اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى الصِّدِّيقَةِ فاطِمَةَ الزَّكِيَّةِ، حَبِيبَةِ حَبِيبِكَ وَنَبِيِّكَ، وَأُمِّ أَحِبَّائِكَ وَأَصْفِيائِكَ ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

💢 مردم مدینه در پاسخ حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها که برای یادآوری بیعت غدیر به در خانه‌های آنان رفته بودند، گفتند: دیر آمدی. ما امروز صبح با دیگری بیعت کرده‌ایم و پیمان نمی‌شکنیم. ‼️چه‌گونه شکستن پیمانی که در غدیر با علی علیه‌السّلام بسته بودند، مجاز بود؛ امّا شکستن پیمان امروز صبح، خلاف اخلاق و خلاف امر خدا و رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله بود؟! استاد مهدی طیّب، ۸۸۰۲۱۷، با تلخیص. ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

◾️ أَمَّا حُزْنِي فَسَرْمَدٌ، وَ أَمَّا لَيْلِي فَمُسَهَّدٌ ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

🎧 #پادكست_روز: چرا در ماجرای فدك، سلمان و ابوذر و مقداد شهادت ندادند؟

خشوع نخستین ادب باطنی نماز راه یافتن به باطن نماز و مقبولیّت نماز، مستلزم رعایت آداب باطنی نماز است. اوّلین چیزی که به عنوان ادب نماز در بُعد باطنی لازم است، خشوع است. قرآن کریم فرمود: «اِنَّها لَكَبيرَةٌ اِلاَّ عَلَى الْخاشِعِينَ‏» نماز خیلی سنگین است؛ مگر بر خاشعان. راه‌یافتن به مقام خشوع یکی از لوازم ادای حقّ نماز است. راه رسیدن به خشوعی که باید در نماز وجود داشته باشد، نسبت به انسان‌های مختلف فرق می‌کند. بعضی افراد اهل محبّت‌اند و قلب‌های عشقی‌ دارند. اینها در جذبه‌ی جمال به خشوع نائل می‌شوند. بعضی افراد اهل خوف‌اند و قلب‌های خائفی دارند. در آنها خشوع با تجلّیات جلالیّه‌ی حضرت حق ایجاد می‌شود. به هر حال وقتی خشوع از هر یک از این دو راه حاصل شد؛ انسان دارای اوّلین ویژگی میگردد که لازمه‌ی نمازگزارِ راستین بودن است. البتّه رسیدن به خشوع هم راه دارد؛ زحمت دارد. انسان باید به تناسب نوع روحیّه‌اش، سعی کند قلب خود را متذکّر به جمال یا جلال حضرت حق کند تا با تذکّرات و القائات و تلقین‌ها، کم‌کم حقیقت خشوع در آن ظهور کند. این یکی از لوازم است. ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

