🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت دوازدهم؛ خلوص، جلسۀ چهارم بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹از نظر علمای علم اخلاق، فضیلت خلوص، زیربنایی است؛ اگر در اعمال باشد، ذره،‌ دریا می‌شود و کاه، کوه می‌شود و اگر نباشد؛ دریا، ذره می‌شود و کوه، کاه می‌شود، گردوی پوچ می‌شود. اگر دل برای خدا خالص نباشد، شرک است. اگر ما رنگ خلوص نداشته باشیم، شیطان ما را می‌شناسد و ما را می‌برد. 🔹تحصیل فضیلت خلوص تا رسیدن به جایگاهی که خلوص به اعمال بخورد و گفتار و کردار انسان صددرصد خدایی شود، مشکل است. از آن مشکل‌تر، آن است که خلوص به دل بخورد و ما موحّد شویم، خلوص به خود ما بخورد و ما اهل عالم ملکوت شویم. به قول قرآن رنگ خدا پیدا کنیم. 🔹آیت‌الله العظمی بروجردی«رحمت‌الله‌علیه»، مرد مخلصی بود؛ اما همین مرد بزرگ، دم مرگ یک روایت می‌‌خواندند و گریه می‌کردند: «أَخْلِصِ الْعَمَلَ فَإِنَّ النَّاقِدَ بَصِيرٌ»؛ عمل را خالص کن، زیرا آنکه مراقب توست، خیلی بیناست، به قول عوام، مو را از ماست می‌کشد. 🔸جملۀ ایشان یک پند و پیام برای ماست. باید مواظب باشیم که اولاً به اعمال، گفتار و کردارمان به غیر از خدا، رنگی نخورد تا کم کم به آنجا برسد که در دل ما چیزی یا کسی جز خدا نباشد. دل ما درب داشته باشد، دربان داشته باشد و روی همه بسته باشد و فقط برای خدا باز باشد. 🔹حیف نیست که شیطان در این دل دخالت کند؟ حیف نیست که صفات رذیله در دل رسوخ کرده باشد؟ حیف نیست که غیر از خداوند در دل باشد؟ معلوم است کسی که مواظبت نکند و غیر از خدا در دلش راه یابد، نه تنها دل او عرش خدا نیست، بلکه هیزم جهنّم در دلش آتش می‌گیرد. 🔹سورۀ ماعون، آیات پرمحتوا و درس‌آموزی دارد. در آخر سوره، به نکتۀ دقیقی راجع به ریا و محرومیّت از فضیلت خلوص اشاره شده است. 🔸می‌فرماید: «الَّذینَ هُمْ یراؤُنَ»؛ وای به کسی که با خدا و با مردم رابطه دارد، اما رنگ خدا ندارد و ریاکار است؛ نماز جماعت می‌خواند، اما ریا دارد، اگر نماز شب بخواند هم خالصانه نیست، ریا دارد. 🔹روش همۀ اهل‌بیت«ع» چنین بوده است که در دل شب و مخفیانه به نیازمندان کمک می‌کرده‌اند. حتی از کمک به مخالفان و غیر شیعیان نیز دریغ نداشته‌اند، بدون اینکه خود آن افراد بفهمند از چه کسی کمک گرفته‌اند. 🔸در حالات امام سجاد«ع» از زبان فرزندشان امام باقر«ع» می‌خوانیم که ایشان شب‌ها و در تاريكی از خانه خارج می‌شدند. انبانی از دينار و درهم یا کیسه‌هایی حاوی خوراكى يا هيزم بر دوش خود حمل مى‏كردند. وقتی به در خانه‏اى مى‏رسيدند، آن را مى‏كوبيدند و به هركه از آن بيرون مى‏آمد چيزى مى‏دادند. آن حضرت هنگام کمک به فقرا روى خود را مى‏پوشاندند تا شناخته نشوند. بعد از رحلت ایشان، آن نیازمندان از کمک‌های امام«ع» محروم ماندند و تازه فهمیدند که ایشان امام سجاد«ع» بوده‌اند. 🔹کسی که می‌خواهد با جوانمردی و با اخلاص به فقرا کمک کند، باید به روش ائمۀ طاهرین«ع» کمک او مخفیانه باشد و هیچ کس حتی همسرش از آن با خبر نگردد. 🔹قرآن کریم در سورۀ مبارکه انسان، جلوه‌ای از ایثار خالصانۀ اهل‌بیت«ع» را به نمایش گذاشته است. آن سوره حاوی برخی فضائل اهل‌بیت«ع» است و تعریف‌های والایی از ایشان در آن سوره آمده است. ایثار آن خانواده، چون رنگ خلوص داشته، یک سوره با آن محتوا برای آن نازل شده است. نزول این سوره و اشاره به این حکایت آموزنده در آن، به خاطر آن است که ما پند بگیریم و هر کاری می‌کنیم برای خدا باشد و در کارهایمان هیچ چیز و هیچ کس جز خدا نباشد. 🔸از شما تقاضا دارم که خودتان را فریب ندهید و خیال نکنید که خلوص دارید. حضرت امام خمینی«قدّس‌سرّه» بعضی اوقات به ما سفارش می‌کردند و می‌فرمودند: «چهل سال خون جگر می‌خواهد تا انسان بتواند درخت رذالت ریا و تظاهر را از دل بکَند». این خیلی مشکل است، اما بدانید که خیلی لازم است و باید روی آن کار کنیم. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/f04406 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت دوازدهم؛ خلوص، جلسۀ پنجم بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹بحث این جلسۀ اخلاق، که یک بحث عرفانی است راجع به نیّت و انگیزۀ انسان در رفتار و گفتار و ارتباط آن با خلوص است. به عبارت دیگر، در این مبحث، خلوص به اعتبار نیّت و انگیزه یا هدف بررسی می‌گردد. 🔹خلوص، از دو جهت قابل نگرش است؛ جهت اوّل مربوط به «نیّت» است که حتماً باید برای خداوند متعال باشد. جهت دوّم، «هدف» یا «انگیزۀ» انجام عمل است که در کنار نیّت بوده، می‌تواند صددرصد الهی نباشد. 