🎞🎞🎞🎞🎞 سامری در فیسبوک #قسمت_اول🎬: به نام خدا همانا آینده زمین از آن صالحان است و این وعدهٔ خداوند است و وعدهٔ خدا، تخلف ناپذیر است، هر چند که ایادی شیطان دست به دست هم دهند تا ملت ها را از رسیدن به کمال که همان قرب خداوند است باز دارند، اما عاقبت، زمین از آن صالحان است و بقیه الله خیرلکم ان کنتم مومنین... چشمان مرد جوان خیره به بخاری که از پوست سیب زمینی به هوا برمی خواست، بود. مادر با دو دیدهٔ نگران رد نگاه او را دنبال می کرد. مرد جوان به طرف بشقاب دست برد و سیب زمینی داغ را داخل دستش گرفت، مادر نفس راحتی کشید و می خواست لبخند بزند که با حرکت پسرش، لبخند روی لبهایش خشکید پسر با تمام توانی که داشت، سیب داغ را به دیوار روبه رویش زد، تکه های ریز سیب مانند ترکش های نارنجک به اطراف پاشید، پسر از جا بلند شد و همانطور کیف کنار دیوار رنگ و رو رفته را برمی داشت گفت: من دیگه پام را توی این خونه نمیذارم، مُردم از بس که پول های نداشته ام را بین هویر و زبیر بصره خرج کردم، اینهمه راه را میرم و میام که سیب زمینی آب پز بزاری جلوم؟ خوب اینو تو نجف جلو همون دانشگاه خراب شده هم میدن و بعد بدون اینکه نگاهی به چهرهٔ اشک آلود مادر بینوایش بکند،در اتاق را باز کرد و ادامه داد: فقط یاد گرفتین فرت فرت بچه بیارین، خوب رفاهشون هم فراهم کنین، چقدر دلمون به آرزوی همه چیز باشه؟! اینم شده روزگار ما...یه کشور درپیت با یه خانواده درپیت تر....ای خدااااا کی میشه ما هم اون بالا بالاها بگردیم؟! مادر که همیشه از زبان تیز و بلندپروازی پسرش هراس داشت، آه کوتاهی کشید و از جا بلند شد، به طرف طاقچه رفت و می خواست آخرین دینارهای باقی مانده برایش را به پسرش بدهد، وسایل روی طاقچه را جابه جا کرد، اما اثری از دینارها نبود و اگر هم پول را می یافت فایده ای نداشت، چون پسر،همچون همیشه بی خداحافظی رفته بود، رفتنی که شاید دیگر برگشتی نداشت، البته آنطور که پسرش میگفت.. جوان همانطور که در عالم خود غرق بود انگار با خودش هم دعوا داشت، زیر لب می گفت: بفرما آقای همبوشی، دانشجوی مهندسی شهرسازی، اینهم اوضاعی ست که تقدیر برایت رقم زده، اما تو باید تقدیر را به سمتی بکشانی که دوست داری،بله...من بایددددد فکر اساسی کنم، باید کاری کنم که همه به من و اوضاع زندگیم حسادت کنن، دیگه بسه اینهمه فقر و فلاکت و بدبختی، باید به هر طریقی شده پول و پله بدست بیارم، که آدم بی پول توی این دوره، همون بمیره بهتره... پسر آنقدر با خودش حرف زد و نقشه کشید که نفهمید کی رسید به سر جاده، چندین روز بی دلیل از دانشگاه غیبت کرده بود باید خودش را به نجف میرساند و دلیلی برای غیبتش راست و ریست می کرد، ترم آخر دانشگاهش بود، حالا که داشت فارغ التحصیل میشد باید فکری اساسی می کرد، یه فکر خوب، یه کار نون و آب دار که ره صد ساله را یک شبه بپیماید، شاید این کار سخت به نظر بیاد، اما شدنی هست، به شرطی آدم مغزش را به کار بگیره و بفهمه چکار باید کنه... جوان این حرف را زد و با یک حرکت پرید بالای ماشین باری کوچکی که جلویش ترمز کرده بود. ادامه دارد.. براساس واقعیت 📝ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞

🎞🎞🎞🎞🎞 Samari on Facebook #first_part 🎬: in the name of god Indeed, the future of the earth belongs to the righteous, and this is God's promise, and God's promise is inviolable, even though the devil's representatives join hands to prevent the nations from reaching perfection, which is the nearness of God, but in the end, the earth He is one of the righteous and the rest of them are the believers. The young man's eyes were staring at the heater that was rising from the potato skin. The mother followed his gaze with worried eyes.The young man reached towards the plate and took the hot potato in his hand, the mother breathed a sigh of relief and wanted to smile, but the smile on her lips dried up with her son's movement. With