❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ دوبارہ میگویم:آخہ... نورا سریع بہ سمتم برمیگردد،صورتم را با هر دو دستش قاب میڪند و با بغض میگوید:هادے رو دیدے بهش بگو نورا مجبورم ڪرد مشڪے بپوشم،من حرفاے بقیہ رو باور نڪردم بگو نورا گفت زشتہ بدون لباس مشڪے بیام! سپس صورتم را رها میڪند و رو بر مےگرداند! لبخند ڪم جانے میزنم و شروع میڪنم بہ تعویض لباس هایم،بگذار فڪرڪنند من باورم شدہ... ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ پدرم ماشین را خاموش میڪند و از آینہ نگاهے بہ صورتم مے اندازد. رو بہ مادرم میگوید:پیادہ شید! مادرم نگران بہ سمت من برمیگردد،آرام میگوید:آیہ! میخواے تو با بابا برگردے خونہ؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم و ڪنجڪاو نگاهم را بہ خانہ هادے اینا مے دوزم. روے تمام دیوارها پرچم هاے مشڪے رنگِ عرض تسلیتِ ڪوچڪ و بزرگ نصب شدہ،سرڪوچہ شان هم بنرے بزرگ نصب ڪردہ بودند ڪہ عڪس خندان هادے رویش نقش بستہ بود و نوشتہ بود "شهادت مبارڪ هادے جان!" مقابل در پر از دستہ گل هاے بزرگ است،چند مرد با لباس مشڪے ایستادہ اند. از میان شان چهرہ ے ناصر را تشخیص میدهم،دلم یڪ جورے میشود! فقط چند متر با هادے فاصلہ دارم،انتظار و فاصلہ تمام شد! شوق عجیبے تمام وجودم را فرا گرفتہ مثلِ ڪودڪے ڪہ روز اول مدرسہ اش باشد! بے قرار میگویم:پیادہ نمیشیم؟! پدرم آہ غلیظے میڪشد و ڪمربندش را باز میڪند،آرام لب میزند:پیادہ شید! پدر و مادرم مضطرب پیادہ میشوند،سریع در را باز میڪنم و پیادہ میشوم روے پا بند نیستم! نورا ڪنارم مے ایستد و دستم را محڪم میگیرد:باهم بریم! پشت سر پدر و مادرم راہ مے افتیم،مردها با پدرم دست میدهند و تسلیت میگویند. بے توجہ بہ آن ها نگاهم را بہ حیاط مے دوزم،بوے اسپند و گلاب و صداے همهمہ با هم مخلوط شده‌. وارد حیاط ڪہ میشویم جمعیت بیشترے را مے بینیم،چند مرد با لباس نظامے گوشہ ے حیاط ایستادہ اند. پسرے با هر دو دست صورتش را پوشاندہ و هق هق میڪند،پسر دیگرے هم ڪنارش ایستادہ و سعے دارد آرامش ڪند! جلوتر ڪہ مے رویم چهرہ شان را میبینم،محسن هق هق میڪند و آرش سعے دارد آرامش ڪند! آرش میخواهد محسن را در آغوش بڪشد ڪہ نگاهش بہ من مے افتدد. همین ڪہ من را مے بیند سرش را پایین مے اندازد،آرام ولے پر انرژے میگویم:سلام! چندبار لبانش را تڪان میدهد اما صدایے از گلویش خارج نمیشود،متعجب نگاهش میڪنم وقتے براے این حرف ها ندارم! باید زودتر هادے را ببینم! از میان جمعیت و نگاہ خیرہ شان رد میشویم و خودمان را بہ سالن مے رسانیم،در سالن جاے سوزن انداختن نیست! اڪثر جمعیت زن هاے سیاہ پوشے هستند ڪہ نوحہ مے خوانند،بے اختیار دستِ نورا را محڪم مے فشارم،این مجلس شباهتے بہ مراسم عقد ندارد...! با ترس نگاهم را در جمعیت مے چرخانم،خبرے از هادے و فرزانہ و مهدے و همتا و یڪتا نیست! میخواهم چیزے بگویم ڪہ نگاهم بہ یاس و علیرضا مے افتدد،علیرضا بہ عصاے فلزے اے تڪیہ دادہ و اشڪ مے ریزد. آرام میپرسم:پس خودشون ڪجان؟! مادرم بہ سمت زن ها میرود و میگوید:بیا بشین حالا! با نزدیڪ شدن ما بہ جمع همہ ے نگاہ ها روے من ثابت میشود،معذب و نگران سرم را پایین مے اندازم. صداے پچ پچ ها و آہ ڪشیدن هایشان حالم را بد میڪند،بے قرار نگاهم را در اطراف مے چرخانم. چند نفرے را میبینم ڪہ روے پلہ ها و نزدیڪ اتاق هادے ایستادہ اند،سریع دستِ نورا را رها میڪنم و بہ سمت پلہ ها میدوم. حتم دارم هادے اینجاست! بویش را حس میڪنم! مادرم پشت سرم مے آید:ڪجا میرے آیہ؟! سپس بازویم را میڪشد،نفس نفس زنان بہ سمتش برمیگردم