من گریه میکنم. و میگم یه روزی تموم میشه.. و میگم بلاخره درموردش صحبت میکنم. درمورد اینکه چقدر سخت بود اینکه چجوری نیمه شب ها سوگواری رو توی قلبت نگه داشتی و دستای لرزونت رو گرفتی سرپا موندی.

سرم رو به عقب بر گردوندم و تو ، آدمی بودی که نگاهش رو بهم دوخته بود. من خیابون ها رو طی کردم ، شهر رو زیر پا گذاشتم ، میون کوچه ها به سردرگمی و گمراهی رسیدم و اما باز هم سایه‌ ی تو زودتر از خودت به من رسید . من گم شدم و تو پیدام کردی ، اومدم و تو با نگاهت من رو بدرقه کردی . . خوابیدم و وقتی چشم باز کردم صورتت جلوی چشمام بود ، موهای خرماییت روی پیشونی من پخش شده بود ، گرمای نفس هات گونه هام رو می سوزوند ، غمت تا عمق تنم نفوذ میکرد . . سرم رو انداختم پایین ، چشمامو بستم ، خودم رو به خواب زدم و از تو فرار کردم اما تو ، با اون تیله های پر رنگ که اسمون شب جلوی ستاره هاش کم میاورد بدون پلک زدن بهم‌ نگاه می کردی ، انگار که اخرین باره ، ثانیه های پایانیه ، وقتمون تموم شده و بعد وقتی سرم رو بالا اوردم ، وقتی جرئت نگاه کردن به چشم هات رو توی خودم زنده کردم و از فرار کردن دست کشیدم تا به تو پناه بیارم تو بلند شدی تا بری . . تو میرفتی و انگشت های من عاجزانه به گوشه استینت چنگ میزد تا جلوی رفتنت رو بگیره ، ترس به وجودم هجوم می اورد تا تو رو از من دریغ کنه ، نور همراه تو میرفت و چشم های من ابر میشد تا شاید بارون بیاد و مانع از رفتنت بشه اما تو رفتی ، تو رفتی و اون دنیای سیاه و سفید نابود شد ، رنگ ها غرق شدن توی هم و هیچ ردی از روشنی نموند فقط سیاهی موند و سیاهی ، ما تو یه هزارتو گیر افتاده بودیم من تو رو میدیدم ، تو هم من رو میدیدی من به یاد اوردم ، اما تو از یاد بردی ‌.

منجمد/ یخ بسته، یخ زده، جامد، دلمه ، بی حرکت

هیچوقت هیچوقت فکر نمی‌کردم کسی که سه سال ازم کوچیکتره از خودم بیشتر درکم کنه و توی بدترین روزا کنارم باشه :)

؛

به طور کلی کسی نیستم که مدت خیلی طولانی از یه اکسسوری ثابت استفاده کنم. ولی این خیلی عزیزه، انقدر عزیزه که انگار بخشی از وجودمه...

شاید به این فکر کنید که چرا با وجود اینکه این چند روزه تهران برف نیومده ولی من همش از برف عکس میزارم. چون تا ابد ازش عکس دارم و هر بار میتونم یکیشو بهتون نشون بدم.