#پارت_121 *هشت ماه بعد.... لبه کوه ایستاده بودم و به اطرافم نگاه میکردم با خودم میگفتم: _این چند ماه چقدر زندگیم عوض شد،من کجا و اینجا کجا؟!!! منی که هیچ اعتقادی نداشتم بدم میومد حالا اینجام و دارم... صدای انفجار رشته افکارم رو پاره کرد بی درنگ و با سرعت به سمت محل صدا دویدم چند تا از بچه ها بدجور زخمی بودن همه به هم ریخته بودن و سر و صدا زیاد بود بلند داد زدم: _علی کجاست؟ علی،علی یکی یه نفر خیلی زخمی شده رو نشونم داد از نگرانی نفسم بند اومده بود دویدم و خودم رو بهش رسوندم _یعنی این واقعا علیه؟ اون صورت زیباش کجا رفته؟ اون قیافه معصومش کجا رفته؟ نمیدونستم دارم چه میکنم بلند داد میزدم: _پس این آمبولانس کجاست؟ سر علی رو تو دست گرفته بودم و با گریه باهاش حرف میزدم: _علی تورو خدا حرفی بزن بدبختم نکنی علی منم امین پاشو الان آمبولانس میرسه میبریمت بیمارستان بلند شو تو که اینطور نبودی بعد از چند دقیقه توی گرد و خاک و هم همه صدا ها صدای آژیر آمبولانس به گوشم رسید،بلند شدم دویدم و خودمو بهش رسوندم بلند بهش میگفتم: _دنبالم بیاید یه ساعت کجایید من میدویدم سمت علی و اون با سرعت دنبالم میومدن تو دلم میگفتم _خدا این چه بلایی بود سرم اومد،بدبخت شدم علی اگه بره من چکار کنم؟؟؟ ادامه دارد..... ✍️ط، تقوی 🌐 @andaki_tamol