و میگویم:پیش هادے! اشڪ از چشمانش سرازیر میشوند،با حرص مے گوید:اصلا برمیگردیم خونہ! میخواهد دوبارہ بازویم را بڪشد ڪہ نورا سریع میگوید:مامان الان نرہ ببینہ تا ابد باورش نمیشہ! یہ عمر میشینہ پاے تلفن و چشمشو میدوزہ بہ در ڪہ شاید هادے زنگ بزنہ یا برگردہ! بذارہ برہ! سپس شرمگین نگاهش را از صورتم مے گیرد و دستِ مادرم را از بازویم جدا میڪند. عصبے میگویم:چے میگید شماها؟! هادے برگشتہ! پلہ هاے شیشہ اے را یڪے دوتا میڪنم و خودم را بہ طبقہ ے دوم مے رسانم. همانطور ڪہ نفس نفس میزنم بہ در اتاقِ هادے خیرہ میشوم،نازنین و حلما و زنے ڪہ نمے شناسم ڪنار در ایستادہ اند و با اشڪ بہ داخل خیرہ شدہ اند. نفس بلندے میڪشم و با قدم هاے بلند نزدیڪشان میشوم،نازنین و حلما نگاهم میڪنند. نازنین با دیدنم هق هق میڪند میخواهد بہ سمتم بیاید و در آغوشم بڪشد ڪہ سریع وارد اتاق میشوم! همتا و یڪتا گوشہ ے اتاق نشستہ اند،همانطور ڪہ یڪ دیگر را در آغوش ڪشیدہ اند زار میزنند. بے جان نگاهم را از آن ها مے گیرم و بہ وسط اتاق خیرہ میشوم. شے چوبے بزرگے در اتاق هادے جا خوش ڪردہ،شے چوبے بزرگے ڪہ بہ آن مے گویند تابوت! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ #رمان #آیه_های_جنون #قسمت_پنجاه_دوم شے چوبے بزرگے ڪہ روے آن پرچم سہ رنگِ ڪشورم ڪشیدہ شدہ،شے بزرگ چوبے اے با روڪش پرچم ایران ڪہ بہ آن مے گویند تابوتِ شهید! فرزانہ ڪنار تابوت نشستہ و نگاهِ بے جانش را بہ داخل تابوت دوختہ،زیر لب چیزهایے زمزمہ میڪند و مهدے سعے دارد از تابوت جدایش ڪند! فرزانہ بدون توجہ مثل جانش تابوت را گرفتہ و سرش را روے جسم برجستہ اے ڪہ داخل تابوت است گذاشتہ. چشمانش را بستہ،اینگونہ گودے هاے زیر چشمانش بیشتر توے چشم مے زنند! صورتش رمق و جانے ندارد و لبانش خشڪ اند،گویے انقدر گریہ ڪردہ ڪہ دیگر اشڪے برایش نماندہ! با دست شے برجستہ را نوازش میڪند و بدونِ جان برایش لالایے میخواند! صدایِ لرزانش قلبم را بہ هم مے ریزد! _لالا لالا گلم لالا! لالا لالا بهارم... دوبارہ تڪرار میڪند:لالا گلم لالا! لالا بهارم... ناگهان سرش را بلند میڪند،آرام چشمانش را باز میڪند و نگاهش را بہ داخل تابوت مے دوزد. حس و جانے در نگاهش نیست! بدنم بہ لرزہ مے افتد! شروع میڪند بہ باز ڪردن پارچہ ے سفید از دور شے برجستہ و یا شاید جسمِ هادے،انگار حواسش بہ من نیست! با باز شدن پارچہ ے سفید نیم رخ هادے را مے بینم! چندبار چشمانم را باز و بستہ میڪنم،اما باز همان صحنہ را مے بینم! مبهوت لبانم را تڪان میدهم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود! نفسم بہ شمارہ مے افتد،داخلِ تابوت هادے دراز ڪشیدہ! میخواهم بہ سمت تابوت قدم بردارم ڪہ حس از تنم مے رود و با صورت مے افتم روے زمین! صداے "یا زهرا" گفتنِ مهدے در گوشم مے پیچد،بہ زور سرم را بلند میڪنم و بہ تابوت خیرہ میشوم. مهدے با عجلہ بہ سمتم مے آید میخواهد ڪمڪم ڪند بایستم ڪہ نفس نفس زنان میگویم:نہ! نہ! دستانش را پس میزنم و سعے میڪنم دست ها و پاهایم را بہ حرڪت دربیاورم! بہ زور چهار دست و پا خودم را بہ سمت تابوت مے ڪشانم،در هر قدم زانوهایم از هم مے پاشند و با صورت بہ زمین میخورم! مثل ڪودڪے ڪہ تازہ یاد گرفتہ چهار دست و پا برود! این فاصلہ یڪے دومترے چقدر زیاد شدہ! نیمہ جان خودم را پاے تابوت مے رسانم،مات و مبهوت بہ داخل تابوت نگاہ میڪنم. هادے ڪفن سفید بہ تن در تابوت دراز ڪشیدہ،صورتِ سفیدش ڪبود و رنگ پریدہ بہ نظر مے رسد،چشمانش بستہ اند،ریشش از وقتے ڪہ راهے اش ڪردم بلندتر شدہ و لبانِ خشڪش بہ لبخند باز شدہ اند! چقدر آرام و معصوم خوابیدہ! با دستانِ لرزانم تابوت را میگیرم و بہ صورتِ هادے زل میزنم. صداے هق هقِ چند روز پیش یاس در سرم مے پیچد:شَ...