#کتاب_مسئولیت_و_سازندگی #استاد_صفائی ص ۱۵و ۱۶ من تفكر را خط اول می دانم؛ چون گرچه انسان هميشه همراه جبر محيط و جامعه و وراثت و غريزه و ... بوده ليكن محكوم اينها نگرديده؛ چون انسان در تضاد جبرها به آزادى رسيده و از محدوده ى روابط توليدى و رفلكسهاى شرطى و غريزه ى جنسى و غريزه ى قدرت طلبى رها شده و می تواند آن گونه كه بايد و آن گونه كه می خواهد فكر كند و به شناختها و بينشهايى برسد. با همين توجه است كه ما از مكتبهاى ديگر فاصله می گيريم و در راه آزادى، آن هم آزادى در سايه ى جبرها، پيش می رويم. اگر انسان از يك جبر برخوردار بود، ديگر مسأله اى نبود. اما انسان در روابط فكر و سنجش و بهتر طلبى به انتخاب و آزادى می رسد و راه خويش را می يابد و می تواند- اگر خواست- از تلقين و تحميل و تقليد و عادتها و سنتها رها شود و اگر نخواست می تواند همينها را انتخاب كند، كه باز هم انتخاب اوست. من با مسئوليت و سازندگى شروع كردم؛ چون می ديدم ما امروز بيش از هر وقت ديگر، نيازمند اين مسأله هستيم. ما در سازندگى و تربيت افراد، از روش سرشار و غنى خودمان بهره نمی بريم و با شعارها و تلقينها و دردها و رنجها و محروميتها، استعدادها را داغ می كنيم و از ديگران سرمشق مىگيريم، در حالى كه ما در هدف و در راه و در روش، در هيچ كدام با آنها همانندى و هماهنگى نداريم. ما در راهى می رويم كه به هدف ما نمی رسد و در نتيجه طعمه ى آنها می شويم و نردبان مقاصدشان. @alinabinejad

#مسئولیت_سازندگی #استاد_صفائی ص۱۷ ما در روش تربيتى دو اشكال اساسى داريم: 1⃣ اين كه شناختها و آگاهی ها را بسته بندى می كنيم و از ديدههاى خودمان می گوييم و يافته ها را صادراتى می فرستيم. از روشهايى كه ما را به شناختها رسانده اند حرفى نمی زنيم و ديد نمی دهيم. ما بر قله ها عروج كردهايم و از ديدگاهها و منظرههاى زيبا حرف می زنيم و اين پاييندی ها فقط با گوش خودشان كار می كنند. آنها چشمهاشان در تاريكى است و پاهاشان در شهوت عروج، اما ما از راه ... تا قله نشانى نمی دهيم و آنها را سرگرم می كنيم. 2⃣ دردناكتر اين كه، اين بسته بندیها را لااقل زمينه سازى هم نمی نماييم. كاسه ها را پاك نكرده، از شير سرشار مى سازيم و در نتيجه مسموميت مى آفرينيم و نه تنها صاحب كاسه كه هر مهمان محتاجى را به رختخواب مى سپاريم و به مرگ مى دهيم. اگر ما استعدادها را با كليدها و روشها و ملاكها آشنا كنيم و آرمانهايى بزرگتر از آزادى و عدالت و آگاهى و عرفان و رفاه و تكامل نشان بدهيم و از راهِ رسيدن به آن حرفى بياوريم، نه به بن بست مى رسيم و نه طعمه مى شويم و نه در كشاكش مكتبها، بر سر چند راهى انتخاب، حيران مى مانيم. ما مكتبى را مى خواهيم كه بالاتر از تكامل بهره بياورد و راه هم نشان بدهد و به تلقين و رياضت و شعار اكتفا نكند. استعدادهاى تكامل يافته، تازه، راه و جهت مى خواهند ... راهى نه به بن بست نشسته و جهتى نه پست تر و يا برابر، بل برتر و عالی تر. ما مكتبى را مى خواهيم كه انسان را زياد كند، نه فقط علم و عقل و ثروت و ... او را؛ انسان را زياد كند تا او بتواند به استعدادهاى تكامل يافتهاش جهت بدهد و آنها را رهبرى كند؛ كه زياد شدن انسان و رشد انسان؛ يعنى همين جهت دادن به خويشتن و رهبرى كردن خويش. @alinabinejad