آن چهرِ برفروخته، ماهِ تمام بود نورُسته بود لیک چوگل سرخ‌فام بود... همچون بنفشه طبری ترد و تازه بود چون میوه های نورس ناچیده خام بود قدّش کمی ز قامتِ شمشیر، بیشتر گویی چو ذوالفقارِ علی در نیام بود... گرما اگرچه شعله کش اما به روی او چون بازتاب شعله به روی رخام بود چون سیب اوفتاده ز شاخه درون آب غرق عرق دوگونه آن گل مدام بود چشمانِ او دو گوهرِ تابان و بی‌قرار در جستجویِ رخصتِ جنگ از امام بود آخِر اجازه یافت که جان را فدا کند وین رخصت از نگاه عمو، بی‌کلام بود بَرجَست بر بُراق و به معراجِ خون شتافت میدان، پلی به جانبِ دارالسّلام بود یک بندِ پای‌پوش، از او برنبسته ماند وین خود برای نسل جوان یک پیام بود: قاسم ز شوقِ وصل، سرازپا نمی‌شناخت بی‌شوقِ حق، مناسک دل، ناتمام بود شیرین‌تر است از عسل ار مرگ، آبروست زَهر است زندگی اگرت بندگی در اوست... #شب_ششم_محرم #حضرت_قاسم_بن_الحسن_ع #سید_علی_موسوی_گرمارودی @aleyasein