آموزشکده علمی اوج
رمان #سپر_سرخ #قسمت_پنجم ▫️گروهی از نیروهای داعشی تحت عنوان پلیس مذهبی در شهر و بازار می‌چرخیدند ک
The novel #Red_Shield
#fifth_part
▫️ A group of Daesh forces under the title of religious police roamed the city and the market, where veiling was mandatory for women, men's pants should not be shorter than the ankles, and anyone who behaved against these rules would be whipped in front of the people and maybe imprisoned.
ISIS prisons were one-meter-high cages where innocent people were crushed for a long time in that prison, like garbage, until their bones were all crushed.
Even in the hospital with the same white nursing gown, instead of a white shawl or scarf, we had to wrap a black shawl and work with a black veil all the time, not only in the city where the dry and wild brain of ISIS ruled in all the hospitals.
The punishment for insulting the sanctities of ISIS was to be shot in the head.Even the suspicion of espionage for the Iraqi government ended up at the cost of beheading or tying explosives around the neck, and the punishment for some mistakes was even more terrible.
▫️ Everyone had already understood that the Daesh dagger would cut the throats of Shiites and Sunnis together, people had to flee from the city and this was the first calamity.
The army's encirclement ring to attack Fallujah was getting narrower every day, and ISIS did not want to lose its human shield so easily that it closed the exits from Fallujah and people were imprisoned in the city.
▪️ Provisions in the city have run out and food for many families was only a serving of water and spoiled dates. Hospital facilities have reached the minimum and these minimums should only be available to ISIS patients and wounded.If a doctor hesitated to go to a war zone, he would be executed, and we had to work in the hospital under the shadow of so much terror that even our disobedience was answered with bullets.
▫️ We took television, mobile phones and other means of communication from people and we were satisfied with being alive again until we were fed up with life because of the horror of what happened one day.
The day when three mothers were set on fire for the crime of opposing their children's joining ISIS, and the day when four women and nine children who were trying to escape from Fallujah to the army and popular forces were burned alive in an iron cage.
▪️All these crimes were easily committed in front of people's eyes and its image was broadcast to the whole world, while we were even deprived of communication with other Iraqi cities.The air in Fallujah is too heavy to even breathe, and I wished for death every day because I could not bear the attack of ISIS or burn alive in the fire.
▫️ My parents begged me not to come to work every day and I knew that the punishment for my absence in the hospital would be a dagger and a cage of fire that I would die under the rubble of fear and behind a veil in the hospital until I return home.
The days of the middle of Sha'ban have arrived and under the boot of ISIS terrorists, we had no more Eid. I had been satisfied with my own death for days and I didn't know that I was destined to be tortured, that I was only for a moment without a veil over the patient's head, and at that moment one of the religious police forces of ISIS entered the ward to search.▪️ His ugly face screamed that he was an ISIS member and he didn't give me a chance to lower my veil when he scolded me: "Don't you fear God, don't you cover your face?"
My knuckles were shaking with fear, I immediately pulled down the veil with the same trembling hand, and at that moment, the beauty of my face caught his eye, and his gaze pierced my eyes through the gap in the veil.
▫️ He was standing on the way to the door and blocking my way of escape, I was begging God to open a way for me, and it was not the case that he turned his back on me and for this crime, he cruelly read my verdict: "I have to take you to the governor of Fallujah!"
He looked at my eyes with his claws and I didn't want to fall into the clutches of the governor of Fallujah, so I begged him innocently: "By God, I only removed the veil for a moment.»
آموزشکده علمی اوج
رمان #سپر_سرخ #قسمت_پنجم ▫️گروهی از نیروهای داعشی تحت عنوان پلیس مذهبی در شهر و بازار می‌چرخیدند ک
▪️ But he had no mercy in his stone heart that he did not allow me to finish my speech and shouted wildly: "Shut up!"
The sick old woman was shaking on the bed because of the horror of her actions, and I had finished shaking when my whole body trembled and I cried out of fear.
▫️ The hospital room with all its greatness has become like a grave for me, and he had become the killer of my heart with this collar and chain that he pulled out of his pocket.
I was struggling to let him go while crying, I was squatting on the ground in front of his feet so that his hands wouldn't reach my hands and he attacked me like a wild animal until finally he chained both of my hands and lifted me up.
▪️ I was dragged along the corridor of the hospital in front of the eyes of colleagues and patients who watched me in horror. I screamed for someone to hear my screams and everyone just looked at us for fear of the ISIS monster until we left the hospital.
#continues
The novel #Red_Shield
#fifth_part
▫️ A group of Daesh forces under the title of religious police roamed the city and the market, where veiling was mandatory for women, men's pants should not be shorter than the ankles, and anyone who acted against these rules would be flogged in front of the people and maybe imprisoned.
ISIS prisons were one-meter-high cages where innocent people were crushed for a long time in that prison, like garbage, until their bones were all crushed.
