🏴 داغ من و داغ حسین(ع) من ایرانم. سوگوار میلیون‌ها فرزند نورسته‌‌ای که دشمن، در جنگی نابرابر، عقل و قلبشان را تباه‌ کرد و آن‌ها را کُشت (فقدالعقل فقدالحیات). گرچه سیدالشهداء دراین ماتم همراهم است (عزیزٌ علیه ما عنتّم)، و خودش نیز داغ فرزند کشیده و میداند، ولی او درنگی پس از آن مصیبت، با روان فروزانِ کودک و نوجوان و جوانش در بهشت دیدار کرد، درحالیکه نوردیده‌های من، برای همیشه از دست میروند و در دوزخ خاموش میشوند: «در جنگ سخت، جسمها به خاک و خون کشیده میشوند،[ولی] روحها پرواز میکنند و میروند به بهشت؛ [امّا] در جنگ نرم، اگر خدای نکرده دشمن غلبه بکند، جسمها پروار میشوند و سالم میمانند، [ولی] روحها میروند به قعر جهنم!»رهبر۱۳۹۵/۹/۳ داغ دلِ حسین (ع) را همه فهمیدند و برایش گریستند، ولی داغ مرا چه؟ او زینبی داشت که حقیقت را فریاد بزند، ولی یاران و #خواص من کجایند؟ خوشابه‌حالش؛ حتی خوشابه‌حال برادرم فلسطین! که کشتار کودکانش، برای جهانیان مهم است؛ ولی در اندوه من، از مسئولین خودی هم چندان خبری نیست. 🏴 روضه قتلگاه لَمَّا رَأَى الْحُسَيْنُ مَصَارِعَ فِتْيَانِهِ وَ أَحِبَّتِهِ…وَ نَادَى…هَلْ مِن مُغِيث يَرْجُو اللَّهَ بِإِغَاثَتِنَا هَلْ مِنْ مُعِينٍ يَرْجو مَا عِند اللَّهِ فی إِعَانَتِنَا. «حسین (ع) كه ديد جوانان و دوستانش روی زمین افتاده‌اند…صدا زد…آيا فریادرسی هست كه برای خدا به ما كمك كند؟ آيا ياورى هست كه به اميد آنچه نزد خداست ما را يارى كند؟!» اللهوف، سید بن طاووس ص۱۱۶ آیا مسئول غیوری داریم که جگرگوشه‌هایم را از چنگال درندگان و نسل‌کُشان در #قتلگاه_مجازی برهاند؟! ✍ اَفروز @af_rooz