شَ...شهید شدہ! گریہ هاے مادرم،بے قرارے هاے پدرم،اشڪ ها و نگاہ هاے نورا،صدا و صورتِ مهدے مثل پتڪ روے سرم ڪوبیدہ میشود! ڪسے در گوشم زمزمه میکند:هادے شهید شدہ! نفس هایم بہ شمارہ مے افتند،انگار من هم دارم جان میدهم. فرزانہ بدون اینڪہ نگاهم ڪند همانطور ڪہ صورتِ هادے را آرام نوازش میڪند میگوید:هادے جان! پسرم! ببین ڪے اومدہ! تازہ عروست اومدہ مامان! بخاطرہ آیہ پاشو! چشمانم را مے بندم،نمیخواهم این ها را بشنوم،صداے گریہ ها و نالہ ها اعصابم را بہ هم ریختہ. لبانم مے لرزند،با صدایے خفہ میگویم:مے...مے...خوا...م... حرف زدن هم یادم رفتہ،مهدے ڪنارم مے نشیند و دستش را روے ڪمرم مے گذارد. با غم لب میزند:میخواے باهاش تنها باشے بابا؟! بدون اینڪہ نگاهم را از هادے بگیرم سرم را تڪان میدهم،مهدے نفس عمیقے میڪشد و بہ زور مے ایستد. همانطور ڪہ بہ سمت فرزانہ مے رود میگوید:همتا! یڪتا! پاشید برید بیرون! یڪتا هق هق ڪنان بہ سمت تابوت مے دود و محڪم لبانش را روے پیشانے هادے مے چسباند. اشڪانش روے صورت هادے لیز میخورند،تمام تنش مے لرزد. مثلِ شبِ قبل از اعزام هادے میگوید:خیلے دوستت دارم داداشے! همتا ڪمڪ میڪند یڪتا بلند شود،با قدم هاے سست از اتاق بیرون مے روند. مهدے آرام میگوید:فرزانہ جان! پاشو بریم وقت تنگہ بذار آیہ ام باهاش خداحافظے ڪنہ! تمامِ سهم آیہ از تو همین است عزیزدلم! یڪ وقتِ ڪوتاہ براے خداحافظے! نیامدہ دارے مے روے... فرزانہ نفس عمیقے میڪشد و مے نالد:آخ! حلما و نازنین وارد اتاق میشوند و ڪمڪ میڪنند فرزانہ بایستد،مهدے با نگاهش فرزانہ را بدرقہ میڪند. فرزانہ ڪہ میرود مهدے دستِ لرزانش را آرام روے قفسہ ے سینہ ے هادے میگذارد،صورتش را بہ صورتِ هادے مے چسباند و چند نفس عمیق نفس میڪشد. زمزمہ میڪند:نمیگم ڪمرم شڪست بابا! نہ! رو سفیدم ڪردے پسر! پدرِ رو سیاهتو شفاعت ڪن! این را ڪہ میگوید بوسہ ے عمیقے روے گونہ ے هادے مے نشاند و سریع بلند میشود. با دست اشڪ هایش را پس مے زند،با ڪمر خمیدہ اش چہ خواهد ڪرد...؟! صداے بستہ شدن در ڪہ مے آید سرم را ڪمے جلو میبرم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ انگار خوابم و قرار است با صداے هادے از خواب بیدار بشوم و نفس راحتے بڪشم. لبانم را بہ زور از هم باز میڪنم،با جان میخوانمش:هادے! جوابے نمے دهد،آب دهانم را با شدت فرو میدهم. دستِ لرزانم را بہ سمتش مے برم و روے قلبش مے نشانم،خبرے از ضربانے ڪہ باید باشد نیست...! بہ زور سعے میڪنم از حال نروم،صورتم را نزدیڪ صورتش مے برم. قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:عزیزدلم! اولین واژہ ے عاشقانہ براے جسمِ بے جانش... دستم را روے ڪفنش میڪشم و اشڪ ریزان قد و بالایش را از نظر میگذرانم. قرارمان این نبود هادے! ڪہ تو سفید پوش باشے و من سیاہ پوش! الان باید تو ڪت و شلوار مشڪیِ نو ات را بہ تن مے ڪردے و من لباسے سفید... دستم را از روے قفسہ ے سینہ اش بہ بالا میڪشم و روے صورتش توقف مے ڪنم. مے نالم:اسمتو صدا ڪردم هادے! مثل اون دفعہ ڪہ خودت خواستے چرا جواب نمیدے؟! خوابش سنگین تر از این حرفاست! دستم را از روے قفسہ ے سینہ اش بہ بالا میڪشم و روے صورتش توقف مے ڪنم. مے نالم:اسمتو صدا ڪردم هادے! مثل اون دفعہ ڪہ خودت خواستے چرا جواب نمیدے؟! خوابش سنگین تر از این حرفاست! صورتم را بہ صورتش مے چسبانم،اشڪ هاے گرمم را نثارِ صورتِ سردش میڪنم. همانطور ڪہ صورتش را نوازش میڪنم