✅بمناسبت #روز_جهانی_مسجد
کوتاه سخن آنکه یکى از نقشهاى اساسى مسجد آن است که زمینه عبادت پر حضور و خالصانه را فراهم نماید تا مؤمنان در آنجا با پرداختن به نماز و ذکر و دعا، زنگار غفلت از دل و جان بشویند و با خداوند متعال - به معناى واقعى کلمه - انس بگیرند.
ابعاد تربیتى مسجد به گونهاى با ابعاد عبادى آن مرتبط است; زیرا عبادت پرورش دهنده روح و روان آدمى بوده و پاسخ به آن در واقع، پاسخ به یک نیاز طبیعى و مهم اوست. کسى که نیازهاى جسمى و روانى خود را به طور منطقى پاسخ گوید شخصیتى متعادل مىیابد.
عبادت و راز و نیاز با خداوند نیاز واقعى و فطرى هر انسان و مکمل، بلکه مقوم شخصیت اوست. گرچه عبادت در هر مکانى این نیاز روحى را به طور نسبى تامین مىکند، ولى این نیاز در مسجد و عبادتگاه بهتر و کاملتر تامین مىشود. بر این پایه، انسان بنا به فطرت خویش، معبد و مسجد را دوست مىدارد و بدان عشق مىورزد.
مسجد با ایجاد آشنایى و پیوند میان مؤمن با نخبگان و صالحان جامعه، بسترى مناسب براى پرورش و تربیت روحى، اجتماعى وى فراهم مىکند. در مکتب تربیتى اسلام و بسیارى از مکتبهاى تربیتى دیگر، «انزواطلبى» و «جمعگریزى» بیمارى روحى شناخته مىشود، در حالى که اجتماعى بودن و جمعگرایى - در حد معقول آن - نشانه سلامت روح و روان انسان و تعادل فکرى او به حساب مىآید. مسجد با فراخوانى پیوسته مسلمانان به جمع، روح جمعگرایى، انعطاف و نظمپذیرى را در آنان تقویت مىکند. افزون بر آنچه گذشت، مسجد معمولا جایگاه طرح مشکلات و مباحث اجتماعى است و به طور طبیعى، با حضور در چنین مکانى روح تعهد و دردمندى در فرد ایجاد مىشود.
طبق شواهد تاریخی در زمان پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله ، از مسجد بعنوان مقر فرماندهی نظامی و شور و مشورتهای امور مختلف استفاده میشد.
✅بمناسبت #روز_جهانی_مسجد
کوتاه سخن آنکه یکى از نقشهاى اساسى مسجد آن است که زمینه عبادت پر حضور و خالصانه را فراهم نماید تا مؤمنان در آنجا با پرداختن به نماز و ذکر و دعا، زنگار غفلت از دل و جان بشویند و با خداوند متعال - به معناى واقعى کلمه - انس بگیرند.
ابعاد تربیتى مسجد به گونهاى با ابعاد عبادى آن مرتبط است; زیرا عبادت پرورش دهنده روح و روان آدمى بوده و پاسخ به آن در واقع، پاسخ به یک نیاز طبیعى و مهم اوست. کسى که نیازهاى جسمى و روانى خود را به طور منطقى پاسخ گوید شخصیتى متعادل مىیابد.
عبادت و راز و نیاز با خداوند نیاز واقعى و فطرى هر انسان و مکمل، بلکه مقوم شخصیت اوست. گرچه عبادت در هر مکانى این نیاز روحى را به طور نسبى تامین مىکند، ولى این نیاز در مسجد و عبادتگاه بهتر و کاملتر تامین مىشود. بر این پایه، انسان بنا به فطرت خویش، معبد و مسجد را دوست مىدارد و بدان عشق مىورزد.
مسجد با ایجاد آشنایى و پیوند میان مؤمن با نخبگان و صالحان جامعه، بسترى مناسب براى پرورش و تربیت روحى، اجتماعى وى فراهم مىکند. در مکتب تربیتى اسلام و بسیارى از مکتبهاى تربیتى دیگر، «انزواطلبى» و «جمعگریزى» بیمارى روحى شناخته مىشود، در حالى که اجتماعى بودن و جمعگرایى - در حد معقول آن - نشانه سلامت روح و روان انسان و تعادل فکرى او به حساب مىآید. مسجد با فراخوانى پیوسته مسلمانان به جمع، روح جمعگرایى، انعطاف و نظمپذیرى را در آنان تقویت مىکند. افزون بر آنچه گذشت، مسجد معمولا جایگاه طرح مشکلات و مباحث اجتماعى است و به طور طبیعى، با حضور در چنین مکانى روح تعهد و دردمندى در فرد ایجاد مىشود.
طبق شواهد تاریخی در زمان پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله ، از مسجد بعنوان مقر فرماندهی نظامی و شور و مشورتهای امور مختلف استفاده میشد.