•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیه_های_جنون #قسمت_صد_یکم لبخند او هم تلخ میشود:حتما عزیزم!برات پیگیرے میڪنم. دستش را مے فشارم. _خیلے ممنون... مردد اضافہ میڪنم:مامان! چشمانش برق مے زنند:ڪاش...ڪاش...زودتر بہ یہ سرے چیزا مے رسیدیم... سرم را پایین مے اندازم،بوسہ ے گرمے رو گونہ ام مے ڪارد:گذشتہ ها گذشتہ! باید آیندہ رو ساخت! سرم را بلند میڪنم،بغض خودش را بہ گلویم مے رساند. _نمیتونم بگم آرہ یا نہ! بین امیدوارے و ناامیدے معلقم! دستش را روے بازویم میگذارد:فعلا ذهنتو خالے ڪن! بہ هیچے فڪر نڪن مخصوصا گذشتہ! فردا حتما پیگیرے میڪنم و بهت خبر میدم. _خیلے ممنون! بعد از خداحافظے ڪوتاهے بہ سمت خانہ حرڪت میڪنیم،میخواهم این بار ڪامل بہ حرف سمانہ گوش بدهم! فعلا بہ گذشتہ فڪر نڪنم... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ظرف سوپ خورے را همراہ قاشق و دستمال داخل سینے میگذارم و بہ سمت اتاق بابا محسن راہ مے افتم. دو روز بعد از روز بسترے شدنش از بیمارستان مرخص شد. فرداے همان شب سمانہ تماس گرفت و گفت از یڪے از همڪاران مطمئنش برایم وقت گرفتہ و شرایطم را خلاصہ توضیح دادہ. قرار شد هفتہ اے سہ بار برایم جلسہ بگذارد و در تعطیلات عید تلفنے در ارتباط باشیم و ڪمڪم ڪند. سپس بعد از تعطیلات عید جلسات حضورے را از سر بگیریم. بہ قولے در این شرایط اضطرارے تنهایم نگذارد تا بارم را با روحیہ اے بهتر روے زمین بگذارم. محتاط قدم برمیدارم،ڪم ماندہ بہ اتاق برسم ڪہ فرزاد مقابلم ظاهر میشود. نگاهے بہ سینے مے اندازد و سریع مے گوید:بدید بہ من! _سبڪہ! دستانش را جلو مے آورد و جدے مے گوید:لطفا بدید من میارم! ناچار سینے را بہ دستش مے دهم،با سر بہ در اشارہ میڪند. _بفرمایید! جلوتر قدم برمیدارم و تقہ اے بہ در میزنم،صداے سمانہ مے آید:بفرمایید! دستگیرہ ے در را مے فشارم و در را ڪامل باز میڪنم،رو بہ فرزاد مے گویم:اول شما برید! سرے تڪان میدهد و وارد میشود،در را مے بندم و پشت سرش مے روم‌. بابا محسن روے تخت نشستہ و سمانہ ڪنارش،موهایش را مرتب میڪند! فرزاد همانطور ڪہ سینے را روے تخت میگذارد مے گوید:مامان جان! شما برو استراحت ڪن. من غذاے بابا روے میدم،دو سہ روزہ سرپایے! بابا محسن سریع تایید میڪند:راست میگہ! دو شبہ یا بالا سر من بیدارے یا دارے از مهمونا پذیرایے میڪنے. برو یڪم استراحت ڪن عزیزم! سمانہ لبخند پر مهرے نثارش میڪند:من ڪہ از این ڪارا خستہ نمیشم اما چشم میرم یہ چرتے میزنم تا ڪسے براے عیادت اومد سر حال باشم! سپس از روے تخت بلند میشود و بہ سمت در مے رود،فرزاد میخواهد روے تخت بنشیند ڪہ بابا محسن مے گوید:آیہ ڪمڪم میڪنہ! توام برو استراحت ڪن! لحنش قاطع و جدیست،یعنے میخواهم خصوصے صحبت ڪنم برو بیرون! فرزاد نگاهے بہ من مے اندازد و رو بہ بابا محسن سر تڪان میدهد:چشم! سپس با قدم هاے بلند از اتاق خارج میشود. بابا محسن نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:چرا وایسادے؟! بیا اینجا دخترم! لبخندے روے لبانم مے نشانم و بہ سمتش مے روم. همانطور ڪہ روے تخت مے نشینم مے پرسم:حالتون بهترہ؟ نفس عمیقے میڪشد:شڪر خوبم! ظرف سوپ خورے را برمیدارم ڪہ مے گوید:میخوام باهات صحبت ڪنم فعلا اونو بذار ڪنار! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم و ظرف سوپ خورے را داخل سینے برمے گردانم. _جانم! لبخندے روے لبانش نقش مے بندد،عمیق و پدرانہ! _نزدیڪہ چهار سالہ ڪہ عروس این خانوادہ شدے،نمیتونم بگم دختر! چون دروغ گفتم! نہ من و سمانہ حق پدر و مادرے رو بہ جا آوردیم نہ تو حق دختر بودن رو! عروسمون بودے نہ ڪمتر نہ بیشتر،این ڪہ میگم دخترمون نبودے بخاطرہ این ڪہ رابطہ مون گرم و صمیمے نبود. براے یہ سرے مسائل همیشہ بین مون فاصلہ و مرز بود! نفس عمیقے میڪشد و ادامہ میدهد:اما بعد از مرگ روزبہ نہ! تو جاے روزبہ رو برامون گرفتے! سرم را پایین مے اندازم و چیزے نمے گویم. _تو گذشتہ هرچے ڪہ شدہ و هرچے ڪہ بودہ تموم شدہ. حالا ما تو و نوہ مونو داریم! میخوام مثل پدر روم حساب باز ڪنے و مثل مادر بہ سمانہ نگاہ ڪنے! خیالت راحت باشہ ڪہ ما همیشہ ڪنارت هستیم،هیچڪس بہ خوبے تو نمیتونہ پسرمونو بزرگ ڪنہ! نگران این نباش و نترس ڪہ شاید یہ روزے بخوایم پسرتو ازت بگیریم! تو یہ زن با تجربہ و تحصیل ڪردہ اے،میدونم از پس خودت برمیاے. هرجا بخواے زندگے ڪنے و هر ڪارے بخواے انجام بدے ما بہ تصمیمت احترام میذاریم. در این خونہ و قلب خانوادہ ش همیشہ بہ روت بازہ. خواستم مطمئنت ڪنم ما دوستت داریم و هر تصمیمے بگیرے پشتتیم! سرم را بلند میڪنم و لبخند ڪم رنگے میزنم:نمیدونم بتونم این همہ محبت رو بتونم جبران ڪنم یا نہ! اما... اما...سعے میڪنم براتون دختر خوبے باشم! دستش را روے دستم میگذارد:هستے عزیزم! هستے! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