all his strength, the boy hit the hot apple against the wall in front of him, small pieces of apple scattered around like shrapnel from grenades, the boy got up and as he picked up the bag next to the faded wall, he said: I won't leave it in this house, I'm tired of spending the money I don't have between Huyer and Zubair in Basra. Well, they see this in Najaf in front of the same destroyed university, and then, without looking at the tearful face of the poor mother, he opened the door of the room and continued: "You just learned to bring children, well, provide for their well-being, how much we love you." Wish for everything?! This is our time. A country behind it with a family behind it.Oh my God, when can we go up there too?! The mother, who was always afraid of her son's sharp and ambitious tongue, sighed and got up, went to the window and wanted to give the last dinars left for her to her son. It wasn't there, and even if he found the money, it wouldn't help, because the boy, as always, left without saying goodbye, a departure that might never come back, of course, as his son said. As if the young man was immersed in his own world, it was as if he was fighting with himself. .I have to think seriously, I have to make everyone jealous of me and my life situation, enough of all this poverty, misery and misery, I have to get money and status in any way possible, it is better for a person without money to die in this period. . The boy talked to himself and made plans so much that he didn't understand when he reached the end of the road. He had been absent from the university for several days without reason. He had to get to Najaf and find a reason for his absence. It was the last semester of his university, now that he had In order to graduate, he had to have a basic idea, a good idea, a bread and butter job that would cover the path of a hundred years overnight. use it and understand what to do. The young man said this and jumped on top of a small truck that had braked in front of him. continues Based on reality 📝T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞

سامری در فیسبوک #قسمت_دوم🎬: ماشین به پیش میرفت و باد سردی که به صورت کشیده او می خورد باعث لرزی در بدنش شد و درِ کیفش را باز کرد و چفیه را بیرون کشید که به دنبالش عقال هم بیرون افتاد، چفیه را دور سرش پیچید به طوریکه فقط چشم های کشیده و مشکی اش از پشت آن پیدا بود و موهای وز وزی اش از کنار گوشش بیرون زد، عقال را از کف ماشین برداشت تا داخل کیفش بگذارد که نگاهش به دینارهایی افتاد که از مادرش کش رفته بود. عقال را روی پول ها انداخت و همانطور لبخندی میزد زیر لب گفت: مادرم ثمینه چقدر ماهی فروخته که اینهمه دینار جمع کرده، وقتی پول دارد و جلوی من سیب زمینی می گذارد، حقش است پول هایش غیب شود. بالاخره ماشین وارد شهر نجف شد، عکس های صدام که بر جای جای شهر آویزان بود انگار با او حرف میزد، جوان آه کوتاهی کشید و همانطور که سرش را تکان میداد رو به عکسی با چشم های دریده گفت: بخور و بتاز، فعلا نوبت توست، اگر من هم مثل تو ابرقدرت ها پشتیبانم بودند، الان بس که خورده بودم، هیکلی به فربهی تو داشتم، اما هنوز من اول راهم و قول میدهم آنقدر تلاش کنم که روزی نامم مثل نام تو، شهرهٔ شهر شود، روز بخور بخور من هم میرسد صدام حسین... ماشین ناگهانی ترمز کرد و مرد جوان همانطور که تلوتلو میخورد به شیشه عقب ماشین برخورد کرد و با فریاد گفت: چه خبرته آقا؟! آهسته تر، می خواستی اینجا بکشیتمون. مرد راننده دستش را از شیشه ماشین بیرون آورد و بی توجه به عصبانیت او گفت: آخر خطه، جلوتر نمیرم کرایه