‌در آغوش تنگنا و بیهودگیِ مطلوب و معقول در آستانه‌ی جفای جنون با درد سایه انداخته روی منِ منفور، نه چندان زنده اما ماندنی بودم.

_

پدرم به من نصیحتی کرد که هنوز در ذهنم میچرخد ! گفت : هر وقت میخواهی از کسی ایرادی بگیری یادت باشد همه مردم دنیا شانس و بختی را که تو داشتی نداشتند ! _اسکات فیتز جرالد #بسی‌حق

قبل از اینکه دلخور بشم، من پرحرف‌ترین آدمی‌ام که میتونی ببینی؛ ولی فقط کافیه که دلم بشکنه تا کلا لال شم .

_

سیوش کن "ilacım" یعنی کسی که وجودش مثل دارو برای فکرت؛ و برای قلب و روحت؛ شفا بخش عمل میکنه، یعنی دارویِ من.

حقیقتا آدمیزاد گاهی از قوی‌بودن خسته میشه. دلش میخواد با خیال راحت آسیب پذیر و ضعیف و طفلکی باشه و بدونه یه نفر هست که مراقبشه .

_

با رقیبان تو نشستی و به من طعنه زدند: از وفاداری آن دلبر زیبا چخبر؟! #شعرگرافی

‌حال و روزم را که میبینی؛ تعریفی ندارد. عمدا و سهوا به بطالت میگذرانم بلکه به سر برسم. اما انگار نه انگار. گویی که از عمقِ اعماقِ ته شروع کرده‌ام. عمدا و سهوا‌ اش را هم من مشخص نکردم. به گونه ای درونش دست و پا میزنم و تقلا میکنم که گاه‌گاهی حس میکنم خودم، خودم را در این مخمصه زندانی کردم. اما من در مقابل صفحه‌ی سرنوشت، هیچ قلمی در دست نداشتم!

_

دو نوع درد توی دنیا وجود داره، دردی که فقط درد داره و دردی که آدم رو عوض میکنه و چقدر که این دردا عوضمون کردن هر بار . دیالوگی از Equalizer 2 #دیالوگ

_

‌‏‌‌گفت: «سال‌هاست که دیگه کسی به قبرش هم سر نمی‌زنه.» با خودم فکر کردم فقط آدم‌ها نیستند که فراموش می‌شوند، قبرها هم فراموش می‌شوند. «قبر» که خودش تجسم خداحافظی و فراموشی‌ست. فراموش کردنِ فراموشی.