‍ •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_دوم آب دهانم را با شدت فرو میدهم،گلویم خشڪ شدہ. نمیدانم توان مقابلہ شدن با سامان را دارم یا نہ اما احساس میڪنم مسئولیتے ست ڪہ بعد از روزبہ بہ دوش من افتادہ! با قدم هاے آرام خودم را مقابل اتاق مے رسانم،لبخند پر رنگے میزنم و نگاهم را بہ داخل اتاق مے دوزم. اتاق ڪوچڪے ڪہ تخت تڪ نفرہ و میز تحریر و ڪمد دیوارے ڪوچڪے فضایش را ڪامل اشغال ڪردہ! سامان پشت میز تحریر نشستہ،نگاہ بے رمق و متعجبش را بہ من مے دوزد. سریع مے گویم:سلام! نگاہ سرگردانش میان صورت و شڪم برآمدہ ام مے گردد! لبخندم را عمیق تر میڪنم:میتونم بیام تو؟ سریع سرش را تڪان میدهد،هنگامہ نگاهے بہ سامان مے اندازد و رو بہ من مے گوید:تا شما صحبت ڪنید منم یہ چیزے آمادہ ڪنم بخوریم! سپس از اتاق خارج میشود،نگاهم را در اطراف مے چرخانم. _میتونم بشینم؟! لبانش را از هم باز میڪند:بَ...بعلہ! بہ سمت تخت مے روم و مے نشینم،سامان نگاهے بہ ولیچرش مے اندازد اما چیزے نمے گوید. با ذوق نگاهش میڪنم چهرہ اش ڪمے تغییر ڪردہ،از آن حالت ڪم سن و سال بودن در آمدہ! شاید شبیہ بہ پسرے چهاردہ پانزدہ سالہ نباشد اما ڪم سن و سال هم دیدہ نمے شود. آخرین بار یڪ سال قبل دیدمش،با روزبہ بہ خانہ مان آمد و بعد از شام رفت. چشمان معصومش را بہ صورتم مے دوزد،اشڪ در چشمانش حلقہ زدہ! قلبم مے سوزد! سرفہ اے میڪنم و سعے میڪنم بغض بہ گلویم راہ پیدا نڪند‌. _خوبے؟! بے توجہ بہ سوالم مے گوید:خیل...خیلے...بے...معر...فتے! بہ زور ڪلمات را مے ڪشد،سرم را پایین مے اندازم. _میدونم! هرچے بگے حق دارے! چیزے نمے گوید،سر بلند میڪنم قطرہ ے اشڪے روے گونہ اش نشستہ. سوزش قلبم بیشتر میشود،نگاهم را از چشمانش مے دوزم و بہ گردنش مے دوزم‌. _منم حالم بد بود...مثل خودت! _دِ...دلم...خے...خیلے...براش...تنگ میشہ آیہ! بغض بہ گلویم راہ پیدا میڪند! _میفهمم! هین بلندے میڪشد و هق هق میڪند! بغضم را بہ زور قورت میدهم! _سامان! خواهش میڪنم گریہ نڪن! بے توجہ بہ حرفم قلبم را بیشتر آتش میزند! _فڪ...فڪر میڪردم...بعد از.‌.‌.بابا تو هستے! درماندہ مے گویم:میدونم سهل انگارے ڪردم اما باور ڪن حالم خیلے بد بود! خیلے! تو منو میفهمے مگہ نہ؟! معنے نبودن روزبہ رو میفهمے؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. _پس درڪم میڪنے! اشڪ هایش بند مے آیند،نفس راحتے میڪشم! با دلخورے نگاهش میڪنم:منم ازت خیلے ناراحتم سامان! با ترس نگاهم میڪند! چشمانش معصوم تر و مظلوم تر از همیشہ بہ نظر مے آیند! صورت نحیفش زرد بہ نظر مے رسد! _چرا؟! _چرا مدرسہ نمیرے؟! اخم میڪند و سڪوت! _با توام! با حرص مے گوید:دوس...دوس ندارم! خونسرد بہ چشمانش خیرہ میشوم:پس روزبہ چے؟! بہ نظرت اینطورے خوشحالہ؟! نگاہ بے رمقش را از چشمانم مے گیرد و بہ سمت موڪت سوق میدهد. _سامان! جوابمو‌ نمیدے؟ چیزے نمے گوید،نفس عمیقے میڪشم و سرم را تڪان میدهم. _فڪر میڪردم بعد از روزبہ بشہ روت حساب باز ڪرد! بشہ بهت دل خوش بود! نگاهش را از موڪت مے گیرد اما بہ صورتم نگاہ نمے ڪند! لبخند میزنم:فڪر میڪردم خواستہ هاے روزبہ برات مهمہ! فڪر میڪردم مثل پدرت دوستش دارے! اما انگار نہ! سریع نگاہ تیزش را حوالہ ے چشمانم میڪند و صدایش ڪمے بالا مے رود! _او...اون...بابامہ! چنان ڪوبندہ این جملہ را مے گوید ڪہ چند ثانیہ سڪوت میڪنم. بعد از چند لحظہ بہ خودم مے آیم و محڪم مے گویم:پس براش پسر خوبے باش! صدایش بغض آلود میشود،دستان نحیفش مے لرزند. _وقتے...وقتے...نیس! بے اختیار مے پرسم:تو باور دارے دیگہ روزبہ نیست؟! گیج نگاهم میڪند،صدایم ڪمے مے لرزد:اون توے قلب ما زندہ ست! چندبار پشت سر هم پلڪ میزند:دُ...دُر...ستہ! لبخندم تلخ میشود:پس براے ما حضور دارہ! بہ خواستہ هاش احترام میذاریم! متفڪر سرش را خم میڪند و چیزے نمے گوید. تا همین جا ڪافیست! بهتر است بیشتر از پیش نروم تا خوب فڪر ڪند. زیر لب یاعلے اے مے گویم و از روے تخت بلند میشوم‌. سرش را بلند میڪند،دلهرہ در چشمانش موج میزند. _ڪُ...ڪجا؟! چادرم را روے سرم مرتب میڪنم:دیگہ مزاحم نشم! بازم میام بهت سر میزنم! انگشت اشارہ ام را بہ سمتش مے گیرم. _ اگہ دفعہ ے بعد تو همین وضعیت باشے ڪلاهمون میرہ تو هم! بے توجہ بہ حرفم مے گوید:میشه‌... هنوز صحبت ڪردن برایش سخت است،اما لڪنتش خیلے بهترہ شدہ! بعد از چند ثانیہ مڪث ادامہ میدهد:بیشتر بمونے؟! لبخند مهربانے نثارش میڪنم:حتما عزیزم! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

‍ •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_سوم با حرص پیراهن آبے روشنش را مچالہ میڪند و روے تخت مے اندازد! فریاد میزند:بسہ آیہ! خستہ م ڪردے! سرد نگاهم میڪند،آنقدر سرد ڪہ تنم یخ مے بندد!صدایش ڪمے لرز دارد. _خیلے خستہ م ڪردے! پلڪم از شدت عصبانیت و بهت مے پرد،مِن مِن ڪنان مے پرسم:مَ...من...خستہ ت ڪردم؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،عصبے مے خندم! _پس چہ زجرے ڪشیدے تو این مدت! میگفتے نمیذاشتم خستہ بشے! روے تخت مے نشیند و بہ چشمانم خیرہ میشود:اشتباہ ڪردم وگرنہ انقدر راحت جلوم نمے ایستادے و نمے گفتے بهم شڪ دارے! انقدر وقیح نمیشدے! انقدر وقیح ڪہ خیانتاے خودتو نادیدہ بگیرے و منو غرورمو لہ ڪنے! مات و مبهوت نگاهش میڪنم و با صدایے خفہ مے پرسم:من بهت خیانت ڪردم؟! خیانت؟! سریع از روے تخت بلند میشود و مقابلم مے ایستد. چشمانش سرد میشوند مثل روزهاے اول! مثل آن روزبہ سرد و مغرورے ڪہ بار اول ڪہ از چشمانش ترسیدم! _آرہ! چشمانم را ریز میڪنم:میفهمے چے دارے میگے؟! لبخند غمگینے میزند و سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. با حرص ڪف هر دو دستم را روے قفسہ ے عریان سینہ اش میگذارم و محڪم هلش میدهم‌. _خفہ شو! معلوم نیست چے