ات را بده و پیاده شو.. مرد جوان همانطور که با یک پرش خود را به بیرون ماشین می انداخت،زیر لب ناسزا نثار راننده می کرد، پیاده شد و دست در جیب شلوار لی آبی رنگش کرد و مقداری اسکناس بیرون آورد و به سمت راننده داد. راننده با تغیّر پولها را گرفت و هنوز می خواست اعتراض کند که کم است، متوجه شد اثری از مسافرش نیست و او در جمعیت پیش رو گم شد. از هر طرف صدایی می آمد، یکی از لباس های آنچنانی اش تعریف می کرد، یکی حلواهای جلویش را تبلیغ می کرد و یکی هم می خواست خرماهای خشکیده جلویش را قالب ملت کند. اما بوی مرغی که در فضا پیچیده بود، اشتهای مرد جوان را قلقلک داد، ناخوداگاه همانطور که دستی به شکم خالی اش می کشید به سمت غذا خوری پیش رویش رفت. تخت چوبی که از شدت استفاده رنگش به مانند رنگ چهره سیاه پسرک کارگر کنارش، شبیه شده بود را انتخاب کرد، تختی که از دید همه پنهان بود، روی ان نشست و با اشاره به پسرک، سفارش یک پرس مرغ و پلو را داد... از بس که گرسنه بود غذا را تند تند می بلعید، اصلا به مزه آن و بوی ساری که میداد توجه نمی کرد، پسرک پادو که این جوان را اولین بار بود میدید با تعجب خوردن او را نگاه می کرد، در همین حین صاحب کارش او را صدا زد و پسرک همانطور که نیشخندی میزد رو به جوان گفت: استخواناش خوردنی نیست به خدا... مرد جوان استخوان ران مرغ را که داخل دهانش بود بیرون آورد و پشت پسرک را نشانه گرفت و پرتاب کرد، استخوان وسط کمر پسرک فرود آمد. پسر به دنبال کارش رفت، مرد جوان اطراف را نگاهی کرد، انگار کسی حواسش به او نبود، پس آهسته و بیصدا از جا بلند شد و در یک چشم بهم زدن از غذا خوری بیرون آمد. صاحب مغازه که مانند عقابی تیز چشم همه جا را می پایید، از پشت ویترین سرش را بیرون آورد، اسکناسی به سمت مشتری پیش رویش داد و یک لحظه احساس کرد یکی از مشتری ها نیست و با فریادی بلند، پسرک را فراخواند و همانطور که خط و نشان برای پسرک بینوا می کشید گفت: برو ببین مشتری اون تخت پشتی هست یانه؟ اگر نباشه کل پول غذاش را تو باید بدی فهمیدددی؟! ادامه دارد.. 📝ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

Samari on Facebook #second_part🎬: The car was moving and the cold wind that hit his elongated face caused shivers in his body, and he opened the door of his bag and took out the jacket, which Aqal also fell out after, wrapped the jacket around his head so that only his eyes and His black hair was visible behind it and his wavy hair was sticking out from his ears. He took the Aqal from the floor of the car to put it in his bag when he looked at the dinars that he had taken from his mother. He put the aqal on the money and as he was smiling said under his breath: How much fish did my mother Samina sell to collect so many dinars, when she has money and puts potatoes in front of me, she has the right to have her money disappear.Finally, the car entered the city of Najaf, the photos of Saddam that were hanging all over the city seemed to be talking to him, the young man sighed and as he shook his head, he said to a photo with teary eyes: Eat and drink, now it's your turn. If I were supported by superpowers like you, I would have eaten enough now, I would have a body as fat as yours, but I am still the first and I promise to try so hard that one day my name will become famous in the city like yours. Saddam Hussein's day is coming. The car suddenly braked and the young man hit the rear window of the car as he was staggering and shouted: "What are you doing, sir?" Slower, you wanted to kill us here. The driver took his hand out of the car window and ignored her anger and said: End of the line, I'm not going any further, pay your fare and get off.As the young man