بال هاش رو بالاخره گشود ، همان زمان که ستاره ها آسمان شب را آرام کرده بودند همان زمان که وجودشان در تاریکی آسمان همانند هزاران اکلیل بر روی لباس حریرش بود؛ بال هایش را گشود و چشم دوخت به آسمان انگار کلمات این بار تمام شده بودند ، نه اینکه تمام شوند فقط خاموش گوشه ای بخواب رفته بودند و انگار اینبار زمانش رسیده بود از چشم هاش استفاده کنه ،همون چشم هایی که انعکاسِ کهکشان درونش بودند. تقدیم به @tarashohatZ بهتون تبریک میگم به امید 1k شدنتون عزیز✨❤️

جنس نگاهت از چیست که اینگونه من را محو خود می‌کند

سیاهی شب را دیده ای ؟ زمانی که غبار سیاهی اش را در آغوش میگیرد ؟ من یاد ما می افتم ما هم هر دو سیاه بودیم هر دو دردکشیده و زخم خورده .... اما تُ که آمدی من غبار شدم می‌دانم دلگیر بودم اما همه اینها برای به آغوش گرفتن تُ بود نمیدانم آغوش من برایت تکراری بود یا رسم روزگار بود که بین ما جدایی انداخت

شاپرک خسته بود ، بال هایش شکسته و دردی توصیف ناپذیر وجودَش را فرا گرفته بود. اما او عاشق پرواز بود ! پریدن را دوست داشت ، هر چند برایش محک بود تسلیم نمیشد ، هرچند دردناک بود زندگی را ترجیح میداد ، اما توانی برای ادامه وجود نداشت . خستگی بی پایانش بر او تاب نمی اورد و بلاتکلیف بود . از عشقی برای یافتن او ، که حتی دامل آسمان را هم می‌گرفت ! گلایه‌ می‌کرد. از عشقی که ، از خانه‌ام تا خانه‌ات راهی نیست و این نزدیکی دوری‌مان را بیشتر می‌کند وقتی که گوش‌هایت به وسعت حرف‌هایم نیست تنها می‌شوم... چرا مرا چنان لگدکوب نمی‌کنی که با خیال تخت در دسترس نباشم ؟ و یا چنان بغل نمیکنی که با تمام تن شاعرت باشم ؟

شبتون بخیر ✨

فرهادم که بردم از دل غم را

شیرینی ولی نمیزنی دلم را !

آرامش کنار تو معنا شد؛ دنیایم کنار تو زیبا شد

من از تمامِ دنیا، شبی بریدم تو را که دیدم !

میان چَشم مستت، چه ها ندیدم‌

تو را که دیدم ..