سند خسته شدن اعضا لایو اخیر جونگکوک هست. اون تولایو میگه من هم آدمم وگریه می‌کنه که چندین بار این کار رو انجام میدهد. این حرف تلخ جئون باعث میشه تا کمپانی سریع لایو روقطع کنه اما چرا جئون گفت من هم آدمم وباعث شد خیلی ها حرف خودکشی اون رو بزنند؟ طبق فیلمی که بالا دیدید اعضا بعد از توافق مجبور هستند هرکاری که کمپانی میگه رو انجام بدهند. چون محبوبیت زیادی کسب کردند دو راه برای اونا وجود داره بعداز خستگی: 1اینکه به خاطر محبوبیت و شهرت ادامه بده 2اینکه به دلیل اینکه نمیتونه از شغلش دست بکشه و نمیتونه برنامه هارو ادامه بده ونمیخواد کم بیاره مقابل دیگر رقبا به خود کشی فکر کنه. دلیل فکر اعضا به خودکشی اینه که رفیق ویا دوست ندارند و نمیتونن آزادانه وقت بگذرانند و با کارهای زیاد بدون تعطیلی مناسب فشار ها انباشته میشه تا به اینجا برسه.

تمرین‌ها و آموزش‌های بسیار سنگین، چارچوب‌های کاملاً مشخص‌شده و تخطی‌ناپذیر زندگی حرفه‌ای و فشار وحشتناک روحی که از سوی مدیران کمپانی بر این نوجوانان یا جوانان وارد می‌شود، روزهای سیاهی را برای ایشان رقم می‌زند.

این مسیر سخت، با ارزیابی‌های سخت‌گیرانه‌ای که در فواصل معین توسط مدیران کمپانی از فرد تحت قرارداد صورت می‌گیرد، تکمیل می‌شود و در صورتی که نتوانند نظر مدیران را در هر مرحله‌ای جلب کنند، بی‌درنگ قراردادشان باطل می‌شود.

ورزش‌های سنگینِ روزانه برای شکل‌دادن به اندام مورد نظر و استاندارد از نظر صنعت کی پاپ و انواع جراحی‌های پلاستیک، بخشی دیگر از شکل‌گیری و خلق یک ستاره در پاپ کره‌ای است.

ادامه این متن وقتی یک استعداد جوان به نقطه‌ای می رسد که می تواند اجرای صحنه‌ای داشته باشد، کوهی از بدهی پشت سر خود به جا گذاشته که حاصل سرمایه‌گذاری چند ساله کمپانی روی اوست. این بدهی سنگین، بردگی او را برای کمپانی تشدید می کند، چرا که تعداد بسیار محدودی از فعالان پاپ کره‌ای به آن درجه از شهرت می رسند که پول زیادی بسازند و بدهی‌های قبلی خود را تسویه کنند. از این رو، داشتن شغل دوم حتی در بین بسیاری از ستارگان پاپ در کره، مساله‌ای معمول است. از سوی دیگر، ماراتن تسویه بدهی‌ها باعث شده تا بسیاری از گروه‌های پاپ کره‌ای که به شهرتی رسیده‌اند، برنامه‌های سنگین و بسیار شلوغی برای اجرای روزانه داشته باشند و حتی در یک روز از شهری به شهر دیگر بروند تا کنسرت بدهند. خستگی و فرسودگی حاصل از این برنامه‌های فشرده عمدتا منجر به پناه بردن به الکل و مواد مخدر و بعد از مدتی اعتیاد سنگین در اغلب ستارگان پاپ کره‌ای می شود.

از قضاء، زرق و برقی که اطراف گروه‌های اصلی پاپ کره‌ای چون بی تی اس را احاطه کرده، اجازه نمی دهد که سیاهی عمیق این صنعت بیرون بزند. سیاهی که عمدتا حول قراردادهای برده‌وار، اختلالات روانی همچون آنورکسیا(وحشت از چاق شدن و در نتیجه ترس از غذا خوردن)، سوء استفاده جنسی گسترده و خودکشی دور می زند. این صنعت که طبق برخی تخمین‌ها، حدودا 5 میلیارد دلار گردش مالی دارد، قربانیان زیادی، به ویژه در سنین پایین، می گیرد.