شدہ و چے تو فڪرتہ ڪہ دارے اینطورے همہ چیو بہ هم مے ریزے! من ڪہ گفتم نمے خوامت! دیگہ دردت چیہ؟! ڪمے بہ سمت عقب ڪشیدہ میشود،سریع دستانش را بالا مے آورد و انگشتانش را دور مچ دستانم قفل میڪند. پیشانے اش را بالا میدهد:دیگہ دارے زیادہ روے میڪنے! با حرص تقلا میڪنم دستانم را از میان حصار انگشت هاے قدرتمندش بیرون بڪشم اما فایدہ اے ندارد! آرام اما با حرص مے گوید:میخوام دل پُرمو خالے ڪنم! پس فقط ساڪت گوش میدے! سہ سال مراعاتتو ڪردم بسہ! آتش خشمم هر لحظہ شعلہ ور تر میشود،رگ گردنش ورم ڪردہ و لبانش بہ ڪبودے میزنند! مچ دستانم را ڪمے فشار میدهد ڪہ آرام بگیرم. نفس نفس زنان مے گویم:ولم ڪن میخوام برم! نچے میڪند و مے گوید:تا حرفامو نشنوے جایے نمیرے! _نمیخوام بہ مزخرفاتت گوش بدم! لبخند عصبے اے نثارم میڪند:حقیقت تلخہ عزیزم!‌ با حرص بہ چشمانم زل میزند،صورتش بدجور در هم رفتہ! _شیش سال پیش یہ دختر هیجدہ سالہ رو بخاطرہ اصرار دوستش و شهاب تو شرڪتم استخدام ڪردم! دختر آروم و باهوشے بود،از اون دست آدمایے ڪہ میتونستم باهاشون ڪنار بیام! اما یہ مشڪلے داشت! بیش از حد آروم و تو خودش بود،احساس ڪردم این همہ فاصلہ گرفتنش از دنیا و آدماش طبیعے نیست! این همہ مردگے تو چشماش طبیعے نبود! خواستم ڪمڪش ڪنم،حیف بود تو اون سن و سال شور و ذوقے براے زندگے نداشتہ باشہ! مظلوم نگاهم میڪند و با تاڪید مے گوید:حیف بودے آیہ! حیف نبودے؟! درماندہ و شوڪہ بہ چشمانش ڪہ از خشم برق مے زنند خیرہ ماندہ ام!زبانم تڪان نمیخورد‌. سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:با مادرم ڪہ روانشناس بود آشناش ڪردم. ڪم ڪم حالش بهتر شد،چشماش جون گرفتن! آرامش بخش شدن و پر از انرژے! مثل قهوہ اے ڪہ من عاشقش بودم! بخاطر آروم بودنش،بخاطر سرسخت بودن و تلاشش ازش خوشم اومد! نمیخواستم باور ڪنم اما روز آخرے ڪہ داشت میرفت مطمئن شدم نتونستم جلوے احساساتمو بگیرم! بهش علاقہ مند شدہ بودم! اون روز براے اولین بار جلوے چشمام عمیق خندید! نمے تونے درڪ ڪنے خندہ ے جون دار ڪسے ڪہ از زندگے فاصلہ گرفتہ بود و تو توے بہ زندگے برگشتنش سهیم بودے چقدر لذت بخشہ! اون روز قشنگ ترین خندہ ے دنیا رو لباش دیدم. انگار هیچڪس بلد نبود بخندہ! انگار ڪہ خدا قدرت خندیدن رو فقط بہ اون دادہ بود! نمیدونے چہ بلایے سر قلبم آورد! دیگہ نتونستم بیخیالش بشم،رفتم دنبالش. راضے نبود! گذاشتم پاے اختلافاے جزئے اے ڪہ داشتیم،سعے ڪردم بہ دستش بیارم. وقتے با مادرم صحبت ڪردم سریع مخالفت ڪرد و گفت بہ درد هم نمیخوریم. وقتے دید ڪوتاہ نمیام ازم خواهش ڪرد ڪہ فڪر آیہ رو از سرم بیرون ڪنم! گفت آیہ دختر خوبیہ اما نہ براے تو! بهش گفتم انتخابمو ڪردم و مطمئنم. گفت آیہ با بقیہ ے دخترا فرق دارہ! شڪنندہ ترہ! تو زندگیش خیلے آسیب دیدہ و از نظر روحے آمادگے وارد شدن بہ یہ رابطہ ے جدید رو ندارہ! وقتے دید باز ڪوتاہ نمیام گفت روح آیہ در حال حاضر نباتے زندگے میڪنہ! تو ڪُماست! روے احساساتش نمیشہ حساب باز ڪرد! آب دهانم را با شدت فرو میدهم:براے خودت و مادرت متاسفم! دیگہ نمیخوام بشنوم! لبخندے توام با غم بہ رویم مے پاشد:داریم بہ جاهاے خوبش میرسیم! بازم نتونست راضیم ڪنہ،وقتے دید نمیتونہ تصمیمم رو تغییر بدہ گفت آیہ دنبال پر ڪردن جاهاے خالے قلب و روحشہ! با تو زخماشو تسڪین میدہ اما همہ ے احساسات و روحش درگیر حسرتاے گذشتہ ست!ممڪنہ بعد از یہ مدت پَست بزنہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

‍ •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_چهارم مادرم سریع مے گوید:وایسا منم بیام! نمیتونم طاقت بیارم! یاسین گیج مے پرسد:نمے گید چے شدہ؟! مادرم سعے دارد آرام بگوید اما من میشنوم! _روزبہ...دے...دیشب...تَ...صادف...ڪردہ... صداے پدرم بلند میشود:من رفتم! فعلا! مادرم صدایش میزند:مصطفے! منو بے خبر نذار! یاسین سرد مے گوید:حقشہ مرتیڪہ ے... صداے سیلے زدن بہ گوشم مے رسد،چشمانم از شدت تعجب گرد میشوند. صداے مادرم مے لرزد:درست حرف بزن! از دست رفت! خیالت راحت! دیگہ نیست! دیگہ نفس نمے ڪشہ! رعشہ بہ تنم مے افتد،نمے فهمم چہ شنیدم! چندین مرتبہ براے خودم جملاتش را تڪرار میڪنم! روزبہ تصادف ڪردہ! از دست رفت! نیست! نفس نمے ڪشد! شتاب زدہ دستگیرہ ے در را مے فشارم،با چشمان بہ خون نشستہ ے مادرم و نگاہ مبهوت یاسین رو بہ رو میشوم. چند بار دهانم را باز و بستہ میڪنم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود! قفسہ ے سینہ ام بالا و پایین میشود،نفسم تنگ شدہ! بہ زور لبانم را تڪان میدهم:ما...ما...ن سریع بہ سمتم مے دود،همانطور ڪہ بینے اش را بالا مے ڪشد با صدایے بغض آلود مے گوید:جانم! نزدیڪم ڪہ مے رسد،انگار ڪسے زیر پایم را خالے میڪند. روے زمین مے افتم،مادرم فریاد میزند:یا ابوالفضل! سریع زیر بغل هایم را مے گیرد:پاشو عزیزم! پاشو! نفس نفس زنان مے پرسم:چے..