🔹الزاماً نیّت و انگیزه یکسان نیستند و ممکن است نیّت انسان چیزى و انگیزۀ او چیز دیگری باشد. پرواضح است كه‏ بهترین صورت براى خلوص انسان، صورتى است كه نیّت و انگیزه، هردو الهى باشد و غیر خداوند در آن راه نیابد. 🔹اهدافی که راجع به گفتار و کردار و عبادات داریم، به هفت قسم یا هفت مرتبه منقسم می‌شوند. 🔸مرتبۀ اوّل، انجام عمل با نیّت الهی و با هدف رسیدن به سعادت دنیوی است. مثلاً عموم مردم عبادت می‌کنند و عبادتشان برای اینست که به دنیا برسند. نزد اهل دل، پست‌ترینِ عبادات، عبادتی است که در آن، هدف یا انگیزۀ عمل، دنیا باشد. 🔸مرتبۀ دوّم که برای اکثر مردم وجود دارد، انجام عمل برای رستگاری در آخرت است. اعمال صالح به‌جا می‌آورند که به بهشت و نعمت‌های آن برسند یا برای دوری از جهنّم و ترس از عذاب، گناه نمی‌کنند. این مرتبه نیز با نیّت الهی است و خوب است، اما از منظر اهل دل خیلی نازل است. 🔸مرتبۀ سوم، برای تجسّم عمل است. هر عملی انسان انجام دهد، تجسّم آن را در دنیا و آخرت خواهد دید. هویّت و شخصیّتی که انسان در دنیا یا در آخرت دارد، متناسب با صفات و اعمال اوست. انگیزۀ برخی از افراد از عبادت و انجام اعمال نیکو، برخورداری از تجسّم نیکو و هویّت انسانی در هر دو جهان است. چنانکه با هدف دوری از تجسّم بد و هویّت حیوانی، از ارتکاب گناه و انجام اعمال ناپسند خودداری می‌کنند. 🔸مرتبۀ چهارم، حیا از خداوند است. در این مرتبه، انسان گناه نمی‌کند یا به واجبات اهمیت می‌دهد، برای اینکه از خدا حیا کرده، ادب حضور را مراعات می‌نماید. انسان باحیا و مؤدب در این مرتبه از خلوص، کاری به دنیا و آخرت و بهشت و جهنم ندارد، به راستی عابد و زاهد است و به راستی عمل صالح انجام می‌دهد، برای اینکه آدم با حیایی است. 🔸مرتبۀ پنجم، مقام شکر و وفا است. بعضی اوقات انسان چون باوفاست، نماز شب می‌خواند. برای اینکه شکر نعمت‌های خدا را به‌جا آورد، نماز اول وقت می‌خواند و به دیگران کمک می‌کند، چون می‌داند که اموالش را خدا به او داده است. 🔹به پیغمبر اکرم«ص» گفتند: یا رسول الله! چرا اینقدر عبادت می‌کنی؟! جواب دادند: خدا این همه نعمت به من داده است، آیا من نباید شکر نعمت کنم؟! 🔸مرتبۀ ششم، مرتبۀ محبت و عشق است. کسی که محبت خدا در دلش نشسته است و عشق به معبود سر تا پایش را فراگرفته، معلوم است که بالاترین لذتش اینست که نماز بخواند. 🔹این مقامات را باید خدا بدهد و خود انسان نمی‌تواند به تنهایی کسب بکند. بله، مقدماتش را خود می‌تواند تهیه کند، اما اینکه به راستی بخواهد عشق خدا در دلش برافروخته شود و قلبش از محبت خدا آتش گرفته باشد، این را باید خدا بدهد. 🔸مرتبۀ هفتم، مقام عنداللّهی است. یعنی انسان مخلص، با نیّت الهی و با انگیزۀ رسیدن به مقام عنداللّهی به انجام عمل نیکو و شایسته می‌پردازد. 🔹این مرتبه، والاترينِ مراتب و درجات اخلاص است که معمولاً نصيب افراد عادی نمی‌شود و مختص به اهل‌بیت«ع» است. البته بزرگانی که تالی تلو معصوم هستند نیز گاهی به این مرتبه راه می‌یابند. 🔹محرّک، انگیزه و هدف اصلی هر عمل و عبادتی، در اين مرتبه از اخلاص، تنها و تنها خود خداوند سبحان است و هيچ چيز و هيچ‌کس جز او در انگیزۀ انسان راه نخواهد یافت. 🔹قرآن کریم مصداق مقام عنداللهی را امام حسین«ع» می‌داند. امام حسین«ع» در روز عاشورا هرچه داشت، در راه خداوند نثار کرد و هدف ایشان فقط و فقط خدا بود. 🔸ما باید بدانیم که اصلاً خلق شده‌ایم برای رسیدن به همین مقام‌ها تا اینکه به خدا برسیم. انسان خلیفة الله است. ما به دنیا آمده‌ایم تا راه را بپیماییم و به مقام عنداللّهی برسیم. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/n92710 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

📝پيام مرجع عاليقدر حضرت آيت‌الله العظمى مظاهرى«مدّظلّه» به مناسبت ارتحال عالم وارسته و عارف حضرت آيت‌الله ناصرى«قدّس‌سرّه» بسم الله الرحمن الرحيم انا لله و انا اليه راجعون ▪️ارتحال عالم وارسته و جليل القدر حضرت آيت‌الله آقاى حاج شيخ محمد ناصرى«قدّس‌سرّه» موجب كمال تأسف و تأثر گرديد. ▪️اين عالم پارسا براى حوزۀ علميۀ اصفهان، مدّرسى عاليقدر و استاد اخلاقى نافذ و مهربان و براى عموم مردم و ارادتمندان ايشان، اسوه‌اى عامل در تقوا و تهذيب و براى سالكان طريق، راهنمايى دلسوز در پيمودن راه تزكيه نفس و سلوك الى الله بودند و اكنون خلأ وجودى اين عالم عارف، خسارتى بزرگ براى همه ماست. ▪️مقام اخلاص و صفاى نفس و ارادت و دلباختگى زايد