، عذاب الهی نازل میشود. «لو تزیلوا لعذبنا الذین کفروا» ، اما آنجایی که ایمان به محض میرسد چه شکوفایی عظیمی ظهور می‌نماید. این یک بحث عالی ای دارد. آن هم از سنت های الهی است. چقدر این بحث ها جایش انصافا خالی است. سنت های الهی حاکم، سنت هایی که آدم محشور است با آن ها. 🔸 @abedini

🔸

🌷 جلسه ۲۸ 👆 🔸 انسان‌شناسی قرآنی #نظام_اندیشه_اسلامی| #استادعابدینی 🔻 سه شنبه ۲۸ خرداد ۹۸ 🔻 ۱۴ شوال ۱۴۴۰ 🌐 #موضوعات: 🔻 شناخت دوره غیبت ۵ 🔻 جایگاه انقلاب اسلامی در دوره غیبت، بر سه پایه معنویت الهی و عقلانیت الهی و عدالت الهی با محوریت امام، بعنوان اولین دوره ای که مردم بصورت عمومی پذیرش جریان حاکمیت امر الهی یافته اند، و قیام برای اقامه حاکمیت الهی با پرچم غدیر و آمادگی برای ظهورِ خلیفه منصوب الهی را پیدا کرده اند. 🔸 @abedini

🌐 #موضوعات جلسه ۲۸ : 🔻 شناخت دوره غیبت ۵ 🔻 جایگاه انقلاب اسلامی در دوره غیبت، بر سه پایه معنویت الهی و عقلانیت الهی و عدالت الهی با محوریت امام، بعنوان اولین دوره ای که مردم بصورت عمومی پذیرش جریان حاکمیت امر الهی یافته اند، و قیام برای اقامه حاکمیت الهی با پرچم غدیر و آمادگی برای ظهورِ خلیفه منصوب الهی را پیدا کرده اند. 🔻سنت محوضت در جریان نوح سلام الله علیه ذکر شده است در روایت. چون این ها روایت است، خیلی برای انسان به دست آوردن سنت های الهی درش مهم است. در این روایت شریف میفرماید که وقتی نوح سلام الله علیه بعد از 300 سال دعوت تقاضای عذاب کرد برای قومش، خدای سبحان جبرئیل را فرستاد و گفت تا به حال عذاب الهی نازل نشده است بر قومی. تو میگویی عذاب، این ها نمیفهمند یعنی چی. فکر میکنند عذاب هم یک حادثه است، آن هم یک ابتلا و سختی است، لذا بهشان مهلت بده. نوح 300 سال دیگر مهلت داد، بعد دوباره تقاضا کرد، ما در کسر ثانیه و چند ثانیه میگوییم 300 سال، اما 300 سال دعوت نوح و لجاجت قوم، یعنی زدن های نوح، اذیتش، تمسخر نوح، 300 سال دیگر، باز هم بعد از 600 سال که نوح تقاضای عذاب برای قومش کرد، خدای سبحان باز هم جبرئیل را فرستاد که این ها هنوز عذاب را نمیدانند چیست، هرچی میگویی این ها متوجه نشده اند، 300 سال دیگر مهلت داد شد 900 سال. 🔻بعد از 900 سال که به این ها مهلت داده شد، آن موقع دارد که جبرئیل از جانب خدای سبحان «سبعة نوایا» هفت تا هسته را به نوح داد که این ها را بگو بکارند مومنین، بعد از اینکه به ثمر رسید فرج آنها در به ثمر رسیدن این دانه هاست تا وقت نزول عذاب برسد. اینها هم کاشتند و نخل هم بود و نخل هم چند سال طول میکشد، به ثمر رسید، خرمای ثمر را آوردند خدمت نوح که الوعده وفا، اگر وعده کردی وفا. نوح سلام الله علیه از جانب خدای سبحان دوباره به این ها هسته های خرماها را داد بکارند تا دوباره به ثمر برسد. اینجا بود که-تعبیر روایت را دقت کنید- وقتی این ها را گفت، مومنین به نوح که تعداد زیادی نبودند سه دسته شدند. یک دسته ای برگشتند، گفتند تا به حال هرچی میگفتند علیهش ما دفاع میکردیم. دیگر قابل دفاع نیست. برگشتند. یک عده ای تزلزل درشان ایجاد شد، یک عده ای پای کار ماندند. دوباره وقتی این هسته ها به ثمر رسید، دوباره تقاضای عذاب کردند، بعد از این ثمر، دوباره امر آمد که بگو این هسته ها را بکارند تا به ثمر برسد. بعد از دوباره دسته ای که مانده بودند و اهل نفاقی که تزلزل درشان ایجاد شده بود، تبدیل شدند به سه دسته. عده ای ریختند. از آن دسته ای که تزلزل پیدا کرده بودند، عده ای شان جدا شدند. عده ای از آن ها نفاق یا تزلزل درشان شدیدتر شد، عده ای هم از آن ثابت قدم ها دوباره متزلزل شدند. این کار هفت مرتبه تکرار شد. «فما زالت تلک الطوائف من المومنین ترتد منهم طائفة الی ان عاد الی نیف و سبعین رجلا». آنقدر ریزش صورت گرفت در هر مرتبه ای تا شدند هفتاد و چند نفر. این عده دیگر محض ایمان شده بودند.

