✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «‌#ایمان و #عمل_صالح»         روز چهارشنبه ١۴٠٢/١٢/٢٣ ✍️ مناسبت روز: امروز دومین روز از ماه مبارک رمضان «#ماه_بهار_قرآن» است و انشاالله به تبیین یکی از آیات جزء دوم قرآن با بهره‌گیری از کتاب ارزشمند «طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن کریم» که بر اساس سخنان رهبر معظم انقلاب در ماه مبارک رمضان در سال ١٣۵٣ شمسی تهیه شده، می‌پردازیم؛ ✅ آیه ٢١٨ از سوره بقره: أعوذ باللَّهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّحِيمِ «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَجَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَٰئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ» خداوند در این آیه شریفه می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا»: قطعاً آن کسانی که ایمان آوردند؛ (یعنی ایمان قلبی و باطنی دارند)؛ «وَالَّذِينَ هَاجَرُوا»: و آن کسانی که هجرت کردند؛ (یعنی ایمانشان صرفاً یک اعتقاد قلبی نبود بلکه به عمل تبديل شده و برای حفظ آن هجرت نمودند)؛ «وَجَاهَدُوا فِی سَبِيلِ اللَّهِ»: و در راه خدا جهاد و جانفشانی کردند؛ «أُولَٰئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ» این دسته از مؤمنان باید انتظار رحمت از سوی خدای متعال را داشته باشند؛ همان خدایی که بسیار آمرزنده و مهربان است. در روز گذشته در تبیین آیه دوم سوره بقره، عرض کردیم که قرآن «کتاب راهنمای زندگی» است و همه آنچه برای هدایت مادی و معنوی بشر نیاز است را دربردارد و امروز به معرفی ایمان که موجب سعادت انسان می‌گردد اشاره می‌نمائیم، چنانچه خداوند در آیه ٢١٨ سوره بقره، ایمان واقعی را به آدمی معرفی نموده و تأکید می‌نماید که فرد مؤمن باید علاوه بر ایمان قلبی، اهل عمل و حرکت و جهاد باشد. این موضوع تا جایی اهمیت دارد که پیامبران الهی و ائمه معصومین که همگی آیینه تمام‌نمای رحمانیت و رحیمیت پروردگار بی‌همتای عالمند و در سیره نورانی آنها بسیار کم و نادر دیده می‌شود که این بزرگواران دربارۀ فرد یا افرادی با ادبیات لعن و نفرین سخن بگویند؛ نسبت به یک دسته به صورت عجیبی، لعن و نفرین کرده‌اند؛ چناچه پیامبر گرامی می‌فرمایند: «لُعِنَتِ المُرْجِنَّةُ على لِسَانِ سَبعينَ نَبِيًّا، الَّذينَ يقولونَ: الإيمانُ قَولٌ بِلا عَمَلٍ»: «مُرجِئه از زبان هفتاد پیامبر الهی لعنت شده‌اند؛ همان کسانی که می‌گویند: ایمان، گفتار بدون کردار است!» (کنزالعمال، ص۶۳۷) در روایت دیگری نیز امام صادق (ع) پیروان این فرقه انحرافی را به شدت لعن کرده و فرمودند: «قَالَ إِنَّ هَؤُلَاءِ يَقُولُونَ إِنَّ قَتَلَتَنَا مُؤْمِنُونَ فَدِمَاؤُنَا مُتَلَطِخَةٌ بِثِيَابِهِمْ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ»؛ یعنی آنها می‌گویند: کسانی که ما اهل‌بیت را هم به شهادت می‌رسانند، مؤمن هستند! پس دامنشان تا روز قیامت به خون ما آلوده است. (اصول کافی، ج۴، ص۱۳۳) مرجئه معتقد بودند که ایمان به تنهایی کافی است و اگر انسان هیچ عمل صالحی هم نداشته باشد باز هم رستگار می‌شود! یعنی اگر کسی فقط به اقرار زبانی ایمان داشته و گناهان کبیره‌ای همانند کشتن مؤمنین، زنا، دزدی، وحتی بی‌حرمتی و آتش زدن قرآن و کعبه و حتی کشتن امام زمانش را نیز مرتکب شود، ضرری به ایمان او نمی‌رسد و ایمان او همانند ایمان جبرئیل و میکائیل است و رستگار می شود! البته این نکته صحیح است که «ایمان» به تفکر و باور و دل انسان مربوط است اما قرآن هر ایمان و پذیرشی را به رسمیت نمی شناسد! ایمان مجرد، ایمان قلبی خشک و خالی، ایمانی که در جوارح و اعضای مؤمن، شعاعش مشهود نباشد، این ایمان از نظر اسلام مردود است؛ چنانچه اول مؤمن به خدا، ابلیس بوده! او پیش از آنکه بندگان پرمدعای پروردگار و فرزندان پرناز و افاده آدم به این سرزمین خاکی بیایند، چند هزار سال خدای متعال را عبادت کرده و دلش کانون محبت خدا بوده؛ اما در آن بزنگاه، در آنجایی که ایمانش باید در عملش جلوه‌گر می‌شد، ابلیس مردود و مطرود شد و ایمان او در همان دلش باقی ماند! لذا امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: «الْإِيمَانُ وَ الْعَمَلُ أَخَوَانِ تَوْأَمَانِ وَ رَفِيقَانِ لَا يَفْتَرِقَانِ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ أَحَدَهُمَا إِلَّا بصاحِبِهِ»: «ایمان و عمل دو برادر همزاد و دو رفیق جداناشدنـی هستند کـه خـدا هیچ یک را بدون دیگری قبول نمی‌کند» (غررالحکم، ج۱، ص۱۱۹) درواقع می‌توانیم «ایمان» را به «برق»، و «عمل صالح» را به «چراغ» تشبیه کنیم که هرکدام نباشد، روشنایی ایجاد نمی‌شود! چنانچه اگر هزاران چراغ داشته باشیم بدون برق فایده‌ای ندارند و اگر برق باشد ولی چراغ نباشد، باز هم فایده‌ای برای ما ندارد! https://eitaa.com/ROOZBARG ادامه دارد 👇