‌. چے شدہ؟! سریع اشڪ هایش را پاڪ میڪند! _هیچے! روزبہ یہ تصادف ڪوچیڪ ڪردہ! با چشمانے نگران صورتش را مے ڪاوم،تقلا میڪنم از جا بلند بشوم اما نمے توانم! _حالش خوبہ مگہ نہ؟! چشمہ ے اشڪش دوبارہ مے جوشد! _آرہ گلڪم! بابات رفتہ بهش سر بزنہ! دستم را بہ دیوار مے گیرم و بہ زور مے ایستم،چشمانش مدام در حال فرار هستند! من را نگاہ نمے ڪنند! با دست چانہ اش را مے گیرم و آرام مے گویم:منو نگاہ! پس چرا بے تابے میڪنے؟! اشڪ هایش شدت مے گیرند و درماندہ نگاهم میڪند:دلم گرفتہ مامان جان! اشڪ مے ریزم ڪہ یڪم دلم سبڪ بشہ! لبانم مے لرزد:منو ببر پیش روزبہ! الان آمادہ میشم! چشمانش را مے بندد و هق هق میڪند. تنم بہ لرزہ مے افتد. مات و مبهوت نگاهش میڪنم:منو نترسون! هق هقش شدت مے گیرد،سریع بازوهایش را میان دست هایم مے گیرم و تڪانش میدهم! فریاد میزنم:من دیگہ طاقتشو ندارم! مے شنوے مامان؟! دارے نگرانم میڪنے! بگو روزبہ خوبہ! بگو تو ڪماست! فلج شدہ! ڪور شدہ! ڪر شدہ! از پا افتادہ! اما از نفس نہ! اینطورے بے تابے نڪن،قلبم وایمیسہ ها! زانوهایش خم میشوند و از میان دست هایم روے زمین سُر میخورد. پلڪم مے پرد،همہ چیز مقابل چشمانم مے چرخد،همہ چیز... چند ثانیہ بعد هر چہ پلڪ میزنم،همہ چیز را سیاہ مے بینم! سیاهِ سیاہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

‍ •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_پنجم سپس موبایل را از ڪنار گوشم جدا میڪنم و داخل ڪیفم بر مے گردانم. پیشانے اے بالا مے اندازم و سر تڪان میدهم. _عجب! عجب از روزگار! چند دقیقہ بعد ماشین مقابل ساختمان توقف میڪند. بعد از حساب ڪردن ڪرایہ ے ماشین وارد ساختمان میشوم. پس از ڪمے وقفہ وارد اتاق دڪتر همتے مے شوم. همین ڪہ نگاهش بہ من مے افتد لبخند عمیقے میزند و از پشت میزش بلند میشود. عینڪش را از روے چشمانش برمیدارد و با دستش بہ مبل اشارہ میڪند. _سلام مامان خوشگل! خوش اومدے! بفرمایید! متقابلا لبخندے بہ رویش مے پاشم،همانطور ڪہ بہ سمتش قدم برمیدارم مے گویم:سلام! ممنون! خداقوت نزدیڪ مبل ڪہ مے رسم نفس عمیقے میڪشم:احساس میڪنم خیلے سنگین شدم! دوبارہ پشت میز مے نشیند:حالت خوبہ؟ حال پسرمون چطورہ؟ چادرم را از روے سرم برمیدارم و مرتب تا میڪنم و روے مبل مے نشینم. _خوبیم! یڪم براے فردا استرس داریم! بے اختیار میخندم و ادامہ میدهم:یڪم ڪہ نہ! خیلے! با دقت نگاهم میڪند:فقط بابت زایمان ترس دارے؟! ڪنجڪاو نگاهش میڪنم:یعنے چے؟! لبخند آرامش بخشے میزند و جواب میدهد:یعنے فقط از زایمان ڪردن ڪہ برات یہ تجربہ ے تازہ ست مے ترسے یا مسائل دیگہ هم آشفتہ ت ڪردہ؟ مثل سنگینے اتفاقات گذشتہ! حضور نداشتن همسرت! با استرس انگشتانم را در هم قفل میڪنم. _همہ ش! استرس زایمان! اتفاقات تلخے ڪہ افتادہ! نبودن روزبہ! بیمارے بابا محسن!‌ برگشتن نورا! مشڪلات جدید مریم! دستش را زیر چانہ اش میزند و با حوصلہ مے پرسد:دوست دارے اول راجع بہ ڪدومشون حرف بزنے؟ ڪمے فڪر میڪنم و سپس جواب میدهم:نمیتونم رفتن یهویے نورا رو قبول ڪنم! از طرفے دوست دارم دوبارہ دور هم جمع بشیم.‌ بابا هنوز نمیدونہ نورا با من و مامان ارتباط گرفتہ. فڪر نڪنم خوب ازش استقبال ڪنہ! _نورا بهت نگفت چرا یهو رفت؟ _چرا گفت! _خب! شانہ اے بالا مے اندازم:میگفت خستہ شدہ بود! دیگہ ڪشش مشڪلات خونہ رو نداشت! دلش آرامش و تنهایے میخواستہ! از خانوادہ و جو نا بہ سامونش بریدہ بودہ! مهربان مے گوید:شاید حق داشتہ! حق داشتہ ڪم بیارہ! اونطور ڪہ تعریف میڪردے نورا هیچ گلہ و شڪایتے نمے ڪردہ،هیچ واڪنشے در برابر سختے ها نشون نمیدادہ. همیشہ حفظ ظاهر میڪردہ،چون نتونستہ درست واڪنش نشون بدہ و خواستہ مثلا صبورے ڪنہ،همہ ے ناراحتے ها رو توے خودش ریختہ. انقدر ناراحتے ها روے قلب و ذهن و روحش تلنبار شدہ ڪہ با یہ تلنگر واڪنش نادرستے نشون دادہ! در واقع از همہ چیز فرار ڪردہ! از پدرے ڪہ اذیتش میڪردہ،از مادرے ڪہ نتونستہ جو رو براے دختراش سالم نگہ دارہ،از خواهراش ڪہ مثل خودش آزار دیدہ بودن،از برادرے ڪہ حاصل تعصبات پدرش بودہ! نورا از مشڪلاتے ڪہ نتونستہ بود باهاشون خوب مواجہ بشہ حتے از چیزایے ڪہ اونو یاد مشڪلاتش مینداختن فرار ڪردہ! متفڪر نگاهش میڪنم،چشمڪے نثارم میڪند:یڪم بهش حق بدہ و ڪمڪ ڪن بہ جمع خانوادہ برگردہ! لبخند‌ ڪم رنگے میزنم:بهش فڪر میڪنم! _دیگہ؟ لبخندم را سریع جمع میڪنم! _براے مریم‌ نگرانم! خواهر بزرگم! _راجع بهش گفتہ بودے! انگشتانم را همراہ پاهایم آرام تڪان میدهم. _حدود دوسال پیش باردار شدہ بود،نتونست جنین رو نگہ دارہ و سقط ڪرد. اون موقع تصمیم گرفتہ بود از همسرش جدا بشہ. قضیہ باردارے و بعد سقط جنینش باعث شد همہ چے در هم برہ و فراموش بشہ. دوبارہ یہ زمزمہ هایے پیچیدہ ڪہ میخواد از همسرش جدا بشہ. جو خونہ یڪم بہ هم ریختہ! با همسرش خیلے اختلاف دارہ فڪر ڪنم بخاطرہ مراعات حال من نمیاد خونہ مون ڪہ با بابا جر و بحثش نشہ! لبش را با زبان تر میڪند:حتما مجابش ڪن پیش یہ روانشناس خوب برہ و با سنجیدن ڪامل تصمیم قطعے بگیرہ! نفس عمیقے میڪشم:باید بعد از بہ دنیا اومدن امید مفصل باهاش صحبت ڪنم! _از خودت بگو! نفسم را آرام بیرون میدهم‌ و زمزمہ میڪنم:خودم؟! نگاهم را بہ گوشہ ے میز مے دوزم. _معلقم! بین ڪلے خاطرہ! میون یہ عالمہ عذاب وجدان! براے خودم! روزبہ! امید! بابا محسن و سمانہ! فرزاد! سامان! فڪر نمے ڪنم حالا حالاها بتونم با مرگ روزبہ و اشتباهات خودم ڪنار بیام! سریع با تاڪید مے گوید:تلقین منفے ممنوع! سرم را بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهم:عذر میخوام اما‌ نمے... نمیگذارد حرفم را ادامہ بدهم و جدے تر مے گوید:همین الان گفتم تلقین منفے ممنوع! سرم را بلند مے ڪنم و بہ چشمانش خیرہ میشوم:دوست ندارم فردا برسہ! بدون واڪنش خاصے فقط تماشایم میڪند. ادامہ میدهم:هنوز نتونستم برم سر مزارش! مے ترسم! بدجورے ام مے ترسم! مے ترسم ترڪاے قلبم ڪامل بشڪنن و دیگہ هیچوقت بند نخورن! مے ترسم دووم نیارم! بہ خودم میگم آیہ! احمقانہ خوب بخواہ! احمقانہ امیدوار باش! _چرا مے ترسے؟ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