الوصف ايشان به قطب عالم امكان حضرت بقية‌الله الأعظم ارواح العالمين له الفداء بى‌شك در كارنامۀ حيات پربركت اين عالم ربّانى، درسى ماندگار براى همۀ حوزويان و سربازان حضرت ولىّ عصر«عليه آلاف التحية و السلام» است و اينك نيز مايۀ علوّ درجۀ ايشان در حضور پرورگار مهربان است. ▪️مردم شريف و با ايمان اصفهان كه ساليان متمادى از محضر پرفيض ِدروس اخلاق و معرفت ايشان بهره‌مند بوده‌اند، بى‌ترديد در تجليل از مقام والاى ايشان نيز حضورى چشمگير خواهند داشت. ▪️اين مصيبت را به پيشگاه حضرت ولى الله الأعظم«عجل‌الله‌فرجه‌الشريف» و به حوزۀ علميۀ اصفهان و همۀ شاگردان و ارادتمندان و تربيت يافتگان علمى و عملى اين عالم واصل و به بيت شريف ايشان خصوصاً آقازادگان مكرّم و گراميشان تسليت و تعزيت عرض مى‌كنم و از خداوند متعال علوّ درجات اين عالم متقى و حشر و نشر ايشان با ارواح مطهّر حضرات اولياء طاهرين و معصومين«صلوات‌الله‌عليهم‌اجمعين» را مسألت كرده و اميد است حضرت حقّ تعالى اين مصيبت را به لطف و كرم عميم خود جبران فرمايد. ولا حول ولا قوّة الّا بالله العلى العظيم. حسين المظاهرى ٢٨/محرم الحرام /١٤٤٤ ١٤٠١/٦/٤ #پيام 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت سیزدهم؛ اتحاد و برادری بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹یکی از فضائل فراموش شده در جامعه، «اتحاد و برادری» است. 🔹در آیات قرآن کریم و در روایات، بر ضرورت حفظ وحدت، تأکید فراوانی شده است. 🔹برای نماز جماعت که شعار اتحاد است، خیلی ثواب قائل شده‌اند. 🔹اگر دو مسلمان یک اختلاف جزئی پیدا کردند، بر همه واجب و لازم است که این نزاع جزئی را رفع کنند. 🔸اصلاح دادن بین مردم در روایات، از یک سال نماز و روزه برتر دانسته شده است‏. 🔸در زمان امام صادق«ع» بین دو نفر از شیعیان مشاجره‌ای رخ داد. یکی از اصحاب امام«ع» در حال عبور، مشاجره را دید. آنها را به منزل خود برد و نزاعشان را که ناشی از یک اختلاف حساب مالی بود، با پرداخت مبلغ اختلافی، حل کرد. بعد از او سوال کردند چرا از مال خودت پول دادی؟ گفت: از مال من نبود، امام صادق«ع» به من امر کرده‌اند که هرگاه نزاع و اختلافی بین شیعیان رخ داد، از مال من، بین آنها صلح و آشتی برقرار کن و آن مبلغ از طرف ایشان بود. 🔹قانون مواسات که قرآن کریم و پیغمبر اکرم«ص» و نیز ائمۀ طاهرین«ع» روی آن بسیار تأکید و سفارش کرده‌اند، برای ایجاد و حفظ وحدت است. 🔹همه باید به فکر یکدیگر باشند و همه باید گره‌گشا از یکدیگر باشند و همه باید در صدد این باشند که دل یکدیگر را به دست آورند. 🔹راجع به قرض‌الحسنه نیز در تعالیم دینی، تأکید و ترغیب فراوانی شده است. 🔸صدقه، ده برابر و قرض به دیگران، هیجده برابر پاداش دارد. 🔹غیبت، چون اختلاف آور است و چون به آن اتحاد ضربه می‌زند،‌ آن را بدتر از زنا دانسته‌اند. 🔸قرآن گناه شایعه‌پراکنی را خیلی بزرگ شمرده است. 🔸گناه تهمت بسیار بزرگ است، کیفر سنگینی هم دارد. 🔸از گناهان دیگر که باعث اختلاف می‌شود، اهانت است. خداوند متعال در حدیث قدسی می‌فرماید: اهانت کننده، به جنگ با من برخاسته است. 🔹گناه رباخوردن نیز، مثل جنگ با خداست. قرآن می‌فرماید: به رباخور بگو اول اعلام جنگ با خدا بدهد و بعد ربا بخورد. 🔹در قرآن و در روایات اهل‌بیت‌«ع»، می‌بینید که هرچه موجب اتحاد و برادری شود، به آن اهمیت داده‌اند و هرچه موجب نفاق و اختلاف و دوئیت شود، قرآن و روایات، گناه بزرگی بر آن حمل کرده‌اند؛ لذا اصلاً می‌توانیم بگوییم که گناهی بالاتر از اختلاف نداریم. می‌توانیم بگوییم ثوابی بالاتر از اتحاد و برادری نداریم. 🔹از دیگر شواهد فراموشی اتحاد در جامعه، فساد اداری است. برخی کارمندان اداره‌ها، به‌درستی به کار مردم رسیدگی نمی‌کنند و سبب آزار و اذیّت می‌شوند که از مصادیق وجود اختلاف و فقدان وحدت است. 🔸فساد اقتصادی، تورّم و گرانی و مشکلاتی از این قبیل نیز، نشانۀ فراموشی فضیلت اتحاد و برادری در جامعه است. 🔸فساد اخلاقی نیز حاکی از آن است که وحدت و یکپارچگی در جامعه و در خانه‌ها نیست. 🔹باید همه با هم متحد و برادر باشند، ولی متأسفانه الان فضیلت ارزشمند اتحاد و برادری، در جامعه فراموش شده و اختلاف جای آن را گرفته است. 🔹افراد و گروه‌های سیاسی، هرکدام برای خودشان سر از خود، اعمال اختلاف آمیز دارند و به همدیگر توهین می‌کند. 🔸برخی روزنامه‌ها و پایگاه‌های خبری و سایت‌ها، تبدیل به فحش‌نامه و تهمت‌نامه شده و تفرقه افکنی می‌کنند. 🔹آثار سوء اختلاف و مصائب ناشی از فقدان اتحاد و برادری در جامعه، شدیدتر و خطرناک‌تر از هشت سال جنگ تحمیلی است. 🔹قرآن مى‏فرمايد: اگر دچار اختلاف شدید، اگر به جان هم افتاديد، بدتر از آن است كه از بالا و پايين برای شما آتش و انفجار ببارد. 🔸همۀ ما باید با هم متّحد و برادر باشیم و همه باید به فکر وحدت و اتحاد کلمه باشیم و به فکر این باشیم که شهدا در قیامت، با این اختلاف‌ها و با این فراموشی اتحاد و برادری، شکایت می‌کنند. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/k46592 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