کمپانی‌های اصلی کی پاپ که کلید موفقیت را در این صنعت در دست دارند، کمپ‌های آموزشی برای استعدادهای پذیرفته شده در گزینش‌های اولیه دارند که قوانین پادگانی سنگینی و سختی بر آن‌ها حاکم است. در این کمپ‌ها، حتی کودکانی در حوالی 10 سال هم هستند که علاوه بر آموزش‌های چندین ساعته برای رقص، آوازخوانی، زبان خارجه و مدلینگ، باید رژیم‌های سخت غذایی را هم تحمل کنند. هر صبح و هر شب وزن افراد اندازه گرفته می شود و به سرمربی کمپ گزارش می شود. هر گرم وزن اضافه توبیخ و تبیه به دنبال دارد. از همین رو، گرسنگی‌های طولانی و تحمیلی، امری رایچ در این کمپ‌هاست.

کیم مین-سئوک، سرمربی آموزش یکی از کمپ‌های شرکت «»(یکی از سه کمپانی اصلی این صنعت در کره جنوبی)، در مصاحبه‌ای با مجله وایس گفت: " اصل، داشتن هیکل مناسب است. قیافه مشکل‌دار را با جراحی رو به راه می کنیم." برای نوجوانان در این کمپ‌ها، بسته به شانس و اقبال و مسایل دیگر، بین 6 ماه تا ده سال طول می کشد که فرصت «ستاره شدن» مهیا شود. تازه وقتی این «موفقیت» حاصل شود، اول بدبختی است، چرا که قراردادی موسوم به «قرارداد بردگی» بین فرد و کمپانی منعقد می شود که برای 15 سال تقریبا «هیچ» پولی عاید شخص او نمی شود، بلکه هر چه عایدی از اجرای اوست، خرج بازپرداخت بدهی‌ها به کمپانی می شود. هر گونه تلاش برای تخطی از این قرارداد، به واسطهٔ بندهای حقوقی، منجر به جریمه‌های سنگین و طاقت فرسای مالی می شود که راهی جز رفتن به زندان باقی نمی گذارد. البته سوء استفاده‌های جنسی مدیران کمپانی‌ها از افراد تحت قرارداد نیز بسیار بسیار در صنعت کی پاپ رایج است. البته این بهره‌کشی جنسی در بخش‌های دیگر صنعت سرگرمی کره‌ای از جمله فیلم و سریال هم بسیار شایع و رایج است.

سئونگری   بعدتر، گزارش‌های رسانه‌ای دیگری منتشر شد که نشان می داد منطقه «گنگنام-گو» که با موزیک ویدیوی «گنگنام استایل»(از PSY) شهرت جهانی پیدا کرد و در واقع منطقه مرفه‌نشین سئول است، چندین کلاب و محفل مخفی دارد که در آن ستارگان کی پاپ و مدیران صنعت سرگرمی، عیاشی‌های جنسی وحشیانه از جمله تجاوز، آزار فیزیکی زنان و دختران، بهره‌کشی از دختران کم سن و دیگر جنایات جنسی صورت می دهند و صدها هزار دلار پول خرج می کنند.

در 12 مارچ همان سال، جونگ جون-یونگ، ستاره سینما و موسیقی هم اعتراف کرد که از رابطه جنسی خود با زنان فعال در صنعت سرگرمی مخفیانه فیلم می گرفته و در یک چت روم خاص با دیگر اعضاء به اشتراک می گذاشته است

جونگ جون یونگ تنها دو روز بعد، یعنی در 14 مارچ، دیگر ستاره موسیقی پاپ کره‌ای به نام «چوی جونگ-هون»، توسط دستگاه قضایی کره متهم شد که علاوه بر آزار جنسی و تجاوز به زنان و دختران، از آن‌ها مخفیانه فیلم نیز می گرفت.