jumped out of the car, cursing the driver, he got out and put his hand in the pocket of his blue pants and took out some bills and handed them to the driver. The driver took the change and still wanted to protest that it was not enough, he realized that there was no trace of his passenger and he got lost in the crowd. There was a voice coming from all sides, one was praising her beautiful clothes, one was advertising the halva in front of her, and another one wanted to make the dried dates in front of her into the mold of the nation. But the smell of chicken in the air tickled the young man's appetite, he suddenly went to the dining room in front of him as he stroked his empty stomach. He chose a wooden bed whose color had become similar to the color of the black face of the worker boy next to him due to the intensity of use, a bed that was hidden from everyone's view, he sat on it and pointing to the boy, he ordered a chicken and rice press.He was so hungry that he swallowed the food quickly, he didn't pay attention to its taste and the smell of the sari that he gave off. He called out and the boy said to the young man while smiling: "His bones are not edible by God." The young man took out the chicken thigh bone that was in his mouth and aimed at the boy's back and threw it, the bone landed in the middle of the boy's back. The boy went about his work, the young man looked around, as if no one was paying attention to him, then he got up slowly and silently and left the dining room in the blink of an eye.The owner of the shop, who was watching everywhere like a sharp eagle, poked his head out from behind the window, presented a bill to the customer, and for a moment he felt that he was not one of the customers, and called the boy with a loud shout, and as the line And pointing to the poor boy, he said: Go and see if the customer is on the back bed. If not, you have to pay all the money for his food, did you understand?! continues 📝T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

سامری در فیسبوک #قسمت_سوم 🎬: دوباره کلاس درس شروع شد، دوباره حساب و هندسه و نقشه کشی و پرگار و گونیا و ... همبوشی با بی حوصلگی خودکار دستش را روی میز پرت کرد و خودکار با صدای بلندی به میز و بعد هم روی زمین افتاد به طوریکه توجه همه را به خود جلب کرد. استاد جاسم الخلیل عینکش را کمی جابه جا کرد و صدا زد: احمد همبوشی، با کی دعوا داری؟! اینهمه غیبت کردی، خیلی لطف کردم بیرون ننداختمت، حالا این ادها چیه در میاری؟! احمد دستش را زیر چانه اش زد و گفت: خسته ام استاد، از این زندگی، از این درسهای سخت، از اینهمه حساب و نقشه کشی بیهوده، آخرش چی؟! این ترم آخرمه ، دلم خوشه دانشجوی شهرسازی هستم، کدوم شهر را میدن به من بسازم؟! چه کسی منو حمایت می کنه تا از استعدادم استفاده کنم؟! اصلا من و امثال من برای کی مهم هستیم؟! استاد نگاه تندی به او کرد و گفت: از سابقه ات خبر دارم، خیلی شهرها هست که افراد نخبه ای مثل تو بسازن، همونطور که مثل چند وقت پیش تو بوق کرنا کردی که می خوای یه کمک فوق العاده به صدام کنی یا اون وقتی را به یادت بیار که عواید بعضی مسلمین را جمع می کردی تا دنیای ای بدبختا را زیر و رو کنی حرف استاد نصف و نیمه بود که کلاس مانند بمبی منفجر شد و صدای خنده دانشجوها از هر طرف بلند شد، چون استاد با یاد آوری سوابق درخشان احمد همبوشی که مدام با نقشه های قبلی قصد خالی کردن جیب یک مشت دانشجوی ساده دل را داشت، باعث خنده همه شد. دانشجوهای این دانشگاه، خاطرات زیادی از نبوغ احمد همبوشی داشتند و انگار تیغ تیز احمد یک بار هم شده جیب هر کدام از اونا را زده بود. همبوشی با