میگویم:بے معرفت اینطورے قول میدن؟! قرار بود بیاے حلقہ مو دستم ڪنے! قرار بود براے همیشہ مالہ هم بشیم! هق هقم شدت مے گیرد،سردے جسمش جان را از تنم مے گیرد. زار میزنم:یہ دوستت دارم بهم نگفتے! چطور دلت اومد انقدر زود برے؟! صداے همهمہ ها نزدیڪ در میشود،صورتم را از روے صورتش برمیدارم و بے قرار سرم را روے قلبش میگذارم. آنجایے ڪہ خانہ ے من بودہ،آنجایے ڪہ هدف گرفتہ شد... اولین بار است جسم هادے را لمس میڪنم،اولین و آخرین بار... چند تقہ بہ در میخورد،بدون واڪنش سرم را از روے سینہ ے هادے برنمیدارم. هاج و واج مے پرسم:قلبت چرا صدا ندارہ؟! اینا دیگہ نمیتونہ نقش بازے ڪردن باشہ... دارہ باورم میشہ هادے! دوبارہ چند تقہ بہ در میخورد و سپس در باز میشود،صداے قدم هاے ڪسے نزدیڪم میشود. آرام زمزمہ میڪنم:نفس نمیڪشہ! قلبش ضربان ندارہ! هادے واقعا رفتہ! صداے مهدے مے پیچد:آیہ جان! میخوان هادے رو ببرن! با وحشت سرم را بلند میڪنم،هراسان مے گویم:بہ این زودے؟! من...من...تازہ میخوام باهاش حرف بزنم. سرش را پایین مے اندازد و چیزے نمے گوید،چشمانم را بہ صورتِ هادے میدوزم و هق هق میڪنم:من هنوز خوب ندیدمش بابا مهدے! بعد از چهل و دو روز تازہ برگشتہ! صداے سرفہ ے ڪسے مے آید،بے تاب سر برمیگردانم چهار مرد با لباس نظامے نزدیڪ در ایستادہ اند. سرم را دوبارہ برمیگردانم و لبم را بہ دندان میگیرم،قلبم خودش را مدام بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد. دستانم سرد شدہ اند مثلِ دمایِ تنِ هادے! سرم را نزدیڪ گوشش میبرم و زمزمہ میڪنم:میخوان ببرنت هادے! میبینے چقدر بے رحمن حتے نمیذارن درست و حسابے باهات خداحافظے ڪنم! دستِ راستم را بہ سمت موهایش مے برم و مرتبشان میڪنم،دستِ چپم‌ را روے ریش هایش میڪشم و خاڪے ڪہ رویشان نشستہ است را پاڪ میڪنم. آرام مے گویم:تو ڪہ دارے میرے عزیزم مرتب تر برو! تو ڪہ دلت اومد بے آیہ برے باشہ برو... صداے قدم هاے چند نفر نزدیڪمان میشود،دلم بے قرارے میڪند و من صدایش را خفہ میڪنم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ حقِ هادے زمین نیست... باید براے پروازِ ابدے بہ آسمان زودتر بدرقہ اش ڪنم! مهدے میخواهد بلندم ڪند ڪہ سریع لبانم را روے پیشانے سردِ هادے میگذارم و زمزمہ میڪنم:تو ڪہ نگفتے ولے من بہ جاے هر دومون میگم دوستت دارم! خیلے دوستت دارم... این را میگویم و باز اشڪانم جارے میشوند،شانہ هایم مے لرزند. صداے قدم هایشان نزدیڪ و نزدیڪ تر میشود و ترسِ من بیشتر... با هر دوست محڪم بہ ڪفنِ هادے چنگ میزنم،دلم نمے آید تو را از پیشم ببرند! لبانم را بہ گوشش مے چسبانم و برایش تلاوت میڪنم:تو حتے بہ اندازہ ے یہ بوسہ بهم بدهڪارے! دلت میاد اینطورے برے بے انصاف؟! صداے مردانہ اے محڪم مے خواندم:خانم! محڪم تر ڪفنِ هادے را چنگ میزنم و هق هق میڪنم،دست هاے مردانہ اے روے شانہ هاے مے نشینند. با هق هق مے گویم:شهادت نوشِ جونت یارِ بے وفا! قرار نبود انقدر زود آیہ تو تنها بذارے... صداے بغض آلود پدرم در گوشم مے پیچد:پاشو بابا! بہ زور از هادے جدایم میڪند،چشم از هادے نمیگیرم. مردے با احتیاط صورتش را مے پوشاند و در تابوت را میگذارد،در عرض چند لحظہ تابوت را روے دوششان میگذارند و با احتیاط قدم برمیدارند. میخواهم دنبالشان بدوم ڪہ پدرم محڪم نگهم مے دارد،جانے در تنم نماندہ بہ زور با هق هق میگویم:نذار ببرنش! پدرم محڪم صورتم را بہ قلبش مے چسباند و شروع میڪند بہ نوازش ڪردنِ سرم. هق هق میڪنم و میخواهم هادے را برگردانند اما بہ جاے جواب گرفتن،صداے لا الا اللہ الا اللہ ها و نوحہ سرایے ها حقیقت را در گوشم فریاد مے زنند! چطور دلت آمد بروے...؟! بدونِ خاطرہ... بدونِ عاشقے... بدونِ دخترڪے ڪہ داشت قلبش را بہ تو مے داد... میدانم دیگر جایت خوب است اما... باز هم مراقبِ خودت باش عزیزدلم... هنوز تڪہ هاے قلبِ این دخترڪ براے #تو میزند و نگرانت است... سورہ ے نا تمامِ آیہ... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ پاهاے بے رقمم را بہ زور روے پارڪت میڪشم و سلانہ سلانہ راہ میروم. صداے پچ پچِ چند زن میشود سوهانِ روحم! _واے بیچارہ دخترہ! معصومہ خانم همش هیجدہ سالشہ ها! درس و مشقشو تموم نڪردہ بیوہ شد! _بیوہ ڪدومہ بابا؟! بہ صیغہ ے موقت خوندہ بودن،رو دختر مردم اسم نذارید! _حالا چرا این دخترہ رو از بقیہ پنهون میڪردن؟! چرا نمیگفتن هادے نامزد دارہ؟! _فڪر ڪنم براے همچین روزایے دیگہ،طفلڪے رو نگاہ جون تو تن و صورتش نیست! _آرہ! دیدے موقع تشیع جنازہ چطور بہ تابوت خیرہ شدہ بود؟ بہ خدا جیگرم ڪباب شد براش! _خدا صبرش بدہ،جوونے و عمرش رفت! بہ زور نفس عمیقے میڪشم و خودم را نزدیڪ پلہ ها مے رسانم. همتا نگران و بے حال بہ دنبالم مے آید،همانطور ڪہ سعے میڪند جلوے ریزش اشڪانش را بگیرد میگوید:ڪجا میرے عزیزم؟ بذار ڪمڪت ڪنم! بدون اینڪہ نگاهش ڪنم میگویم:میخوام برم اتاقِ هادے! نگاهے بہ جمع مے اندازد و بازویم را میگیرد،آرام زمزمہ میڪند:قوربونت برم الان برے بالا فقط حالت بدتر میشہ! بہ زور خودم را سرپا نگہ داشتہ ام،دستِ بے جانم را روے نردہ میگذارم. _میخوام برم بالا بلڪہ بتونم تو آخرین جایے ڪہ بودہ بخوابم! بخوابم و دیگہ بیدار نشم! مادرم و نورا نگران بہ سمتم مے آیند،همتا با صدایے بغض آلود میگوید:اصرار دارہ برہ اتاق هادے! مادرم نگران میگوید:بیا برگردیم خونہ یڪم استراحت ڪن،تو این چند ساعت از بین رفتے! بے توجہ پایم را روے اولین پلہ میگذارم،فرزانہ گوشہ اے نشستہ و عڪس هادے را بغل ڪردہ. چشمانش را بستہ و بے توجہ بہ اطراف براے هادے لالایے میخواند! چند زن دورش را گرفتہ اند و سعے میڪنند دلدارے اش بدهند،در این بین من غریبہ ام! همہ با دیدنم تعجب میڪردند و در گوشِ یڪدیگر پچ پچ! سپس نگاہ هایشان رنگِ ترحم میگرفت! مقابل چشمانم هادے ام را در تابوت گذاشتند و روے دوششان بردند،هر چقدر سعے ڪردم فریاد بزنم و دنبالشان بدوم نتوانستم! انگار صدایے از گلویم خارج نمے شد و جانے در پاهایم نبود. پدرم بہ زور زیر بازوهایم را گرفتہ بود و همراهے ام میڪرد،همراہ جمعیت بہ سمت بهشت زهرا رفتیم. در طولِ مسیر گیج و مبهوت بہ جمعیت و تابوت زل زدہ بودم و حرف هایے ڪہ یاس در دیدار اولمان زد در گوشم مے پیچید: "تازہ فهمیدم راهے ڪجاش ڪردم،هر ثانیہ استرس،نگرانے،دلهرہ،گاهے چند روز بے خبرے! دیونہ شدنت با شنیدن خبر شهید شدن مدافعاے حرم یا دیدن تشیع جنازہ شون! با خودت میگے ببین ممڪنہ توام یہ روزے اینجا باشے! پشت یہ تابوتے ڪہ روش پرچم سہ رنگ ڪشورتہ و توے تابوت عزیزترین ڪَسَت!" من حتے این حس و حال را هم تجربہ نڪردم! نفهمیدم هادے ڪِے آمد و ڪِے رفت! حتے فرصتِ درست و حسابے نگرانِ هادے شدن را نداشتم... تازہ داشتم بہ بودنش عادت میڪردم،تازہ میخواستم هادے را بشناسم،تازہ میخواستم عاشقش بشوم ڪہ گفتند هادے دیگر نیست! هادے رفت! باور نڪردم،باور ڪردنے بود؟! باور ڪردنے بود بگویند مردے ڪہ چند صباحیست دل بہ تو دادہ و تو بہ او جان،دیگر نیست؟! انگار همہ اش خواب و خیال بود،یڪ خوابِ بد،یڪ ڪابوس! با شور جمعیت وارد بهشت زهرا شدیم،هنوز ڪامل باورم نمے شد! چشمانِ بستہ ے هادے را دیدم و باور نمیشد! جسمِ سردش را لمس ڪردم و باورم نمیشد! سرم را روے