شهریار » گزیدهٔ غزلیات » غزل شمارهٔ ۲ - مناجات 🔺علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را 🔺که به ماسوا فکندی همه سایه هما را 🔺دل اگر خداشناسی، همه در رخ علی بین 🔺به علی شناختم من به خدا قسم خدا را 🔺به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند 🔺چو علی گرفته باشد سر چشمهٔ بقا را 🔺مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ 🔺به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را 🔺برو ای گدای مسکین در خانه علی زن 🔺که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را 🔺بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من 🔺چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا 🔺بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب 🔺که علم کند به عالم شهدای کربلا را 🔺چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان 🔺چو علی که می‌تواند که به سر برد وفا را 🔺نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت 🔺متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را 🔺به دو چشم خون‌فشانم هله ای نسیم رحمت 🔺که ز کوی او غباری به من آر توتیا را 🔺به امید آن که شاید برسد به خاک پایت 🔺چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را 🔺چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان 🔺که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را 🔺چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم 🔺که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را 🔺«همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی 🔺به پیام آشنایی بنوازد آشنا را» 🔺ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب 🔺غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا #امام_علی #میلاد_امام_علی #روز_پدر #ماه_رجب #اعتکاف #مجموعه_درمانی_الزهرا