🔺درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت چهاردهم: فعالیّت، جلسۀ اول بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹رسیدن به هر خیر و نیکی و فضیلتی، کوشش و فعالیّت می‌طلبد. امکان ندارد انسان در زندگي خود، اهداف بلند مادي يا معنوي داشته باشد، ولي بدون تلاش و کوشش مداوم به آن اهداف دست يابد. 🔹از نظر قرآن شريف، انسان باید برای آنچه می‌خواهد به‌دست بیاورد، سعی و تلاش کند: «وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‏». 🔹هر ملتی تمدّن دارد، آن تمدّن را از ناحیۀ فعالیّت هدفمند کسب کرده است، چنان‌که جامعۀ تنبل و بدون حرکت، نمی‌تواند از نظر تمدن، جایگاهی در دنیا داشته باشد. 🔹امام باقر«ع» فرموده‌اند: من از کسی كه در كار دنياى خود تنبل باشد، بیزارم؛ بعد در بیان علت آن فرموده‌اند: آنكه در كار دنيایش تنبل است، در كار آخرت خود تنبل‏تر خواهد بود. 🔹در جنگ جهانی دوم، کشورهایی مثل آلمان یا ژاپن، آسیب فراوانی دیدند و تخریب شدند، اما در اثر تلاش و کوشش و کار، از جوان و پیر و زن و مرد آنها، بالاخره توانستند جبران خسارت کنند و به موقعیّت ممتازی در دنیا دست یابند. 🔹در مقطعی از تاریخ، مسلمین در اثر تلاش و کوشش، و با تکیه بر عقلانیّت، موفقیّت‌های چشمگیری از نظر اختراع، اکتشاف و ابتکار در علوم و فنون مختلف کسب کردند؛ ولی بعد تلاش و کوشش آنها مبدّل به سستی و تنبلی شد و به وضعیّت فعلی گرفتار شدند. 🔹وقتی که تلاش و کوشش و جدیت، در بین مسلمان‌ها فراموش شد، رسید به جایی که ما الان از لحاظ علمی و از نظر تمدّن، در جایگاه مناسبی قرار نداریم. 🔹انسان اینست که اگر بخواهد، می‌تواند به هرکجا که دوست داشته باشد، برسد، چه در مادیات و چه در معنویّات. امّا الان کار و تلاش و کوشش، برای مردم یک فضیلت فراموش شده است. 🔹کسانی که موفق به اختراع شده‌اند، خیال نکنید کار آنها ساده بوده است! دانشمندانی که اختراع یا اکتشاف یا نوآوری دیگری، از خود به یادگار گذاشته‌اند، با تلاش و با جدیّت و با پشتکار مثال زدنی، به اهداف خود رسیده‌اند. 🔹بزرگان جمله‌ای دارند و چقدر جملۀ خوبی است؛ می‌گویند: نمی‌دانم، نمی‌توانم و نمی‌شود در قاموس انسان‌ها راه ندارد. 🔹اگر کسی بخواهد، می‌داند و اگر بخواهد، می‌تواند و اگر بخواهد، می‌شود. اگر نشد، نخواسته است. اگر ندانست، نخواسته است و اگر نتوانست، نخواسته است، وگرنه نمی‌دانم و نمی‌شود و نمی‌توانم در قاموس انسان‌ها راه ندارد. انسان می‌تواند به هرکجا که بخواهد، برسد. 🔹اگر اکنون جامعۀ ما از جهاتی به سایر کشورها احتیاج دارد، اگر برای ساخت بعضی ماشین‌آلات و تجهیزات و وسایل، وابسته و محتاج به کشورهای دیگر هستیم و هنوز خودکفا نشده‌ایم، نشانۀ آن است که به اندازۀ لازم کار و تلاش از یک سو، و تفکّر و تعقّل از سوی دیگر، در جامعه نبوده است. 🔹چرا به جایی رسیده‌ایم که تحریم، یک جنگی برای ما شده است؟ چرا باید کشورهای دیگر ما را تحریم کنند و ما در بن بست بمانیم؟ در حالی که ما باید به قدری قدرت داشته باشیم که در صورت لزوم، بتوانیم آنها را تحریم کنیم. این در اثر چیست؟! چرا چنین است؟! 🔹امام صادق«ع» در نامه‌ای به یکی از اصحاب نوشته‌اند: در فراهم آوردن معيشت خود تنبل مباش، كه سربار ديگران خواهى شد. 🔹یک ملّت نیز اگر بخواهد سربار و محتاج دیگران نباشد، باید همۀ افراد آن ملّت، در انجام وظایف کوشا باشند و از کار و تلاش، مضایقه نکنند. 🔹افراد و امّت‌هایی اراده کردند و با تلاش خود به هرچه می‌خواستند، رسیدند؛ افتادند در معنویت و به مقامات والایی رسیدند، افتادند در مادیت و به درجات عالی دست یافتند. 🔹راوی نقل کرده است که روزی امام صادق«ع» به من فرمودند: به چه كاری مشغول هستی؟ گفتم: اين روزها كارى نمى‏كنم. فرمودند: چنين است كه اموالتان از دست مى‏رود؛ و از كار نكردن من سخت ناراحت شدند. 🔹وقتی کار و تلاش در بین ملّتی، یک فضیلت فراموش شده باشد، ناچارند شاهد اتلاف اموال خود باشند و بیگانگان با تسلّط بر آنان، اموال و منابع آن ملّت را به یغما می‌برند. 