🔻 در این هنگام بود که پس از هفت تا هفت سال، خداوند متعال وحی فرمود: «يَا نُوحُ الْآنَ أَسْفَرَ الصُّبْحُ عَنِ اللَّيْلِ لِعَيْنِكَ حِينَ صَرَّحَ الْحَقُّ عَنْ مَحْضِهِ وَ صَفَا الْأَمْرُ وَ الْإِيمَانُ مِنَ الْكَدَرِ »، الان صبح از شب جدا شد. تعبیر را دقت بکنید. از سنت های محوضت چی هست؟ نور از ظلمت کاملا متباین بشود. یک موقع هست نور و سایه روشن است و ظلمت. سایه روشن یک حالت بین نور و ظلمت است. هنوز نور از ظلمت کاملا تفکیک نشده است. وقتی ظلمت به اوج محوضتش برسد و نور به اوج محوضتش برسد، آن وقت دیگر سایه روشن معنا ندارد. یا نور است، یا ظلمت است. سایه روشن معنا ندارد. تعبیر خدای سبحان خطاب به نوح این است که الآن اسفر الصبح، صبح دمید، صبح طلوع کرد. مثل طلع الفجر. اسفر یعنی روشن شد. «اسفر الصبح عن اللیل لعینک حین صرح الحق عن محضه»، حق به محوضت رسید. حق به محوضت رسید یعنی آن کسانی که دنبال حق بودند، به طوری شد که آمدند خدمت نوح علیه السلام عرض کردند یا نوح، ما به پیغمبری تو ایمان داریم. اصلا هم دیگر برایمان مهم نیست که عذابی نازل میشود یا نمیشود. شما بگو صد بار دیگر این ها را بکارید، ما میکاریم. خیلی تعبیر زیباست. دنبال این نبودند انتقامشان را بگیرند، دنبال این بودند که ببینند امر خدا چیست. به اینجا رسیدند که امر الهی چیست تا این ها تابع باشند. نه اینکه انتقامشان را از آن هایی که این ها را اذیت کردند... هیچ چیز شخصی در وجودشان نبود الا چیزی که خدا میخواهد؛ «صرح الحق عن محضه و صفا الامر و الایمان من الکدر»، حق از محضش صرح و صفا الامر للایمان، صفا یعنی آن زبده، خلاصه، صافی، آن خالص، صفا الامر، یعنی خالصش، «صفا الامر و الایمان من الکدر»، در مقابل آن صافی و خالص کدر است، مشوب است، قاطی دار است. نمیگوید کفر، میگوید کدر. جایی که کدورت درش هست، قاطی درش هست، مخلوط دارد. 🔻 بحث مهم از اینجاست در روایت. فلو انی اهلکت الکفار، اگر من آن موقعی که ابتدای تقاضای تو بود برای عذاب اهلکت الکفار و ابقیت من قد ارتد من الطوائف التی کانت آمنت بک، اگر آن موقع من کفار را نابود کرده بودم و وعده را وفا کرده بودم، لما کنت صدقت وعدی السابق للمومنین، آن وعده من که گفته بودم مومنین محض نجات پیدا میکنند، الذین اخلصوا التوحید من قومک، آن محقق نشده بود. چون قاطی این ها آن هایی بودند که شک داشتند. لذا این شک ها هم باید ریخته بشود. ریزش ها نسبت به اهل شک هم باید محقق بشود. الذین اخلصوا التوحید من قومک و اعتصموا بحبل نبوتک. من وعده داده بودم بان استخلفهم فی الارض، همان آیه شریفه که و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین، این نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین وعده الهی است. در هر عصری تحققی دارد مطابق کفر و ایمان هر عصری. منتها وعده اطلاقی اش کی محقق میشود؟ در عصر ظهور محقق میشود که محض ایمان از محض کفر باطلاقه جدا میشود. یک نکته زیبا این است که در این روایت هم اشاره بهش دارد در ادامه و آن اینکه در وعده های الهی در تحقق امت های سابق که عذاب نازل میشد، کفر کاملا جدا میشد. آن هایی که شک داشتند، ریزش ها محقق میشد و اهل ایمان به صفا میرسیدند، به آن صافی بودن و خالص بودن. اما چون خالص بودن اطلاقی نبود، دوباره بعد از مدتی کم کم میدیدید که آثار شک و کفر و معصیت آشکار میشد. حتی بعضی روایات دلالت دارند که نجات یافتگان همراه نوح در کشتی از همانجا، با اینکه تازه نجات پیدا کرده بودند، مثل جریان نجات قوم موسی از نیل که وقتی رسیدند آنور نیل، خب این خیلی سخت بود، رسیدند آنور نیل گفتند اجعل لنا الها کما لهم آلهه. یعنی نگذاشتند عرقشان خشک بشود. دیدند آنجا قومی هستند که خدای محسوس ملموسی دارند، به موسی گفتند موسی، این خدا که بهتر است. اجعل لنا الها کما لهم آلهه. یک خدای خوب از آن خداهای خودت از آن هایی که دیدنی باشد برای ما قرار بده. در جریان نوح هم در کشتی شروع شد. اما در دوران ظهور چون اطلاق محض است، دیگر آنجا برگشت پذیر نیست.

