🔹مسافر راه خدا نباید خودش را برتر از دیگران ببیند 🔸در یک جمع، کسی به خدا نزدیک‌تر است که خودش را از همه کوچک‌تر ببیند 🔹تا سالک از خود نگذرد به خدا نمی‌رسد 🔸نباید خودمان را بالاتر ببینیم 🆔 @allame_tehrani

🔘 دار غرور 🎙حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📜دعایی که مستحب است انسان همیشه بگوید: اللَّهُمَّ ارْزُقْنِي التَّجافِيَ عَنْ دارِ الْغُرُورِ، وَ الإِنابَةَ إِلى‏ دارِ الْخُلُودِ، وَ الاسْتِعْدادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْتِ. 🆔 @allame_tehrani

🔹جلوگیری از گناهان تنها چيزى كه گناهان را قلع و قمع مى‌‏كند و نمى‏‌گذارد سالک دنبال گناه برود عشق پروردگار است و بس! و إلّا الآن با مجاهده جلوى آن را مى‏‌گيرد، كمى جلوتر مى‏‌رود باز مى‏‌آيد و سر مى‏‌كشد، دومرتبه جلوى او را مى‌‏گيرد و باز برمى‏‌گردد، آنچه موجب قلع و قمع گناه مى‏‌شود و نمى‏‌گذارد اصلاً سالک به طرف گناه برود عشق پروردگار است. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 «گلشن احباب»، ج۲، ص۲۵۳ 🆔 @allame_tehrani

🔸گذر عمر - فرصت عمر 🔹غنیمت شمردن فرصت زندگی دنیا 🎙مقام معظم رهبری 🆔 @allame_tehrani

🍏 اكثر انسانها، كال و نارس از دنيا مى‌روند انسان در أثر ضعف إدراک، و از سوى ديگر غرور و هوس و تكبّر، تنها همين ظاهر حيات دنيا را مى‌بيند و در أثر پرداختن به مظاهر و اشتغال به كثرات اين عالم، از عالم ملكوت و آنچه براى او در آن عوالم مهيّا شده غافل مانده و آن قابليّت‌ها و استعدادهاى خداوندى را براى هميشه با خود دفن خواهد كرد. و لذا ايشان مى‌فرمودند: «نوع أفراد بنى‌آدم، كال و نارس از دنيا مى‌روند. ميوهٔ كال غيرقابل استفاده است؛ نه طعم و مزه‌اى دارد و نه خاصيّتى، و قابل خوردن نيست.» يعنى انسانى كه قابليّت دارد مظهر أسماء و صفات حسناى حضرت پروردگار شود و بر مسند خلافت إلهى تكيه زند، با لذّت‌هاى حسّى خود را از إدراكات عقليّه محروم و در ويرانه‌هاى اين عالم حبس می‌كند. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 نورمجرد، ج۱، ص۳۷۰ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 💫 کامل شوید... eitaa.com/allame_tehrani/2212 🆔 @allame_tehrani

🕋 لقاء و زیارت خدا در همین نشئهٔ دنیا مى‌فرمودند: انسان بايد اين راه را در همين نشئهٔ دنيا طىّ كند و همين‌جا به لقاء و زيارت خدا مشرّف شود. يكبار در أواخر عمر شريفشان مى‌فرمودند: آيا آيهٔ كريمهٔ: وَ مَن يَخْرُجْ مِن بَيْتِهِ مُهَاجِراً إِلَى اللّٰهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللّٰهِ.[۱]«هر كس از مقرّ و مأواى خود خارج شده و به سوى خدا و رسول او هجرت كند و در ميان راه، مرگ او را فرا گيرد، أجر و پاداشش برخداست.» دلالت دارد بر اينكه سالكى كه در راه خدا آمده و هجرت إلى‌اللـه‌ورسوله نموده و قبل از حصول كمال از دنيا رفته‌است، در عالم برزخ مراحل سير نفسانى بسوى پروردگار را حتماً طىّ نموده و به فناء ذاتى مى‌رسد؟ خير! چنين دلالتى ندارد! جملهٔ: فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللّٰهِ كه جزاء شرط واقع شده تنها دلالت بر اين معنى دارد كه خداوند مزد و پاداش او را مى‌دهد و بيش از اين دلالتى ندارد. وقتى أجل انسان رسيد، نامهٔ عملش بسته مى‌شود و هرچه بوده و هرچه كرده، تا همان زمانى است كه از دنيا مى‌رود؛ و بيش از آن به فضل إلهى وابسته‌است و ضمانت و وعدهٔ قطعى ندارد. و لذا انسان بايد تلاش كند تا در همين نشئه به لقاء إلهى برسد.[۲] كسى كه جمال أحديّت را در اين دنيا زيارت نكرده معلوم نيست بتواند در سراى ديگر زيارت كند. زيرا نشئهٔ دنيا، مقام كسب معرفت بوده و استعداد و لوازم هدايت و اهتداء در آن فراهم است، و دار عقبى دار جزاء است. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚نورمجرد، ج۱، ص۳۷۰‌-۳۷۱ ـــــــــــــ ▪️مشاهدهٔ پاورقی 🆔 @allame_tehrani