Even we in the hospital with the same white nursing gown, instead of a white shawl or scarf, we had to wrap a black shawl and work with a black veil all the time, not only in the city where the dry and wild brain of ISIS ruled in all the hospitals.
The punishment for insulting the sanctities of ISIS was to be shot in the head.Even the suspicion of espionage for the Iraqi government ended up at the cost of beheading or tying explosives around the neck, and the punishment for some mistakes was even more terrible.
▫️ Everyone had already understood that the Daesh dagger would cut the throats of Shiites and Sunnis together, people had to flee from the city and this was the first calamity.
The army's encirclement ring to attack Fallujah was getting narrower every day, and ISIS did not want to lose its human shield so easily that it closed the exits from Fallujah and people were imprisoned in the city.
▪️ Provisions in the city have run out and food for many families was only a serving of water and spoiled dates. Hospital facilities have reached the minimum and these minimums should only be available to ISIS patients and wounded.If a doctor hesitated to go to a war zone, he would be executed, and we had to work in the hospital under the shadow of so much terror that even our disobedience was answered with bullets.
▫️ We took television, mobile phones and other means of communication from people and we were satisfied with being alive again until we were fed up with life because of the horror of what happened one day.
The day when three mothers were set on fire for the crime of opposing their children's joining ISIS, and the day when four women and nine children who were trying to escape from Fallujah to the army and popular forces were burned alive in an iron cage.
▪️All these crimes were easily committed in front of people's eyes and its image was broadcast to the whole world, while we were even deprived of communication with other Iraqi cities.The air in Fallujah is too heavy to even breathe, and I wished for death every day because I could not bear the attack of ISIS or burn alive in the fire.
▫️ My parents begged me not to come to work every day and I knew that the punishment for my absence in the hospital would be a dagger and a cage of fire that I would die under the rubble of fear and behind a veil in the hospital until I return home.
The days of the middle of Sha'ban have arrived and under the boot of ISIS terrorists, we had no more Eid. I had been satisfied with my own death for days and I didn't know that I was destined to be tortured, that I was only for a moment without a veil over the patient's head, and at that moment one of the religious police forces of ISIS entered the ward to search.▪️ His ugly face screamed that he was an ISIS member and he didn't give me a chance to lower my veil when he scolded me: "Don't you fear God, don't you cover your face?"
My knuckles were shaking with fear, I immediately pulled down the veil with the same trembling hand, and at that moment, the beauty of my face caught his eye, and his gaze pierced my eyes through the gap in the veil.
▫️ He was standing on the way to the door and blocking my way of escape, I was begging God to open a way for me, and it was not the case that he turned his back on me and for this crime, he cruelly read my verdict: "I have to take you to the governor of Fallujah!"
He looked at my eyes with his paw and I didn't want to fall into the clutches of the governor of Fallujah, so I begged him innocently: "By God, I only took the veil for a moment.»
✍️ رمان #سپر_سرخ
#قسمت_ششم
▫️خودروی وانت باری مقابل درِ بیمارستان پارک بود و به نظرم اراّبه مرگم همان بود که مرا تا پای ماشین مثل اسیری کشید و به جای والی فلوجه خواب دیگری برایم دیده بود که همانجا روبنده را از صورتم کَند، چند لحظه بی‌پروا نگاهم کرد و دلش به حال اینهمه اشکم نمی‌سوخت که چشمانم را با کرباس سیاهی بست و داخل ماشین پرتم کرد.
پشت سیاهی پارچه‌ای که چشمانم را کور کرده بود، از ترس در حال جان دادن بودم و او فقط یک جمله گفت: «مجازاتت ۲۰ ضربه شلاقه که والی فلوجه باید حکمش رو بده!»
▪️وصف خرابه‌های زندان زنان داعش را شنیده و می‌دانستم آن خانه برایم آخر دنیا خواهد بود که دیگر ناامید از این شیطان به خدا التماس می‌کردم معجزه‌ای کند.
مچ دستانم در تنگنای زنجیری که با تمام قدرت پیچیده بود، آتش گرفته و تاریکی چشمانم داشت جانم را می‌گرفت که حس کردم از شهر دور شدیم.
▫️سکوت مسیر و سرعت ماشین به خیابان‌های شهری نمی‌آمد و مطمئن شدم از فلوجه خارج شدیم که جیغ کشیدم: «کجا داری میری؟»
حالا دیگر به زندان زنان و والی فلوجه راضی شده بودم و با هق‌هق گریه ضجه می‌زدم: «منو برگردون فلوجه!مگه نگفتی باید والی حکم کنه، پس منو کجا میبری؟»
▪️چشمانم بسته بود و ندیدم به سمتم چرخیده که از فشار سیلی سنگینش، حس کردم دندان‌هایم شکست و جیغم در گلو خفه شد.
سرم طوری از پشت به صندلی کوبیده شد که مهره‌های گردنم از درد به هم پیچید و او با نجاست لحنش حالم را به هم زد: «خفه شو! مگه عقلم کمه تو رو ببرم پیش والی؟»
▫️تنم سست و سنگین به صندلی ماشین چسبیده بود، حس می‌کردم در حال جان کندنم و او به همین حال خرابم مستانه می‌خندید و با زبان نحسش زجرم می‌داد.
