✍ امام، #فاعل_بالتّجلی است نه فاعل بالقصد مردم عمل می کنند که کسب کمال کنند، امّا #معصوم، چون کمال دارد عمل می کند. مردم عبادت می کنند که عبدالله شوند، امّا معصوم چون عبدالله است عبادت می کند. لذا معصوم، مکلّف به تکالیف شرعیه نیست بلکه تکالیف شرعیه از فعل و قول او انتزاع می شوند. 🔰تکلیف یعنی کاری که با دشواری و سختی انجام گیرد. نماز برای مردم عادی سخت است، چون به منزله ی صعود است. امّا نماز برای #معصوم، از هر لذّتی گواراتر است، چون نماز او تنزّل است نه صعود؛ یعنی او خود را پایین می آورد تا مردم از او الگو بگیرند و الّا اگر معصوم بخواهد در آن مقامی که دارد استقرار یابد، آنی روحش در بدنش باقی نمی ماند. اینها چون مأمورند در بدنشان بمانند در بدنشان مانده اند و الّا هیچ علاقه ای به ماندن در دنیا ندارند. اینها همه جوره خود را فدای ما کرده اند. 🔸پس کار #امام پاداش ندارد که بپرسیم پاداش امام زمان(ع) زیادتر است یا پاداش امام رضا (ع). هر دو مأمورند برای کاری، و برایشان هم فرقی نمی کند که آن مأموریت چه باشد و چه اندازه طول بکشد. چون #امام چنان غرق در معرفه الله است که اصلاً خودی برای خود نمی بیند که نوع مأموریت برایش فرق بکند. کما اینکه دنیا و آخرت هم برای او فرقی نمی کند. امام در هر جا و در هر حال باشد، فانی فی الله است. لذا نه علاقه ای به دنیا دارد نه علاقه ای به بهشت. جز خدا برای چیزی ارزش قائل نیست؛