|به نـامِ خدای علی(ع) تـسکین‌بـَخشِ آشوبِ زمین| رَعشه ای به جانِ زَمینِ خاکیِ مـدینه افتاده بود. و زلزله ای خشمگین، گـَریبانِ مردم را چسبیده و تـَـرس و رعـب به خـوردشان می داد... آدمـَکانِ گــیج مذهب، وحـشتِ خـویش را به دوش گرفته و به دنبالِ سرگشتگیِ فرقه ی ایمانشان، به ابوبکر و عمر پـناه بردند... دو خلیفه ی آشفته حـالِ مـدینه، خـــویش را بر خـــویش سـَـوار کردند و پشتِ در خــانه ی علی‌بن‌ابی‌طـالب(ع) دَخیل بستند... اما حــضرتِ امــــیر(ع)، دستِ توسلاتِ مردم را رَد نکرد. و مـلتِ مدینه را به بلندی کـشاند. و استوار، بـَر رَدایِ پـَـریشانِ زمین ایستاد. زَمـینی که رَقـص و دلـهره را پـیشه کرده بود و مـصداقِ آیه ی (إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا) شده بود. امــّــا عــَــلی(ع)، دست بـَـر زَمین بگـذاشت و با اقــتدار او را خــطاب کرد: ای زَمـین، چـه شده است؟ ابــوتراب به تــو اَمـــر می‌کـند کـــه آرام بــــاش! و زَمـین گـــویا به انتظارِ تـزریقِ آرامشِ صــوتِ مـــولا بود، که بی چـــون و چــرا قــَـــرار گرفت... و حــرف و تعــجبِ جــماعـَـت را به جــان خـَـرید! امـّـا امــــام(ع) گــَـردِ خــشونتِ زمین را از عــبایش تکاند. و لبخندِ آرامش را به اهل مدینه مهمان کرد و گفت: و مـَــن را، شـنوایِ آیه ی (يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا) نوشتند. در روزِ رَسـتخیز، زَمـینِ بی تـاب، خـویش را می شکافـَـد و برای مـَـن خــَــبرهــایش را تــعریف مـی‌کند... بَـرگرفــته از روایــــاتِ مـعتبرِ تـشیع و اهل سنت! #نـشانگرِ_غـَـدیر #5_روز_مانده_تا_هبوطِ_غـَـدیر