می‌دانستم رهایم نخواهد کرد و نمی‌دانستم می‌خواهد زنده آتشم بزند یا سرم را از تنم جدا کند که از وحشت نحوه مردنم همه بدنم می‌لرزید.
▪️چند روز بیشتر تا نیمه‌شعبان نمانده بود و دلم بی‌اراده در هوای صاحب‌الزمان (علیه‌السلام) پَرپَر می‌زد که لب‌های خشکم را به سختی تکان دادم تا صدایش بزنم، اما فرصت نشد.
انگار مهلت دعا کردنم هم تمام شده و به قتلگاهم رسیده بودم که ماشین ایستاد و صدایی در گوشم پیچید: «کجا میری برادر؟»
▫️درِ ماشین باز نشده و حس می‌کردم صدای کسی از بیرون می‌آید و داعشی پاسخ داد: «این اطراف خونه دارم.» و این ایستگاه بازرسی، مزاحم غارت‌گری‌اش شده بود که با حالتی کلافه سوال کرد: «تفتیش قبلی رد شدم، خبری نبود!»
او مکثی کرد و با لحنی گرفته پاسخ داد: «ارتش و ایرانی‌ها این چند روزه نزدیک‌تر شدن، برا همین ایستگاه‌های تفتیش‌مون بیشتر شده!» و حضور این دختر توجهش را جلب کرده بود که دوباره بازخواستش کرد: «این کیه؟»
▪️دلم می‌خواست خیال کنم معجزه امام‌زمان (علیه‌السلام) همین است و حداقل به اجبار همین تفتیش داعش هم که شده مرا به فلوجه برمی‌گرداند که صدایش را صاف کرد: «زن خودمه!»
افسر داعشی طوری دروغش را به تمسخر گرفت که صدای نیشخندش را شنیدم: «اگه زنته، چرا دستاشو بستی؟»
▫️به هر ریسمانی چنگ می‌زد تا مرا به فلوجه برنگرداند و دوباره بهانه تراشید: «نماز نمی‌خونه! می‌خوام ببرم حدّش بزنم!»
دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتم که از چنگال این داعشی به دامن افسر تفتیش‌شان پناه بردم بلکه مرا به فلوجه برگرداند و مظلومانه ضجه زدم: «دروغ میگه! من زنش نیستم!من فقط یه لحظه روبنده‌ام رو نزدم که بازداشتم کرد!» و اجازه نداد ناله‌ام به آخر برسد که با عربده‌ای سرم خراب شد: «خودم زبونت رو می‌بُرم!»
▪️افسر تفتیش از همین چند کلمه آیه را خوانده بود که صدایش را از او بلندتر کرد: «کی به تو اجازه داده خودت حکم اجرا کنی؟»
پشت این چشمان بسته از وحشت آنچه نمی‌دیدم، حالت تهوع گرفته بودم و او نمی‌خواست از من بگذرد که به سیم آخر زد: «این دختر غنیمت من از جهاده!»
▫️لب‌هایم از وحشت می‌لرزید و فریاد افسر تفتیش در صدای کشیدن گلنگدن پیچید: «کی به تو این غنیمت رو بخشیده؟ خلیفه یا والی فلوجه؟»
نمی‌دانستم کدام‌یک اسلحه کشیده‌اند و آرزو می‌کردم به جای همدیگر من را بکشند تا این کابووس تمام شود که صدای زشت داعشی به لرزه افتاد: «اگه قبول نداری،برمی‌گردیم پیش والی!»
▪️از همین دست و پا زدن حقیرانه‌اش می‌توانستم بفهمم مقابل سرعت عمل و اسلحه حریفش به دام افتاده و امید دیدن دوباره فلوجه در دلم جان می‌گرفت که نهیب افسر تفتیش، همین شیشه نازک امیدم را هم شکست: «اگه برگردیم فلوجه، نصیب هیچکدوم‌مون نمیشه!»
می‌دانستم به دل این حیوانات وحشی ذره‌ای رحم نمانده و چاره‌ای برایم نمانده بود که تیغ گریه گلویم را برید و به نفس‌نفس افتادم: «شما رو به خدا قسم میدم بذارید برگردم فلوجه!»
▫️اما همین چشمان بسته و صورت شکسته‌ام، دل افسر تفتیش را هم برده بود که از لحنش نجاست چکید: «من حاضرم این دختر رو ازت بخرم!»...
#ادامه_دارد
هدایت شده از آیت الله آمیر سیدعلی یثربی(ره)
❌ چند نکته از رفع‌فیلتر واتس‌آپ
⚠️ من این‌بار
اصلا از واتس‌آپ استفاده نمی‌کنم چرا که:
⛔️ مالک آن صهیونیست است و امروز در میانه نبرد اسلام و یهود هستیم!
