پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را پیچید در شوق شهادت باورش را داغ گلویش تازه شد از قحطی آب وقتی به خنجر داد زخم حنجرش را... با رود جاری کرد در دشتی عطشناک آن دست‌های کوچک و نام‌آورش را تا لحظه‌ای دیگر عمویش زنده باشد انداخت بر وی، کودکانه پیکرش را با کاروان، بعد از غروب سرخ خورشید بر نیزه می‌بردند در غربت سرش را! #حیدر_منصوری #شعر #شب_پنجم_محرم #محرم #حضرت_عبدالله <┅┅┅┅┄🤍📝┄┄┅┅┅┅> کانون اندیشه و قلم دانشگاه کوثر https://eitaa.com/andishe0ghalam