#طنز_جبهه
#لبخندهای_خاکی
چفیه یه بسیجی رو از دستش قاپیدن؛
داد میزد: آهــای... سفره ، حوله ، لحاف
زیرانداز، روانداز، دستمال، ماسک، کلاه،
کمربند، جانماز، سایه‌بون، کفن، باندِزخم
تور ماهی‌گیریم ... هــمـه رو بُردن !!😂
شادی روحشون که دار و ندارشون
همون یک چفیه بود صلوات
#تك_زیرکانه
#لبخندهاى_خاكى
🌷توی میمک ایلام در خط پدافندی بودیم و فعالیت زیادی نداشتیم. سنگرهای مان روی قله ی کوه بود و از شهر دور بودیم. بعد از مجروح شدن سردار شهید حمیدرضا نوبخت، سردار احمدرضا محمودی فرمانده ی گروه ما شد. من و محمودی و سردار شهید کاظم علی زاده توی یک سنگر بودیم.
🌷یک روز کاظم رفت ایلام. وقتی برگشت، دستش یک جعبه شیرینی و تخمه و خوراکی بود. توی سنگر، جعبه های مهمات را مثل کابینت درست کرده بودیم و وسایلمان را توی آن می گذاشتیم. کاظم رفت سراغ یکی از جعبه های مهمات و خوراکی ها را توی آن گذاشت.
🌷آنجا برای این که وقت را بگذرانیم و بیکار نباشیم، هر روز می رفتیم به یکی از سنگرها، سرکشی می کردیم و مهمان آنها می شدیم. هر چى خوراکی داشتند؛ می آوردند، با هم می خوردیم. گاهی اوقات هم بچه های سنگرهای دیگر می آمدند سنگر ما، مهمان ما می شدند.
🌷آن روز من و محمودی بلند شدیم برویم به یکی از سنگرها سرکشی کنیم. کاظم گفت: کجا می روید؟ گفتیم: داريم؛ می رویم سرکشی سنگرها. کاظم گفت: صبر کنید من هم می آیم. من گفتم: نه. تو نيا. اگر سنگر را تنها بگذاریم بچه ها می آیند تک می زنند و همه ی خوراکی ها را می برند.
🌷رفتیم سنگر شعبان حسین پور. شعبان اهل بهنمیر بود. سواد چندانی نداشت، اما خیلی باهوش و زرنگ بود. سلام و علیکی کردیم و نشستیم. گفتیم: پاشو چیزی بیار بخوریم. این چه جور پذیرایی از مهمان است. شعبان گفت: امروز از بچه های سنگر ما، هیچ کس به شهر نرفته. ما خوراکی نداریم. کاظم که امروز رفته بود شهر. دیدم دستش کلی خوردنی بود. همان ها را بیارید اینجا با هم بخوریم.
🌷گفتیم: نه. ما هم چیزی نداریم. گفت: من الان می روم از او می گیرم؛ می آرم. گفتیم: امکان ندارد. کاظم عین شیر جلوی سنگر نشسته. کسی نزدیک سنگر نمی تواند برود. گفت: اگر من بروم بیارم چی به من می دهید؟ محمودی گفت: تو برو. اگر توانستی چیزی از کاظم بگیری، بیا اینجا من بهت جایزه می دهم.
🌷....شعبان دوربین اش را برداشت، رفت. ما هم که دلمان به زرنگی و تیزهوشی کاظم خوش بود، با خیال راحت نشستیم. نیم ساعت بعد دیدیم شعبان دست پر برگشت. هر چه کاظم خریده بود با خودش آورد. محمودی گفت: چطور توانستی اینها را بیاری؟!
🌷گفت: سلانه سلانه رفتم طرف سنگر شما و دیدم کاظم جلوی در سنگر نشسته. سلام و علیکی کردم و از او گذشتم رفتم تا سنگر نگهبانی. چند دقیقه معطل کردم. بعد نفس نفس زنان برگشتم پیش کاظم. گفتم: محمودی کجاست؟ گفت: با عسگری رفتند پیش بچه ها. حالا چی شده؟ گفتم: چهار نفر عراقی را دیدم از توی شیار دارند می آیند بالا.
🌷گفت: کجا؟ گفتم: آنجا. کاظم گفت: می روم سنگر نگهبانی ببینم چه خبر است. گفتم: من هم می روم محمودی را خبر کنم. کاظم دوربینش را گرفت، دوید رفت. من هم سر فرصت رفتم توی سنگرتان و هر چى توی جعبه ى مهمات قایم کرده بودید، برداشتم آوردم. حالا چی به من می دهی؟
🌷او تعریف می کرد و بچه ها از خنده ریسه می رفتند. دسته جمعی نشستیم خوراکی ها را خوردیم. من یک دانه کیک یزدی برای کاظم نگه داشتم. وقتی برگشتیم، دیدیم کاظم ناراحت و عصبانی توی سنگر نشسته. کیک را جلو بردم که بدهم دستش. گفت: هیچ کس با من حرف نزند. گفتم: حالا بیا این کیک را بخور.
🌷گفت: با این گولی که من خوردم، حتی حاضر نیستم چیزی بخورم. گفتم: حالا واقعاً متوجه نشدی دارد با تو شوخی می کند؟ کاظم در حالی که لبش به خنده باز می شد، گفت: به محض این که رسیدم جلوی سنگر نگهبانی، قبل از این‌که دوربین بیندازم، فهمیدم گول ام زده. بدو بدو برگشتم توی سنگر دیدم جای خوراکی ها خالی است. شعبان همه را تک زده برده.
🌹خاطره اى به ياد سردار شهيد كاظم على زاده
راوى: رزمنده دلاور عسکری ابراهیمی