در عبادت، باید خداوند متعال اذن و اجازه داده باشد. این چنین نیست که هر لحظه بتوانی هر اراده‌ای را اعمال کنی. فرقی نمی‌کند چه برای خوب شدن و چه برای بد شدن، نیاز به اجازه او داری. ممکن است از این حرف تعجب کنید ولی خدا اجازه سقوط را هم به هر کسی نمی‌دهد. اگر به رابطه با خدا این گونه نگاه کنیم، ارتباط و گفتگو با خدا خیلی جذاب می‌شود. قبل از نماز درباره نماز با خدا گفتگو کنیم و از او بخواهیم که ما را بپذیرد و اذن ورود به حریم کبریایی‌اش را بدهد، بعد از نماز هم درباره نماز با خدا گفتگو کنیم. همان طور که در هنگام ورود به حرم مطهر ائمه(ع) از آن‌ها اذن دخول می‌گیریم و معتقدیم که آن‌ها حی و زنده هستند، قبل از ورود به نماز هم کسب آمادگی کرده و دربارۀ نماز با خدا صحبت کنیم. برخی دعاهایی که از معصومین رسیده و خواندنش قبل و بعد از نماز توصیه شده نیز به نوعی، گفتگو با خدا و ایجاد آمادگی برای ورود به نماز یا گفتگو درباره نمازی که خوانده‌ایم است. #رابطه_عبد_و_مولا

اگر دیدی نگاهت نگاه غیر مشغول به امر و نهی الهی شد، بدان که این مقدمۀ غیبت، حسادت، فساد و هزار بدبختی دیگر است. عبد که دچار این چیزها نمی‌شود. عبد گرفتار است؛ گرفتار امر و نهی مولاست. عبد اصلا دنبال تفریح نیست. امر مولا رس او را کشیده است، دیگر نمی‌تواند کاری انجام دهد، یعنی هوسش جای دیگری نمی‌رود. #رابطه_عبد_و_مولا

امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «هر كس غم دنیا در دلش بنشیند، در واقع از قضای الهی ناراحت است» هر وقت کسی را دیدید که بیش از اندازه از دنیا و گرفتاری‌های دنیوی شکوه می‌کند به او بگویید: «چیه؟ چرا با خدا در افتادی؟» دنیا و قوانین حاکم بر آن همه مخلوق و مطابق با خواستهٔ خدا هستند. #رابطه_عبد_و_مولا