❤️ عشق و محبت ❤️ ✨روايت مصباح‌الشريعة در آثار محبّت الهى از امام‌صادق عليه‌السّلام روايت شده است كه فرمودند: نَجْوَى الْعارِفينَ تَدورُ عَلى ثَلاثَةِ أُصولٍ: الْخَوْفِ وَ الرَّجآءِ وَ الحُبِّ. فَالْخَوْفُ فَرْعُ الْعِلْمِ، وَ الرَّجآءُ فَرْعُ الْيَقِينِ، وَ الْحُبُّ فَرْعُ الْمَعرِفَةِ... وَ إذا تَجَلَّى ضيآءُ الْمَعْرِفَةِ فى الْفُؤادِ، هاجَ ريحُ الْمَحَبَّةِ، وَ إذا هاجَ ريحُ الْمَحَبَّةِ وَ اسْتَأْنَسَ فى ظِلالِ الْمَحْبوبِ آثَرَ الْمَحْبوبَ عَلَى ما سِواهُ وَ باشَرَ أوامِرَهُ وَ اجْتَنَبَ نَواهيَهُ. وَ إذا اسْتَقامَ عَلَى بِساطِ الْأُنْسِ بِالْمَحْبوبِ مَعَ أَدَآءِ أَوامِرِهِ وَ اجْتِنابِ نَواهيهِ، وَصَلَ إلَى روحِ الْمُناجاةِ وَ الْقُرْبِ. وَ مِثالُ هَذِهِ الأُصولِ الثَّلاثَةِ كَالْحَرَمِ وَ الْمَسْجِدِ وَ الْكَعْبَةِ؛ فَمَن دَخَلَ الْحَرَمَ أَمِنَ مِنَ الْخَلْقِ، وَ مَنْ دَخَلَ الْمَسْجِدَ أَمِنَتْ جَوارِحُهُ أَن يَسْتَعْمِلَها فِى الْمَعْصِيَةِ، وَ مَن دَخَلَ الْكَعْبَةَ أَمِنَ قَلْبُهُ مِنْ أَنْ يَشْغَلَهُ بِغَيرِ ذِكْرِ اللّٰهِ تَعالَى.[۱] «سرّ و باطن أهل عرفان بر سه أصل و پايه استوار است: خوف و رجآء و محبّت. خوف، فرع علم به جلالت و عظمت حضرت پروردگار است، و رجاء و اميد فرع يقين به اينكه مصدر همهٔ امور اوست، و محبّت شاخهٔ معرفت و شناخت حضرت حقّ است... آن زمان كه خورشيد معرفت در دل سالک تجلّى كرده و پرتو افكند، نسيم محبّت از گلزار آشنايى شروع به وزيدن می‌كند. و آن زمان كه نسيم دل‌انگير محبّت وزيد و محبّ در سايهٔ عنايت محبوب، با او أنس مى‌گيرد، او را بر ماسوا اختيار كرده و در مقام اطاعت أوامر و اجتناب از نواهى او برمى‌آيد، و چون بر بساط انس با حضرت محبوب همراه با أداء أوامر و اجتناب نواهى استقامت ورزيد، به روح و سرّ مناجات و قرب جوار حضرت پروردگار مى‌رسد. و مثال اين سه أصل، مثال حرم و مسجد و كعبه است؛ هركس داخل حرم شود از آزار خلق در امان خواهد بود، و هركس داخل مسجد گردد أعضاء و جوارحش از اينكه او آنها را در معصيت پروردگار به كار برد ايمن خواهند بود، و هركس در كعبه داخل شود قلبش از اينكه به غير ذكر خدا مشغول شود در امان خواهد بود.» بنال بلبل، اگر با منت سر ياريست كه ما دو عاشق زاريم و كار ما زاريست در آن زمين كه نسيمى وزد ز طرّهٔ دوست چه جاى دم زدنِ نافه‌هاى تاتاريست بيار باده كه رنگين كنيم جامهٔ زرق كه مست جام غروريم و نام هشياريست خيال زلف تو پختن نه كار خامانست كه زير سلسله رفتن طريق عيّاريست لطيفه‌ايست نهانى كه عشق از او خيزد كه نام آن نه لب لعل و خطّ زنگاريست جمال شخص نه چشمست و زلف و عارض و خال هزار نكته درين كار و بار دلداريست قلندران حقيقت به نيم جو نخرند قباى اطلس آن كس كه از هنر عاريست بر آستان تو مشكل توان رسيد آرى عروج بر فلك سرورى به دشواريست سحر كرشمهٔ وصلت به خواب مى‌ديدم زهى مراتب خوابى كه به ز بيداريست دلش به ناله ميازار و ختم كن حافظ كه رستگارى جاويد در كم آزاريست[۲] ▪️حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه الله تعالی) 📚نورمجرد، ج۱، ص۴۴۵ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱. مصباح‌الشّريعة، باب أوّل، ص۴و۷ ۲. ديوان‌حافظ، ص۲۳، غزل۴۶ 🆔 @allame_tehrani