🔻 یک روایت هم از موسی (علیه السلام) در مورد محوضت است که وقتی قوم موسی بعد از جریان یوسف (سلام الله علیه) خیلی دوره طولانی شده بود از شدت عذاب بر بنی اسرائیل و فشار. یوسف قبل از مردنش جمع کرده بود بنی اسرائیل را و برایشان صحبت کرد و گفت بهشان که بعد از این شما مبتلا به سختی میشوید و این سختی حدود 400 سال طول میکشد که فاصله بین یوسف سلام الله علیه و موسی علیه السلام فاصله ای حدود 400 سال است. و برایتان خیلی سخت میشود. شرایط خیلی سخت میشد، انبیاء بودند، گاهی این ها پیش انبیاء جمع میشدند در بیابان ها در خلوت، چون تحت فشار بودند و برای این ها نصیحت هایی میکردند تا دل این ها آرام بشود. از جمله یکی از بارهایی که خیلی اذیت شدند رفتند پیش نبی شان گفتند ما دیگر تحملمان از دست رفته است، هر موقع شما برای ما صحبت میکنید یک خرده آرام میشویم، یک جلسه ای بگذاریم شما یک صحبتی برای ما بکنید. در خارج از شهر جلسه گذاشتند، آنجا آن نبی به آن ها وعده داد که فرج و ظهور حجت قائم ما 40 سال دیگر است. خدا وعده داده است 40 سال دیگر. تا گفت 40 سال دیگر، این ها گفتند الحمدلله، تا گفتند «الحمدلله»، خطاب آمد به آن نبی که به خاطر مقام شکرتان 40 سال تبدیل شد به 30 سال، این ها تا شنیدند 30 سال را، گفتند « كُلُّ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّه ». بعد خطاب آمد به آن نبی که این 30 سال تبدیل شد به 20 سال. بعد دوباره تا شنیدند 20 سال شده، دوباره مقام شکرشان به زبان اینکه «لَا يَأْتِي بِالْخَيْرِ إِلَّا اللَّه» خیر فقط از جانب خداست و از آنجا فقط نشات میگیرد... باز خطاب شد بگو شد 10 سال، وقتی شد 10 سال، این ها گفتند « لَا يَصْرِفُ السُّوءَ إِلَّا اللَّه»، خداست که فقط سوء را دفع میکند، تا اینطور شد، گفتند نگاه کنید، کسی که دارد می آید موسی است. آن نبی الهی پس از معرفی موسی برخواست و دست موسی را بوسید. «ثُمَّ جَلَسَ بَيْنَهُمْ فَطَيَّبَ نُفُوسَهُمْ وَ أَمَرَهُمْ أَمْرَهُ ثُمَّ فَرَّقَهُمْ فَكَانَ بَيْنَ ذَلِكَ الْوَقْتِ وَ بَيْنَ فَرَجِهِمْ بِغَرْقِ فِرْعَوْنَ أَرْبَعُونَ سَنَة» سپس موسی در بین آن‌ها نشست و دلهایشان را پاک کرد و آن‌ها را به پیروی رسالتش امر کرد و سپس آن‌ها را پراکنده کرد. که از زمان این ماجرای ظهور موسی بر شیعیانش، تا غرق شدن فرعون و نجات یافتن مردم از دست ظلم فرعونیان (و تطهیر مصر از ظلم دوران)، چهل سال (بعد از آن ظهور) طول کشید. 🔻 در دوران غیبت اشد تشابه ها ایجاد میشود، و هرچی نزدیک میشود به دوران ظهور، تشابه ها بیشتر میشود. لذا شاید شدیدترین تشابه و فتنه در همان آخرین لحظات غیبت و آغاز ظهور است. لبه مرز غیبت و ظهور، آن لبه اوج فتنه تشابه بین حق و باطل است. همه حیله گری ها در آن دوره به کار میرود، لذا آن دوره سخت است. هرچی داریم الان جلو میرویم زدن وزنه ای است برای زدن وزنه نهایی که همه این تجربه ها به کار می آید. همه اینها دنباله بحث محوضت بود که محوضت به آنجا میرسد که به اوج فتنه میرسد و بعد وقتی به اوج فتنه رسید، حق که مستقر شد، آن موقع در مقابل این، شیطان سر بریده میشود. شیطان سر بریده میشود یعنی دیگر شیطان هیچ حیله گری ای ندارد که بتواند سایه روشن ایجاد بکند، بلکه تمام حیله هایش تا قبل از این، هر قدر که ممکن بود محقق شد، دیگر رسواست. هر کاری که میکند آشکار است. وقتی بطلانش آشکار است، کسی تبعیت از بطلان نمیکند مگر اهل عناد. اهل عناد هم تبعیت از آن بطلان نمیکنند، تبعیت از نفس اماره شان میکنند، چون عناد درونی است. دیگر بیرون کاری ازش نمی آید. 