| به نام دل‌ربایِ بندگی های علی | ای خداوندی که به علی فرمان دادی به مدارا کردن با مردم... ای خداوندی که من و خانواده‌ام را آفریدی تا بندگانت در حبس دنیا غرق نشوند.. و امر کردی در تنهایی های آدمیزاد، او را به مهربانیِ خویش مهمان کنیم... چگونه از کرامت و گذشت تو چشم پوشی کنم؟ چگونه در برزخ ساکن آتش باشم، در حالی که حقیقتِ من امید دارد به اوجِ بخشایندگی تو؟ پـس به حرمت و ارجمندیِ تو سوگند صادقانه یاد می کنم! اگر مرا در وادیِ دوزخ رها سازی، به میزبانیِ نگاهت، سخت گلایه می‌کنم. و با چشمانِ گیرایی که به صورتِ حیدر آفریدی به آستانت گریه می‌کنم، مثالِ کسی که مبتلا به فقدان عزیزی باشد... و در حضورِ اهلِ دوزخ، تورا این‌گونه خطاب می کنم: کجایی ای سرپرستِ مومنان! کجایی ای محبوب دل‌هـای راستان و ای معبود جهانیان! ای خدای سـبحان، چگونه بنده‌ی مسلمانی که بخاطرِ جرم و جنایاتش در ادراکِ دوزخ مانده است و حالا با زبانِ اهلِ توحید تو را می‌خواند و به بردباری و بخششِ تو امید دارد در آتش بماند و عذاب او را به درد آورد؟ در حالی که می‌دانم که این امور از بنده‏ نوازى تو بس دور است، و هرگز گمان ما به تو این نیست... و می‌دانم هرآنکه تورا بخواند، چه در دل و چه آشکارا او را شخصا در آغوش می‌کشی و حرام می‌شود سختیِ عذاب برای او... مناجاتِ کمیل...! #نـشانگرِ_غـَـدیر #1_روز_مانده_تا_هبوطِ_غـَـدیر