‍ •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_ششم با ڪمے مڪث سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد. نفس عمیقے میڪشد:لطفا پیادہ بشید! بدون حرف از ماشین پیادہ میشوم،فرزاد ماشین را پارڪ میڪند و پیادہ میشود. همانطور ڪہ بہ سمت در مے رود مے گوید:لطفا دنبالم بیاید! نمیدانم چرا تپش قلب مے گیرم!‌ با تردید پشت سرش قدم برمیدارم‌. مقابل در مے ایستد و چشمانش را بہ سمت من مے ڪشاند. انگشت اشارہ اش را بہ سمت زنگ مے برد و محڪم مے فشارد! ڪنارش مے رسم،چند ثانیہ بعد صداے پیرمردے از پشت آیفون مے آید. _بلہ؟! فرزاد با لبخند مے گوید:سلام آقاے ابراهیمے! میشہ درو باز ڪنید؟! صداے مرد خندان میشود:آقا فرزاد شمایے؟! بفرمایید! سپس در باز میشود،فرزاد بہ در اشارہ میڪند:بفرمایید! تن سردم را بہ زور بہ سمت در مے ڪشانم،وارد حیاط بزرگے میشوم. با دقت اطراف را نگاہ میڪنم،فرزاد پشت سرم وارد میشود و در را مے بندد. در دو سہ مترے در ورودے اتاقڪے سفید رنگ قرار گرفتہ،پنجرہ اش ڪامل باز است. پیرمردے با لباس نگهبانے از اتاقڪ بیرون مے آید،لبخند مهربانے لب هاے نازڪش را از هم باز میڪند. _سلام! خوش اومدید! سپس نگاہ پرسشگرش را بہ صورتم مے دوزد،فرزاد سریع بہ سمتش مے رود. همانطور ڪہ دستش را دراز میڪند مے گوید:سلام! خستہ نباشے باباے موسسہ! آقاے ابراهیمے لبخند شیرینے میزند و نگاهش را بہ سمت فرزاد سوق میدهد. _ممنون پسرم! از این ورا؟! فرزاد نگاهے بہ ساختمان مے اندازد و سپس مے گوید:با حاجے ڪار دارم! هستش ڪہ؟! آقاے ابراهیمے سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:آرہ! تو دفترشہ! فرزاد گرم دستش را مے فشارد. _پس فعلا! سپس بہ سمتم مے آید و آرام مے گوید:بریم داخل! ڪنجڪاو و با استرس قدم برمیدارم،حیاط بہ قدرے وسعت دارد ڪہ نمیتوانم متراژش را حدس بزنم. گوشہ ے سمت راست زمین والیبال است و گوشہ ے سمت چپ زمین فوتبال! دور تا دور حیاط را درخت هاے سرسبز حصار ڪشیدہ اند،ڪمے از انتهاے حیاط در دید است. فضایے شبیہ بہ پارڪ با سرسرہ و تاب و الہ ڪلنگ! ساختمانے با نماے آجرے هم وسط حیاط برپا شدہ. مقابل ساختمان ڪہ مے رسیم فرزاد در ورودے را برایم باز میڪند. وارد راهرویے عریض و خلوت مے شویم. چند اتاق با درهاے چوبے تیرہ بیشتر بہ چشم نمے خورد و رفت و آمدے نیست! بے اختیار مے گویم:اینجا چقدر خلوتہ! فرزاد جواب میدهد:بچہ ها سر ڪلاس هاے مختلفن! ڪمے ڪہ راہ مے رویم مقابل اتاقے ڪہ سر درش تابلوے مدیریت نصب شدہ مے ایستد. تقہ اے بہ در میزند،چند ثانیہ بعد صداے مرد میانسالے مے پیچد:بفرمایید! فرزاد دستگیرہ ے در را مے فشارد و رو بہ من مے گوید:اول شما! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• یاس همت: #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

•○● @ayeh_hayeh_jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_هفتم نفس ڪشیدن را فراموش میڪنم،چشمانم را باز میڪنم و گیج و منگ بہ صورتش خیرہ میشوم. در چند قدمے ام ایستادہ،ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و سرش را پایین مے اندازد. لبانم مے لرزند،هرڪارے میڪنم صدایے از گلویم خارج نمے شود! آب دهانش را با شدت فرو میدهد و لبش را مے گزد. سینہ ام تنگ مے شود و قلبم سنگین،درد بدے زیر شڪمم مے پیچد طورے ڪہ باعث میشود سریع خم بشوم و دستم را روے شڪمم بگذارم! فرزاد با دلهرہ بہ سمتم مے آید:آیہ خانم! چے شد؟! رنگ بہ صورتش نماندہ،چند قدم نزدیڪتر مے شود و مے پرسد:میشہ جوابمو بدید؟! بہ زور ڪمر راست میڪنم و نفس عمیقے میڪشم. زمزمہ وار مے گویم:دارم خفہ میشم! از اینجا بریم! ڪلافہ دستے بہ موهایش مے ڪشد ڪ مے گوید:باشہ! باشہ! بہ خدا...بہ خدا فقط میخواستم مسبب خیر بشم! از همین مے ترسیدم ڪہ هول ڪنید! اشڪ بہ چشمانم هجوم مے آورد،با صدایے لرزان مے پرسم:واقعا روزبہ بود؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد،مبهوت مے پرسم:چطور ممڪنہ؟! درماندہ بہ چشمانم زل میزند:نگران حالتونم! بیاید بریم سر فرصت صحبت میڪنیم! منِ بے فڪر میخواستم مقدمہ چینے ڪنم،حاجے آروم همہ چیزو بگہ ڪہ... با مڪث ادامہ میدهد:ڪہ فردا روزبہ ڪنارتون باشہ! قرار نبود روزبہ امروز اینجا بیاد! مات و مبهوت مثل دیوانہ ها بہ صورتش خیرہ شدہ ام،تمام تنم یخ زدہ! دستم را از روے شڪمم بہ سمت قفسہ ے سینہ ام سوق میدهم و چند مرتبہ نفس عمیق میڪشم. هنوز چیزے ڪہ دیدہ و شنیدہ ام را باور نمیڪنم! لرزش صداے فرزاد بیشتر میشود. _آیہ خانم! بیاید سریع بریم؟! نفسم را با شدت بیرون میدهم:نمے...نمے تونم...