پاهایش می‌لرزید. سرش را در دست‌هایش پنهان کرده بود و شُرشُر عرق از سر و رویش می‌ریخت. تاکنون چنین چیزی تجربه نکرده بود. قلبش میخواست از قفسه‌ی سینه‌اش پرت شود بیرون و لِه شود زیر چرخ ماشین‌ها. _دیگه نمیشه .... بالای پل هوایی ایستاده بود. اسیرِ اسیر بود اما حس رهایی هم نداشت. یعنی هیچ چیز رنگ رهایی نمی‌داد. گوشی‌اش را دست گرفت. _حتی دیگه مامانم نیست که بهش زنگ بزنم و آروم بشم. یک‌هو افتاد و غرق شد در سیاهی‌ای نامعلوم که قصد تمامی نداشت‌. از پل نپریده بود ولی انگار رها شده بود. زبانش به حرف باز نمی‌شد. + ببین، اینجا و اینجا و اینجا و همهٔ جاهایی که کم آوردی و خودت نبودی من بودم. _... +این یکی هم تموم میشه. مگه نسپردیش به من؟ راه خانه را پیش گرفت، رها بود. آزاد بود از هر چیزی. احتمالا هیچ‌وقت نخواهد فهمید بخاطر چه بود و چرا. ولی خب دنیاست دیگر. رعد ۲۸ کسانی که ایمان آوردند و دل‌هایشان با نام خدا آرام می‌شود. آگاه باشید که نام خدا آرام کننده‌ی قلب‌هاست. برای ابری.

واییی اسرا جونم 😭💗 قلمت مثل همیشه جادویی ، و سلیقه‌ت مثل همیشه عالیه🌀☁️! ایشالا همیشه دلت شاد و قلمت تا همیشه جذاب باشه گلدختر❤️‍🔥: )

مهم نیست چقدر سرم شلوغه، من همیشه برای اورثینک وقت دارم.

راستی بچها ، دیشب آرزو کردین ؟