🔸هيچ حجابى از حجاب نفس و انانيّت سخت‌تر نيست از حضيض عالم ناسوت تا اوج قلّهٔ عالم لاهوت، راهيست بس طولانى با كريوه‌هاى صعب و پرخطر و عبور از حجاب نفس و أنانيّت كه هيچ حجابى در راه سالک سخت‌تر و غليظ‌تر از آن نيست، و براى جلوس بر بساط قرب و انس با پروردگار گريزى از هجرت از نفس و أغراض آن و رفع أنانيّت نمى‌باشد. ▪️حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله‌تعالی) 📚نورمجرد، ج۱، ص۴۴۷ روايت رسول‌اكرم صلّى‌اللـه‌عليه‌وآله دربارهٔ نفس 🆔 @allame_tehrani

🔥عشق به خداوند، ريشهٔ أنانيّت را مى‌سوزاند راه صحيح، راه ميانبر است. بايد طريقى را انتخاب كرد كه با عمر ما تناسب داشته باشد، و آن همان طريق عشق و محبّت به خداوند است. اينجاست كه شراره‌ها و آتش حبّ به خدا در دل سالک افتاده و به مقتضاى كلام أميرالمؤمنين عليه‌السّلام كه می‌فرمايد: حُبُّ اللّٰهِ نارٌ لايَمُرُّ عَلَى شَىْ‌ءٍ إلّا احْتَرَقَ،[۴] «محبّت خداوند آتشى‌است كه بر چيزى عبور نمى‌كند مگر آنكه آن را مى‌سوزاند و از بين مى‌برد.» ريشهٔ أنانيّت و هستى موهوم او را بالمرّه مى‌سوزاند؛ و چون بنيان مجازى او را درهم‌ريخت، صفات نيز كه مترتّب بر ذات است لامحاله از بين مى‌رود، زيرا صفات همگى طفيلى و تابع ذات‌اند. گاهى نيز مى‌فرمودند: انسان گاهى در خانه‌اى مى‌رود كه در آن سوراخهايى وجود دارد كه لانهٔ مار و عقرب است و از آن، مار و عقرب بيرون مى‌آيند. سوراخها را پر می‌كند و راه رفت‌وآمد حيوانات موذى را مسدود می‌كند، مدّتى بعد مى‌بيند از طرف ديگرى راهى باز نموده‌اند و بيرون آمده‌اند، و به همين منوال هر چه تلاش مى‌كند نمى‌تواند آنها را دفع كند. راهش اين است كه آن خانه را از اصل خراب كند و زير خانه را كه لانه آن حيوانات است پاكسازى نمايد و سپس خانه‌اى نو بسازد. تا وقتى نفس انسان باقى‌است، ريشهٔ صفات رذيله باقى است و هر روز ممكن‌است از راهى سر برآورد؛ بايد اين ريشه را سوزاند و سوزاندن آن نيز جز با طلوع عشق و محبّت پروردگار ممكن نيست.[۵] ▪️حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله‌تعالی) 📚نورمجرد، ج۱، ص۴۴۹ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۴. المحجة‌البيضآء، ج۸، ص۷ ۵. در بحارالأنوار از داود رقّى از يونس‌بن‌ظبيان و همچنين از شعيب عقرقوفى از امام صادق عليه‌السّلام روايت می‌كند كه حضرت فرمودند: إنَّ اُولى الألبابِ، الَّذينَ عَمِلوا بِالفِكرةِ حتَّى وَرِثوا مِنهُ حُبَّ اللّٰهِ، فَإنّ حُبَّ اللّٰهِ إذا وَرِثَهُ القَلبُ وَ اسْتَضآءَ بِهِ أسرَعَ إلَيهِ اللُّطفُ، فَإذا نَزَلَ اللُّطفُ، صارَ مِن أهلِ الفَوآئِدِ، فَإذا صارَ مِن أهلِ الفَوآئِدِ تَكَلَّمَ بِالحِكْمَةِ، وَ إذا تَكَلَّمَ بِالحِكْمَةِ صارَ صاحِبَ فِطنَةٍ، فإذا نَزَلَ مَنزِلَةَ الفِطنَةِ عَمِلَ فى القُدرَةِ، فإذا عَمِلَ فى القُدرَةِ عَرَفَ الأطباقَ السَّبعَةَ، فإذا بَلَغَ هَذِه المَنزِلَةَ صارَ يَتَقَلَّبُ فى فِكرٍ بِلُطفٍ وَ حِكمَةٍ وَ بَيانٍ، فإذا بَلَغَ هَذهِ المَنزِلَةَ جَعَلَ شَهوَتَهُ وَ مَحَبَّتَهُ فى خالِقِهِ، فإذا فَعَلَ ذَلِكَ نَزَلَ المَنزِلَةَ الكُبرَى فَعايَنَ رَبَّهُ فى قَلبِهِ و وَرِثَ الحِكمَةَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الحُكَمآءُ و وَرِثَ العِلمَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ العُلَمآءُ و وَرِثَ الصِّدقَ بِغَيرِ ما وَرِثَهُ الصِّدّيقونَ؛ إنّ الحُكَمآءَ وَرِثُوا الحِكمَةَ بِالصَّمتِ وَ إنّ العُلَمَآءَ وَرِثوا العِلمَ بِالطَّلَبِ وَ إنّ الصّدّيقينَ وَرِثوا الصِّدقَ بِالخُشوعِ وَ طولِ العِبادَةِ. فَمَن أخَذَ بِهَذِهِ المَسيرةِ إمّا أن يَسفُلَ وَ حجامّا أن يُرفَعَ، وَ أكثُرُهُم الَّذى يَسفُلُ و لا يُرفَعُ إذا لَم يَرعَ حقَّ اللّٰهِ و لَم يَعمَل بِما أمَرَ بِهِ. فهذهِ صفةُ مَن لَم يَعرِفِ اللّٰهَ حَقَّ مَعرِفَتِه وَ لَم يُحِبَّه حَقَّ مَحَبَّتِه فلا يَغُرَّنَّكَ صَلوتُهُم وَ صيامُهُم وَ رِواياتُهم و علومُهُم، فإنّهُم حُمُرٌ مُستَنفِرَةٌ. (بحارالأنوار، ج۳۶، ص۴۰؛ و ج۶۷، ص۲۵) از اين روايت شريفه نكات ارزشمندى به دست مى‌آيد، از جمله اينكه: ۱. آغاز سلوک با تفكّر و سپس تحصيل محبّت خداوند متعال است، و پايان سلوک با منحصركردن همهٔ محبّتها در خداوند: جَعَل شَهْوَتَهُ وَ مَحَبَّتَهُ فى خالِقِه؛ كه محصول آن لقاء إلهى و ديدار خداوند با دل است: فَعايَنَ رَبَّهُ فى قَلبِهِ. ۲. كسى كه آتش عشق خداوند در دلش افتاد و به لقاء إلهى مشرّف گرديد، كمالات ديگر را نيز بدست مى‌آورد و حكمت و علم و صدق را بدون زحمت تحصيل می‌كند. ۳. خشوع و طول عبادت، بدون تحصيل محبّت و معرفت ثمره‌اى ندارد و گاه موجب سقوط و دورشدن از خداوند است. 🆔 @allame_tehrani