🔻 بعد از جریان پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) حاکمیت در نظام اسلامی تبدیل شد به حاکمیت بشری. یعنی خلیفه اول و خلیفه دوم و خلیفه سوم روش هایی که خلافتشان محقق شد چی بود؟ خلیفه اول با بیعت به قول خودشان اهل حل و عقد در سقیفه، نگفتند نصب از جانب خدا بودی تو، ما کشفت کردیم، گفتند ما با تو بیعت میکنیم به عنوان اینکه خلیفه بشوی. دومی هم که از جانب اولی تعیین شد بدون انتخاب و ... بعد بیعت محقق شد، او معلوم کرد که دومی است. سومی هم که دومی شش نفر را قرار داد، گفت از بین این شش نفر، یکی از این شش تا، حق و اولویت اگر سه به سه شدند با آن طرفی است که عبد الرحمن بن عوف در هست، یعنی حق وتو هم قرار دادند. عبد الرحمن بن عوف در هر کدام از دو دسته بود، حاکم را او تعیین بکند. چینش چینش کاملا حساب شده ای بود که یقین داشتند امیر المومنین نخواهد شد. شمشیر گذاشتند، گفتند اگر این شش نفر جمع نشوند کنار هم تا فلان وقت و انتخاب نکردند، گردن همه شان زده بشود. یکی را گذاشتند بالای سر همه که این ها باید به سرعت به رای برسند.

🔻 اما مسئله در مورد خلافت امیر المومنین، به نظر شما در جریان امیر المومنین (علیه السلام)، با بیعتی که مردم کردند، خلافت الهی ایجاد شد یا خلافت بشری بود؟ چرا خلافت بشری بود؟ چالش اینجاست. کلمات امیر المومنین علیه السلام را بر پذیرش ببینید که امیر المومنین به چه عنوانی پذیرفت. امیر المومنین علیه السلام به این ها میگوید که هجوم آوردند و اینطور کردند و من به این ها گفتم که من وزیر باشم برای شما بهتر است تا اینکه بخواهم حاکم باشم، گفتمان امیر المومنین، یعنی مردم به عنوان امام با امیر المومنین بیعت نکردند. به عنوان اینکه پیغمبر نصبش کرده است به عنوان خلیفه و مردم اشتباه کرده بودند در این دوره، حالا برگشتند اشتباهشان را جبران بکنند... اینطوری نبود بیعتشان. مردمی که امیر المومنین (علیه السلام) را انتخاب کردند، به عنوان اینکه سابقه حسن دارد، در جنگ ها شجاع بوده است، خصال حسن دارد، در دوران مدیریت خلیفه اول و دوم بهترین طراحی ها را در اداره کشور به این ها ارایه داده، تجربه دارد، به این عنوان آمدند با امیر المومنین بیعت کردند. ببینید تاریخ را. اگر اینطوری شد، این حاکمیت از طرف مردم حاکمیت الهی است یا حاکمیت بشری است؟ از دیدگاه مردم حاکمیت بشری است. 🔻نگوییم حکومت امیر المومنین (علیه السلام) حکومت بشری است. این کلام کفر است که بگوییم حکومت امیر المومنین حکومت بشری است. بیان را دقت بکنید، از جانب مردمی که بیعت کردند، به چه عنوان بیعت کردند؟ مستوای مردم در اطاعت از امیر المومنین به چه عنوانی بود؟ آیا به عنوان امام واجب الاطاعة بود یا نه، به عنوان کسی که او را خلیفه اش کردند و هر موقع هم بخواهند عزلش میکنند. یعنی همچنان که نصبش کردند، عزلش هم به دست همین هاست. نیامدند بگویند یا علی ما اشتباه کردیم در این دوره ها سکوت کردیم تا این ها آمدند، میخواهیم جبران بکنیم. اینطوری نبود. چنانچه در دوران حاکمیت امیر المومنین معلوم است. وقتی امری میکرد مردم اطاعت نمیکردند. حتی به جایی رسید که امیر مومنان میفرماید لا رای لمن لایطاع، کسی که اطاعت نمیشود که رای ندارد. وقتی جریان نماز تراویح را امیر المومنین منع میکنند، این ها میریزد در خیابان و تظاهرات میکنند. میگویند وا سنة عمراه وا سنة عمراه، سنت عمر زیر پا گذاشته شد، امیر المومنین میگویند خب بخوانید. وا سنة عمراه سر میدهند. کسانی که وا سنة عمراه سر میدهند، این ها با علی (علیه السلام) به عنوان امام بیعت نکرده بودند. 