🔸لزوم استفاده از لحظه لحظهٔ عمر و هدر ندادن اوقات مؤمن باید از لحظه لحظهٔ عمر خود کمال استفاده را ببرد و هیچ دقیقه و ثانیه را بى‌بهره نگذارد. اگر بنا بر آن باشد که انسان عمرش هدر نرود و از هر لحظهٔ آن در مسیر عبودیّت و تقّرب استفاده کند، باید در امور خود منظّم بوده و براى هر کارى برنامه‌اى خاصّ و معیّن داشته باشد. تداخل امور با یکدیگر و تعهّد نداشتن به انجام آنها در موقع معیّن، موجب هدر رفتن اوقات شده و سرمایهٔ عمر آدمى را ضایع مى‌نماید. مؤمن همیشه به عمرش ضنین است و اجازه نمى‌دهد که اوقاتش در غیر ضرورت صرف گردد. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 نورمجرد، ج۲، ص۵۴۳ 🆔 @allame_tehrani

🔹مؤمن در وقت و عمر خود بخیل و ضنین است ...اگرچه جود و کرم و سماحت از صفات و علائم مؤمن است ولى از این روایت(۱) استفاده مى‌شود که: مؤمن باید در امر وقت و عمرش بخیل و ضنین باشد؛ زیرا عمر انسان سرمایهٔ آخرت و حیات ابدى اوست و هیچ کس مجاز نیست از آخرت خود جود و بخشش نماید. علّامه والد حقیقةً این طور بودند. هیچ‌وقت ندیدیم وقت ایشان بدون استفاده بگذرد و فارغ و بیکار باشند یا به امرى غیرضرورى بپردازند، حتّى هنگامى که به اندرونى مى‌آمدند نیز غالباً کتابى همراهشان بود و اگر فارغ مى‌شدند مطالعه مى‌نمودند. در محافل و مجالس نیز اینطور بودند که تا لازم نمى‌شد صحبت نمى‌فرمودند و عمر شریف خود را با حرفها و سخنان غیرضرورى اتلاف نمى‌کردند؛ دائم‌المراقبه بودند و اگر سخنى ضرورى نبود به سکوت و ذکر و توجّه مشغول مى‌شدند و بهرهٔ خود را به نحو أوفى از انس و توجّه به حضرت حقّ مى‌بردند. ✍ حضرت آیت‌الله حاج سید محمدصادق حسینی طهرانی (حفظه‌الله) 📚 نورمجرد، ج۲، ص۵۴۴ ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ۱- فقرهٔ پایانی روایت شریفهٔ عنوان بصرى: «قُمْ عَنّى یا أَباعَبْدِاللَهِ فَقَدْ نَصَحْتُ لَکَ وَ لاتُفْسِدْ عَلَىَّ وِرْدى؛ فَإنّى امْرُوءٌ ضَنینٌ بِنَفْسى، وَ السَّلامُ عَلَى مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَى.»(بحارالأنوار، ج۱، ص۲۲۶) «اى أباعبدالله، از نزد من برخیز و ورد مرا (قرآن و اذکارى را که بجا مى‌آورم) بر من فاسد نکن؛ زیرا من مردى هستم که بر خودم ضنینم و نسبت به حساب عمر و وقتم مواظبت دارم که هدر نرفته و بیهوده تلف نشود، و سلام بر آن کسى باد که از راه هدایت پیروى نماید.» 🆔 @allame_tehrani