دوبارہ ببینمش! جونشو ندارم! سریع بہ سمت در مے دود و مے گوید:یہ سرے بہ بیرون مے زنم! در را تا آخر باز میڪند و با احتیاط بہ بیرون چشم مے دوزد،چند ثانیہ بعد سرش را بہ سمتم بر مے گرداند. _سالن خلوتہ! ظاهرا همہ رفتن! میخواهم قدم بردارم ڪہ دردم بیشتر میشود،بے اختیار آخے مے گویم و مڪث میڪنم. فرزاد درماندہ نگاهم میڪند:میخواید یڪے از خانما رو براے ڪمڪ صدا بزنم؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،محتاط و آرام قدم برمیدارم. هر ثانیہ دردم بیشتر میشود و توانم تحلیل مے رود. بہ زور خودم را بہ در مے رسانم،فرزاد ڪنارم قدم برمیدارد و مدام راجع بہ حالم سوال میڪند! عصبے دندان هایم را روے هم مے فشارم و جوابے نمیدهم. راہ نفسم بستہ شدہ،بہ زور و ڪند قدم برمیدارم. با هر جان ڪندنے شدہ خودم را از موسسہ خارج میڪنم. فرزاد سریع در ماشین را برایم باز میڪند،روے صندلے مے نشینم.دردم بیشتر میشود طورے ڪہ اشڪ در چشمانم حلقہ میزند. فرزاد هم سوار میشود و ماشین را بہ حرڪت در مے آورد. نگاهے بہ من و سپس نگاهے بہ پشت سرش مے اندازد. _آیہ خانم! بریم بیمارستان؟! سریع مے گویم:نہ! نہ! بریم خونہ! نگاهم بہ صورتش مے افتد،رنگش پریدہ! _مطمئنید؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و از شدت درد مدام لبم را میگزم. فرزاد سرعتش را بیشتر میڪند و با دست روے فرمان ضرب مے گیرد. چندبار میخواهم دهان باز ڪنم اما مے ترسم از شدت درد و استرس فریاد بزنم! صداے زنگ موبایلے بلند میشود،فرزاد هول هولڪے موبایلش را از داخل جیب شلوارش بیرون میڪشد و جواب میدهد. _جانم حاجے! چند ثانیہ مڪث میڪند و سپس مے گوید:روزبہ رو دید! نیم نگاهے بہ من مے اندازد و ادامہ میدهد:حالشون زیاد خوب نیست! احتمالا بریم بیمارستان! چشم! چشم! پشت فرمونم فعلا خدانگهدار! سپس موبایلش را روے داشبورد میگذارد،نفس عمیقے میڪشم و بہ زور لرزش صدایم را ڪنترل میڪنم. _آقا فرزاد! حال روزبہ خوبہ؟! متعجب بہ سمتم سر بر مے گرداند،با ڪمے مڪث جواب میدهد:بلہ! _خوبہ خوب؟! با اطمینان جواب میدهد:بلہ! حالش خوبہ! نگرانش نباشید! نفس راحتے میڪشم،چشمانم را مے بندم و سرم را بہ صندلے تڪیہ میدهم. ریزش قطرات عرق را روے صورتم حس میڪنم،آب دهانم را با شدت فرو میدهم و شروع میڪنم بہ خواندن آیت الڪرسے! چند دقیقہ بعد ماشین متوقف میشود،بہ زور چشمانم را باز میڪنم. نزدیڪ در خانہ ے مان توقف ڪردہ ایم. با صدایے خفہ مے گویم:آقا فرزاد! لطفا بہ مادرم بگید با ساڪ بچہ و مدارڪ بیاد! فرزاد سرش را بہ نشانہ ے "باشه" تڪان میدهد و با سرعت از ماشین خارج میشود. با قدم هاے بلند خودش را مقابل در مے رساند و زنگ را میزند. چند ثانیہ بعد تند تند لبانش را مقابل آیفون تڪان میدهد. ڪمے بعد سپس سرش را بہ سمت من بر مے گرداند و لب میزند:الان میان! دوبارہ چشمانم را مے بندم و ذڪر گفتنم را از سر مے گیرم. نمیدانم چقدر مے گذرد ڪہ با صداے باز و بستہ شدن در ماشین،چشمانم را باز میڪنم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_هشتم بے میل نگاهم را از چهارچوب در میگیرم،امید در آغوشم آرام گرفتہ. با احتیاط لب هایم را روے گونہ اش میگذارم و مے بوسمش. تڪان خفیفے مے خورد،با ذوق نگاهش میڪنم. _جانم عزیزم! پرستار ابروهایش را بالا مے اندازد و مے گوید:خیلے وقت دارے ڪہ نگاهش ڪنے و قربون صدقہ ش برے! الان گرسنہ ست! با ڪمڪ پرستار بہ امید شیر میدهم و محو حرڪاتش میشوم ڪہ با چشمان بستہ تقلا میڪند شیر بخورد! ڪمے خودم را خم میڪنم و پیشانے ام را بہ سرش مے چسبانم. بے توجہ بہ من،مشغول شیر خوردنش است. چشمانم را مے بندم و نفس راحتے میڪشم!آرام مے فشارمش و در گوشش زمزمہ میڪنم:میدونستے دوست داشتنے ترین موجود دنیایے؟! ضربان قلبم آرام میشود،محڪمتر بہ خودم مے فشارمش. با لذت غرق عطر پاڪ تنش میشوم و صورت ڪوچڪش را غرق بوسہ میڪنم. ڪمے بعد پرستار امید را از آغوشم جدا میڪند و روے تخت ڪوچڪش میگذارد و مے رود. سرم را بہ سمتش خم میڪنم و بہ صورتش زل میزنم. چند دقیقہ بعد با صداے باز و بستہ شدن در،سر بلند میڪنم. مادرم همانطور ڪہ بہ سمتم مے آید با لبخند مے پرسد:خوبے؟! بہ نشانہ ے "نمیدانم" شانہ اے بالا مے اندازم،تازہ متوجہ محیط اطرافم میشوم. در اتاق ڪوچڪ دو تختہ اے ساڪن هستم،تخت ڪنارے خالیست. همان بیمارستانے هستم ڪہ براے فردا وقت زایمان داشتم. مادرم ڪنار تخت امید مے ایستد و مے گوید:زنگ زدم بابات با یاسین بیان! بابات از ذوق آروم و قرار نداشت! بے حال مے گویم:نمیخوام دور و ورم زیاد شلوغ بشہ! بہ بقیہ خبر ندہ! اخم ریزے میڪند:وا! مگہ میشہ؟! مریم و نساء از صبح دہ بار زنگ زدن حالتو پرسیدن یڪم پیش باهاشون تلفنے حرف زدم خبر دادم! نفس عمیقے میڪشم و مے پرسم:بابا محسن و سمانہ جون نیومدن؟! گلویش را صاف میڪند:نہ! یعنے... یعنے خبر ندارن! متعجب مے پرسم:چرا؟! _فرزاد گفت میترسہ آقا محسن،روزبہ رو ببینہ حالش بد بشہ؛باید آروم آروم بهشون بگہ هول نشن! اتفاقا سمانہ یڪم پیش بهم زنگ زد گفت نگران آیہ ام هرچے زنگ میزنم جواب نمیدہ! خدا منو ببخشہ بهش دروغ گفتم ڪہ حالت خوبہ با مریم و نساء رفتے پیادہ روے! سپس با احتیاط مے پرسد:با روزبہ صحبت نڪردے؟! دوبارہ نگاهم را بہ امید مے دوزم‌. _نچ! با جدیت مے گوید:نچ چیہ؟! درست حرف بزن! مثلا تو دیگہ مادر شدے! آرام‌ مے خندم:نچ چہ ربطے بہ مادر شدن دارہ؟! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ در با شدت باز میشود! متعجب نگاهم را بہ سمت در مے ڪشانم،نورا را مے بینم ڪہ نفس نفس زنان وارد اتاق میشود. با ذوق مے گوید:الهے من دورت بگردم فسقل! مادرم سریع بہ خودش مے آید و تشر میزند:آروم! اینجا بیمارستانہ! نورا سریع در را مے بندد و بہ سمت مادرم مے دود،همانطور ڪہ در آغوشش مے ڪشد مے گوید:سلام مامان قشنگم! دلم براے غر زدنات هم تنگ شدہ بود! اشڪ در چشمان مادرم حلقہ میزند،دست هایش چند مرتبہ بالا و‌ پایین مے شوند اما نورا را در آغوش نمے ڪشد! نورا عمیق گونہ اش را مے بوسد و سرش را روے شانہ اش میگذارد. بغض در صدایش نشستہ! _داشتم از دورے تون مے مردم! مادرم اخم میڪند و رو بر میگرداند:آرہ! توے این چندسال مشخص بود! نورا با ذوق سرش را بلند میڪند و دوبارہ گونہ اش را مے بوسد. _هر چقدر دوست دارے غر بزن،فحش بدہ و دعوام ڪن! من دیگہ بیخ ریشتم! با لبخند نگاهشان مے ڪنم،مادرم ڪمے خودش را عقب میڪشد. _بسہ دیگہ تف مالیم ڪردے! نورا چشمڪے نثارش میڪند و با شیطنت مے گوید:فعلا دارم مراعات میڪنم! بذار بریم خونہ دیگہ نمیذارم نفس بڪشے انقدر میخوام بشینم نگات ڪنم و ببوسمت ڪہ سیر بشم! سپس بہ سمت من سر بر مے گرداند:تو چطورے فسقلے؟! بہ شوخے مے گویم:اگہ صداے تو بذارہ خوبم! پشت چشمے برایم نازڪ میڪند و بہ سمت تخت امید مے رود. چشمانش پر از اشڪ مے شوند،دستش را روے قلبش مے گذارد. _جیگر خالہ رو نگاہ! چقدر آروم و نازہ! مادرم ڪنارش مے ایستد و مے گوید:بوسش نڪن! از بیرون اومدے بچہ حساسہ! نورا سریع مے گوید:چشم! نگاهش را از امید مے گیرد و مے گوید:فڪر ڪنم نیمہ ے گمشدہ ے دخترم رو پیدا ڪردم! لبخند ڪم رنگے روے لب مادرم جا خوش میڪند اما چیزے نمے گوید!ابرو هایم را بالا مے اندازم. _بہ ڪس ڪسونش نمیدم! نورا پر انرژے مے گوید:حیف فعلا حالت خوب نیست وگرنہ حالتو جا مے آوردم! از امید دل مے ڪند و ڪنارم مے آید،بعد از این ڪہ ڪمڪ میڪند دراز بڪشم،روے تخت ڪنار پایم مے نشیند. نگاہ مهربانش را بہ صورتم مے دوزد:خودت خوبے؟! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم و مے گویم:الان خوبم! آرام انگشتانش را میان انگشتانم قفل میڪند و با محبت مے فشارد. ڪنجڪاو مے پرسم:تو از ڪجا خبر دار شدے؟! چشمڪ میزند:آقاتون بهم خبر داد! چشمانم را ریز میڪنم:چے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_نهم نگاهے بہ گهوارہ ے امید مے اندازد،لبخندش پر رنگ تر مے شود! _خب! مے شنوم! بہ سمتم سر بر مے گرداند،همانطور ڪہ ڪتش را در مے آورد مے گوید:از ڪجا شروع ڪنم؟! _اون...اونے ڪہ دفن ڪردن ڪیہ؟! جدے بہ صورتم زل میزند:نمیدونم! با چشم هاے گرد شدہ نگاهش میڪنم،شانہ اے بالا مے اندازد:نمے شناسمش! _پس چطور بہ جاے تو دفن شدہ؟! نفس عمیقے مے ڪشد،دستش را بالا مے آورد و انگشت شصتش را گوشہ ے لبم‌ مے گذارد! _نباید بهت سیلے میزدم! نوازش وار انگشتش را گوشہ ے لبم مے ڪشد! _آیہ! منو بابت حماقتم مے بخشے؟! نگاهم را بہ موڪت مے دوزم. _اول نگفتہ ها رو بگو! آرام‌‌ انگشتش را از روے لبم برمیدارد:چشم! سرم را بلند میڪنم و ڪنجڪاو بہ لب هایش خیرہ مے شوم. _شبے ڪہ بحثمون شد،یڪے دو ساعت بعد از تو،با عصبانیت از خونہ زدم بیرون. سوار ماشین شدم و راہ افتادم سمت ویلاے بابا تو ڪردان! حلقہ مو درآوردم،موبایلم رو خاموش ڪردم و توے داشبورد ماشین گذاشتمشون. میخواستم چند روز تنها باشم! جادہ تقریبا خلوت بود،خودم متوجہ نبودم اما با سرعت زیاد رانندگے مے ڪردم‌! یهو یہ چیزے جلوے ماشینم افتاد! سریع ترمز ڪردم و از ماشین پیادہ شدم،دیدم یہ پسر جوون جلوے ماشین افتادہ و نالہ میڪنہ! خم شدم ڪمڪ ڪنم بلند بشہ اما یقہ مو گرفت و چاقو گذاشت زیر گلوم! بہ این جا ڪہ مے رسد سرش را ڪمے بالا مے گیرد،رد باریڪ زخمے زیر چانہ اش ڪشیدہ شدہ! با خندہ مے گوید:زیر گلوم یادگارے ڪشید ڪہ حساب ڪار دستم بیاد! سرش را صاف میڪند و ادامہ میدهد:باهم درگیر شدیم،نفهمیدم چطور سرم رو بہ ڪاپوت ماشین ڪوبید! گیج و منگ شدم،سریع سوار ماشین شد و رفت! سرگیجہ ے شدیدے داشتم،نمیدونم چند دقیقہ یا شاید چند ساعت توے جادہ تنها بودم ڪہ نور چراغاے یہ ماشین بہ چشمم خورد! بے اختیار براش دست تڪون دادم و تلو تلو خورون بہ سمتش رفتم. سریع جلوے پام ترمز ڪرد،فقط تونستم زمزمہ وار بگم یڪے ماشینم رو دزیدہ و ڪتڪ ڪارے ڪردیم! خواستم برسوننم تهران! دیگہ چیزے متوجہ نشدم و از حال رفتم،وقتے چشمامو باز ڪردم حاجے رو بالاے سرم دیدم! تو یہ اتاق نسبتا بزرگ روے تخت دراز ڪشیدہ بودم،هوا روشن بود. سرم خیلے درد میڪرد،حاجے ڪنارم نشستہ بود. ازم پرسید ڪے ام؟! بے اختیار گفتم یہ آدمے ڪہ از همہ جا بریدم! بہ جاے این ڪہ حواسم بہ حاجے باشہ اتفاقات شب قبل جلوے چشمام رژہ میرفت! قسمے ڪہ آیہ میخواست بخورہ تو گوشم زنگ میخورد! نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

