درسته کانال جدید و نو نوار شده ولی من هنوز همونقدر بی محتوام. خیلی جدی نگیرید.

همیشه برام خوندن نامه های عشاق به همدیگه جالب بود. انگار لایه و عمق های جدیدی از عشق و محبت رو بینشون میبینی و اکثرا یکیشون عاشق تره. احتمالا اگر روزی بخوام با معشوقم نامه نگاری کنم من اونی باشم که عاشق تر دیده میشه. شاید چون احساسات هیچوقت نتونستن فقط درونم دفن بشن و همیشه یه راهی برای بروز پیدا کردن.

چشم خود بستم که دیگر چشم مستش ننگرم ناگهان دل داد زد دیوانه من میبینمش.

توی درک بعضی مفاهیم دچار مشکل شدم. دقیقا زمانی که داشتم توی تاریکی غرق میشدم پیش تراپیست نرفتم و نمیدونم که اون احساس غم عمیق و تمایلم به پایان دادن همه چیز به معنی افسردگی بود یا نه. ولی میدونم که الان ازش گذشتم، حداقل اونقدری که بپذیرم شاید خیلی چیزهای تاریکی توی وجودم باشه ولی احتمالا هنوز میخوام که زندگی کنم. بعد از اون دوره ی سیاه، امروز دقیقا ساعت ۹:۲۲ شب وقتی داشتم میومدم سمت خونه، سکویی رو دیدم که اکثرا روش بند کفشم رو میبندم و توجهم به خونی که ریخته بود جلب شد. کنارش هم یه تیکه شیشه بود. لزوما سناریوی خودکشی ای که توی ذهنم اومد درست نیست ولی من رو پرت کرد دقیقا به همون دوره ی تاریک و تهی. اگر اون روز کم میاوردم شاید امروز این قطره های خون برای من بود، دقیقا متعلق به ''من''.