#گپ_روز #موضوع_روز : «نیاز» آدمیزاد را «بلدِکار» می‌‌کند. ✍️ خیلی سال است که این دغدغه‌ی استاد بوده و هست: اجرای #طرح_سراسری_استغاثه • هفته‌ی پیش جدی‌تر برای سازماندهی این طرح جلسه گذاشتیم و شروع کردم به نوشتن طرح، برای ارائه به چند نهاد مرتبط تا اینکار با استفاده از ظرفیت‌های مردمی و کمک بعضی نهادها در سراسر کشور و حتی در کشورهای دیگر، بطور همزمان «روزهای جمعه، دو سه ساعت قبل از نماز مغرب» برگزار شود. • طرحش را که می‌نوشتم، به پایگاه‌های مردمی ای فکر می‌کردم که بعد از اطلاعیه ریپلای شده👇 eitaa.com/ostad_shojae/33584 در تمام استان‌های کشور تشکیل شد و ما همین الآن می توانیم با کمک این گروههای مردمی حداقل در سی استان اجتماعات استغاثه را همزمان کلید بزنیم. • در طرح، از آیات قرآن و احادیث مستند پیرامون مسئله « وجوب استغاثه» استفاده کردم، جلوتر که رفتم حالم از خودم بهم خورد. مگر استغاثه حدیث و آیه می‌خواهد؟ • رها کردم همه‌ی قالبهای علمی و علمایی و اداری را ... و قلم را دادم دست قلبم و بقیه طرح را اینگونه ادامه دادم : ( کسی که به طلب رسیده؛ - دعایش حقیقی - و عملش متناسب است با قدر دعایش. نمی‌شیند کنج عزلت دست بالا ببرد و کلماتی را زمزمه کند که حتی قدمی هم بلد نیست برایش بردارد. «نیاز» آدمیزاد را «بلدِکار» می‌‌کند. مگر زنی که راه می‌افتد می‌رود گوشه ضریح امام رضا علیه‌السلام را می‌گیرد و زار می‌زند برای شفای فرزندش، کسی یادش داده است؟ این نیاز اوست که به او «آداب استغاثه» را یاد داده است. آیا برای این طبیعی‌ترین و فطری‌ترین رفتار بشر، بزرگان هنوز بدنبال حدیث مستند می‌گردند؟ یک سوال: آیا کسی هست که بتواند جهان به سقوط رسیده‌ی امروز را سامان دهد؟ آیا این «امام حق» تنها «پاسخ گره‌گشا» به این نیاز بشر نیست؟ پس می‌‎شود داستان همان زن و شفای فرزند بیمار و حرم علی بن موسی‌الرضا علیه‌السلام! آیا استغاثه برای ظهور چیزی جز همین مسئله‌ی ساده است؟) • طرح تمام شد و رفت که برود برای نهادها! خلاصه اینکه ما میخواهیم شروع کنیم، کارد به استخوان رسیده شروع کنیم، حتی شده از اجتماعات کوچک چند نفره در خانه‌ها و مساجد و هیئتها.... تا برسد به اجتماعات چند هزار نفره. و می‌رسد حتماً. • شما هم آماده باشید و اگر چنانچه می‌توانید در این طرح جلودار باشید و مراسم استغاثه را هر چند کوچک، هر هفته دو سه ساعت مانده به نماز مغرب برگزار کنید حتی با جمعیتی در حد انگشتان دست، با پشتیبان روابط عمومی به آیدی زیر ارتباط برقرار کنید: 👉 @poshtibaan_ertebatat @ostad_shojae | montazer.ir

#گپ_روز #موضوع_روز : « خدا چکار کند ما معنیِ کلمه‌ی «مقاومت» را بفهمیم؟ » ✍ خبرها را که مرور می‌کردم رسیدم به ویدئوی پسری در غزه! گرسنه بود. سرباز رژیم اشغالی او را برد سر دیگ غذا و گفت: اینهمه گوشت! بگو از دولت اسرائیل هستی، تا سیرت کنم! پس‌شان زد و گفت: عمراً ... • فرو ریختم! دیگر خدا چکار کند ما معنیِ کلمه‌ی «مقاومت» را بفهمیم؟ به خدا که این کودکان را بعداً می‌گذارند جلوی ما و می‌گویند: شما در عافیتِ‌تان حتی در دعا هم کم گذاشتید، اینها دیگر چیزی نداشتند که بدهند وگرنه می‌دادند... • تا کمی آبرویمان را درخطر می‌بینیم، تا کمی کمبودها ما را در مشت خود می‌فشارند، تا همسر و فرزندمان چند تا تعطیلات، درگیر جهاد و فعالیت مهدوی می‌شوند، تا چیزی می‌شنویم و می‌بینیم که به ما برمی‌خورد، اولین فکر ... فکر خالی کردنِ میدان، یا فکر نِق زدن به عزیزانمان است که پس تفریح‌مان چه؟ پس خانه و زندگی‌مان چه؟ پس .... •ویدئوی دختر کوچکی را دیدم. از او که پرسیدند چه آرزویی داری؟ گفت: من دیگر هیچ چیز در دنیا ندارم! پدر و مادر و خانه و ماشین و اتاقم و.... همه را از من گرفتند، اگر آرزویی هم از این دنیا داشته باشم، به چه دردم می‌خورد دیگر ؟ • و من با خودم فکر میکنم، چند تا آرزوی دنیایی تا حالا نگذاشته من به سمتِ امامم هجرت کنم؟ و با روزی، هفته‌ای یا ماهی دو سه ساعت وقت گذاشتن، خودم را قانع میکنم که در لشگر امامم هستم! که منم اهل جبهه «مقاومت» هستم! √ زهی تصور باطل! زهی خیال محال! • بخدا که خدا «مدل مقاومت» را جلوی چشم ما گذاشته و با همین مدل از ما خواسته، مقاومت کنیم و مقاومت را بفهمیم! • آخ که جمعه‌ها چقدر بی‌پروا به صورت ما سیلی می‌زنند! تا لنگ ظهر که خوابیم ... عصر هم که درگیر خاله‌بازی‌های دنیا! بعد می‌آییم گوشه‌ای راحت لَم می‌دهیم و اخبار مقاومت را چک میکنیم، بی‌آنکه ذره‌ای فکر کنیم سهم من از این «مقاومت» چقدر است؟ • چقدر کمند عزتمندانی که همّت کردند و استغاثه‌ها را در گوشه‌ای به پا کردند! و چقدر کمند آنان که واجب میدانند بر خود که خویش را به این جمع‌ها برسانند! ✘ من و شما و شما و شما .... بله .... هرکدامِ ما ! وظیفه داریم استغاثه را جهانی کنیم! خیلی زود! چون کمی آنطرف‌تر مردمِ زمین، زیر چکمه‌های استکبار به اضطرار رسیده‌اند! و اگر اضطرارشان آنقدر در ما همت ایجاد نمی‌کند که خودمان را به هجرت به سمت امام برسانیم، بیماریم! اگر این دغدغه در ما ایجاد نشده که به تجمع‌های استغاثه برسانیم خودمان را، و یا بانیِ این دعاهای دسته‌جمعی شویم، قلبمان خیلی مریض است... خیلی!!!! ※ خدایا این مریضی، ما را قرنهاست بیچاره کرده است و مثل سرطانِ بی‌درد نمی‌فهمیمش! @ostad_shojae

#گپ_روز #موضوع_روز : بازیِ بُرده را داریم می‌بازیم و حواسمان نیست! ✍️ شبیه شوک بود! بیش از ۱۲ ساعت گیجی و بی‌خبری! یک شوک سنگین برای «پراندن خواب یک سرزمین به خواب رفته!» • خواب‌رفتگی، نابینا شدن، عدم فهم زمان و مکان، از میوه‌های غفلت است! و غفلت ابزارِ دست شیطان است. یک سرطان بی‌درد ! سرگرمت می‌کند به نداشته‌ها و کمبودها، به ضعف‌ها و عقب‌ماندگی‌ها و آنقدر احساس بدبختی یکهو می‌ریزد در دلت که چشمانت نمی‌بیند داشته‌هایت را! و ما درست هفت‌روز پیش به شوکی مبتلا شدیم که پرده‌ها را کنار زد، و باز داشته‌هایمان را به رخمان کشید و خواب سنگینِ غفلت‌مان را شکست. • چشم که بینا می‌شود، ضعف‌ها کوچک می‌شوند و قوّت‌ها باز نقطه‌ی تلاقی و اتحاد آدمها می‌شوند برای حفظ داشته‌هایشان. • برای همین است در این هفت روز از هر طرف به اتفاق مصیبت‌بارِ سقوط بالگرد که نگاه می‌کنم رحیمیت خاص خدا را می‌بینم، که با تمام خودش آمد وسط میدان و شانه‌های مردم تمدن‌ساز را گرفت و بیدار کرد و آورد شانه‌ به شانه‌ی همدیگر به بدرقه‌ی رئیس جمهور شهیدشان کشاند.... و این حادثه جز «مانور قدرت عشق» نبود برای اهل جهان. • اما جهل جاهل همیشه کار خودش را می‎کند! آخر خواستگاه غفلت، جهل است. جاهلان غافل می‌شوند، نه آنان که به معرفت رسیده‌اند. اهل معرفت هم خودشان را بیدار نگه می‌دارند هم دیگران را. • مصیبتی که به خانواده‎‌ای میرسد بچه‌های آن خانه اگر اختلاف دارند و قهر هم که باشند، می‌آیند و می‌نشینند دور آن سفره تا پدر یا مادرشان را راهی سفر آخرت کنند. چه شد که ما آنقدر جهل‌مان زد بالا... که از سکوتِ رئیس جمهورمان برای حفظ وحدت حرف زدیم، و آنرا برجسته کردیم، اما خودمان شروع کردیم شاخصه‌های حرفه‌ای و اخلاقی این شهید را چماق کردیم بر سر دیگران! • خدا را می‌خواستیم راضی کنیم ؟ • یا خلق خدا را ؟ • شاید هم دل خودمان را می‌خواستیم خنک کنیم! ✘ اینها رفتارهای متانت بار نیست... درندگی رسانه‌ایست که گریبانمان را گرفته و زمان و مکان نمی‌شناسد. مصیبت و شادی نمی‌شناسد. همه چیز را آلوده می‌کنیم بی‌آنکه بدانیم، خدا خواسته جامعه‌ای را به مصیبتی پیچیده در لحافِ رحمتش، به وحدتِ دوباره برساند، آنهم در خطرناک‌‎ترین بُرهه تاریخ که اگر نجنبیم و از این ناموس حفاظت نکنیم، «بازیِ بُرده را خواهیم باخت.» • کمی حواسمان باشد، به عقب برنگردیم! وحدت را فقط جانهایی می‌توانند حفظ کنند که از گذشته رهایند، چشمشان آینده را می‌‌بیند و در زمان حال فقط برای آینده می‌‌دوند، اینها اهل دولت کریمه‌اند، همان بزرگانِ حکومت صالحان که قرآن وعده‌اش را داده است. وحدت ناموسِ پیروزی ماست، مراقب باشیم بازیِ بُرده را نبازیم! @ostad_shojae