چشمان از حدقه بیرون زده اطرافش را نگاه کرد و رو به استاد گفت: هعی روزگار، ما در چه حالیم و شما در چه حالی، واقعا کاری جز مسخره کردن من ندارین؟! استاد کتاب دستش را باز کرد و گفت: اتفاقا خیلی کار داریم، منتها وجود تو نمیذاره به کارمون برسیم، زودتر کلاس را ترک کن تا ما هم به درسمون برسیم احمد با عصبانیت گفت: ترک کنم کجا برم؟! من دانشجوی... استاد به میان حرف او پرید و گفت: برو همونجایی که این چند وقته بودی برررو احمد قیافه حق به جانب گرفت و همانطور که سرش را پایین انداخته بود آهسته گفت: چهل روز هست معتکف مسجد کوفه شده ام و فازغ از دنیای شما به عبادت... و انگار با زدن این حرف خنده دارترین جوک سال را گفته باشد، دیگر صدای او در خندهٔ دانشجوها گم شد. استاد جاسم الخلیل، مشغول تعریف حرکات احمد همبوشی بود، هر‌چه که او بیشتر می گفت، اساتید دانشگاه صدای قهقه شان بیشتر و بیشتر می شد، اما در آن بین مردی با دقت به حرفهای جاسم الخلیل گوش می کرد، مردی که نگاهش مانند شکارچی های کار کشته بود، او خیره به نقطه ای نامعلوم بر روی نقشهٔ روی دیوار بود و زیر لب گفت: خودش است و با زدن این حرف از جا بلند شد و با شتاب دانشگاه را ترک کرد. ادامه دارد... 📝به قلم:ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

Samari on Facebook #third_part 🎬: The classroom started again, again arithmetic and geometry and drawing and pregar and gunya and . Hamboshi impatiently threw his pen on the table and the pen fell on the table with a loud sound and then on the floor, attracting everyone's attention.The students of this university had many memories of Ahmed Hamboshi's genius and it was as if Ahmed's sharp blade had hit each of them once. Hamboshi looked around with his eyes protruding from his sockets and said to the professor: "Hey, what are we doing and what are you doing? You really have nothing to do but make fun of me?!" The professor opened his hand and said: "By the way, we have a lot of work to do, but your presence does not allow us to get to work. Leave the class early so that we can get to our lesson." Ahmed angrily said: Where should I go?! I am a student. The teacher jumped in between his words and said: Go where you have been for some time now Ahmad put on a right face and as he lowered his head, he said slowly: I have been in retreat from the mosque of Kufa for forty days, and I have withdrawn from your world to worship. And as if by saying this he told the funniest joke of the year, his voice was lost in the laughter of the students.Professor Jassim Al-Khalil was describing the movements of Ahmed Hambushi, the more he said, the university professors were laughing more and more, but in between, a man was listening carefully to Jassim Al-Khalil's words, a man whose eyes were like those of a hunter. Kar was killed, he was staring at an unknown point on the map on the wall and said under his breath: It is himself, and after saying this, he got up and hurriedly left the university. continues 📝 By: T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞🎞🎞