​💠دعای نهم صحیفه‌سجّادیه دعای طلب آمرزش از خدا ✨کانَ مِنْ دُعَائِهِ علیه‌السلام فِی الِاشْتِیاقِ إِلَی طَلَبِ الْمَغْفِرَةِ مِنَ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ: دعا و نیایش آن حضرت در شوق به طلب آمرزش از خدای بزرگ: ✨اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ صَیرْنَا إِلَی مَحْبُوبِک مِنَ التَّوْبَةِ، و أَزِلْنَا عَنْ مَکرُوهِک مِنَ الْإِصْرَارِ بارالها بر محمد و آلش درود فرست و ما را به سرمنزل توبه که محبوب توست برسان و از پافشاری بر گناه که نمی‌پسندی دور ساز. ✨اللَّهُمَّ وَ مَتَی وَقَفْنَا بَینَ نَقْصَینِ فِی دِینٍ أَوْ دُنْیا، فَأَوْقِعِ النَّقْصَ بِأَسْرَعِهِمَا فَنَاءً، وَ اجْعَلِ التَّوْبَةَ فِی أَطْوَلِهِمَا بَقَاءً بارخدایا هنگامی که در وضعی قرار می‌گیریم که به ناچار مستحق خسارت در دین یا ضرر در دنیا می‌شویم، پس کاهش (نقص) را بر دنیای ما که زود فانی می‌شود وارد ساز و عفو و بخششت را در دینمان که بادوام‌تر است قرار بده. ✨وَ إِذَا هَمَمْنَا بِهَمَّینِ یرْضِیک أَحَدُهُمَا عَنَّا، وَ یسْخِطُک الْآخَرُ عَلَینَا، فَمِلْ بِنَا إِلَی مَا یرْضِیک عَنَّا، وَ أَوْهِنْ قُوَّتَنَا عَمَّا یسْخِطُک عَلَینَا و چون قصد دو کار کنیم که یکی از آنها تو را از ما خشنود می‌کند و آن دیگری تو را بر ما خشمگین می‌سازد. پس به آنچه در معرض رضای توست ما را متمایل کن و از قدرتمان بر امری که سبب خشم توست بکاه. ✨وَ لَا تُخَلِّ فِی ذَلِک بَینَ نُفُوسِنَا وَ اخْتِیارِهَا، فَإِنَّهَا مُخْتَارَةٌ لِلْبَاطِلِ إِلَّا مَا وَفَّقْتَ، أَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمْتَ و در این امور ما را به خود و به اختیار خویش رها مساز که نفسْ انتخاب‌کننده باطل است مگر آنکه تواَش توفیق دهی و پیوسته به بدی فرمان دهد، مگر آنکه تواَش رحمت آوری. ✨اللَّهُمَّ وَ إِنَّک مِنَ الضُّعْفِ خَلَقْتَنَا، وَ عَلَی الْوَهْنِ بَنَیتَنَا، وَ مِنْ مَاءٍ مَهِینٍ ابْتَدَأْتَنَا، فَلَا حَوْلَ لَنَا إِلَّا بِقُوَّتِک، وَ لَا قُوَّةَ لَنَا إِلَّا بِعَوْنِک الهی ما را از مایه ضعف و ناتوانی به وجود آورده‌ای و اساس آفرینش ما را بر سستی نهاده‌ای وآغاز ما را از آبی ناچیز بنا گذاشته‌ای. پس ما را جز به نیروی تو حرکتی و جز به یاری تو قوّتی نیست. ✨فَأَیدْنَا بِتَوْفِیقِک، وَ سَدِّدْنَا بِتَسْدِیدِک، وَ أَعْمِ أَبْصَارَ قُلُوبِنَا عَمَّا خَالَفَ مَحَبَّتَک، وَ لَا تَجْعَلْ لِشَی‏ءٍ مِنْ جَوَارِحِنَا نُفُوذاً فِی مَعْصِیتِک‏ پس به توفیق خود نیرومان بخش و با هدایتت به راه صواب استوارمان دار و چشم دلمان را از آنچه در مسیر غیر عشق توست کور ساز و هیچ کدام از اعضای ما را در معصیت خود پیشرفت مده. ✨اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْ هَمَسَاتِ قُلُوبِنَا، وَ حَرَکاتِ أَعْضَائِنَا وَ لَمَحَاتِ أَعْینِنَا، وَ لَهَجَاتِ أَلْسِنَتِنَا فِی مُوجِبَاتِ ثَوَابِک حَتَّی لَا تَفُوتَنَا حَسَنَةٌ نَسْتَحِقُّ بِهَا جَزَاءَک، وَ لَا تَبْقَی لَنَا سَیئَةٌ نَسْتَوْجِبُ بِهَا عِقَابَک. بارالها پس بر محمد و آلش درود فرست و رازهای دلمان و حرکات اعضایمان و نگاه‌های چشممان و سخنان زبانمان را در برنامه‌هایی قرار ده که موجب ثواب تو باشد تا کار نیکی که موجب ثواب توست از دست ما نرود و کار بدی که موجب عقاب توست برای ما نماند. #صحیفه_سجادیه #دعا_نهم ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

🎧 #پادكست_روز: گوشه‌هایی از مقامات حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها در حدیث كساء (٣٥ دقيقه)