⛔️ واتس‌آپ باعث شهادت مهمان عزیزمان اسماعیل‌هنیه بود 🌹
⛔️ واتس‌آپ امروز با جاسوسی از مردم مظلوم فلسطین و لبنان، مراکز تجمیع آنها را هدف قرار می‌دهد یعنی دستش رسما در خون هزاران مظلوم شریک است.
⛔️ واتس‌آپ همان پیام‌رسانی است که شهید سیدحسن نصرالله آن را برای اعضا حزب‌الله حرام اعلام کرد.
😈 واتس‌آپ دوست ما نیست
🔻 مراقب باشید و حتما تذکر بدهید که فامیل و همسایگان و دوست و همکار و ... به جاسوس‌افزار واتس‌اپ برنگردند❗
🔹در زمین دشمن نباید زندگی کرد.
فقط باید جنگید. باید آتش(محتوا) ریخت.
کماندوهای فرهنگی هم صرفا به حد ضرورت و جهت نجات افکار هموطنان گروگان در زمین دشمن، می‌بایست حضور داشته باشند.
🔹 #امام_خامنه_ای :
با تعصب بروید دنبال استفاده از کالای ایرانی.
رمان #سپر_سرخ
🔻قسمت هفتم
▫️اما او به هیچ قیمتی دست از این غنیمت نمی‌کشید که پیشنهاد هم‌پیاله‌اش را به ریشخند گرفت: «اگه قراره کسی به خاطر پول از این حوری بگذره، تو بگذر! من یه پولی بهت میدم، دهنت رو ببند و همینجا سر پستت بمون!» و همین حرفش جانم را گرفت که سدّ صبرم شکست و بی‌اختیار ناله زدم: «یا صاحب‌الزمان!»
▪️از سر بی کسی به همه کسم پناه برده بودم و آنها با همین کلمه شیعه بودنم را فهمیدند و نمی دانستم حالا چه نقشه ای برای زجرکش کردنم خواهند کشید که فریادی مثل پتک در سرم کوبیده شد: «خفه شو مرتد نجس!» و فریاد بعدی را افسر تفتیش کشید: «والله اگه همین الان تحویلش ندی، می‌کُشمت!»
▫️نمی‌دیدم چه می‌کند اما دیگر حتی نفس مرد داعشی هم شنیده نمی‌شد و به گمانم با تهدید اسلحه جانش را گرفته بود که بی‌صدا زوزه کشید: «اسلحه رو از رو سرم ببر عقب! مال تو!» و افسر تفتیش این بازی را برده و صاحب من شده بود که با لحنی محکم حکم کرد: «بیا پایین! در رو باز کن پیاده شه!»
▪️هنوز با هر نفس میان گریه حضرت را صدا می‌زدم تا به فریادم برسد که صدای باز شدن درِ ماشین پرده گوشم را لرزاند. مرد از ماشین پیاده شده بود، درِ عقب را باز کرد و مأمور بازرسی سرم فریاد کشید: «بیا پایین!»
▫️با دستان و چشمان بسته، خودم را روی صندلی می‌کشیدم و زمینِ زیر پایم را نمی‌دیدم که قدرتی زنجیر دستم را گرفت، با یک تکان بدنم را از ماشین بیرون کشید و ظاهراً همان افسر تفتیش بود که دوباره رو به مرد داعشی تشر زد: «برو سوار شو!»
▪️می‌شنیدم هنوز زیر لب نفرین می‌کند و حسرت این غنیمت قیمتی، جان جهنمی‌اش را به آتش کشیده بود که رو به هم‌مسلکش شعله کشید: «من اگه جا تو بودم این رافضی رو همینجا مثل سگ می‌کشتم!»
▫️اما ظاهراً حالا هوسم به دل این افسر افتاده بود که در جواب پیشنهاد دیوانه‌وارش، با لحنی خفه پاسخ داد :«گمشو برگرد فلوجه!»
▪️شاید هم مقام نظامی‌اش از این پلیس مذهبی بالاتر بود که در برابر فرمانش، داعشی تنها چند لحظه سکوت کرد و از صدای درِ ماشین فهمیدم سوار شده است.
▫️نمی‌توانستم سرِ پا بمانم، ساق هر دو پایم به شدت می‌لرزید و دستانِ بسته به زنجیرم، مقابل بدنم از وحشت به هم می‌خورد.
▪️دلم می‌خواست حالا به او التماس کنم تا از خیر زیبایی‌ام بگذرد و دیگر نفسی برایم نمانده بود که پارچه را از مقابل چشمانم پایین کشید و تازه هیبت وحشتناکش را دیدم.
▫️سراپا پوشیده در لباسی سیاه و نقاب نظامی سیاهی که فقط دو چشم مشکی و برّاقش پیدا بود و سفیدی چشمانش به کبودی می‌زد.
▪️پارچه را تا زیر چانه‌ام کشید و با نگاهش دور صورتم می‌چرخید که چشمانم در هم شکست و مثل کودکی ضجه زدم: «تورو خدا بذار من برم!»