🔻 حالا میخواهم از این چه استفاده ای بکنیم؟ طول دوران تاریخی که بعد از پیغمبر گذشته است تا امروز، بعد از پیغمبر، از جانب مردم هیچ حکومتی قبول نشد به عنوان نصب از جانب خدا. تنها حاکمیتی که بعد از 1400 سال مردم به عنوان نصب از جانب خدای سبحان قبول کردند بعد از جریان انقلاب اسلامی و حاکمیت نظام اسلامی بود که مردم رای دادند که ولی فقیه در قانون اساسی است و این ولی فقیه همان جریان «الرادّ عليهم كالرادّ علينا، و الرادّ علينا كالرادّ على اللّه» است، بیان «فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَيْهِم» است، این بیان را در خود متن قانون اساسی به عنوان اساس حاکمیت، مردم به امام به این عنوان که او دارد حکم خدا را بیان میکند تعیّنا، و بیان انتخابات بعدی و راهکاری که دیده شده تعیینا... با این عنوان. 🔻حالا دقت بکنید، حاکمیت بشری در طول تاریخ تفاوتش با حاکمیت الهی... این را در دوران غدیر بیان کردیم که چه میشود. تفاوت زمین است با تمام ملکوت آسمان ها. تفاوت بدن انسان است با نظام روح انسان. حاکمیت بشری یعنی حاکمیت تن. حاکمیت بشری یعنی حاکمیت زمین و تعلقات زمینی. هرچند فضائل اخلاقی درش بیاید، اما این فضائل اخلاقی همه اش متعلق به ارض است نه بیشتر. غایتش همین مقدار است. چون آن کسی که از آن جانب است، او حبل ممدود نیست، او حبل متصل نیست. حبل منقطع است. رابطه منقطع است. این از این طرف است. این انانیت است که کسی در مقابل حکم خدا خودش را قرار داد. وقتی این ها آمدند با همه زهدی که به خرج دادند، ولی انانیت بود در موقع حکم خدا که معلوم بود کیست. این ها میدانستند. برایشان پنهان نبود. اولین حاکمیتی که مردم به عنوان حاکمیت الهی و حکومت خدا بر مردم بعد از پیغمبر انتخاب کردند، جریان جمهوری اسلامی است. این هم به تدبیر امام اینطور محقق شد. و اگرنه کی عقلش میرسید اینطوری نگاه بکند؟ مردم را سوق داد به این سمت و مردم را به این مسئله هدایت کرد.

🔻این یک زاویه دیگری برای نگاه است. اولین حاکمیت الهی آغاز حاکمیت است. این آغاز خودش عنوان پیدا میکند. وقتی آغاز یک رابطه شد، میتوانیم بگوییم آیا این آغاز ظهور است به عنوان حاکمیت الهی؟ ببینید، این کلمات رهزن نشود غلط ازش برداشت بشود. ما نمیخواهیم بگوییم امام خمینی امام زمان است، آغاز ظهور است به چه عنوانی است؟ داریم تایید میکنیم، داریم تاکید میکنیم، به عنوان برگشت و رجوع به حاکمیت خدا، آغاز رجوع به حاکمیت خدا. دوران صفویه اینطوری نبود، دوران آل بویه اینطوری نبود. دورانی که شیعیان اجمالا حاکمیت هایی پیدا کرده بودند، فاطمیون در مصر یا دیگران در کجا، یا در طبرستان یا در ری، در هر کجایی که شیعیان یا طرفداران اهل بیت حاکمیت پیدا کردند، هیچ کدام از آن ها اینطور نبود که به نصب باشد و به عنوان نصب عام باشد. هیچ کدام از این ها اینطور قدم برنداشتند. 🔻 زاویه دیگر بیان این است که در عصری که مادیت و حس گرایی به اوج خودش رسیده بود، یعنی دو مکتبی که در عالم سیطره شان مطلق بود و تقریبا تمام بشر تسلیم شده بودند، یکی مکتب لیبرالیستی و سرمایه داری غرب بود، یکی هم مکتب کمونیسم شرق بود. کمونیسم شرق هم به تعبیر بزرگان، امام رحمة الله علیه میفرمود این هم زاییده و مولود لیبرالیسم غرب بود، چون از نگاه حس گرایی هیچ جدا نشده بود کمونیسم شرقی هم. یعنی آن هم همان نگاه حس گرایی و ماده گرایی بود که آن نهادینه اش در جریان لیبرالیسم غربی