سامری در فیسبوک #قسمت_چهارم 🎬: عامر با پشت دست به شانه احمد کوبید و گفت: اینم جشن فارغ التحصیلی ما...خوش گذشت؟!نمی دونی با چه مکافاتی بچه ها را راضی کردم که تو هم دعوت کنند.. حالا برنامه ات چیه؟! می خوای برگردی روستاتون؟! شغل مادرت را که ماهی فروشی هست ادامه بدی یا سر زمین کشاورزی کمک بابات کنی؟! احمد دست عامر را پایین انداخت و گفت: مسخره بازی بسه، چندین سال درس نخوندم و عمر خودم را تلف نکردم که برگردم سر خونه اول خودم توی کوره ده های بصره...من باید.. عامر خنده بلندی کرد و گفت: توباید؟! باید اتم را بشکافی!...باید دنیا را زیر و رو کنی، باید یک دنیا باشد و یک احمد و بعد قهقه اش بلند شد و همانطور که در تاریکی به چشم های سیاه و کشیده دوسش خیره شده بود گفت: دست بردار احمد، نه اینجا اون خونه دانشجویی هست که به حساب خودمون برای جشن فارغ التحصیلی دور هم جمع شدیم و تو هم میدون گرفتی و آرزوهات را به عنوان برنامه هات عنوان کردی و نه من مثل اون همدوره ایهات، ساده و بدبختم که تو رو نشناسم و برات کف و هورا بزنم، من که خوب جنس خراب تورو میشناسم، پس برای من قیافه نگیر همبوشی...تو هر کار هم کنی آخرش یا باید بری سرزمین مثل گاو کارکنی یا مثل خرس بری ماهی بگیری.. احمد که خونش از این همه توهین به جوش آمده بود دستش را مشت کرد و محکم به سینه عامر زد، عامر ناخواسته به پشت عقب عقب رفت و به دیوار گلی کوچه برخورد کرد‌. احمد هم با سرعت از او دور شد و در کوچه های تاریک گم شد. نمی دانست به کجا می رود اما پیش میرفت، باید فکر اساسی می کرد، کاش میشد به خانه برادرش برود، برادری که سرهنگ حزب بعث بود و می توانست خیلی کارها برایش بکند.. اما نه...احمد می خواست فکری کند که منت هیچ کس را نکشد، باید کاری می کرد که همه را انگشت به دهان نگه می داشت. همه جا تاریک بود،صدای خش خشی از جلو می آمد، احمد به خیال اینکه ماری جلویش در تب و تاب است، با احتیاط خم شد و خیره به نقطه ای در روی زمین بود که ناگهان چماقی در پشت سرش بالا رفت و همانطور که تاریکی را می شکافت بر فرق سر او فرود آمد. احمد که غافلگیر شده بود، همانطور که دستش را به دیوار کنارش میگرفت تا مانع سقوطش شود زیر لب گفت: ای عامر نامررررد...آخه چرا باید اینجور منو بزنی و دوباره ضربه ای دیگر بر بدنش فرود آمد و اینبار ضربه بین شانه های او را نشانه گرفته بود. دردی شدید در قفسه سینه اش پیچید و احمد بر زمین سرنگون شد، چشمانش سیاهی رفت و پلک هایش روی هم آمد. او چیزی نمی دید اما متوجه بود که دو نفر دو طرف او را گرفته اند و او را کشان کشان به جایی می برند. احمد رمق حرف زدن نداشت اما در ذهنش داشت حلاجی می کرد....این کار عامر نمی توانست باشد....پس کار کیست؟! بعد از طی مسافتی که او را روی زمین کشیدند، صدای باز شدن درب ماشین بلند شد، همان دو نفر بدون اینکه حرفی رد و بدل کنند، احمد را عقب ماشین سواری انداختند و در را به سرعت بستند و خودشان جلو سوار شدند و ماشین حرکت کرد. احمد در حالی بین خواب و بیداری بود که صدای آهسته یکی از مهاجمین به گوشش خورد: برو با چشم‌بند چشماش را ببند. مرد دوم اوفی کرد و گفت: این بدبخت بیهوشه، چرا چشماش را ببندم و مرد اول با تحکم حرفش را تکرار کرد و ماشین ایستاد. چشم های احمد با چشم بند سیاه رنگی بسته شد و احمد سعی می کرد که به هوش باشد، صدای این دو مرد آشنا نبود و از طرز حرف زدنشان معلوم بود که با هدفی خاص به او حمله شده، اما چه هدفی؟ اصلا او شخص شخیصی نبود که بخواهند بدزدنش نه خود ثروتی داشت و نه پدرش آنقدر متمول بود که او را بدزدند، پس حتما اشتباهی شده و این مهاجمین احمد را با کس دیگه ای اشتباه گرفتند. با این فکر،علی رغم دردی که در سر و جان احمد پیچیده بود لبخندی روی لبش نشست، آهسته زیر لب گفت: به کاهدان زده اید نادان ها... ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی 🎞🎞🎞🎞🎞🎞

Samari on Facebook #part_four 🎬: Amer hit Ahmed on the shoulder with the back of his hand and said: This is our graduation party. Did you have a good time?! You don't know how I convinced the children to invite you too. What is your plan now?! Do you want to go back to your village?! Should you continue your mother's job, which is selling fish, or help your father with the agricultural land?! Ahmed lowered Amir's hand and said: "Enough of the mockery, I didn't study for many years and I didn't waste my life to go back to my first home in the furnace of Basra. I have to." Amer laughed loudly and said: You should?! You