#شعر_مباهله جَنبُ الله کبریا را ذات تو از خلق مقصود است و بس جز محمّد، مثل تو هرگز نیامد هیچ کس نیست مِثلت در خلایق، غیر ذات مصطفی چون تو را جان آفرین پیدا نمود و شد نهان تو زبان کبریایی، نطق حق از تو بود رفعتِ شأن تو از ادراکِ عقل کل نیافت آتش دوزخ به جلد او حرام آمد تمام اوج علم تو که از عرش برین بالاتر است بس بود این گفتن هاتف به صد عزّ و وقار نفس احمد گشت ذاتت از خدا در هر نفس وا کُنِ سِرّش تویی با صد کمالِ دسترس أنتَ جَنبُ الله، بی شک ناید از تو پیش و پس دیده شد عرش برین در جنب قَدرش چون عدس هر که با صدق و صفا دست تو را بنمود مَس هم چنان تا عرش باشد فرشِ جولان فَرَس لا فَتی إلاّ عَلی لا سیْف إلا ذُو الفَقار.