بود، یک موطن تاکتیکی عملیاتی اش در نگاه شرقی بود که این اخذ کرده بود آن تفکر را، منتها با یک راهکار دیگری، جاذبه های زیبایی برای عموم مردم ایجاد کرده بود که توانسته بود نصف عالم را با خودش همراه بکند. دو بلوک شرق و غرب دعوایشان بر سر نظام حقیقت انسانی نبود، بر سر حیطه مادی هر کدام بود. نوع حکومت مادی. منبت هر دو یک جا بود. جریان انقلاب اسلامی در اوج این دوتا که تئوری سازی ها برای کسانی که طئوری پردازان نظام هستی بودن به عنوان خودشان، پایان تاریخ را تحلیل کردند. پایان تاریخ یعنی چی؟ یعنی دیگر ایدئولوژی و تفکر دیگری برتر و بهتر و سازنده تر از تفکر لیبرالیستی نخواهد آمد. این پایان تاریخ و تفکر بشری است. این تفکر دیگر تفکری است که منازع ندارد. برداشتنی نیست. چون بشر به اوج آرزوهایش در جریان لیبرالیسم رسید. این بیان تفکری است که به عنوان پایان تاریخ فوکویاما بیان کردند و دیگران پردازشش کردند و این را باز کردند. در اوج این جریان، امام خمینی مبعوث میشود. 🔻 عمدا این لفظ ها را به کار میبرم، که امام خمینی «مبعوث» میشود نه این معنا که نبی میشود، مبعوث یعنی برانگیخته، معنای عام بعثت، مبعوث میشود، در مقابل دوران فترة من الرسل و الامام، دورانی که رسل و انبیاء و امامان که همیشه در طول تاریخ دوران فترة من الرسل دوران خاصی بوده است که بروز و ظهور یک نبی ای از انبیاء شکل میگرفت و هرچقدر این فطرت سنگین تر و شدیدتر بود، آن رسول واضح تر و عظیم تر بود، دوران تاریخ را ببینید، دوران موسی علیه السلام، دوران عیسی علیه السلام، دوران ابراهیم خلیل، دوران نوح، هر جا که شدت بود، آن رسول هم به تبع آن شدت عظیم تر ظهور میکرد تا دوران پیغمبر اکرم که جاهلیت جهلاء بود، جاهلیت شدید بود. با این نگاه در دوران عصر امامت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف، این عالم به عنوان نصب عام مبعوث شد از جانب خدای سبحان، با این نگاه که خدای سبحان تمام شرایطی که لازم است برای یک عالم الهی به عنوان نیابت عام که قد علم کند، سر بلند کند، دعوت بکند و آن قابلیت های درونی را درش ایجاد بکند تا در مقابل این جاهلیت جهلاء قرن بیست و بیست و یکم بتواند قد علم بکند و با تمام مظاهر او بتواند معارضه بکند و گفتمان یا طئوری پایان تاریخ را پایان بدهد، این کار کسی است که سنخش، رفتارش، قیامش از سنخ انبیاء و امامان بوده است که میشود همان نصب عام. حاکمیت الهی هم ایجاد شد. این جریان یک جریان بسیار عظیمی است که ما هنوز نفهمیدیم. چون در متنش قرار داریم. که خدای سبحان بعد از این دوره ها برای زمینه سازی ظهور و برای پایان دادن به اوج تمدن مادی و مرگ پایان تاریخی که آن ها گفتند

🔻 لیبرالیسم حیاتش در مقابله دو قطبی کمونیسم بود. یعنی تا وقتی کمونیسم حیات داشت لیبرالیسم میتوانست قد علم بکند به عنوان آزادی، به عنوان حقوق انسانی، به عنوان اومانیسم. حیات لیبرالیسم به کمونیسم بود. لذا زنده نگهش میداشتند، بزرگش میکردند. این را پررنگ میکردند، نشان میدادند. اما وقتی که دید دیگر برای حیات خودش احتیاج به کمونیسم ندارد، یک چیزی آمده است که عصای موسی است، باطل کننده هر سحری است، آمده یک چیزی را مطرح کرده که نه حنای کمونیسم رنگ دارد نه حنای لیبرالیسم. این آمده یک شعاری را دارد میدهد. لذا تمرکزشان را از جریان کمونیسم برداشتند، دیدند دیگر فایده ندارد، تمام توانشان را برای مقابله با جمهوری اسلامی گذاشتند. همین که توانشان را برداشتند، دیدند انقلاب اسلامی به سرعت تمام زیبایی های کمونیسم را کاملا له کرد. وقتی زیبایی های کمونیسم له شد، سرمایه داری مجبور شد با چهره واقعی تری یا شعارهای جذاب تری وسط بیاید. دیگر نمیتوانست حیاتش را در مقابله با کمونیسم قرار بدهد. و از این طرف هم نمیتوانست با این نهضت مقابله بکند به صورت صریح. چرا؟ چون جامعیت نداشت. 🔻سه شعار، سه پایه، سه رکن در انقلاب اسلامی است که این سه رکن هم لیبرالیسم را حذف میکند، هم کمونیسم را حذف کرد، هم هیچ اندیشه دیگری در مقابل این تاب مقاومت ندارد. یک، معنویت، دو، عقلانیت، سه، عدالت. امام فرموده که انقلاب اسلامی ما بر سه رکن و سه پایه معنویت، عقلانیت و عدالت برپاست. این تمام انگیزه بشر است که میخواهد. یعنی معنویت در آن رابطه وجودی که انسان طالبش است و عقلانیت که آن نگاهی که انسان احساس میکند که این ها همه بر یک وزان است، همه بر یک منشا هست و عدالت که این یکی از دغدغه های جدی امروز بشر است. حرکت ما به این سمت دارد شکل میگیرد. همین مقدار حرکت تا به حال قدرت پیدا کرده است که غرب را با همه افکار... شرق را که با افکار کمونیستی اش به موزه تاریخ سپرد، و غرب را ان شاء الله... تعبیری است که خودشان دارند بیان میکنند، میگویند افول و مرگ، افول و مرگ لیبرالیسم مدت هاست که آغاز شده است. یعنی دیگر در اوج نیست، در سراشیبی است. در سراشیبی که افتاد، این سراشیبی را با توجه به تئوری سازی هایی که این ها در رابطه با پایان تاریخ به عنوان موعود بشریت، آن چیزی که دیگر بشر تمام لذتش در آن تجلی پیدا کرده است، رو به افول دارد میرود و در مقام تدافع قرار گرفته است و الان در مقام تهاجم و سیطره نیست. در مقام دفاع از ارگان ها و ساختارهای خودش است. 🔸 @abedini

🔸

🌷 جلسه ۲۹ 👆 🔸 انسان‌شناسی قرآنی #نظام_اندیشه_اسلامی| #استادعابدینی 🔻 چهارشنبه ۲۹ خرداد ۹۸ 🔻 ۱۵ شوال ۱۴۴۰ 🌐 #موضوعات: 🔻 شناخت دوره غیبت ۶ 🔻 جایگاه حاکمیت الهی با نیابت عام ولایت فقیه در دوره غیبت، که خلافت الهیه کشیده شده است تا حکم نائب عام معصوم (عليه السلام). 🔸 @abedini

🌐 #موضوعات جلسه ۲۹ : 🔻 شناخت دوره غیبت ۶ 🔻 جایگاه حاکمیت الهی با نیابت عام ولایت فقیه در دوره غیبت، که خلافت الهیه کشیده شده است تا حکم نائب عام معصوم (عليه السلام). 🔻 غیبت موجب رشد عقول در نظام تربیت ربوبی است، که مردم تبعیت از فقیهی کنند که به نیابت عامّه حکم او در وجوب تبعیتش به منزله حکم معصوم (علیه السلام) است. 🔻 مردم با رشد عقولشان، این امر الهی بر تبعیت از ولیّ فقیه را اتیان میکنند، بدون آنکه از وی بدنبال معجزه باشند یا او معصوم باشد (مانند انبیاء الهی) ، و این نشان از رشد مردم در نظام تربیت ربوبی است. 🔻 ولیّ فقیه معصوم نیست، ولی خطاهای ممکن در حاکمیت الهی او جبران پذیر است بخاطر تسدید و تأیید و امداد امام زمان (علیه السلام). ولایت فقیه حجّت است بر مردم، به حکم الهی معصوم (علیه السلام)، برای اجرای حکم الهی در زمین، که ارض می‌شود محل خلافت الهی. نظام خليفة اللهی در ارض محقق می‌شود، و زمین آسمانی می‌شود، زندگی دنیا متعالی و اخروی می‌شود. 🔻 وقتی حاکمیت در زمین، حاکمیت الهی و آسمانی به امر الهی شد، آنگاه هر کاری در دامنه‌ی این حاکمیت می‌شود تکلیف و عبادت. 🔻 حتی توقف پشت چراغ قرمز عبادت می‌شود، چون احترام به حاکمیت الهی، و تأیید و تثبیت اعتقاد به ولایت و نظام امامت است. فلذا می‌فرمایند یک صدقه ای که فی سبیل الله در راه تثبیت ولایت و امامت خرج شود، اجرش هزار برابر اجر صدقات دیگری است که فی سبیل الله در امور دیگری خرج می‌شوند. 