من بعد از اینکه تصمیم میگیرم خوشحال باشم و همه چیو بگیرم به کتف چپم همون لحظه مامانم:

از این به بعد اگه حالتون بد شد به جای اینکه فکرکنید چه چیز بدی خوردید به این فکر کنید که چه کار بدی کردید/دل کیو شکستید ممنون

اول باید حال خودمو خوب کنم و بعدش با آدما ارتباط بگیرم

اون روز که داشتیم از مدرسه برمی‌گشتیم یگانه بهم گفت "انگار آدم وقتی کنارته پکر می‌شه. حتی وقتی بلند می‌خندی بازم میری تو خودت و انگار غمی که داری خیلی عمیق‌تر از چیزیه که حواست ازش پرت بشه. خیلی ترسناکه" و من یاد روزایی افتادم که آدما بهم می‌گفتن خوشحالن از اینکه پیش منن. میگفتن حس خوبی بهشون می‌ده وقتی حتی برای آبیِ آسمون ذوق می‌کنم. می‌گفتن شور و شوقِ زندگی‌ و زیاد می‌کنم، چون بابت همه چیز خوشحال میشم. چقدر عجیب که من حالا آدم هارو مایوس می‌کنم؟ چقدر عجیب که من اینجوری شدم. [چقدر عجیب که تاریخ مصرفم گذشته]

آدما ول می‌کنن می‌رن چون فکر می‌کنن کاری از دستشون برنمیاد

Cut people out like tags on my clothing .

دیدی ستاره‌‌ها درست می‌گفتن؟