امروز از تحت سینه ام، دستی دریچه مخفی را آهسته باز کرد در من، تو را بیدار کردند.

‌باشد که غم خجل شود از صبر قلب ما

شعر و بوسه را زیسته‌ای؟! پس مرگ چیزی از تو نخواهد گرفت...

به یاد روزی که قلم دستش گرفت افتادم ، به دفتر شعرش بازگشتم. هنوز آنجا بود و خاک می خورد. سراغ چند دست لباس قدیمی اش را گرفتم، آشفته در بویِ عطری هوایِ مرگ را تنفس می کرد. بر دیوار اتاق به عکس هایش که رسیدم ، لبخند می زد. دستی بر آن ها کشیدم تا واضح تر شوند؛ تقریبا فراموشم شده بود چهره اش را. او در گوشه گوشه ی این خانه زنده بود. اما نمی دانم چرا لباسش را به تن نمی کرد، نمی نوشت و از پشت این قاب ها بیرون نمی آمد ..

آواز قو امواج را به گریه می انداخت قوها چه سر به زیر میمیرند...

Another love! @jazire_gomshde

:)

شبتون بخیر ✨

محبوبم اگر بودی الان خلاصه می شد تمام شعرهایِ عاشقانه یِ دنیا ؛ در دو گویِ چشمان "تو"