•○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان #آیہ_هاے_جنون #قسمت_صد_دهم حاجے داشت براے برگشتن بہ تهران آمادہ میشد ڪہ بهش گفتم میخوام بمونم همینجا و حواسم بہ ڪارا باشہ! اولش جا خورد اما بعد گفت بریم حرم و مردونہ صحبت ڪنیم! نتونستم نہ بیارم! دوبار رفتہ بودم حرم،بار اول حس خاصے نداشتم اما بار دوم حس ڪردم اونجا آرومترم. همراہ حاجے از هتل تا حرم پیادہ رفتیم،شهر نسبت بہ روزهاے اولے ڪہ اومدہ بودم خلوت تر شدہ بود. مستقیم رفتیم صحن انقلاب،هوا سوز داشت اما توے صحن نشستیم. اول من گفتم! از خودم از خانوادہ ام،از تحصیلاتم،از دوران دانشجویے و آشنا شدن با آوا و رفتنش،از حس و حال بعدش و سرگرم ڪار شدن،از سامان،از مدیریت شرڪت،از شروع ڪردن یہ پروژہ تو روزاے اول آبان ماہ بہ پیشنهاد شهاب،از آقاے نیازے اے ڪہ خونہ ش رو نمے فروخت و با فرزاد بحث ڪردہ بود،از وارد شدن مطهرہ بہ شرڪت و استخدام آیہ نیازے! از چشم هاے غمگین آیہ گفتم،از رفتار محجوبانہ و سردش،از این ڪہ شهاب میخواست بهش آسیب برسونہ و ڪمڪش ڪردم،از این ڪہ شبیہ من نبود،از مذهبے بودنش و دنیاے متفاوتے ڪہ با هم داشتیم،از عادت ڪردنم،از بے قرارے اے ڪہ روز رفتنش بہ جومم افتاد،از ابراز علاقہ ے بے ارادہ م،از مخالفت مادرم و دلایلش،از این ڪہ آیہ هم بهم دل بست،از مخالفت خانوادہ ش،از نامزد شهید بودنش،از خواستگارے رسمے رفتن و جواب بلہ گرفتن،از ازدواجمون،از روزاے قشنگمون،از اختلاف دیدگاهمون ڪہ مشڪل ساز شدہ بود،از تغییر ڪردن آیہ،از بحث هامون،از سرد شدنمون و جدال آخرمون! حاجے توے سڪوت فقط گوش ڪرد،بعدش اون گفت از وضعیت مالیش،از اسم و رسمش،از تنها بچہ ش،از محسن و اخلاقاے خاصش،از این ڪہ مایہ ے سرافڪندگیش شدہ بود،از تغییرات ناگهانے محسن و شهید شدنش،از مفقودالاثر شدنش،از تنها شدن خودش و مهین خانم! بہ خودمون ڪہ اومدیم دیدیم دارن اذان صبح میگن و ما هنوز مشغول صحبت ڪردنیم! حاجے رفت وضو بگیرہ و براے نماز آمادہ بشہ،دنبالش رفتم. بعد از این ڪہ نماز خوند از حرم بیرون اومدیم،توے فڪر فرو رفتہ بود. ازش خواستم بذارہ همین جا بمونم تا حالم بهتر بشہ،چیزے نگفت. برگشتیم سوئیت،فردا صبحش حاجے و مهین خانم راهے تهران شدن. حاجے خواست ڪامل در دسترش باشم و از خودم و ڪارها بهش خبر بدم. تنها شدم،فڪر میڪردم حالم بهتر بشہ اما نشد! فڪرم بیشتر درگیر شد و دلم تنگ تر! میخواستم دورا دور از مامان و بابا خبر بگیرم،از حاجے خواستم برام خبر بگیرہ. چند روز گذشت،حاجے زنگ زد و گفت همہ فڪر میڪنن مُردم و تو بهشت زهرا قبر دارم! برادرم برگشتہ ایران و ڪارهاے شرڪت رو انجام میدہ. حال مامان و بابا زیاد مساعد نیست و عزادارن! قلبم فشردہ شد،از خودم بدم اومد! از این ڪہ باعث ناراحتے و عذابشون شدہ بودم! حاجے هیچ حرفے از تو نزد،چندبار خواستم سوال ڪنم اما زبونم نچرخید. یڪ ماہ از تنها بودنم توے مشهد میگذشت،حالم گرفتہ تر شدہ بود و دلم افسردہ تر! Instagram:Leilysoltaniii •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• #رمان_آیه_های_جنون ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯

#رمان #آیه_های_جنون #قسمت_صد_یازدهم پوزخند میزنم و مے گویم:ازش خواستے اون حرف ها رو بهم بزنہ و بازے اے ڪہ مامان سمانہ چندسال پیش راہ انداخت رو ادامہ بدہ! بہ نشانہ ے مثبت سر تڪان میدهد،نفسم را با حرص بیرون میدهم. _ڪارم درست نبود اما...اما باید ازت مطمئن میشدم! ڪلے با خودم و فرزاد ڪلنجار رفتم تا اون چندتا جملہ رو بهت بگہ و وانمود ڪنہ... باز جملہ اش را ادامہ نمے دهد،لب میزنم:ڪہ بهم علاقہ داشتہ و این سال ها بخاطرہ من از خانوادہ دور بودہ! شرم در چشمانش مے نشیند و سرش را خم میڪند‌. صدایش گرفتہ مے شود:اما نتونست بیشتر از همون چندتا جملہ پیش برہ! منم نخواستم! وقتے از حال بدت میگفت،بے قرار تر میشدم و دلتنگ تر! نتوستم خودم رو ڪنترل ڪنم و یڪے دوبار با تلفن عمومے بهت زنگ زدم! انقدر حالم بد شدہ بود ڪہ حاجے طاقت نیاورد و باهات تماس گرفت تا صحبت ڪنہ! اسمت رو ڪہ گفت،انگار یڪے بہ بدنم برق وصل ڪرد سریع از جام پریدم. بہ روح محسنش قسمش دادم ڪہ بهت چیزے نگہ! بهت گفت اشتباہ گرفتہ و قطع ڪرد! همون شبے ڪہ رفتہ بودے خونہ ے مامان اینا! سریع مے گویم:آرہ! یہ آقایے بهم زنگ زد و پرسید آیہ خانم؟! تایید ڪہ ڪردم یہ فامیلے دیگہ گفت!

#رمان #آیه_های_جنون #قسمت_صد_دوازدهم_آخر #قسمت پایانی نگاهم را بہ تصویر صورتم در آینہ ے ڪوچڪ جیبے ام مے دوزم. روسرے اے با زمینہ ے صورتے ملایم و نقوش سنتے طوسے و ڪرم رنگ صورتم را قاب ڪردہ. ابروهاے مشڪے رنگم،قهوہ اے شدہ اند و زیباتر! رنگ و رو و نشاط بہ صورتم برگشتہ و برقِ زندگے بہ چشمانم! با صداے رانندہ بہ خودم مے آیم! _خانم! ڪجا پیادہ میشید؟ همانطور ڪہ آینہ را از مقابل صورتم پایین مے آورم از پنجرہ نگاهے بہ بیرون مے اندازم. با انگشت اشارہ بہ ساختمان شرڪت اشارہ میڪنم. _لطفا برید جلوے اون ساختمون! چشمے مے گوید و ڪمے سرعتش را زیاد مے ڪند،آینہ را داخل ڪیفم برمیگردانم. نگاهم بہ امید یڪ ماهہ مے افتد،سرهمے سفید با خال هاے ریز طوسے رنگ تنش ڪردہ ام. داخل ڪریر آبے رنگش خوابش بردہ،لبخند پر رنگے روے لب هایم مے نشیند. ماشین ڪہ توقف میڪند سریع ڪرایہ را حساب میڪنم و ڪریر را با احتیاط از روے صندلے برمیدارم‌. نگاهے بہ ساختمان شرڪت و سپس بہ ساعت مچے ام مے اندازم. بہ امید خیرہ میشوم و مے گویم:الان بابایے میاد! توام‌ مثل من استرس دارے؟! خمیازہ ڪہ مے ڪشد با خندہ ادامہ میدهم:بعید میدونم مامان جان! مامانو دعا ڪن ڪہ پشیمون نشہ! نفس عمیقے میڪشم و چشمانم را بہ در پارڪینگ مے دوزم. حدود سہ هفتہ از صحبت ڪردن من و روزبہ گذشتہ،دو روز بعد از صحبت هاے روزبہ؛جلسات مشاورہ ام را از سر گرفتم. روزبہ تغییر ڪردہ بود صبورتر شدہ بود و خوش اخلاق تر! دیگر نسبت بہ اعتقادات مذهبے بے تفاوت نبود! ╭─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╮ *ان الابرار لفی نعیم* کانال عمومی پیام رسان ایتا #ابرار @abrar40 ╰─┅═ঈ🌺🌺🌺🌺ঈ═┅╯