خیلی رندوم یادم اومد که وقتی بچه بودم یه بار خونه مامان بزرگم اینا مونده بودم و ظهر که شد دلم نمی‌خواست بخوابم. به داییم گفتم تا کی باید بخوابیم و گفتش که تا ساعت فلان عقربه روی فلان عدد. و من اینجوری بودم که اوووه تا ابد طول می‌کشه. و گفتش که نه ، اگه بخوابی ساعت زود تر میگذره و انگار که الان ناخودآگاه، دلم میخواد همین کارو با زندگیم بکنم.
این دوره از زندگی من خیلی عجیب غریبه، یکهو یه سری چیزای مهم زندگیم تصمیم گرفتن دیگه نباشن و اینجا جاییه که یکهو لیلا تصمیم میگیره خودشو نجات بده. و یکهو سعی می‌کنه اجتماعی ترین حالت ممکن باشه و فقط ، آخر شبا به خودش اجازه بده که گریه کنه . یک دفعه لیلایی رو شاهد هستیم که شروع می‌کنه پشت هم کتاب خوندن . تل قارچی داره و لباس گلگلی ای که در بهترین حالت یه ماه طول می‌کشه رو تو سه روز می‌بافه. چرا؟ چون نمی‌خواد به خودش اجازه بده فکر کنه.