🔻 چون آن کمک به مردم در راه تثبیت حاکمیت الهی و سوق دادن مردم به استحکام ارتباط امت با امام محقق شده است، ولذا یک درهمش حداقل هزار درهم می‌شود و اثرگذاریش هزار برابرِ کمکهای دیگر است. 🔻 دشمن هم می‌خواهد کمکهای مسجدی و هیئتی و وقف های ولایی و ارتباط با ولیّ فقیه برای امداد به محرومین و کمک به مستضعفین را از بین ببرد، تا ارتباطات ولایی و تثبیت حاکمیت الهی را تضعیف کند، و بجای این کانون های ولایی، گروههای بریده از ولایت بنام سازمان مردم نهاد تحت تایید یونسکو و به حمایت سلبریتی های غربگرا و... را محل جمع کمک به مردم کند. تفاوت این دو محل کمک مردمی، تفاوت همان دو مرتبه صدقه است، که صدقات تحت نظام ولایت فقیه اجرش هزار برابر صدقات تحت نهادهای بشری است. 🔻 امام خمینی (رضوان‌الله‌علیه) با شخصیتش و کارش تمام دوگانه ها و چندگانه ها را یگانه کرد. دوگانه های کاذب، را نشان داد که یگانه و متحدند. علم و دین، دین و سیاست، دنیا و آخرت، علم و عقل، فقه و عرفان، زندگی دنیوی و توحید قیامتی، غیبت و ظهور، فجر انقلاب اسلامی و فرج ظهور. 🔻دوره حضور امام (قبل غیبت) دوره تجلی اسم الظاهر بود، دوره غیبت دوره تجلی اسم الباطن است، و دوره ظهور دوره تجلّی اسم جامع ظاهروباطن است، و در هرکدام از این سه دوره، حاکمیت توحیدی بقدر استعداد مردم در آن دوره قابل تحقق است. 🔻 اگر تمام یازده امام معصوم (عليهم السلام) در دوره حضور به حاکمیت بلافصل و بلامنازع هم می‌رسیدند، باز دوره غیبت بعد آنها قطعاً محقق می‌شد، که «لابدّ للناس من الغيبة»، و در آن هم امکان اظهار حاکمیت الهی به ولایت عامه امام هست به حد استعداد این دوره، تا رشد مناسب محقق شود برای ورود به دوره ظهور و حاکمیت به اسم الجامع در آن. 🔻 دوره غیبت، «غیبٌ من غیب الله» است، ظهور عالم غیب الهی است (در برابر ظهور صرف عالم شهادت)، و «امرٌ من امر الله» ظهور عالم امر الهی است (در برابر عالم خلق)، و «سرٌّ من سرّ الله» ظهور عالم باطن و سرّ الهی است (در برابر عالم ظاهر). ولذا خودِ غیبت، ارتباط با غیب و حقیقت نوریه امام است، و ارتباط با دعا و توسل و ذکر و حالت انتظار در دوره غیبت، خودش تحقق ارتباطی غیبی، و رسیدن به مرتبه ای از فرج و ظهور است. 🔸 @abedini

🔸

🌷 جلسه ۳۰ 👆 🔸 انسان‌شناسی قرآنی #نظام_اندیشه_اسلامی| #استادعابدینی 🔻 پنجشنبه ۳۰ خرداد ۹۸ 🔻 ۱۶ شوال ۱۴۴۰ 🌐 #موضوعات: 🔻 شناخت دوره غیبت ۷ 🔻 جایگاه انقلاب اسلامی در حرکت بسوی تحقق حاکمیت توحیدی ولایت الهی، آیت مُبصره ای است که بمانند ناقه صالح هرگونه انکار و کید و دشمنی مردم علیه این آیت مبصره، موجب رسواتر شدن دشمن و نزول امداد الهی برای این انقلابِ الهی است. 🔻 انقلاب اسلامی بانگ الهیِ خودش را به دشمنان داده به مثل بیان انبیاء الهی که ای دشمنان هرچه کید و مکر میتوانید بر علیه ما بکنید و مهلت ندهید «فَكيدُوني جَميعاً ثُمَّ لا تُنْظِرُون» (هود، ۵۵)، اما ای مستکبرین بدانید که هیچ غلطی نمیتوانید بکنید و اگر کاری بیش از این میتوانستید میکردید و مهلت نمیدادید، این که نمیکنید چون نمیتوانید کاری بکنید. چون تجربه کرده اید که هرچه علیه آیتِ الهی بکنید همان مکرخدا بر علیه خودتان خواهد شد. 🔻 انقلاب اسلامی آغاز حرکت بسوی حاکمیت ولایت امام عادل منصوب از جانب خداست، و یک عمل تحت ولایت الهیِ امام عادل، اثرش برتر است از سی هزار عمل تحت ولایت طاغوتی امام جور (ليلة من إمام عادل خير من ألف شهر ملك بني أمية: یک شب از حاکمیت امام عادل برتر است از سی هزار شب -هزار ماه- حاکمیت بنی امیه). 🔸 @abedini