▫️نگاهش از بالای سرم به طرف ماشین کشیده شد و نمی‌دید فاصله‌ای با مردن ندارم که با صدایی گرفته دستور داد: «برو عقب!» و خودش به سمت ماشین رفت.
▪️دسته پولی از جیب پیراهنش کشید، از همان پنجره پول‌ها را به سینه داعشی کوبید و مقتدارنه اتمام حجت کرد: «اینم پول کنیزی که ازت خریدم، حالا برگرد فلوجه! نه من چیزی دیدم، نه تو چیزی دیدی!»
▫️و هنوز از خیانت چشمان زشتش می‌ترسید که دوباره اسلحه را روی شقیقه‌اش فشار داد و با تیزی کلماتش تهدیدش کرد: «می‌دونی اگه والی فلوجه بفهمه یه دختر رو دزدیدی و بیرون شهر به من فروختی، چه بلایی سرت میاره؟ پس تا وقتی زنده‌ای خفه‌خون بگیر!» و او دیگر فاتحه به دست آوردن این دختر را خوانده بود که با همه حرصش استارت زد و حرکت کرد تا من با شیطان دیگری تنها بمانم.
▪️در سرخی دلگیر غروب آفتاب و تنهایی این بیابان، تسلیم قدرتش شده و از هجوم گریه نفسم بند آمده بود.
▫️برق چشمان سیاهش در شکاف نقاب نظامی، مثل خنجر به قلبم فرو می‌رفت و می‌دید تمام تنم از ترس رعشه گرفته که با دستش فرمان داد حرکت کنم.
▪️مسیر اشاره دستش به سمت بیابان بود و می‌دانستم حالا او برایم خرابه‌ای دیگر در نظر گرفته که رمق از قدم‌هایم رفت و همانجا روی زمین زانو زدم...
📖 ادامه دارد...
رمان #سپر_سرخ
🔻 قسمت هشتم
▫️مقابل پوتینش روی زمین افتاده بودم و هر دو دستم به هم بسته بود که با همه انگشتانم به خاک زمین چنگ می‌زدم و با هر نفس التماسش می‌کردم: «اگه خدا و پیغمبر رو قبول داری، بذار من برم! مامان بابام منتظرن! تو رو خدا بذار برم!»
▪️لحظاتی خیره نگاهم کرد، طوری که خیال کردم باران اشکم در دل سنگش اثر کرده و به گمانم دیگر جز زیبایی‌ام چیزی نمی‌دید که مقابلم خم شد.
▫️نگاهش مثل صاعقه شده و دیگر نه به صورتم که به زمین فرو می‌رفت و نمی‌دانستم می‌خواهد چه کند. دستش را به سرعت جلو آورد، زنجیر دستم را گرفت و با قدرت، پیکرِ در هم شکسته‌ام را بلند کرد.
▪️دیگر نه نگاهم می‌کرد و نه حرفی می‌زد که با گام‌های بلندش به راه افتاد و مرا دنبال خودش می‌کشید. توانی به تنم نمانده و حریف سرعت قدم‌هایش نمی‌شدم که پاهایم عقب‌تر می‌ماند و دستانم به جلو کشیده می‌شد.
▫️من اسیر او بودم و انگار او از چیزی فرار می‌کرد که با تمام سرعت از جاده فاصله می‌گرفت و تازه متوجه شدم به سمت خاکریز کوتاهی می‌رود.
▪️می‌دانستم پشت آن خاکریز کارم را تمام می‌کند که با همه ناتوانی دستم را عقب می‌کشیدم بلکه حریف قدرتش شوم و نمی‌شد که دیگر اختیار قدم‌هایم دست خودم نبود.
▫️در هوای گرگ و میش مغرب، بی‌تابی‌های امروز مادر و نگاه منتظر پدرم، هرلحظه مقابل چشمانم جان می‌گرفت و دیگر باید آرزوی دیدارشان را به قیامت می‌بردم که با هر قدم می‌دیدم به مرگم نزدیک‌تر می‌شوم.
▪️در سربالایی خاکریز با همه قدرت دستم را می‌کشید، حس می‌کردم بند به بند بدنم از هم پاره می‌شود و در سرازیری، حریف سرعتش نمی‌شدم که زنجیر از دستش رها شد و همان پای خاکریز با صورت زمین خوردم.
▫️تمام بدنم در زمین فرو رفته بود، انگار استخوان‌هایم در هم شکسته و دیگر نه فقط از ترس که از شدت درد ضجه زدم.
▪️زنجیر اسارتم از دستانش رها شده بود که به سرعت برگشت و مقابلم روی زمین زانو زد، از نگاهش خون می‌چکید و حالا لحنش بیشتر از دل من می‌لرزید: «نترس!» و همین چشمان زخم خورده‌اش فرصت خوبی بود تا در آخرین مهلتی که برایم مانده از خودم دفاع کنم.