🔹امام کاظم«ع» در روایتی نقل کرده‌اند که پدرم امام صادق«ع» به یکی از فرزندان خود چنین سفارش فرمودند: از تنبلى و بى‏حوصلگى بپرهيز، زيرا كه اين دو، تو را از رسيدن به بهرۀ دنيا و آخرتت باز مى‏دارند. 🔸ان‌شاءالله در زمان ظهور امام زمان«ارواحنافداه»، و در دوران رجعت، یعنی در زمان حکومت اهل‌بیت«ع»، طبق آنچه در روایات آمده است، دنیا برای مردم بهشت می‌شود. آن زمان، از نظر اختراع، از نظر استغناء و از نظر امکانات، بهترینِ زمان‌ها است؛ زندگی منهای فقر، زندگی منهای بیماری و زندگی منهای اختلاف، نصیب آدمیان می‌شود و بالاخره در آن دوران، زندگی مردم به تمام معنا، انسانی خواهد شد. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/t91244 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت چهاردهم: فعالیّت، جلسۀ دوم بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹موفقیّت در هر هدفی، وابسته به فعالیّت و پشتکار است. 🔹معنا ندارد کسی بدون کوشش، مهذّب شود و بتواند درخت رذالت را از دل بکَند و درخت فضیلت را به جای آن غرس کند. 🔹اگر کسی بخواهد در امور دنیوی موفق گردد، دوست داشته باشد به ثروت و امکانات دست یابد، آن هم کار و تلاش و کوشش و جدّیت می‌خواهد. 🔹راوی می‌گوید: روزی امام صادق«ع» سراغ یکی از یاران خویش را گرفتند. به ایشان گفتم او به عبادت روى آورده و از كسب و كار دست كشيده است. فرمودند: واى بر او، آيا نمی‌داند كه دعاي بیکار مستجاب نخواهد شد؟ بعد امام«ع» تعریف کردند که در زمان پیامبر اکرم«ص» هنگامى كه آيۀ «وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً، وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ» نازل شد، گروهى از ياران پيامبر«ص» درب مغازه‌ها و حجره‌ها را بستند و به عبادت مشغول شدند و گفتند: رزق و روزی ما تضمين شده است. وقتی خبر به رسول خدا«ص» رسيد، آنان را نزد خود خوانده، فرمودند: چه امری شما را وادار به اين كار کرد؟ گفتند: يا رسول اللَّه! خداوند متكفّل روزى ما شد و ما به عبادت روى آورديم. پیامبر گرامی«ص» به آنان فرمودند: هر كس چنين كند دعايش مستجاب نخواهد شد، برويد دنبال كسب و كار. سپس فرمودند: من از کسی که دهانش را می‌گشاید و می‌گوید: خدایا رزق من را برسان، ولی کار را ترک می‌کند، بیزارم. 🔹استاد بزرگوار ما علامه طباطبائی«ره» می‌فرمود: این معجزه‌ها که از انبیاء است، همۀ این معجزات از راه استکمال است، اما استکمالش فوری است؛ حرف زیبایی است. یعنی در حوادث طبيعى، اسباب و علل به‌تدريج اثر مى‏بخشند، ولی در معجزه فورى اثر مى‏گذارند. بالاخره تأثیر تلاش و کوشش و حرکت، به‌اندازه‌ای است که می‌تواند یک عصا را اژدها کند. حال گاهی با معجزه، فوراً اژدها می‌شود و گاهی در راه استکمال با حرکت جوهری و صد سال طول می‌کشد، اما بالاخره می‌شود. 🔹انسان اگر بخواهد به جایی برسد و موفق شود، بدون کار امکان ندارد. با خوردن و خوابیدن و تنبلی، نه اهداف معنوی حاصل می‌شود و نه اهداف مادی. 🔹از قول امام باقر«ع» در حدیثی نقل شده است که فرمودند: حضرت موسى«ع» به خداوند گفت: پروردگارا! از كدام يك از بندگانت بيشتر نفرت دارى؟ خداوند فرمود: آنكه شب‌ها مثل مردار است و روزها بيكار. یعنی خداوند از بندۀ تنبل و بی‌تحرّک، که شب‌ها از عبادت خودداری می‌کند و تا صبح می‌خوابد و روزها را با بطالت و بيهودگی می‌گذراند، تنفّر دارد. 🔹تنبلی، تباهی و نابودی به‌همراه دارد. یک درخت اگر تنبل شد، جزای او تبر و کیفرش آتش است. یک انسان اگر تنبل شد، نتیجۀ آن، خسران در دنیا و خسران در آخرت است. 🔹خداوند متعال، کم کاری، بطالت و کسالت را ناپسند می‌داند و آن را مبغوض می‌شمارد. 🔹رسیدن به دنیا، کار روزانه می طلبد و برخورداری از آخرت، نماز شب می‌خواهد. 🔹اهمیّت به کار و تلاش باید از خانواده و از زن و شوهر شروع شود تا هم زندگی آنها از نظر مادی و معنوی، آباد شود و هم کم کم اجتماع با تلاش خانواده‌ها ساخته شود. 🔹جدیّت خانم در ادارۀ خانه و خانه‌داری،بر فرزندان او تأثیر به‌سزا دارد، ثواب فراوانی هم خواهد داشت. 🔹اگر زن خوب شوهرداری کند، برای او مثل جهاد در راه خداست. زن می‌تواند به جبهه برود و جبهۀ او خانه است و خانه‌داری و بچه‌داری و شوهرداری ثواب جهاد و شهادت را دارد. 🔹تلاش و جدیّت مرد هم برای تأمین معیشت خانواده و رسیدگی به همسر و فرزندان، علاوه بر اینکه در تربیت فرزندان و در کوشا شدن آنها مؤثر است، ثواب جهاد در راه خدا را دارد. 