❇️ سفارش به قرائت دعاى: «اللّٰهمّ ارزقنى حبّک...» در قنوت نماز 🤲 اواخر عمر شريفشان به حقير مى‌فرمودند: اين دعا را در قنوت نمازها بخوانيد و به أولاد خود نيز سفارش كنيد تا آن را بخوانند و بدان مواظبت نمايند: اللّٰهُمَّ ارْزُقنى حُبَّكَ، وَ حُبَّ مَن يُحِبُّكَ، وَ حُبَّ كُلِّ عَمَلٍ يُوصِلُنى إلى قُربِكَ، وَ أَن تَجْعَلَكَ أَحَبَّ إلَىَّ مِمَّا سِواكَ، وَ أَن تَجعَلَ حُبّى إيّاكَ قآئِدًا إلى رِضوانِكَ، وَ شَوقى إلَيكَ ذآئِدًا عَن عِصْيانِكَ.[۶] «پروردگارا! محبّت خود را روزيم گردان و محبّت كسى را كه تو را دوست دارد و محبّت هر عملى را كه مرا به جوار قرب تو مى‌رساند. و خود را نزد من محبوب‌تر از غير خودت قرار ده! محبّت و مهر مرا به خود، راهبر به روضهٔ رضوانت، و شوق و وجد مرا به خود، مانع از سرپيچى و عصيانت قرار ده!» ▪️حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله‌تعالی) 📚نورمجرد، ج۱، ص۴۵۱ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۶. اين جمله اقتباسى است از فقره‌اى از مناجات المحبّين، مفاتيح‌الجنان، ص۱۲۵. 🆔 @allame_tehrani

💫 اوجِ لذّت 🎙حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله‌تعالی) @alef_net عشق الهی محبت پروردگار 🆔 @allame_tehrani

💠 خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است 🎙حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله‌تعالی) @alef_net خلوت عاشقانه خلوت با محبوب راه تحصیل محبت و عشق به خدا راه تمرکز بر یاد خدا در طول روز برای نفی خواطر چه باید کرد؟ 🆔 @allame_tehrani