و بکم یمسک السماء أن تقع علی الارض...

قدر متیقن حکم حلیت است که فرمود «در مذهب ما باده حلال است»، لکن در باب استحباب شاید عده‌ای شنیدند مویز ناشتا و عده‌ای نبیذ ناشتا و حکم به استحباب صبوحی دادند. وگرنه حس صبح‌گاه و ناشتا و صراحی و صبوحی؟ حاشا اگر مستحب نبود.

وایِ ما که جنگ هفتاد و دو ملت را عذر نهادیم و آن یکی را وانهادیم و نه اهل مویزیم و نه نبیذ، خذلوا الحق و لم ینصروا الباطل...

به دقت بنگری وترِموتور همان ترکوک قائماست و ماعندالله مُثله‌شدن

درون آینه‌ی روبه‌رو چه می‌بینی؟

یاتی علی الناس زمانٌ یرتفع فیه الفاحشه... فإذا کان ذلک الزمان... یختطف الناس اختطافا حتی إن الرجل لیصبح سالما و یمسی دفینا و یمسی حیا و یصبح میتا...

شرط که بیاد، جزا محقق میشه خدا به همه ما رحم کناد فاتحه‌ای عنایت کنید

بعضی از معرفی کتاب‌ها بیشتر به فکاهی می‌ماند. حقاً اگر جای درخت بودم و حق انتخاب داشتم ترجیحم روزنامه‌ای بود که به دور دسته‌ای جعفری پیچیده شده تا بعضی کتاب‌ها.

البته جعفری موضوعیت دارد، اگر امر دائر بود بین دسته‌ای تره و آن کتاب‌ها، دیگر فرقی نداشت.

رمان هم اگر می‌خوانید، اثر جدی و خوب بخوانید. ملت عشق؟ کیمیاگر؟ قهوه سرد آقای نویسنده؟ من احمق؟ عجالتا بیشتر به هزل می‌ماند، مطالب طنز.

بعضی کارها را، صوت‌ها را، فیلم‌ها را و کتاب‌ها را نخواندم، ندیدم، گوش ندادم و انجام ندادم و علتش؟ تنها علتش کراهت شخصی بود. به نظرم «دوست ندارم» دلیل کافی‌ای‌ست. حال که می‌بینم و به دور از آن حب و بغض با عقل جلو می‌روم، جز شکر از آن کراهت یا حب حرفی نمی‌ماند. الحمدلله از این نعمت و چه نعمتی که حبب الیکم الایمان و کره الیکم الکفر و الفسوق و العصیان

گفت تو در نماز قطع کرده‌ای، من در نیاز.