🔹فعالیّت و تلاش مرد، منحصر در کارهای بیرون خانه و تأمین معیشت خانواده نیست، بلکه هنگام حضور در خانه نیز باید از بیکاری و فراغت بپرهیزد و در کارهای خانه به همسر خود کمک کند. 🔹شما نمی‌توانید عمل صالحی را پیدا کنید که به اندازۀ فعالیّت و کار، ثواب داشته باشد. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/w98129 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ فضیلت‌های فراموش شده 🔸فضیلت چهاردهم: فعالیّت، جلسۀ سوم بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹سورۀ عصر به ما می‌فرماید: همۀ انسان‌ها بدبختند و همۀ انسان‌ها ورشکسته هستند و همۀ انسان‌ها سرمایۀ خود را می‌دهند و چیزی عایدشان نمی‌شود، مگر یک طایفه و آن یک طایفه، کسانی هستند که ایمان دارند و عمل صالح به‌جا می‌آورند. 🔹انسان سعادتمند آن است که خودش کار و تلاش و کوشش و جدیّت دارد و دیگران را هم وادار به تلاش می‌کند. ملتی که از این قبیل افراد تشکیل شود، پیروز است. 🔹از نظر تعالیم قرآن و عترت، تلاش انسان لازم است برای آبادانی دنیا و آخرت او باشد و تلاش یک جانبه یا فعالیّت یک بعدی در اسلام مذمّت شده است. 🔹«عمل صالح» که قرآن كريم در آيات فراوانى بر آن تأكيد مى‌ورزد و آن را جزء لاينفكّ‌ ايمان برمی‌شمرد، منحصر در اعمال عبادى نیست. یعنی علاوه بر عباداتی مثل نماز، روزه، حج و جهاد، انجام كار شايسته، كه دنياى انسان را آباد ‌كند نیز مصداق عمل صالح است. 🔹قرآن کریم چه خوش می‌گوید: مواظب آخرتت باش، اما دنیا را هم فراموش نکن. پیامبر اکرم«ص» از رها ساختن دنیا، ترک ازدواج و رهبانیّت نهی کرده، فرمودند. 🔹مسلمانی که می‌خواهد طبق تاکید تعالیم دینی، به فکر دنیا و به فکر آخرتش باشد، باید در روز کار کند و جدّیت و تلاش و کوشش داشته باشد و شب ها هم، به نماز شب و به ارتباط عاطفی با خداوند اهتمام ورزد. 🔹امام صادق«ع» می‌فرمایند: از ما نیست، یعنی مسلمان نیست، کسی که دنیای خود را به‌خاطر آخرت یا آخرتش را به‌خاطر دنیا ترک کند. 🔹در جامعۀ اسلامی، باید در وقت نماز مسجدها پر باشد، در ماه مبارک رمضان، روزه برای همۀ مکلّفین لذت بخش باشد، برای پیر و جوان و زن و مرد، نشاط آور باشد، مومنین نماز شب را با نشاط بخوانند، و بالاخره برای انجام امور آخرتی، همه با نشاط باشند. اما به همین صورت، باید به فکر آبادی دنیا هم باشند و از تامین معیشت خود و خانواده غافل نشوند. 🔹همان‌طور که توجه بيش از حد به امور دنيوى، تا حدّى كه منجر به غفلت از ارزش‌هاى معنوى شود، مذموم است؛ بازماندن از وظايف دنيوى و پرهیز از کار و تلاش، در اثر زیاده‌روی در به جا آوردن اعمال عبادى نیز مطلوب نيست. 🔹پيامبر اکرم«ص» می‌فرمایند: از دسترنج خود بخوريد. از ایشان پرسيدند: كدام كسب مرد پاكيزه‏تر و بهتر است؟ پاسخ دادند: کار كردن مرد با دست خود، و هر تجارت یا خريد و فروش مشروع. 🔹کار و فعالیّت در سیرۀ همۀ ائمۀ طاهرین«ع» بوده است و دسترنج خود را صرف رفاه و آسایش مردم کرده‌اند. امام صادق«ع» می‌فرمایند: امیرالمؤمنین«ع» از دسترنج خود، هزار بنده را در راه خداوند آزاد ساختند. 🔹اگر کسی بدون عذر موجه، کار و تلاش را رها سازد و بخواهد خانه نشین شود، کم کم تنبل و پرخواب می گردد و از نظر اسلام غلط است. 🔹مردى نزد امام صادق«ع» آمد و گفت: از من‏ برنمى‏آيد كه با دست خود كار كنم، در تجارت و دادوستد نيز ناتوانم، از این جهت محروم و محتاج شده‌ام. امام«ع» در پاسخ به به وی فرمودند: «كار کن»، یعنی به‌هر صورتی که می‌توانی، مشغول کار باش؛ بعد گفتند: «با سر خود بار حمل کن و خودت را از احتیاج و نیازمندی، رهایی بخش». 🔹در احوال امیرالمؤمنین«ع» در روایات آمده است که هیچگاه بیکار نبودند و همیشه و در هر حال، از وقت خویش بهره‌برداری مفید داشتند. ایشان وقتی از جهاد فارغ می‌شدند، به كار آموزش و تعليم مردم مشغول بودند، در منازعات و مرافعات دیگران نیز بین آنها قضاوت می‌کردند و هنگام اتمام آموزش یا قضاوت، بیکار نمی‌ماندند و در در باغچه‏اى كه داشتند با دست خودشان باغبانی می‌کردند و در کنار این کارها، ذکر هم می‌گفتند. 🔹تلاش انسان در راستای رفاه و پیشرفت دنیوی او، اقسامی دارد که عبارتند از: «کار علمی و فرهنگی»، «کار تولیدی»، «کار توزیعی یا تجاری» و «کار خدماتی». 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/s48912 #درس_اخلاق #فضیلت_‌های_فراموش_شده 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ انسان در قرآن 🔸 جلسۀ اول: انسان خلیفۀ خدا بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹بحث جلسات اخلاق، از این جلسه به بعد، دربارۀ «انسان در قرآن» است. 