↫✳️ #عطر_درمانى در کلام #آیت_الله_تبریزیان 🌺 سخن ، راجع به سنخ جدیدی از درمان، مانند عطر درمانی است. ✍️این روشی در درمان است که شاید در طب های دیگر مطرح نباشد بلکه فقط در طب اسلامی وجود دارد. بوییدن عطر، گل یا میوه ،خود درمان است که از روایات این معنا استفاده می‌شود . از مجموع روایات استفاده می‌شود که پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) استشمام بوی خوش را جزء اساس زندگی و #سلامتی می‌دانند . 🔷 فوائد استشمام بوهای خوش : 1️⃣ خوش بو شدن نفس همانگونه که خوش بو بودن دهان با مسواک زدن ایجاد می شود، خوش بو بودن نفس با استشمام بوهای خوش ایجاد می شود زیرا انسانی در معرض بوهای بد است، نفسش بدبو می‌شود که این نقص است، راه درمان بدبویی نفس، استشمام بوی خوش است که بالمجاوره نفس را خوش بو می‌کند. 2️⃣ استشمام بوی خوش انسان را خوشحال و خوش می‌کند . 3️⃣ درمان لاغری استشمام بوی خوش، لاغری را درمان می‌کند . 👈أمَّا اللَّوَاتِي لَا يُؤْكَلْنَ وَ يُسْمِنَ‌ فَالنُّورَةُ وَ الطِّيبُ وَ لُبْسُ الْكَتَّان‌[1] یعنی چیزهایی که خورده نمی‌شوند ولی چاق می‌کنند : یکی نوره و دیگری بوی خوش و لباس کتان و نرم. 4️⃣ تقویت قلب 5️⃣ تقویت نیروی جنسی 👈إنَّ الرِّيحَ الطَّيِّبَةَ تَشُدُّ الْقَلْبَ‌ وَ تَزِيدُ فِي الْجِمَاع‌[2] یعنی بوی خوش قلب را تقویت می‌کند و آمیزش را زیاد می‌کند، سخن از عطر نیست بلکه راجع به بوی خوش است. بوی خوش غیر از استعمال عطر است. گاهی می‌فرماید: 👈الطِّيبُ يَشُدُّ الْقَلْب‌[3] یعنی استعمال عطر قلب را تقویت می‌کند، در روایت دیگر آمده است: 👈سأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنِ الْمِسْكِ هَلْ يَجُوزُ اشْتِمَامُهُ؟ فَقَالَ إِنَّا لَنَشَمُّه‌[4] یعنی از امام صادق (ع) در مورد جواز استشمام مشک سوال شد ایشان فرمودند : ما مشک را بو می‌کنیم. بوییدن عطر مهم است زیرا امام (ع) می‌فرماید ما عطر را بو می‌کنیم. بنابراین سخن از عطر مالیدن نیست، به همین جهت مستحب است که سبیل معطر شود زیرا فایده‌ این عمل استشمام دائمی عطر است. در روایت آمده است: 👈الطِّيبُ‌ فِي‌ الشَّارِبِ‌ مِنْ أَخْلَاقِ النَّبِيِّينَ ع وَ كَرَامَةٌ لِلْكَاتِبَيْن‌[5] یعنی معطر کردن سبیل از اخلاق انبیا و گرامی داشتن فرشتگان است. [1] المحاسن، برقی، ج2، ص450. [2] الکافی، کلینی، ط اسلامیه، ج6، ص510. [3] الکافی، کلینی، ط اسلامیه، ج6، ص510. [4] الکافی، کلینی، ط اسلامیه، ج6، ص515. [5] الکافی، کلینی، ط اسلامیه، ج6، ص510.