قلبِ بدون ضربانش گذاشتم و باورم نمیشد...! بر سر گودال عمیقے رسیدیم،برایِ جانِ من قبر ڪندہ بودند! گیج بہ حرڪات بقیہ چشم دوختہ بودم،توجهے بہ صداے شیون و نالہ ے زن ها و بے قرارے هاے فرزانہ نداشتم! چشم دوختہ بودم بہ تابوتے ڪہ ڪنارِ قبر جا خوش ڪردہ بود. همہ براے خواندن نماز میت ایستادند،معدہ ام میسوخت! دستم را روے دهانم گذاشتم و چشمانم را بستم،نورا و مادرم سریع دستم را گرفتند و از جمعیت دورم ڪردند. مادرم مدام با پرِ چادرش صورتم را باد میزد و نورا اصرار داشت ڪمے آب بنوشم. خواندن نماز میت ڪہ تمام شد،دیدم در تابوت را باز ڪردند. آرش و محسن با احتیاط جسم هادے را از داخل تابوت ڪشیدند بیرون‌. مثل فنر از جایم پریدم و بہ سمتشان دویدم،گیج با صدایے خفہ گفتم:دارن چے ڪار میڪنن؟! نورا نفس نفس زنان ڪنارم ایستاد و گفت:فڪر ڪنم برگردیم خونہ بهتر باشہ! بدون توجہ بہ حرفش خودم را از میان جمعیت جلو ڪشیدم و بالاے قبر ایستادم. مرد ناشناسے داخل قبر ایستادہ بود و منتظر بود جسمِ هادیِ من را بہ دستش بدهند! با وحشت نگاهشان میڪردم،زبانم بند آمدہ بود! با نگاهم بہ آرش و محسن میخواستم بفهمانم ڪہ این ڪار را نڪنند اما حواسشان بہ من نبود. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ مردے ڪہ داخل قبر بود میخواست هادے را از دستشان بگیرد،سوزش معدہ ام بیشتر شد،حیران بہ صحنہ ے مقابلم خیرہ شدہ بودم. صدایِ خندانِ هادے در گوشم پیچید:بگو هادے! دفعہ ے آخرے ڪہ باهم صحبت ڪردیم باز خواندنِ نامش را از لبانم خواست،اما شرم و حیایِ دخترانہ مانع از این شد ڪہ براے آخرین بار نامش را از پشتِ تلفن در گوشش زمزمہ ڪنم! قطرہ اشڪے از گوشہ چشمم چڪید و رویِ پارچہ ے سفیدے ڪہ دور هادے ڪشیدہ بودند سُر خورد. بے تاب نگاهے بہ جمعیت انداختم و ڪنار تابوت نشستم. مُردد بودم اما بہ زحمت رو بہ مردے ڪہ داخل قبر بود گفتم:آقا! میشہ یہ لحظہ بذارے در گوشش یہ چیزے بگم؟! همہ متعجب نگاهم میڪردند،مرد متاثر سرش را پایین انداخت و چیزے نگفت. ملتمس گفتم:لطفا! بہ زور لب زد:باشہ! آرش و محسن هادے را داخل تابوت برگردانند،با دقت بہ جسمش خیرہ شدم همانطور ڪہ پارچہ ے سفید را با دستِ لرزان از روے صورتِ هادے ڪنار میزدم لبم را گزیدم. ڪمے داخل تابوت خم شدم و صورتم را نزدیڪ صورتش بردم. قبل از اینڪہ پدرم بخواهد بلندم ڪند مهدے بہ سمتم آمد و دستش را دور ڪمرم حلقہ ڪردد. آرام گفت:دردِ هیچڪس اینجا بہ اندازہ ے تو نیست! حرفاتو بهش بزن! قطرات اشڪ مثلِ سیل از چشمانم جارے شدند،لبانم را نزدیڪ گوشش بُردم و آرام زمزمہ ڪردم:تا وقتے ببینمت باورم نمیشد پر ڪشیدے! دیدمت گیج شدم یادم رفت دفعہ ے آخر خواستے صدات ڪنم و منِ بے خبر از سرِ خجالت صدات نڪردم! حالا میخوام نزدیڪِ قبرت در گوشت با صدایے ڪہ ازم درنمیاد اسمتو زمزمہ ڪنم شاید قلبت لرزید و دوبارہ ضربانش برگشت! مهدے محڪم بغلم ڪردہ بود ڪہ مبادا از حال بروم‌ آرام خواندمش! با عجز،با التماس،با درد،با بغض و براے اولین بار با دلبرے زنانہ! _هادے! صدایے از مَردَم در نیامد،شدت اشڪ هایم بیشتر شد. با هق هق ولے آرام گفتم:میخوام براے اولین و آخرین بار مثلِ خودت بهت دستور بدم اون دنیا شفاعتم میڪنے تفهیم شد؟! آرش و محسن طاقت نیاوردند و سریع هادے را بلند ڪردند و بہ سمت قبر بردند. مرد هادے را گرفت و داخل قبر جا بہ جایش ڪرد! مهدے ڪمڪ ڪرد بایستم و ڪمے از قبر دورم ڪرد،روحانے براے هادے تلقین خواند و سپس مشغول گذاشتن سنگِ لحد شدند! میخواستند سنگِ لحد را بگذارند ڪہ قطرہ ے اشڪے از چشمم سر خورد و خودش را بہ صورتِ هادے رساند،هنوز