have to split the atom!You have to turn the world upside down, it has to be one world and one Ahmed, and then he started laughing and as he was staring into the black and long eyes of his friend in the dark, he said: stop Ahmed, no, this is the student house that On our own account, we got together for the graduation ceremony and you also knew and stated your dreams as your plans, and not me like your fellow students, I am simple and unfortunate that I don't know you and kudos to you. Let me tell you, I know you are a spoiled brat, so don't pretend to be my friend. No matter what you do, you either have to go to the land to work like a cow or fish like a bear. Ahmed, whose blood was boiling from all these insults, punched his hand and hit Amer hard on his chest, Amer unintentionally went backwards and hit the mud wall of the alley. Ahmed quickly ran away from him and got lost in the dark alleys.He didn't know where he was going, but he was going, he had to think seriously, I wish he could go to his brother's house, a brother who was a colonel of the Baath Party and could do a lot of things for him. But no. Ahmed wanted to think that Ment would not kill anyone, he should have done something that would keep everyone on their toes. It was dark everywhere, a hissing sound was coming from the front, Ahmad, thinking that there was a snake in front of him in heat, carefully bent down and was staring at a spot on the ground, when suddenly a stick rose up behind him, and as the darkness It split and landed on his head. Ahmed, who was surprised, as he was holding his hand to the wall next to him to prevent him from falling, said under his breath: "O Amer, why do you have to hit me like this?" and another blow landed on his body, and this time the blow was aimed between his shoulders. had taken A severe pain shot through his chest and Ahmed fell to the ground, his eyes turned black and his eyelids closed.He could not see anything, but he realized that two people were holding him on both sides and dragging him somewhere. Ahmad Ramaq was not able to speak, but he was doing something in his mind. This could not have been Amer's work. So whose business is it?! After covering a distance where they dragged him to the ground, the sound of the car door being opened was heard, the same two people threw Ahmed in the back of the car without exchanging a word and closed the door quickly and got in the front themselves and the car started. did Ahmed was between sleep and wakefulness when he heard the low voice of one of the attackers: Go and close his eyes with a blindfold. The second man snorted and said: "This unfortunate is unconscious, why should I close his eyes?" and the first man repeated his words firmly and the car stopped.Ahmed's eyes were closed with a black blindfold and Ahmed was trying to be conscious, the voice of these two men was not familiar and it was clear from the way they spoke that he was attacked with a specific purpose, but what purpose? At all, he was not the kind of person they wanted to steal, neither he had wealth nor his father was rich enough to steal him, so there must have been a mistake and these attackers mistook Ahmed for someone else. With this thought, despite the pain in Ahmed's head and soul, a smile appeared on his face, and he said softly: You fools have hit Kahdan. continues 📝 By: T_Hosseini 🎞🎞🎞🎞🎞🎞