▫️مشت هر دو دست بسته‌ام را از خاک پُر کردم و با همه ترسی که در رگ‌هایم می‌دوید، به صورتش پاشیدم.
▪️از همان شکاف نقاب، چشمان مشکی‌اش از خاک پُر شد و همین تلاش کودکانه‌ام کورش کرده بود که با هر دو دست چشمانش را فشار می‌داد و از لرزش دستانش پیدا بود چشمانش آتش گرفته است.
▫️دوباره دستم را به طرف زمین بردم و این‌بار مهلت نداد که با یک دست، زنجیر دستانم را غلاف کرد و آتش چشمانش خنک نمی‌شد که با دست دیگر نقاب را بالا کشید تا خاک پلک‌هایش را پاک کند.
▪️در تاریکی هوا، سایه صورت مردانه و آفتاب سوخته‌اش که زیر پرده‌ای از خاک خشن‌تر هم شده بود، جان به لبم کرده و می‌ترسیدم بخواهد انتقام همین یک مشت خاک را بگیرد و از همین وحشت، دندان هایم به هم می خورد.
▫️رعشه دستانم را می‌دید و اینهمه درماندگی‌ام طاقتش را تمام کرده بود که دوباره بلند شد و مرا هم با خودش از جا کَند.
▪️تاریکی مطلق این بیابان بی‌انتها نفسم را گرفته بود، او با نور اندک موبایلش راه را پیدا می‌کرد و دیگر رمقی به قدم‌هایم نمانده بود که فقط با قدرت او کشیده می‌شدم تا بلاخره سایه ماشینی پیدا شد.
▫️در نور موبایلش با چشمان بی‌حالم می‌دیدم تمام سطح ماشین را با گِل پوشانده و فقط بخشی از شیشه مقابل تمیز بود که یقین کردم همین قفس گِلی، امشب قبر من خواهد شد.
▪️در ماشین را باز کرد؛ جز جنازه‌ای از من نمانده بود و او با اشاره دست، دستور داد سوار شوم. انگار می‌خواست هر چه سریعتر از اینجا فرار کند که تا سوار شدم، در را به هم کوبید و به سرعت پشت فرمان پرید.
▫️حس می‌کردم روح از بدنم رفته و نفسی برایم نمانده است؛ روی صندلی کنارش بی‌رمق افتاده بودم و او جاده فرعی و تاریکی را به سرعت می‌پیمود.
▪️دیگر حتی فکرم کار نمی‌کرد و نمی‌دانستم تا کجا می‌خواهد این مرده متحرک را با خودش ببرد که تابلوی مسیر فلوجه - بغداد مشخص شد و پس از یک ساعت سکوت، بلاخره لب از لب باز کرد: «دیگه فلوجه برای شما امن نیست، می‌برم‌تون بغداد.»
▫️نمی‌فهمیدم چه می‌گوید و او خوب حال دلم را می‌فهمید که بی‌آنکه نگاهم کند، آهسته زمزمه کرد: «تا سیطره فلوجه هر لحظه ممکن بود با داعشی‌ها روبرو بشیم، برا همین نتونستم بهتون اعتماد کنم و حرفی نزدم تا وارد سیطره بغداد بشیم.»...
📖 ادامه دارد...
آموزشکده علمی اوج
رمان #سپر_سرخ 🔻 قسمت هشتم ▫️مقابل پوتینش روی زمین افتاده بودم و هر دو دستم به هم بسته بود که با هم
▫️ I felt that the soul had left my body and I had no breath left; I was slumped on the seat next to him and he was speeding down the dark side road.
▪️ I couldn't even think anymore and I didn't know how far he was going to take this moving dead body with him when the road sign for Fallujah-Baghdad became clear and after an hour of silence, he finally opened his mouth: "Fallujah is not safe for you anymore, I will take you to Baghdad." "
▫️ I didn't understand what he was saying and he understood my mood so well that, without looking at me, he whispered softly: "Until the control of Fallujah, we could face ISIS at any moment, that's why I couldn't trust you and I didn't say a word until we entered the control of Baghdad."
📖 continues
آموزشکده علمی اوج
رمان #سپر_سرخ 🔻 قسمت هشتم ▫️مقابل پوتینش روی زمین افتاده بودم و هر دو دستم به هم بسته بود که با هم
The novel #Red_Shield
The eighth part
▫️ I was lying on the ground in front of his boot and both my hands were tied together as I grabbed the ground with all my fingers and begged him with every breath: "If you accept God and the Prophet, let me go!" Mom and Dad are waiting! God let you go!"
▪️ He stared at me for a few moments, so that I thought the rain of my tears had affected his heart and I think he could see nothing but my beauty when he bent down in front of me.
▫️ His gaze became like lightning and no longer at my face as he sank to the ground and I didn't know what he wanted to do. He quickly brought his hand forward, grabbed my hand chain and lifted my broken body with strength.