◻️ طمأنینه ادب باطنی دوم نماز 💫همان‌طور که در نماز طمأنینه‌ی ظاهری لازم است و اگر شخص در نماز زیاد حرکت کند؛ نمازش باطل است و باید بر بدن نمازگزار آرامشی حاکم باشد تا نمازش صحیح باشد؛ طمأنینه‌ی باطنی هم داریم؛ یعنی رسیدن به آرامش باطنی؛ یک روح آرام داشتن. 💫راه دستیابی به آرامش باطنی ذکر خداست «اَلا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ‏ الْقُلُوبُ‏» رسیدن به مقام اطمینان، مستلزم یاد فراوان خداست که فرمود: «اُذْكُرُوا اللهَ ذِكْراً كَثِيراً» اذکر کثیر اطمینان باطنی را در پی می‌آورد. انسان با تلقینِ ذکر به قلب خود، به آرامش باطنی راه پیدا می‌کند. 💫در مبحث ذکر گفتیم که اوّل انسان با زبان به طفل دلش تلقین می‌کند؛ وقتی طفل دل زبان گشود؛ دیگر طفل دل است که زبانِ ظاهر را به گفتن وامی‌دارد. اوّل شما با زبان ظاهری ذکری را تکرار کردید؛ به قلبتان تلقین کردید؛ تا قلب متذکّر شد. منتهیٰ وقتی قلب ذاکر شد؛ از آن پس قلب است که زبان را به حرکت می‌آورد. امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: «فَاجعَلْ قَلْبَکَ قِبلَةً لِلِسانِکَ» قلب خود را قبله‌ی زبانت قرار ده. یعنی حالا دیگر زبان به دنبال و به تَبَعِ قلب، ذاکر می‌شود. 💫ذکری که بر زبان جاری می‌شود؛ به تَبَعِ ذکری است که در قلب حضور دارد. خوب اگر به اینجا رسید؛ اطمینان و طمأنینه و ثبات در توحید حاصل می‌شود؛ و‌الاّ اگر این نباشد، بسیار خطرناک است. اگر چیزی به جان و قلب انسان ننشسته باشد؛ یک امر عارضی خواهد بود و خطرِ از دست رفتن آن بسیار زیاد است. گاهی اوقات در شرایط ترس و هول و هراس، خیلی از چیزهایی که انسان بلد است از خاطرش می‌رود؛ حتّی نام دوست یا فرزند خود را فراموش می‌کند. رفیقی که من سال‌ها صدایش کرده‌ام؛ فرزندی که اصلاً خودم نامش را گذاشته‌ام؛ سال‌هاست هزاران هزار بار صدایش زده‌ام؛ امّا ترس که آمد، نامش فراموش می‌شود. حال چه ترسی بزرگ‌تر از هولِ مرگ و جان دادن؟ ترس حشرِ در صحرای محشر و فَزَعِ اکبر؟! چه ترسی بزرگ‌تر از اینها؟! 💫لذا اگر اعتقادات انسان به دلش ننشسته باشد؛ در دل تثبیت نشده باشد؛ این خطر هست که انسان در موقع جان دادن، عقائدش را فراموش کند. اصلاً خدا ازیادش برود. پیغمبر اکرم از یادش برود. ولو این که وقتی در دنیاست؛ سال‌های سال به وحدانیّت خدا، به رسالت پیغمبر صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم و به ولایت ائمّه علیهم‌السّلام شهادت دهد؛ ولی هول و ترس جان دادن سبب می‌شود همه فراموش شود. 💫بنابراین باید به مقام اطمینان و طمأنینه رسید. راهش هم همان است که عرض شد. انسان حقائقی را که عقل پذیرفته، با تلقینِ مکرّر به دل، وارد قلبش نماید تا به یقین و باور قلبی تبدیل شود. آن‌وقت ماندگار، با‌ثبات و همیشگی شود. 🎤 استاد مهدی طیّب، #نماز_عارفان ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝

◻️ طمأنینه ادب باطنی دوم نماز 💫همان‌طور که در نماز طمأنینه‌ی ظاهری لازم است و اگر شخص در نماز زیاد حرکت کند؛ نمازش باطل است و باید بر بدن نمازگزار آرامشی حاکم باشد تا نمازش صحیح باشد؛ طمأنینه‌ی باطنی هم داریم؛ یعنی رسیدن به آرامش باطنی؛ یک روح آرام داشتن. 💫راه دستیابی به آرامش باطنی ذکر خداست «اَلا بِذِكْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ‏ الْقُلُوبُ‏» رسیدن به مقام اطمینان، مستلزم یاد فراوان خداست که فرمود: «اُذْكُرُوا اللهَ ذِكْراً كَثِيراً» اذکر کثیر اطمینان باطنی را در پی می‌آورد. انسان با تلقینِ ذکر به قلب خود، به آرامش باطنی راه پیدا می‌کند. 💫در مبحث ذکر گفتیم که اوّل انسان با زبان به طفل دلش تلقین می‌کند؛ وقتی طفل دل زبان گشود؛ دیگر طفل دل است که زبانِ ظاهر را به گفتن وامی‌دارد. اوّل شما با زبان ظاهری ذکری را تکرار کردید؛ به قلبتان تلقین کردید؛ تا قلب متذکّر شد. منتهیٰ وقتی قلب ذاکر شد؛ از آن پس قلب است که زبان را به حرکت می‌آورد. امام صادق علیه‌السّلام فرمودند: «فَاجعَلْ قَلْبَکَ قِبلَةً لِلِسانِکَ» قلب خود را قبله‌ی زبانت قرار ده. یعنی حالا دیگر زبان به دنبال و به تَبَعِ قلب، ذاکر می‌شود. 💫ذکری که بر زبان جاری می‌شود؛ به تَبَعِ ذکری است که در قلب حضور دارد. خوب اگر به اینجا رسید؛ اطمینان و طمأنینه و ثبات در توحید حاصل می‌شود؛ و‌الاّ اگر این نباشد، بسیار خطرناک است. اگر چیزی به جان و قلب انسان ننشسته باشد؛ یک امر عارضی خواهد بود و خطرِ از دست رفتن آن بسیار زیاد است. گاهی اوقات در شرایط ترس و هول و هراس، خیلی از چیزهایی که انسان بلد است از خاطرش می‌رود؛ حتّی نام دوست یا فرزند خود را فراموش می‌کند. رفیقی که من سال‌ها صدایش کرده‌ام؛ فرزندی که اصلاً خودم نامش را گذاشته‌ام؛ سال‌هاست هزاران هزار بار صدایش زده‌ام؛ امّا ترس که آمد، نامش فراموش می‌شود. حال چه ترسی بزرگ‌تر از هولِ مرگ و جان دادن؟ ترس حشرِ در صحرای محشر و فَزَعِ اکبر؟! چه ترسی بزرگ‌تر از اینها؟! 💫لذا اگر اعتقادات انسان به دلش ننشسته باشد؛ در دل تثبیت نشده باشد؛ این خطر هست که انسان در موقع جان دادن، عقائدش را فراموش کند. اصلاً خدا ازیادش برود. پیغمبر اکرم از یادش برود. ولو این که وقتی در دنیاست؛ سال‌های سال به وحدانیّت خدا، به رسالت پیغمبر صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم و به ولایت ائمّه علیهم‌السّلام شهادت دهد؛ ولی هول و ترس جان دادن سبب می‌شود همه فراموش شود. 💫بنابراین باید به مقام اطمینان و طمأنینه رسید. راهش هم همان است که عرض شد. انسان حقائقی را که عقل پذیرفته، با تلقینِ مکرّر به دل، وارد قلبش نماید تا به یقین و باور قلبی تبدیل شود. آن‌وقت ماندگار، با‌ثبات و همیشگی شود. 🎤 استاد مهدی طیّب، #نماز_عارفان ╔═✿══🌹══✿═╗ 🔗 @ahlevela ╚═✿══🌹══✿═╝