کاش انقدر بی‌تاب نبودم

اگه میدونستم چی از جون زندگی میخوام خوب بود

البته میدونم در یک نمای حداکثری، کلی و کمال گرایانه میدونم اما اون که لزوماً به دست نمیاد آدم باید یه نگاه حداقلی هم داشته باشه و بگه اگه فلان طور باشه هم راضی ام من اون رو ندارم

میان این‌همه ناخوانده، کفش‌های تو نیست.

به درمانم نمی‌کوشی، نمی‌دانی مگر دردم؟

وقتایی که خیلی دلتنگ می‌شم برای اینکه آروم بشم دنیا رو بدون آدم‌هاش تصور می‌کنم خیابونا، خونه‌ها، دانشگاه‌ها، تک تک شهرها و کشورها و قاره‌ها... همه رو از ساکنینش خالی می‌کنم. کلاس درس ساکت و بی صدا میشه. چه‌چه پرنده‌ها و قار قار کلاغ‌ها تنها صداییه که توی خیابون به گوش میرسه. حیاط مدرسه‌ی بچگی هام حالا خالی از جیغ و داده آب و هوا تغییر می‌کنه آفتاب می‌تابه ابر میشه بارون شر شر باریدن میگیره و هیچ حضور مزاحمی این نظم و یکنواختی مطلوب رو به هم نمی زنه همه چیز به نظر شدیداً عادلانه میاد! نگاه کن زهرا دنیا بدون آدم‌هاش چقدر آروم و منصفانه و خیره! چقدر سرتاسرش روشنایی و حضوره...

Leave this play...

-

غم‌های خودم از بین رفته و بی‌اهمیت شده اما این خبر خوبی نیست حالا غم بزرگتری دارم که بعید میدونم از عهده‌ش بربیام غمِ انسانیتِ پایمال شده غمِ نبودنِ نجات‌دهنده‌‌ی حقیقی غمِ اشک کودکان بی‌گناه چه دنیای نحس و کثیفیه حالا چقدر همه چیز زشت و شوم و منزجرکننده س بگو عزیزم چقدر دیگه مونده تا بیای؟

چت جی پی تی بهم پیشنهاد داد برای کاهش اضطراب لا اله الا الله بگم🙂

نیمه شبی که هیچ چیز توش واقعی به نظر نمیاد، چی می‌خوام از دنیا؟ چقدر از همه چیز رها ام تو این بازه از زندگیم، تو این سن واقعاً خودم رو از هرچیز و هرکسی جدا و کنده شده می‌بینم حتی نمی‌تونم توی آینده‌م نوعی پیوند دوباره با این دنیا رو متصور بشم به نظرم یا در همین نقطه می‌مونم یا از دنیا دورتر میشم اصلا دوست هم ندارم که متصل باشم دوست دارم رها بشم تو همین خلأ اما اینجا همه چیز گنگه همه چیز مبهم و کدر و نامشخصه!