▪️ He didn't look at me anymore and didn't say a word, he walked with his long steps and pulled me behind him. I didn't have any strength left and I couldn't compete with the speed of his steps, so my legs stayed behind and my hands were stretched forward.▫️ I was his captive and it was as if he was running away from something that was moving away from the road at full speed and I just realized that he was going towards a short embankment.
▪️ I knew that behind that embankment, I would finish my work, so I pulled my hand back with all my helplessness, but I became an opponent of his power, and I couldn't, because my steps were no longer in my hands.
▫️ In the dusk of the evening, my mother's impatience today and my father's waiting look came to life every moment in front of my eyes and I had to carry the wish of meeting them to the doomsday when I saw that with every step I was getting closer to my death.
▪️ On the uphill of the embankment, he pulled my hand with all his strength, I felt that my body would be torn apart, and on the downhill, I could not compete with his speed, when the chain was released from his hand and I fell face down at the foot of the embankment.
▫️ My whole body was sunk into the ground, as if my bones were broken, and I screamed not only from fear but from the pain.The chain of my captivity had been released from his hands, he quickly returned and knelt on the ground in front of me, blood was dripping from his eyes, and now his voice trembled more than my heart: "Don't be afraid!" And his scarred eyes were a good opportunity to defend myself in the last time I had left.
▫️ I filled the fists of both my closed hands with dirt and with all the fear running in my veins, I splashed it on his face.
From the same gap in the mask, his black eyes were filled with dirt and this childish effort had blinded him as he pressed his eyes with both hands and it was evident from the shaking of his hands that his eyes were on fire.
▫️ I raised my hand to the ground again and this time he didn't give any time, he wrapped the chain around my hands with one hand, and the fire in his eyes was not cooling down, so he pulled up the mask with the other hand to wipe the dust from his eyelids.▪️ In the darkness of the air, the shadow of his sun-burnt man's face, which had become even harsher under a curtain of dirt, touched my lips, and I was afraid that he would take revenge for this handful of dirt, and my teeth were grinding because of this fear.
▫️ He could see the trembling of my hands and he had exhausted all my helplessness, so he got up again and took me away with him.
The absolute darkness of this endless desert took my breath away, he was finding the way with the little light of his mobile phone, and there was no more light left for my steps, I was only dragged by his power until finally the shadow of a car was found.
▫️ In the light of his mobile phone, I could see the entire surface of the car covered with mud and only a part of the front window was clean, so I was sure that this muddy cage will become my grave tonight.
Opened the car door; There was nothing left of me except my body and he ordered me to board with a gesture of his hand.As if he wanted to run away from here as fast as possible, he slammed the door and quickly jumped behind the wheel.
✍️ انقلاب اسلامی ایران
جریان سیال نامحدودی است که هیچ محدودیتی توان توقفش را نداشته و به زودی به مقصد حتمی و نزدیک خود «ایجاد تمدن نوین اسلامی» خواهد رسید.
✍️The Islamic Revolution of Iran
It is an unlimited fluid flow that cannot be stopped by any limit and will soon reach its definite and near destination "creating a new Islamic civilization"
#آموزشگاه علمی اوج
💠@Amoozeshkadeowj
رمان #سپر_سرخ
🔻قسمت نهم
▫️از بهت آنچه می‌شنیدم فقط خیره نگاهش می‌کردم؛ دیگر خبری از خشم صدا و چشمانش نبود.
▪️هنوز خاکی که به صورتش پاشیده بودم، روی پلک و گونه‌هایش مانده و انگار دیگر آن مأمور تفتیش داعش نبود که با لحنی ملایم صحبت می‌کرد: «من برا شناسایی اومده بودم. موقع غروب حرکت اون ماشین به نظرم مشکوک اومد، ترسیدم انتحاری باشه که داره میاد سمت بغداد. با دوربین که نگاه کردم، حضور یه زن تو ماشین بیشتر مشکوکم کرد، از چشمای بسته تون فهمیدم اسیر شدید. قبل تاریکی همکارام منتظرم بودن، اما نتونستم برگردم، مجبور شدم مداخله کنم.»
▫️او می‌گفت و من در پیچ و تاب کلماتش معجزه امام‌زمان (علیه‌السلام) را به چشمم می‌دیدم و باور نمی‌کردم که نبض نفس‌هایم را شنید و مردانه نجوا کرد: «خیلی دلم می‌خواست همونجا نفسش رو بگیرم اما نباید کمین‌مون حوالی فلوجه لو می‌رفت، برا همین مجبور شدم با پول دهنش رو ببندم که فکر آدم‌فروشی به سرش نزنه تا چند روز دیگه که فلوجه رو براشون جهنم کنیم!»
▪️لطافت لحن و نجابت نگاهش عین رؤیا بود؛ تازه می‌فهمیدم در تمام آن لحظاتی که خیال می‌کردم برای تصاحبم دست و پا می‌زند، مردانه به میدان زده بود تا این دختر غریبه را نجات دهد که پای غیرتش چشمانم از نفس افتاد.
