#نهج‌البلاغه امام علی علیه السلام در این لحظات پایانی عمر مبارکشان وصایایی به فرزندان داشته اند که دو وصیت از ایشان در نهج البلاغه ثبت شده و به یادگار مانده است. این دو وصیت در نامه های ۲۳ و ۴۷ است. قطعاً اگر در آن لحظات توفیق حضور در محضر ایشان را داشتیم، مشتاق شنیدن آخرین وصایای ایشان که حاصل و چکیده ی عمر ایشان است بودیم. خوب است امروز به جهت توسل و نزدیک شدن به امیرالمؤمنین علیه‌السلام این دو وصیت را بخوانیم و خود را مخاطب آن حضرت قرار دهیم. آغاز وصیت امام در نامه ۴۷ این عبارت است: 💠أُوصِيكُمَا بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ أَلاَّ تَبْغِيَا اَلدُّنْيَا وَ إِنْ بَغَتْكُمَا وَ لاَ تَأْسَفَا عَلَى شَيْءٍ مِنْهَا زُوِيَ عَنْكُمَا وَ قُولاَ بِالْحَقِّ وَ اِعْمَلاَ لِلْأَجْرِ (للآخره) وَ کونا لِلظَّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلُومِ عَوْناً... سفارش مى‌كنم شما را به تقواى الهى، و اين كه در طلب دنيا مباشيد، هر چند دنيا شما را طلب كند، و بر آنچه از دنيا به دست نياورده‌ايد تأسف مخوريد. سخن حق بگوييد، و براى کسب ثواب الهی (آخرت) كار كنيد. دشمن ستمگر و ياور مظلومان باشيد.👌 ❇️ @alinaghsh