فصل ششم : دیوانه گشته ایم مجنون و خسته ایم #قسمت_صد_و_ده 🌕🌑🌕🌑🌕🌑🌕 داد: امیدوارم بتونم همراه خوبی برای تو در منزل دوم باشم و با عاقبت بخیری به منزل سوم برسیم. ورود به سال ۹۳ از ابتدا برایم عجیب بود حالات حمید عوض شده بود، سجده های نمازش را طولانی تر کرده ،بود تا قبل از این پیش من گریه نکرده بود ولی از همان فروردین ماه گاه و بیگاه شاهد اشکهایش بودم داخل اتاق تاریک می رفت و بی صدا اشک می ریخت نماز شب که می خواند با سوز الهی العفو می گفت وقتی به چهره اش نگاه می کردم انرژی مثبت و آرامش می گرفتم چشمهایش زیبا بود ولی جور دیگری زیباییش را نشان می داد پیش خودم می گفتم احتمالاً از دوست داشتن زیاد است که حمید را این شکلی می بینم ولی این تنها نظر من نبود، دوستان خودش هم شوخی می کردند و می گفتند: «حمید نور بالا می زنی!» این احساس بی علت ،نبود حمید واقعاً آسمانی تر شده بود شاید به همین خاطر بود که ما به فاصله کمتر از یک ماه مجدد خادم شهدا شدیم مثل همیشه با حاج آقای صباغیان تماس گرفت هماهنگ کرد و ما هجدهم فروردین عازم دوکوهه ،شدیم از در پادگان که وارد شدیم انگار خود ساختمانها به ما خوش آمد می گفتند ساختمانهایی که روزگاری طعم خوش مصاحبت با شهدا را چشیده بودند و حالا میزبان زائران شهدا بودند، عکسهای بزرگ قدی روی دیوار ساختمانها به 🌑🌕🌑🌕🌑🌕🌑 #رمان_شهدایی 🌕#هر_روز_با_یاد_شهداء 🌑#شادی_روح_شهدا_صلوات _._._._._🌷♡🌷_._._._._