▫️یک دستش به فرمان بود، با دست دیگر پنجره را پایین کشید تا حال خرابش را در خنکای شب بیابان پنهان کند و نمی‌دانست با این دختر نامحرم در تاریکی این جاده چه کند که صدایش به زیر افتاد: «جایی رو تو بغداد دارید؟»
▪️نگاهم حیران روی لباس سیاهش می‌چرخید و هنوز زبانم جرأت جم خوردن نداشت که به جای پاسخ، یک کلمه پرسیدم: «تو کی هستی؟»
▫️از سرگردانی سوالم، اوج پریشانی‌ام را حس می‌کرد و هول غارت من نفسش را برده بود که ناشیانه طفره رفت: «اگه بغداد جایی رو سراغ دارید، آدرس بدید برسونم‌تون!»
▪️چراغ‌های بغداد و تابلوی ورودی شهر در انتهای مسیر پیدا شده بود، ایستگاه‌های بازرسی ارتش در هر قدم مدام باعث توقف ماشین می‌شد و من نایی به گلویم نمانده بود که بی‌صدا پاسخ دادم: «خانواده من فلوجه هستن، بغداد کسی رو ندارم!»
▫️در برابر بی‌کسی و ناامیدی‌ام، لبخندی فاتحانه لب‌هایش را گشود و با کلماتش قد علم کرد: «خیلی زودتر از اونی که فکر کنید، فلوجه آزاد میشه و برمی‌گردید پیش خانواده‌تون.»
▪️ترافیک سرشب ورودی بغداد معطل‌مان کرده و من هنوز گیج اینهمه وحشت نگاهم در تاریکی شب و بین ماشین‌های مقابل‌مان می‌چرخید که خودش دست دلم را گرفت: «دیگه نترس! هر چی بود تموم شد.»
▫️شاید همچنان ناله یاصاحب‌الزمانم در گوشش می‌پیچید و سوالی روی سینه‌اش سنگینی می‌کرد که نگاهش به ردیف اتومبیل‌ها ماند و گرمی لحنش بر دلم نشست: «شیعه هستی؟»
▪️اکثریت فلوجه اهل تسنن بودند و شاید باورش نمی‌شد همین دختر اسیرِ داعش اتفاقاً شیعه باشد که چشمانم از شرم آنچه از زبان آن نانجیب در موردم شنیده بود، به زیر افتاد و صدایم شکست :«بله!»
▫️نگاهش نمی‌کردم اما از حرارت نفس بلندش فهمیدم تصور بلایی که دور سرم می‌چرخید، آتشش زده و دیگر خیالش راحت شده بود که به جای من، به پای امام زمان (علیه‌السلام) افتاد :«مگه میشه حضرت ولیعصر (علیه‌السلام) شیعه‌هاشو بین اینهمه گرگ تنها بذاره؟»
▫️و همین اعجاز حضرت نجاتم داده بود که کاسه صبرم شکست و دوباره اشک از چشمانم چکید. دیگر خجالت می‌کشیدم اشک‌هایم را ببیند که گریه را در گلو فرو می‌بردم و باز نغمه بغضم به وضوح شنیده می‌شد تا وارد بغداد شدیم.
▪️سوالش هنوز بی‌پاسخ مانده و شاید شرم می‌کرد دوباره بپرسد که خودم پیش‌دستی کردم: «یکی از دوستای زمان دانشجویی‌ام تو بغداد زندگی می‌کنه!» و همین یک جمله، گره کور فکرش را گشود که بی‌معطلی پرسید: «خب آدرسش کجاست؟»
▫️نمی‌دانست برای رفتن به خانه نورالهدی تا چه اندازه معذب هستم که با مکثی طولانی پاسخ دادم: «شهرک صدر.» تا ساعتی پیش خیال می‌کردم بین داعشی‌ها دست به دست می‌گردم و حالا همین آزادی به حدی شیرین بود که راضی شده بودم با پای خودم به خانه نورالهدی بروم.
▪️شهرک صدر، شرق بغداد واقع می‌شد و عبور از روی پل رودخانه دجله، یعنی تمام خاطرات دانشگاه بغداد و نورالهدی و عامر که بیشتر در خودم فرو رفتم.
▫️تا رسیدن به شهرک صدر، دیگر کلامی صحبت نکرد و خلوت حضورش عین آرامش بود که پس از چند ساعت اسیری و تحمل آواری از ترس و درد، چشمانم خمار خواب سنگین می‌شد و به خدا هنوز باورم نمی‌شد کابوس کنیزی‌ام تمام شده که دوباره قلبم در قفس سینه پَرپَر می‌زد.
▪️مقابل خانه نورالهدی رسیدیم، اتومبیل را خاموش کرد و تازه می‌دید حیوان داعشی مچ باریک دستم را با چند دور زنجیر پیچیده که چشمانش آتش گرفت و خاکستر نگاهش روی دستانم نشست...
📖 ادامه دارد...
✍ نویسنده: فاطمه ولی‌نژاد