هم براے معجزہ در دلم امیدے بود... سنگ لحد را گذاشتند و من قبل از اینڪہ چشمانش سیاهے برود گفتم:خدا بہ همرات عزیزم! اتفاقات سہ چهار ساعت پیش دوبارہ حالم را بد میڪند،دستم را روے سرم میگذارم و نالہ میڪنم:خواهش میڪنم بذارید تنها باشم! حلما و نازنین بہ سمتمان مے آیند،حلما بہ مادرم و نورا و همتا اشارہ میڪند تنهایم بگذارند. هر سہ نگاهے بہ هم مے اندازند و مردد دور میشوند،نازنین بہ سمتم مے آید و یڪ دستش را دور ڪمرم حلقہ میڪند. چشمانش ورم ڪردہ اند و رنگش سفید تر شدہ،همانطور ڪہ آرام قدم برمیدارد میگوید:بیا بریم بالا استراحت ڪن! حسابے بہ هم ریختے! چیزے نمیگویم و همراهش بہ زور قدم برمیدارم،پلہ ها را ڪہ رد میڪنیم احساس میڪنم ڪوهے جا بہ جا ڪردہ ام! نگاهم بہ اتاق هادے مے افتدد،یادِ روزے مے افتم ڪہ براے اولین بار پا بہ اتاقش گذاشتم و هادے سَر زدہ آمد. اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد،بے رمق چشمانم را باز و بستہ میڪنم تا اشڪ هایم راحت تر سرازیر بشوند. نازنین مردد در اتاق را باز میڪند و نفس عمیقے میڪشد،نگاهے بہ صورتم مے اندازد و میگوید:نمیخواے اتاق همتا و یڪتا استراحت ڪنے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،همراہ نازنین وارد اتاق میشویم. هنوز بوے عطرِ تلخ و خنڪش در اتاق ماندہ... با دقت اطراف را نگاہ میڪنم،احساس میڪنم وارد قبر شدہ ام! خاطرات ڪوتاهمان جلوے چشمانم رژہ میروند. لبم را میگزم و بے رمق روے تخت مے نشینم،نازنین ڪنارم مے نشیند. _آیہ! میخواے تنها باشے؟ _آرہ! با اڪراہ بلند میشود،نگاهے بہ صورتم مے اندازد و غمگین میگوید:حالا میفهمم چرا هادے انقدر ازت دورے میڪرد و نمیخواست پا گیرش بشے ڪاش لال میشدم و نمیگفتم باهم چہ نسبتے داریم! ڪاش میذاشتم فڪر ڪنے من معشوقشم و دلبستہ ش نمیشدے! اگہ من نمیگفتم ڪے ام و سوتفاهما رو برطرف نمیڪردم هادے ام نرم نمیشد! زمزمہ میڪنم:من پشیمون نیستم! خواهش میڪنم تو و بقیہ انقدر با ترحم و دلسوزے تون آزارم ندید! بہ این روز افتادم چون الان وقتِ رفتن هادے نبود! خیلے زود بود براے رفتنش خیلے! من حتے یہ دوستت دارم از زبونش نشنیدم و رفت! ڪاش میموند بودنشو باور ڪنم ڪہ وقتے رفت رفتنشو باور ڪنم! من هنوزم ڪامل باورم نشدہ نازنین! خودم دیدم هادے رو تو قَ... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

#تقویم_شیعه 📅 امروز جمعه ☀️ 08 فروردین ماه 1399 شمسی 🌙 02 شعبان 1441 قمری ❄️ 27 مارس 2020 میلادی ☀️ #شمسی ➕ قيام مردم يزد عليه رژيم پهلوی در اربعين شهدای تبريز (1357 ش) ➕ رحلت فقيه جليل آيت الله "سيدجواد حسينی شاهرودی" (1377 ش) 🌙 #قمری ➕ واجب شدن روزه ماه مبارك رمضان (2 ق) ➕ تولد "خواجه عبداللَّه انصاری" عارف والامقام و نويسنده بزرگ اسلامی (396 ق) ❄️ #میلادی ➕ روز جهاني تئاتر ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

💠 تنها انتظار فرج کافی نیست 💠 💦 آیةالله‌العظمی بهجت (ره): 🔹 آیا نباید توجه داشته باشیم که ما رئیسی داریم که بر احوال ما ناظر است؟! وای بر حال ما اگر در کارهایمان او را ناظر نبینیم و یا او را در همه‌جا ناظر ندانیم!... . با وجود اعتقاد به داشتن رئیسی که «عَینُ اللهِ الناظِرَةُ؛ چشم بینای خدا» است، آیا می‌توانیم از نظر الهی فرار کنیم و یا خود را پنهان کنیم و هرکاری را که خواستیم انجام دهیم؟ چه پاسخی خواهیم داد؟ 🔸 خدا می‌داند در دفتر امام زمان‌ (عج) جزو چه کسانی هستیم؟ کسی که اعمال بندگان، در هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه می‌شود. همین قدر می‌دانیم آن‌طوری که باید باشیم، نیستیم 🔹 تنها انتظار فرج کافی نیست، تهیأ (آمادگی)، بلکه طاعت و بندگی نیز لازم است، مخصوصاً با توجه به قضایایی که پیش از ظهور امام زمان‌(عج) واقع می‌شود، به‌حدی که: «مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً؛ (جهان مملو از ظلم و جور می‌گردد). 🔸 امام زمان(عج) به شخصی فرمود: خود را درست کن، ما به سراغت می آییم. ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است. ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

💠اعمال مشترك ماه شعبان💠 1⃣ هر روز هفتاد مرتبه بگويید: أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَسْأَلُهُ التَّوْبَةَ از خدا آمرزش و توبه مى خواهم. 2⃣ هر روز هفتاد مرتبه بخوانید: أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِي لا إِلَهَ إِلا هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ الْحَيُّ الْقَيُّومُ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ. آمرزش مى خواهم از خدا، معبودى جز او نيست، بخشنده و مهربان و زنده و پاينده است و به سوى او باز می گردم. 🍃 و از روايات استفاده مى شود، كه بهترين دعاها و ذكرها در اين ماه استغفار است، و هر كه، هر روز در اين ماه، هفتاد مرتبه استغفار كند، مانند اين است كه در ماه هاى ديگر هفتاد هزار مرتبه استغفار بجا آورده است. 3⃣ در اين ماه صدقه بدهد، گرچه نصف دانه خرما باشد، تا حق تعالى بدن او را بر آتش دوزخ حرام كند. 🍃 راوی از امام صادق(ع) سوال کرد: يابن رسول اللّه بهترين اعمال در اين ماه چيست؟ فرمود: صدقه و استغفار، 4⃣ در تمام اين ماه هزار مرتبه بگويد: لا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَ لا نَعْبُدُ إِلا إِيَّاهُ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ. معبودى جز خدا نيست، و جز او را نمی پرستيم. درحالی كه عبادت را براى او خالص مى كنيم، گرچه مشركان را خوش نيايد. اين ذكر پاداش بسيارى دارد، از جمله اينكه در نامه عملش عبادت هزار ساله نوشته شود. 📚 مفاتیح الجنان، فضیلت و اعمال ماه شعبان ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

💠 واجب شدن روزه‏ ماه مبارک رمضان (2 ق) ✍ حکم وجوب روزه ماه مبارک رمضان، در روز دوم ماه شعبان سال دوم هجری بر مسلمانان نازل شد.(1) فاصله میان تغییر قبله و وجوب روزه ماه رمضان، به گفته برخی از منابع، یک ماه بود و مسلمانان موظف شدند تا ماه رمضان را روزه بگیرند. ✅ در آغاز چنان بود که چون شب فرا می رسید و افطار می کردند و می خوابیدند و یا افطار نکرده به خواب می رفتند تا غروب روز دیگر افطار بر آنان حرام بود؛ چنانکه جماع با زنان نیز در تمام این ماه بر آنها حرام بود. سپس این حکم نسخ شد، و خوردن و آشامیدن و مفطرات دیگر تا طلوع فجر و سپیده صبح بر آنان حلال شد و به دنبال آن زکات فطر نیز واجب شد و رسول خدا (ص) روز اول ماه شوال را عید قرار داد و نماز عید خواند به کیفیتی که در کتاب‌های فقهی مذکور است. ✅ ولی باید دانست که از سخنان جناب جعفر بن ابی‌طالب در حضور نجاشی پادشاه حبشه در داستان هجرت به حبشه، استفاده می شود که روزه، سال‌ها قبل از هجرت در اسلام بوده است؛ اگر چه به صورت غیر فرض( وجوب) و یا در هر ماه، سه روز آمده باشد.(2)  📚 پی نوشت: 1. تاریخ اسلام، آیتی، محمد ابراهیم، ص 298؛ زندگانی حضرت محمد (ص)، رسولی محلاتی، سید هاشم؛ مروج الذهب، مسعودی، ص 287؛ منتهی الآمال، ج 1، ص 53. 2. تفسیر علی بن ابراهیم، ج 1، ص 65. ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