🔹در آیات اوّل سورۀ بقره، انسان معرفی شده است. قرآن کریم می‌فرماید: انسان خلیفۀ خداست. پروردگار عالم به ملائكه خطاب كرد که می‌خواهم خلیفه‌ام را در این جهان خلق كنم. 🔸ملائكه دیده‌اند كه انسان اگر در كرۀ زمین بیاید مفسده ایجاد می‌شود، كشت و كشتار ایجاد می‌شود. 🔸ملائکه به خداوند گفتند: خدایا اگر تسبیح و تحمید می‌خواهی، اگر عبادت می‌خواهی، ما تسبیح و تحمید تو، ما عبادت تو را می‌كنیم. گناهی از ما سر نمی‌زند. 🔸سپس خداوند به ملائکه خطاب کرد: من چیزی را می‌دانم كه شما نمی دانید. 🔸معلوم است ملائكه ساكت ماندند. نفهمیدند حقیقت انسان چیست؟ پی‌نبردند خلقت انسان برای چیست؟ و چون پی‌نبردند ساكت ماندند. 🔹وجود آدم دو بُعدی است؛ یعنی یک جسم دارد، همان كه پروردگار عالم در قرآن می‌فرماید: من به دست خودم انسان را از گِل خلق كردم، بعد دیگر، روح اوست. 🔹سپس قرآن کریم می‌فرماید: «وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها»؛ حضرت آدم«ع» یک تجلی برای همۀ اسماء و صفات حق شد. مظهر قدرت، مظهر علم، مظهر شجاعت، مظهر رأفت و مظهر سایر اسماء و صفات. 🔹خداوند سبحان، آدم را با آن روح الهی که در وی دمیده بود، بر همۀ ملائكه عرضه داشت. 🔹ملائكه ناگهان متوجه شدند که خلقت انسان جا دارد، ولو بعضی آدمیان خون‌ریزی کنند، ولو مفسده‌ها از برخی از آنها دیده شود، اما اگر در بین آنها وجودی مثل امیرالمومنین علی«ع» بیاید، كافی است تا اینکه هدف خلقت عالم صددرصد درست باشد. 🔸وقتی فرشتگان آنچه را باید ببینند، دیدند، و فهمیدند که انسان، مظهر همۀ اسماء و صفات حق است، به عجز در آمده، گفتند: خدایا! ما اشتباه كردیم، ما نمی‌دانستیم این خلیفَةَ‌الله کیست؟ 🔸بعد می‌فرماید: همه به او سجده كنید. 🔸جبرئیل، میكائیل، اسرافیل، حملۀ عرش و بالاخره آنها كه از نظر رتبه بالاترین رتبۀ غیر از انسان را دارند، همه سجده كردند، به جز شیطان. 🔹از اینجا شروع شد، شیطان سجده نكرد، در حالی‌كه دید فرشته‌هایی مثل جبرئیل سجده كردند. 🔸شیطان به آدم سجده نکرد، امّا متأسفانه کثیری از فرزندان حضرت آدم شیطان را می‌پرستند. بسیاری از مردم، با متابعت از شیطان او را عبادت می‌کنند و بالاخره شیطان بت آنهاست. 🔸شیطان گفت: «خدایا من بهتر از انسان هستم». چرا بهتر از انسان هستی؟ گفت: «خدایا او از خاک خلق شده است و من از آتش خلق شده‌ام. من نورانیّتم بیشتر است. 🔸اشتباه شیطان همین‌جا بود. برای اینكه پروردگار عالم كه نفرمود به این جسم سجده كن، بلکه فرمود: وقتی كه من روحم را در او دمیدم، به او سجده كنید. یعنی به روح او، نه به جسم او. 🔸لذا پروردگار عالم فرمود: از این درگاه برو بیرون! 🔹این مقام و منزلت انسان است، می‌تواند خلیفة‌الله شود و کارهای خدایی بکند. افرادی از عرفا بوده و هستند که با رسیدن به مقام خلیفة‌اللهی طیّ‌الارض دارند و راحت، در چشم بر هم زدنی، هزارها کیلومتر را طی می‌کنند تا به مقصد برسند. 🔹خدایا به حق آنان كه كشته شدند تا ما آدم شویم، خدایا به حق آن كسانی كه زن و بچۀ خود را در راه تو فدا کردند، برای اینكه آدم بسازند، خدایا همه را ولو ضعیف، به مقام آدمیّت برسان. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/z20741 #درس_اخلاق #انسان_در_قرآن 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ انسان در قرآن 🔸 جلسۀ دوم: انسان خلیفۀ خدا بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹قرآن شریف می‌فرماید: انسان خلیفۀ خداست. خلیفۀ خدا كیست؟ آنكه مظهر همۀ اسماء و صفات حق است. معدن علم خدا، معدن قدرت خدا، معدن رأفت خدا، معدن فضل خدا و بالاخره به قول قرآن، معدن همۀ اسماء و صفات حق است، و به او «خلیفة‌الله» می‌گویند. 🔹اگر انسان در راه خلیفة‌اللهی بیفتد و جلو برود، به آنجا می‌رسد كه در معراج، پیغمبر اكرم«ص» با جبرئیل جلو می‌رفتند و جبرئیل با آن سعۀ وجودی نتوانست بالاتر برود. 🔹خداوند سبحان با خلق حضرت آدم، او را به‌طور دفعی خلیفۀ خود قرار داد و کسب این مقام برای او تدریجی نبود، امّا رسیدن به این مقام برای سایر بندگان تدریجی است. 🔹تمام بندگان، از هنگام تولد، آن روح را بالقوّه دارند و باید با زحمت، با خون جگر، با صبر و استقامت و با حوصله، مو به مو جلو بروند تا به مقام خلیفة‌اللهی نائل گردند. 🔹اگر بنده‌ای به مقام خلیفةالهی رسید،‌ آنگاه تفاوتی بین او و حضرت آدم باقی نمی‌ماند، به جز مقام پیامبری، که حضرت آدم دارد و او ندارد، یعنی مقام خلیفة‌اللهی را دارد. 