✍ #عهد_نماز 🏷 #یادداشت مراتب #حضور_قلب در #نماز - #بخش_سوم 📿 در گذشته مراتب مختلفی از #حضور_قلب در #نماز را بیان نمودیم. اکنون به ادامه این مطلب می‌پردازیم. مرحله یقین و ایمان 📿 مرتبه چهارم: نمازگزار علاوه بر مراحل قبل، لازم است که اسرار و حقایق اذکار و ارکان نماز را به طور کامل در قلب و باطن خویش نفوذ داده و به مرحله ایمان و یقین کامل برسد.در این مرتبه است که زبان به طور کامل از قلبِ نمازگزار پیروی می‌کند. از آنجایی‌که قلب به آن حقایق، یقین درونی و ایمان کامل دارد، زبان را وادار به گفتن اذکار نماز می‌کند. #حضور_قلب در ذات معبود 📿 مرتبه پنجم: در این مرتبه، شخصِ نماز گزار به مرتبه ی کشف و شهود و حضور قلبِ کامل می‌رسد که به این مرتبه، حضور قلب در ذاتِ معبود می‌گویند نه حضور قلب در عبادت؛ یعنی شخص به مرحله‌ای رسیده است که اسماء و صفاتِ جمال و کمالات حقِ داور را با چشم باطن مشاهده و درک می‌کند، کسی را جز خدا نمی‌بیند، صدایی جز صدای معبود نمی شنود، تا جایی که حتی به خودش و افعال و گفتار و حرکات و اذکارِ خود نیز توجهی نداشته و غرق در شوق وصال معبود است. از سخن و سخنگو نیز غافل است و کاملاً مجذوب در دریای #معرفت_الهی است، البته در این مرتبه هم مراتبی نهان است که نسبت به سالکین راه طریقت، متفاوت است. حضور قلب، شرط قبولی #نماز 📿 آنچه که برای داشتن #حضور_قلب در #نماز، دارای اهمیت است این است که ابتدا باید شرایط و اسباب ایجاد چنین حالتی را مهیا کرده و موانع بروز آن را برطرف نماییم. چرا که لازمه ی رسیدن به مقصود، فراهم ساختن مقدمات ایجاد آن است. چشم و گوش و خیال و خلاصه همه‌ی حواس ظاهری و باطنی انسان، به مانند قاصدکی سبکبال است که به هر نسیمی از اینجا به آنجا و از یک موضوع به موضوع دیگر پرواز می کنند، طبیعی است که با وجود چنین مانع سیالی، داشتن حضور قلب در نماز دشوارتر خواهد بود و تلاش بیشتری را خواهد طلبید. 📿 لازم است توجه شود که داشتن حضور قلب یکی از شرائط باطنی و آداب عمقیِ #نماز است و بر اساس روایات وارد شده، شرط #قبولیِ_نماز است. یعنی آثار تربیتی ویژه ی #نماز که نتایج شگرف روحی و معنوی و اخروی برای نمازگزار دارد، در گروِ داشتن #حضور_قلب در هنگام خواندن #نماز است که البته مراتبی دارد که ذکر شد، با همه ی این تفاصیل، داشتن حضور قلب در نماز، در نظر فقها، از شرائط قبولی نماز است، نه از شرائط صحت #نماز و یقیناً بین این دو فرق است. زیرا ممکن است گاهی، شخص نمازی بخواند که تمام شرایط فقهیِ لازم برای صحت نماز را که در رساله‌های عملیه آمده است، داشته باشد، اما دارای شرائط کمال و قبولی نباشد. در این صورت می‌توان گفت؛ درست است که نماز بدون حضور قلب، نیازی به اعاده یا قضا کردن ندارد، اما اینگونه نماز خواندن، بهره و فایده‌ای برای نمازگزار نخواهد داشت. 📎 فرم ثبت نام در کانال عهد جمعی: https://survey.porsline.ir/s/QfmEOg7K