🔹انسان می‌تواند به جایگاهی برسد که وقتی در نماز می‌گوید: «السّلام عَلَیكُم و رَحمَة الله و بركاتُه»، موجودات و حتی در و دیوار، به او سلام ‌كنند و با وی هم صدا شوند. 🔸به جوانان عزیز توصیه می‌شود به این‌گونه مطالب توجه داشته باشند. مراقبت کنند که خود را به آنچه محتوا ندارد، نفروشند. خود را در آن راهی كه خداوند تعیین كرده، سرگرم کنند. جوانی خود را در راه خلیفةالهی صرف کنند تا جانشینی خدا برای آنها بالفعل شود. 🔹پروردگار عالم در حدیث قدسی فرموده است: وقتی بنده‌ام در راه افتاد، وقتی اهمیت به واجبات داد، مخصوصاً نماز، وقتی كه اهمیت به مستحبات داد، مخصوصاً خدمت به خلق خدا، من او را دوست دارم، یعنی من عاشق او می‌شوم. آنگاه دیگر چشم او چشم من است، گوش او گوش من است، دیگر دست او دست من است، دیگر زبان او زبان من است؛ دعایش مستجاب است و هر چه از من بخواهد به او می‌دهم. 🔹دل انسان جایگاه خداست، اصلاً دل بنده مال خداست، امّا متأسفانه بندگان، هر چیزی و هرکسی را در دل راه می‌دهند، به‌جز خدا. 🔹معمولاً یک گوشۀ دل انسان‌ها را حبّ دنیا، یک گوشۀ دل را حُبّ ریاست، یک گوشۀ دل را حُبّ جاه و مقام، یک گوشۀ دل را حسد، یک گوشۀ دل را تكبر پر کرده است. بعضی افراد هم دلشان مملوّ از عشق مجازی به دیگران است. 🔹وقتی هر گوشۀ دل انسان مال چیزی یا کسی شد، به جز خدا، معلوم است که دیگر پناه ندارند و زندگی تاریک است، زندگی وحشتناک است. 🔹پول، مال، جاه، مقام، زن خوب، شوهر خوب و بچه‌های خوب نمی‌توانند به انسان اطمینان بدهند، دلیلش هم این است كه بسیاری از افراد، این‌گونه امکانات را دارند، اما ضعف عصبشان بیشتر از همه است. چه کسی می‌تواند صددرصد انسان را در بن بست‌ها یاری كند؟ خدا. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/e81247 #درس_اخلاق #انسان_در_قرآن 🆔 @almazaheri

🔻درس اخلاق آیت‌الله العظمی مظاهری؛ انسان در قرآن 🔸 جلسۀ سوم: انسان خلیفۀ خدا بِسْمِ‏ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏ 🔹موضوع بحث جلسات درس اخلاق، در چند جلسۀ گذشته، «انسان در قرآن» بود؛ بحثی که اگر حل شود، اوّل چیزی كه پیدا می‌شود نورانیّت در زندگی است. 🔹دنیا و زندگی دنیا همیشه جزر و مد دارد. به‌عبارت دیگر، زندگی مشكل دارد، زندگی گره روی گره دارد. چه کسی می‌تواند گره‌های زندگی را باز كند؟ بنده‌ای که بداند برای چه به این دنیا آمده است؟ آنکه در راه بیفتد و درک کند که می‌تواند از جزرومدّ زندگی استفاده کند و به آنجا برسد كه خلیفۀ خدا شود. 🔹یک دسته از بهشتیان، همان عموم مردم هستند كه در بهشت از نظر نعمت‌های مادی و جسمی‌، هرچه بخواهند دارند، یعنی باغ و حور و قصر و نظایر آن، در اختیار آنهاست. امّا بهشت برتر و والاتری نیز برای بعضی بندگان وجود دارد؛ آنها در بهشت، افزون بر آن نعمت‌ها، خدا را هم دارند. 🔹آسیه زن فرعون زنی بود كه هرچه یک زن بخواهد، او داشت. ولی آن موقعیّت و تمام آن امکانات، برای آسیه، مبدّل به زندان شده بود. چرا؟ برای اینكه دید این زندگی منهای خداست. بالأخره آسیه شهید شد، امّا قبل از شهادت و زیر شکنجه، با خدا مناجات کرد و گفت: خدایا! یک خانه نزد خودت در بهشت برای من باشد. 🔹جوان‌های عزیزم! در بهشت تكلیف نیست، اما استكمال هست. پس انسان به‌سوی مقام عنداللهی حرکت می‌کند و تا خدا، خدایی می‌كند، حرکتش ادامه خواهد یافت. 🔹حتی می‌توان گفت: انسان از وقتی به دنیا می‌آید، دیگر مردن ندارد. ما خیال می‌كنیم وقتی كه انسان جان از بدنش بیرون آمد، مرده است، خیر، در واقع او لباسی كنده است و لباسی نو پوشیده است. جان از بدن خارج می‌گردد و به عالم برزخ می‌رود. یعنی از نشئه‌ای به نشئۀ دیگر منتقل می‌گردد و هنگامی که به آن نشئۀ آخر رسید، تازه اوّل استكمال اوست. 🔹اگر ما عاشق خداییم، قبل از ما، او عاشق ماست. به خاطر اینكه عشق بین بنده و خدا دوطرفه است. 🔹بنده‌ای که واقعاً در راه رسیدن به مقام خلیفةاللهی بیفتد، در همین دنیا به آنجا می‌رسد كه نمازش یک معاشقه است. به جایگاهی می‌رسد كه با خواندن حمد و سوره، كلام خدا را می‌شنود. 🔹این نماز خیلی شیرین و گواراست، اما برای بعضی از افراد، شیرینی بالاتر از این نماز هم هست. خداوند سبحان گاهی با اهل بهشت سخن می‌گوید، آن وقتی كه آنها منغمر در نعمت‌ها هستند، ناگهان خداوند به آنها سلام می‌کند. این سلام آنها را مست می‌كند و در اثر آن، سالیان سال در حال مدهوشی هستند. 🔹متن کامل در: 🌐 https://b2n.ir/t17885 #درس_اخلاق #انسان_در_قرآن 🆔 @almazaheri